Από την Οκλαχόμα στο Όκλαντ

Όταν ο Ντουράντ αποφάσισε να αποχωρήσει από τους Θάντερ , η επιλογή του αντιμετωπίστηκε ποικιλοτρόπως. Σαφώς πολλοί λάτρεις του αθλήματος είδαν στην μετακίνηση την ακαταμάχητη προοπτική να εμφανιστεί στα παρκέ μία ομάδα που μπορούσε να εισάγει στο μπάσκετ χορογραφία συντονισμένη από ατομική έμπνευση.  'Oμως στην άλλη όχθη του ποταμού, ανάμεσα στην ομίχλη, διέκρινε κανείς κυνηγούς κεφαλών με αναμμένους πυρσούς. Ο καταζητούμενος δεν διωκόταν για εσχάτη προδοσία , όπως κάποτε ο Λεμπρόν Τζέιμς, αλλά για φυγομαχία, λιγοψυχία και εν τέλει αποστροφή μιας προκαθορισμένης μοίρας. You had one job! Να ηγηθείς. Και εν τέλει αποφάσισες να κοιτάξεις την παρτη σου και να πας εκεί που νιώθεις καλύτερα. 

Ο ίδιος, εξάλλου, φρόντισε να δώσει τις ανάλογα αμφίσημες αφορμές. Δεν αναφέρθηκε ποτέ με άσχημα λόγια στην σχέση του με τον Ουέστμπρουκ, αρνήθηκε πως η πιθανότητα να γίνει ο συμπαίκτης του free agent το 2017 έπαιξε τον οποιοδήποτε ρόλο, μίλησε με τα καλύτερα λόγια για την Οκλαχόμα , τον οργανισμό και τον Σαμ Πρέστι και δεν παραπονέθηκε ποτέ για τον ρόλο του ή τον τρόπο παιχνιδιού. Η μεταπήδηση του στους Ουόριορς, συνοδεύτηκε από την απλούστερη δυνατή εξήγηση: "Aυτό ήταν το μέρος που ήθελα να παίξω μπάσκετ".

What the fuck!

Κάτι άλλο έπρεπε να συμβαίνει, και για αυτό και με κάποιο τρόπο έπρεπε να φτιαχτεί μία ιστορία, η οποία θα προσέφερε πρώτα από όλα μία λογική εξήγηση. Οι ιστορίες, εξάλλου, επιτελούν αυτήν την λειτουργία, βάζουν τον κάθε ήρωα στην θέση τους και προσδίδουν τάξη στην αταξία. Ο Ντουράντ (όχι για όλους αλλά) για πολλούς, έγινε εκείνος που προτίμησε την ασφάλεια από το ρίσκο, εκείνος που έκανε την εύκολη επιλογή, εκείνος που δεν μπορούσε τελικά να οδηγήσει το κοπάδι με τα πρόβατα στο μαντρί. Εν τέλει, προτίμησε να συνταχθεί με τους λύκους.

Κανονικά, όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να αποτελούν παρελθόν μετά τον τρίτο τελικό του ΝΒΑ και μετά από αυτό. 

Kαθώς ο Ντουράντ διέλυε κάθε αμυντικό σύστημα των Καβς και ήταν ο άνθρωπος-κλειδί στον πιο καθοριστικό αγώνα της σειράς, οι ηγετικές του ικανότητες και η πρωτοκαθεδρία στην ιεραρχία των Ουόριορς δεν θα επιδέχονταν κανονικά την παραμικρή αμφιβολία. Η καλύτερη ομάδα στον κόσμο θα άλλαζε ιεραρχία και θα είχε τον νέο ηγέτη που της ταιριάζει. Όλοι ήταν έτοιμοι να αποδεχτούν την νέα τάξη, μόνο που αυτή την φορά η ιστορία πήγε ένα βήμα πίσω από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή . "Δεν είμαι ηγέτης και δεν θέλω να είμαι".

Να ο ηγέτης!

Κανένα πρόβλημα Κέβιν, οι "ειδικοί" συμφωνούν. Το Fortune κατέταξε για το 2017 τον Λεμπρόν Τζέιμς στο Νο 11 των μεγαλύτερων ηγετών παγκοσμίως, ένα σκαλί κάτω από την Άνγκελα Μέρκελ. Τα media της ηγεμονίας έχουν τον Τζέιμς στο κέντρο του συμβολικού τους σύμπαντος καθώς, εκτός του ότι οδήγησε μια μικρή πόλη σε έναν μεγάλο τίτλο, είναι υπέρ το δέον εξωστρεφής σε ο,τι αφορά τις προσωπικές του αρμοδιότητες μέσα στο σύνολο. "Η παρουσία μου [στο Οχάιο] είναι πάνω από το μπάσκετ. Εχω ευθύνη να καθοδηγώ με παραπάνω από έναν τρόπους και παίρνω αυτή την ευθύνη πολύ στα σοβαρά". Ο Τζέιμς σαφώς αναφέρεται και στις εξωγηπεδικές του δραστηριότητες, όπως οι δημόσιες πολιτικές τοποθετήσεις του και η φιλανθρωπική του δράση, η οποία είναι έντονη και ομολογουμένως σημαντική.

Εντούτοις, είναι δύσκολο να παραβλέψει κανείς πως οι ηγετικές του αρμοδιότητες στους Καβς επεκτείνονται και σε άλλους τομείς, όπως οι επιλογές συμπαικτών (Τόμπσον) ή η άποψη για την συμβατότητα του προπονητή (Μπλατ). Η ομάδα του έχει δώσει τις σχετικές ελευθερίες και εκείνος έδωσε τον λόγο του για το δαχτυλίδι , με την τακτική να αποφέρει στην πόλη του Κλίβελαντ τον πρώτο της τίτλο σε ομαδικά σπορ μετά από 52 ολόκληρα χρόνια, το 2016. Λίγο μετά τον ανεπανάληπτο θρίαμβο, ο Τζέιμς μίλησε σε ένα ακόμη μέσο του κόσμου των επιχειρήσεων, το Business Insider. "Οταν μπορείς και κρατάς τον λόγο σου, αυτό επιτρέπει σε όσους οδηγείς - άντρες ή γυναίκες - να πουν : μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτό το άτομο, γιατί δεν θα μας απογοητεύσει. [...] Για μένα, το να είμαι ηγέτης αυτού του franchise, ηγέτης του σπιτικού μου και ηγέτης σε άλλα διαφορετικά πράγματα έχει να κάνει με το να κάνεις πράξη αυτά που διακυρρήσεις".

Ο Λεμπρόν τον ρόλο του ηγέτη τον αγκαλιάζει σε κάθε έκφανση της ζωής του, επιτελώντας μάλιστα και τις λειτουργίες που αναγράφονται στο εγχειρίδιο. Εξαγγελίες, πράξεις, επιτυχία που οφείλεται στο αποτύπωμα του χαρισματικού ατόμου, το οποίο προηγουμένως έχει επιτύχει ενδοσκοπικά σε ένα εγχείρημα προσωπικής αναζήτησης. Κατά το Forbes, ο κόσμος έχει να διδαχτεί πολλά από τον τρόπο με τον οποίον ο Τζέιμς αντιλήφθηκε ο ίδιος τα αίτια των αρχικών αποτυχιών και καθόρισε αργότερα τα όσα χρειάζονταν για την αλλαγή. Σαφώς, ακόλουθοι του Βασιλιά οφείλουν να γίνουν και άλλοι.

Τους δύο αθλητές, είναι φανερό πως χωρίζει η άβυσσος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το αληθινό ενδιαφέρον που δείχνει ο επιχειρηματικός κόσμος για τον Τζέιμς και φθάνει πολύ βαθύτερα από τα συμβόλαια, το marketing, τις πωλήσεις παπουτσιών ή ο,τι άλλο αγαπάτε. Στην ουσία της, η μελέτη του καλύτερου παίκτη στον κόσμο, είναι μία χαρτογράφηση ενός μοντέλου διοίκησης, στο οποίο η στρεβλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος έχει ήδη πλησιάσει επικίνδυνα. Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος αν ανέθετε τις τύχες του στα χέρια των καλύτερων , με τα κριτήρια της επιλογής να έχουν θεσπιστεί ήδη από τους "καλύτερους", τους οποίους καθόρισαν ως τέτοιους κάποιοι εξίσου καλοί; H ανάθεση είναι βολικότερη , ευκολότερη και, κυρίως , υπάρχουν πάντα οι προθυμοι να φέρουν εις πέρας τα προαπαιτούμενα της. Κοινώς, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να είναι ηγέτες.

Και υπάρχουν και εκείνοι που δεν θέλουν.

Α.Ι.

Τον πιο άξιο αντιπρόσωπο τους το ΝΒΑ πάσχιζε να τον ξεράσει για χρόνια. Ο Αλεν Άιβερσον έκανε τα πάντα για την πόλη της Φιλαντέλφια , εκτός από το να αποτελεί πρότυπο ηγέτη για εκείνους που ήθελαν να καθοδηγηθούν. Για τους άλλους, δεν έχει τόσο σημασία. Οι ενδυματολογικοί κανόνες για τους παίκτες θεσπίστηκαν από το ΝΒΑ το 2005, ακριβώς διότι ο πιο χαρισματικός παίκτης της εποχής έκανε του κεφαλιού του, αδιαφορώντας πλήρως για την δημόσια εικόνα του, αλλά και για διάφορες πτυχές του ίδιου του παιχνιδιού. Ο Α.Ι. πήγε τους Σίξερς στους τελικούς του 2001, παίζοντας το μπάσκετ με τρόπο που το ευχαριστιόταν ο ίδιος, χωρίς να πολυενδιαφέρεται για το αν κάνει καλό ή κακό στο σύνολο. Δεν ήταν πάνω από τον προπονητή, όπως συχνά συμβαίνει με τον Τζέιμς. Ήταν απλώς σε διαφορετικό κόσμο. "Μου αρέσει ο εαυτός μου. Αισθάνομαι άνετα στο δέρμα μου. Αλλά αν θα μπορούσα να κάνω τώρα μια ευχή ως αθλητής, θα ήθελα να είχα αγοράσει αυτο που μου έδινε τότε ο Λάρι Μπράουν. Ήμουν απλώς αντιδραστικός, ένας μαλάκας (σ.σ. asshole) με πτυχίο, όταν εκείνος ήθελε απλά το καλύτερο για εμενα".

Το απόσπασμα που μόλις διαβάσατε προέρχεται από την ομιλία του Άιβερσον κατά την είσοδο του στο Hall of Fame. Γυρνώντας πίσω, η υπέροχα αντιδραστική αυτή προσωπικότητα δεν μετάνιωσε στιγμή για τον ταραχώδη τρόπο ζωής , τις καταχρήσεις και τα μικρά καθημερινά εγκλήματα. Ήθελε απλώς να είχε καταφέρει κάποια στιγμή να είναι μέλος ενός συνόλου. Όπως καλή ώρα ο Κέβιν Ντουράντ, για τον οποίον οι ακόλουθοι δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία.

Φυσικά, μια γέφυρα μεταξύ των δύο είναι αδύνατο μέχρι και να σχεδιαστεί. Ο Ντουράντ είναι ένας τεράστιος σταρ χαμηλών τόνων, δεν "προκαλεί" με τις δημόσιες εμφανίσεις του και δεν περιφρονεί επ'ουδενί τους προπονητές του. Παρόλα αυτά, η τοποθέτηση του απέναντι στο μπάσκετ φέρει μία εξίσου αντιδραστική πρόταση, όχι τόσο ως προς το άθλημα, όσο προς εκείνους που σφυρηλατούν τα όρια του. Με την εξαίρεση των Πίστονς και κάποιων αντι-σταρ όπως ο Τιμ Ντάνκαν, είναι ελάχιστοι (ου μην και κανένας) εκείνοι που στην πρόσφατη ιστορία του ΝΒΑ εξύψωσαν σε τέτοιο βαθμό την σημασία της ομαδικής δουλειάς. Μέχρι και ο Τίμι, τον ρόλο του ηγέτη των Σπερς τον αποδέχτηκε πλήρως, υπό την έννοια ότι δεν τον αποκύρηξε δημόσια με τον ίδιο, εμφατικό τρόπο. Την ίδια στιγμή, οι Πίστονς του 2004 δεν διέθεταν έτσι κι αλλιώς κάποιον αληθινά μεγάλο σταρ, και η πρωτοκαθεδρία του Μπιλαπς προέκυψε μάλλον τυχαία, έπειτα από κάποια αληθινά μεγάλα σουτ.

Όχι, ο Ντουράντ είναι τελικά κάτι άλλο. Χωρίς να διαθέτει την αντικομφορμιστική προσωπικότητα του μεγάλου Answer, χωρίς να έρχεται ούτε στο ελάχιστο σε ρήξη με το πλαίσιο που ο Άνταμ Σίλβερ αγωνίζεται να διατηρεί , δημιουργεί ένα εναλλακτικό προφίλ από μόνος του, μακριά από τα ιεραρχικά στερεότυπα της οργάνωσης των ομαδικών σπορ και όχι μόνο αυτών. Πουθενά ο βασιλιάς, πουθενά οι ακόλουθοι που περπατούν από πίσω με βλέμμα αφοσίωσης. "Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Φωνάζουμε περί αφοσίωσης, αλλά δεν την περιμένουμε από εκείνους που πληρώνουν, επειδή ακριβώς πληρώνουν."

Όταν οι Ουόριορς κλείσουν τον κύκλο τους, είναι πιθανό να το κάνουν ως το καλύτερο σύνολο μπασκετ όλων των εποχών, ή έστω ένα από τα δύο τρία. Πόσο άραγε περίεργο, η καλύτερη ομάδα μπάσκετ να μην καθοδηγείται στο γήπεδο περίπου από κανέναν και ο καλύτερος παίκτης της να μην θέλει να ηγηθεί των υπολοίπων;

Ίσως δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς ξανά με τον Κέβιν Ντουράντ.