Σαβαρά τώρα, σκέφτομαι πως τα επτά αυτά τρίποντα ήταν ένα μήνυμα. Και επειδή δεν έχω στοιχεία ότι ήταν προσωπικό, το συμπέρασμα μου είναι πως ο Γιουσκεβίτσιους ήθελε να μας τιμωρήσει όλους και να διασπείρει στα πέρατα της γης την οργή του για επτά αμαρτήματα του ευρωπαϊκού συλλογικού μπάσκετ ή ο,τι σκατά μου τέλος πάντων. Ναι, ο Άντας είναι ένας αμείλικτος τιμωρός και σαν τέτοιος πήρε την εκδίκηση του ....
1. Για κάθε χαμένο αμυντικό ριμπάουντ που κατέληξε στα χέρια του Φελίπε Ρέγες. Μέχρι και φέτος που παίζει ίσα ίσα 15 λεπτα (πέρυσι έπαιζε 12), ο Ρέγες κατεβάζει σχεδόν δύο επιθετικά ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Είναι 37 χρονών, καλά καλά δεν μπορεί να τρέξει το γήπεδο, αλλά στην κρίσιμη στιγμή της διεκδίκησης είναι στην θέση που πρέπει. Η μπάλα καταλήγει στα χέρια του λες και έχει μαγνήτη και διάφοροι άλλοι ψηλοί και κοντοί τον κοιτάνε σαν χάνοι. Ο Ρέγες δεν πηδάει ούτε εφημερίδα, πράγμα που συμβαίνει χρόνια τώρα, όχι φέτος. Κι όμως, χαμένοι βγαίνουν οι άλλοι και σε πολλές από αυτές τις περίεργες συγκυρίες δείχνουν μέχρι και ηλίθιοι. Χάνετε τα ριμπάουντ από τον Φελίπε ρε νούμερα, το πρώτο τρίποντο είναι για σας.
2. Για το πικ εν ρολ του Σπανούλη. Πιθανώς το πιο βαρετό play σε όλα τα ευρωπαϊκά γήπεδα, το κεντρικό πικ του Ολυμπιακού είναι επιπλέον κακάσχημο και αντιαισθητικό. Ο Σπανούλης παίρνει την μπάλα, παίρνει και το σκριν και οι υπόλοιποι τριγύρω κάθονται και κοιτάνε πού θα καταλήξει η έμπνευση του. Το σύστημα που ανέβασε τους ερυθρόλευκους σε τόσες επιτυχίες είναι στην πραγματικότητα η αποθέωση της επιθετικής μη-κίνησης, με κάποια κοψίματα των Πρίντεζη και Παπανικολάου από την αδύνατη πλευρά απλώς να σώζουν τα προσχήματα, σαν γκολ της Λειβαδιάς στο Καραϊσκάκη. Μακάρι να ξαναδούμε τον παιχταρά Bill σύντομα, αλλά μακριά από μας αυτά τα πράγματα πλέον.
3. Για τα χαλασμένα χρονόμετρα της Ευρωλίγκα. Σε κάθε παιχνίδι της κορυφαίας (#@$) ευρωπαϊκής διοργάνωσης τα χρονόμετρα κάποια στιγμή χαλάνε. Οι διαιτητές τα κοιτάζουν απορημένοι , λένε μεταξύ τους δύο μαλακίες και ένας από αυτούς κατευθύνεται προς την γραμματεία. Εκεί κάθεται για λίγο πάνω από κάτι τύπους και κάτι τύπισσες , που έχουν ο καθένας πιο αστεία φάτσα από τον άλλον και κοιτάνε όλοι μαζί απορημένοι μια οθόνη, ανταλλάσοντας πού και πού μερικές αχρείαστες λέξεις μεταξύ τους. Τα χρονόμετρα συνεχίζουν να μην λειτουργούν και ο πρώτος διαιτητής παίρνει σοβαρή στάση Ίβκοβιτς, με το ένα χέρι να τρίβει το πηγούνι και το άλλο να υποστηρίζει την κίνηση με ελαφρύ κράτημα του αγκώνα.
Tα χρονόμετρα κάποια στιγμή φτιάχνουν, ύστερα λίγο πριν αρχίσει το παιχνίδι ξανακολάνε στο τεστ, ο διαιτητής ξαναπηγαίνει πίσω, ξαναλένε όλοι μαλακίες και κάποια στιγμή, αφού το καταφέρουν, ο άρχων του αγώνα πηγαίνει με έντονο τζόγκινγκ με την μπάλα στα χέρια στο κέντρο , λες και δεν μας ένοιαξαν τα δέκα χαμένα λεπτά και πασχίζουμε να κερδίσουμε δυο δευτερόλεπτα. Φάτε ένα τρίποντο στη μούρη.
4. Για τον Νόρις Κόουλ. Mην δούμε κάποιον ξεπεσμένο σταρ (γκουχ γκουχ) του ΝΒΑ, αμέσως να τον πάρουμε και να τον βάλουμε να κάνει ο,τι γουστάρει. Η Μακάμπι για μία ακόμη χρονιά θα πρέπει να ανεχτεί τις παλαβομάρες κάποιου που νομίζει ότι είναι κάποιος και εμείς ένα φορτηγό άστοχων σουτ. Ο αρχοντοχωριάτης Νόρις είναι το σύμβολο του κακού scouting, σουτάρει με 42% στα τσουβάλια δίποντα που επιχειρεί και 30% στα τρίποντα. Το χειρότερο; Καταφέρνει έτσι να συντηρήσει τις κραυγές ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι πιο συστηματικό και στο ΝΒΑ παίζουν κυρίως ατομικά. Σου λέει ο άλλος, τον είδαμε τον ΝΒΑερ, θέλει μια μπάλα μόνος του. Η αληθεια είναι πως θέλει, αλλά το τεταρτο τρίποντο του Αντας Γιουσεκβίτσιους τιμωρεί όσους αδέκαστα στρέφουν το βλέμμα στην άλλη όχθη και θυσιάζουν το πλάνο για χάρην ... τι ακριβώς, δεν ξέρω....
5. Για την κληρονομιά του Ντέιβιντ Μος. Κοιτάει κανείς τα στατιστικά του Ντέιβιντ Μος σε πέντε χρόνια καριέρας στην Ευρωλίγκα και διαπιστώνει ότι δεν έβγαλε σεζόν με πάνω από 8,7 PIR. Κι όμως, έναν καιρό μας είχαν φάει τα συκώτια με το πόσο χρήσιμος είναι ένας παίκτης που δεν σκόραε , έπαιρνε ελάχιστα ριμπάουντ, διαγωνιζόταν στο ξύλο και γενικώς δεν πολυέπαιζε μπάσκετ. Βέβαια, συντόνιζε εξαιρετικά την άμυνα, κάλυπτε κοντούς και έκανε φοβερές περιστροφές , τρομάρα του. Ο Μος ευτυχώς μας άφησε για χαμηλότερου βεληνεκούς κλαμπ εδώ και κάποια χρόνια, όμως δυστυχώς πίσω έμειναν οι κληρονόμοι του, οι οποίοι δεν είναι μπασκετμπολίστες, αλλά σχολιαστές. Και δώστου "κάνει την βρώμικη δουλειά ο Τέιλορ" και πάρε "να μπει ο Θανάσης να φάει καρωτίδες" και "τι καλός ψηλός που είναι ο Λατάβιους Ουίλιαμς". Οχι, ο Λατάβιους Ουίλιαμς δεν είναι τίποτα το σπουδαίο.
6. Για την Εφές, γενικώς. Δυσκολεύομαι πολυ να δικαιολογήσω την παρουσία της Εφές στον μπασκετικό χάρτη, τουλάχιστον από την εποχή που έφυγε ο Πέταρ Ναουμόσκι και έπειτα. Ναι, αυτό είναι πολύ παλιά. Η Εφές δεν έχει κόσμο και χαμηλώνει τον φωτισμό στο γήπεδο για να μην φαίνονται τα άδεια καθίσματα , με τα μακρινά τηλεοπτικά πλάνα να βγάζουν μιζέρια χωρίς πυθμένα. Eδώ κοιτάξτε χάλι.
Eπιπλέον, εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι Τούρκοι δίνουν ένα καράβι λεφτά για να πάρουν ο,τι καλύτερο έχουν οι άλλες ομάδες, χωρίς μόνοι τους να μπορούν να ανακαλύψουν κάτι καινούριο ή να αναπτύξουν παίκτες. Ολος τους ο πλουτισμός πάει στον βρόντο, καθώς βρίσκονται μονίμως στην μέση του βαθμολογικού πίνακα και αποκλείονται πανηγυρικά στα πλέι οφ. Η Εφές είναι μάλλον η πιο προβλέψιμη ομάδα της Ευρωλίγκα. Δεν προσφέρει τίποτα το καινούριο, δεν έχει πάνω-κάτω, με μόνο σημείο αναφοράς την κακή απόδοση του συνόλου σε σχέση με την αξία των μονάδων. Παρά την νίκη μέσα στην Βαρκελώνη, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε φέτος, βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Το έκτο τρίποντο του Άντας (α λά Κλέι Τόμπσον) είναι αφιερωμένο στο πάλαι ποτέ ένδοξο σύνολο, που μας χάρισε στιγμές ανθολογίας το 1993 και τώρα ανέχεται τον Έρικ Μακόλουμ.
7. Για κάθε διαμαρτυρία του Ιτούδη και της ΤΣΣΚΑ για την διαιτησία και το σύστημα διεξαγωγής. Υποψιάζομαι πως κάπου στην Βασκονία θα ακούνε τον προπονητή των Ρώσων να μιλάει για διαιτητική εύνοια των άλλων ομάδων και θα κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια. Ναι, έχουν ακουστεί και αυτά κατά καιρούς από τους ασεβείς Ρώσους, οι οποίοι είναι κάθε χρόνο στο Final Four , αλλά δεν τους φτάνει. Θέλουν μονίμως την κούπα και το εκφράζουν δια μέσω της απαίτησης του προπονητή τους για κατάργηση του Φάιναλ Φορ και θέσπιση πλέι οφ. Καλά το λέει ο (εξαιρετικός προπονητής) Ιτούδης. Σε διοργάνωση που δεν μπαίνει ρέγουλα στο ξόδεμα και οι πλούσιοι μπορούν εύκολα να μαζέψουν ο,τι καλύτερο κυκλοφορεί, τα πλέι οφ απλώς θα διερύνουν τις ανισότητες, θα αυξήσουν την βαρεμάρα και την προβλεψιμότητα. Αφήστε που οι τελικοί θα αφορούν μόνο το κοινό των δύο ομάδων και κανέναν άλλον. Θα καθόσασταν εσείς να δείτε πέντε αγώνες Φενέρ-ΤΣΣΚΑ μέσα στον Μάιο; Χίλιες φορές Μποφίλιου.
Εγραψα Μποφίλιου, η μπάλα στο τελευταίο τρίποντο πανικοβλήθηκε και πήγε να βγει έξω. Ξαναμπήκε μέσα, η ΤΣΣΚΑ γνώρισε την οργή του Άντας Γιουσκεβίτσιους. Καλά να πάθουμε όλοι μας.
Απόψε έχει ντέρμπι, take it easy.
