Η αρχή του τέλους των παραπάνω παλινωδιών δε διαγραφόταν πουθενά στον ορίζοντα, μέχρι τις 24 Οκτωβρίου, όταν η "απαίτηση" των φίλων της ομάδας για την πρόσληψη του Τσάβι Πασκουάλ, έγινε πραγματικότητα. Ο Καταλανός κυκλοφορούσε ελεύθερος ψάχνοντας μια ομάδα με δυναμική και brand name αντίστοιχου βεληνεκούς με το δικό του και δε θα μπορούσε να πει "όχι" σε ένα πρότζεκτ επαναφοράς του "τριφυλλιού" στον δρόμο της ομαλότητας και των (ευρωπαϊκών) επιτυχιών.
Aς ρίξουμε μια ματιά στους τέσσερις βασικούς άξονες γύρω από τους οποίους κινήθηκε η Μπαρτσελόνα επί εποχής Πασκουάλ, ώστε να διαπιστώσουμε ποιοί από αυτούς δείχνουν μέχρι στιγμής να βρίσκουν εφαρμογή και στον Παναθηναϊκό. Η προπονητική "ταυτότητα" άλλωστε που συνόδευε τον Τσάβι μέχρι πέρσι τέτοια εποχή, ήταν ότι είχαμε δει στην Μπάρτσα.
Οι τέσσερις άξονες
1. Νίκη μέσω της (αδιάκοπης κίνησης της) επίθεσης. Ο Τσάβι συνοδευόταν από την φήμη του προπονητή που αρέσκεται να κερδίζει τα παιχνίδια ποντάροντας στην επιθετική λειτουργία και αποδοτικότητα της ομάδας του, η οποία ήθελε να φτάνει σε σκορ που δε θα μπορούσε να γίνει outscored από τον αντίπαλο, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι η Μπαρτσελόνα έπαιρνε βαθμό κάτω από τη βάση και στο κομμάτι της άμυνας. Ίσα ίσα.
Στον Παναθηναϊκό δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε διαπιστώσει ανάλογη κατεύθυνση. Μην ξεχνάμε ότι το καλύτερο διάστημα του Παναθηναϊκού με τον Τσάβι στον πάγκο ήταν κατά τη διάρκεια της τελικής ευθείας της περσινής σεζόν,όπου η ομάδα κέρδισε την είσοδο στην πρώτη τετράδα της κανονικής διάρκειας της Ευρωλίγκα και το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, βασιζόμενη πολύ περισσότερο στην ασφυκτική της άμυνα, παρά στο ακατάσχετο σκορ.
2. Post παιχνίδι. Δύο πράγματα ζητούσε επί χρόνια ο κόουτς από τα center των "μπλαουγκράνα": Καλό βαθμό στη δημιουργία και ικανότητα στο παιχνίδι με πλάτη. Στην Καταλονία, άλλωστε, υπήρξε σεζόν όπου η θέση 5 καλυπτόταν από τους Τόμιτς, Λόρμπεκ, Λάμπε, όλοι τους σχεδόν αποκλειστικά post παίκτες. Επίσης, post παιχνίδι υπήρχε και από τους σμολ φόργουορντ (Πιτ Μάικλ, Ντεσόν Τόμας, Περπέρογλου).
Στον Παναθηναϊκό πέρσι υπήρχε ξεκάθαρα τέτοια δυνατότητα και μάλιστα (θεωρητικά τουλάχιστον) υψηλής ποιότητας, με τον Γιάννη Μπουρούση, παρ' ότι ο Πασκουάλ τον βρήκε ήδη εκεί στο ρόστερ που ανέλαβε, επομένως δε μπορεί να λογιστεί δική του επιλογή. Ο Μπουρούσης ταίριαζε και στα δύο προαπαιτούμενα που έδειχνε να θέτει στην εποχή της Μπαρτσελόνα και που αναφέραμε παραπάνω και το γεγονός ότι φέτος αποχώρησε, μπερδεύει μάλλον τα πράγματα σχετικά με τις συνήθεις προτιμήσεις του κόουτς στο 5. Φέτος τέτοια δυνατότητα σε ματς επιπέδου Ευρωλίγκα, δεν υπάρχει επ' ουδενί, καθώς επιπλέον το εγχείρημα Τζεντίλε απέτυχε και ανάλογη κίνηση στους φόργουορντ δεν έγινε. Ο Όγκαστ δεν δείχνει καθόλου post στοιχεία μέχρι στιγμής στο παιχνίδι του ενώ και ο Βουγιούκας που τα έχει στο ρεπερτόριό, δε μπορεί να τα εφαρμόσει σε τόσο ψηλό επίπεδο. Στο ελληνικό πρωτάθλημα βλέπουμε τον Ίαν να ποστάρει κατά συρροή, αλλά το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι Ευρωλίγκα. Γενικά ένα από τα παράπονα που συνόδευε τον Πασκουάλ ήταν οι επιλογές στο σέντερ. Θυμίζουμε τις δύο φορές στην Μπαρτσελόνα που έσπευσε να προσθέσει τον Ντόρσεϊ και όπως γνωρίζετε δεν είναι απίθανο να ξαναδούμε φέτος την ίδια διόρθωση στη στελέχωση, μεσούσης της χρονιάς.
3. Εξαιρετική προετοιμασία αγώνων, μέτριες αντιδράσεις στο παιχνίδι, πελάγωμα στην crunch time.
Ένα πόιντ από το οποίο στον Παναθηναϊκό έχουμε δει νομίζω μόνο την καλή προετοιμασία και όχι τα αρνητικά που συμπληρώνουν την παραπάνω πρόταση. Συνολικά δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Τσάβι κάνει κακά "κλεισίματα" στα παιχνίδια του στον Παναθηναϊκό. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν προπονητή που του αρέσει να βάζει και να βγάζει από το παρκέ κυρίως σχήματα και όχι μονάδες, επομένως πρόκειται για συνειδητή επιλογή, όχι για αργή αντίδραση. Επίσης, στην σειρά των τελικών πέρυσι, επέδειξε θαυμάσια αντανακλαστικά στο ανακάτεμα σχημάτων από παιχνίδι σε παιχνίδι, εφαρμόζοντας μέχρι και σχήμα με τρεις ψηλούς (Σίγκλετον, Γκάμπριελ, Γκιστ) για την αναχαίτιση Σπανούλη και Πρίντεζη.
4. Προτίμηση στο σετ παιχνίδι.
Εδώ υπάρχει μπέρδεμα. Η στελέχωση του Παναθηναϊκού αλλά και οι "αξίες" που δείχνει να ακολουθεί έως τώρα, επιτάσσουν παιχνίδι που βασίζεται στη γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση και στο αρκετό σκορ από τον αιφνιδιασμό. Στο σετ παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός συχνά δείχνει να δυσκολεύεται.
Φυσικά, κανείς δεν περιμένει από τον Τσάβι να εφαρμόσει πανομοιότυπα ίδιες ιδέες στον Παναθηναϊκό, σε σχέση με την προηγούμενη ομάδα του. Ο Καταλανός είναι αν μη τι άλλο ένας προπονητής πολύ ανοιχτόμυαλος, που δεν κολλάει σε δογματισμούς και πείσματα και δεν προσπαθεί να ξαναζεστάνει ένα κρύο πιάτο. Ωστόσο, ο αγωνιστικός προσανατολισμός του Παναθηναϊκού, παραμένει έναν χρόνο μετά την έλευση του Καταλανού δύσκολο να αποκωδικοποιηθεί. Η ομάδα συνεχίζει να δείχνει την εικόνα του "ψαξίματος", αρκετοί παίκτες, κυρίως φετινές προσθήκες, συνεχίζουν να αναζητούν το ρόλο τους και υπάρχουν στιγμές που ο Παναθηναϊκός δεν δείχνει ακριβώς σίγουρος για το πώς πρέπει να επιτεθεί, επιδιδόμενος σε iso, το οποίο ώρες - ώρες δεν δείχνει να προέρχεται από επιλογή, αλλά από "ανάγκη".
Με την περσινή εικόνα των "πράσινων" στο μυαλό, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι όταν η ομάδα χρειαστεί να ανεβάσει αμυντικές στροφές και να σκληρύνει, θα το κάνει. Η επιθετική λειτουργία βρίσκεται σαφώς σε χαμηλότερο στάδιο ετοιμότητας και είναι βέβαιο ότι όλοι περιμένουμε από τον Παναθηναϊκό περισσότερους αυτοματισμούς όσο μπαίνουμε πιο βαθιά στη σεζόν.
Η ομαλότητα στον οργανισμό
"Για να σηκώσουμε με τρέλα άλλο ένα", πρέπει πρώτα να επανέλθουμε σε φυσιολογική λειτουργία ομάδας. Το να ονειρευόμαστε δόξες και μεγαλεία τη στιγμή που η λειτουργία του οργανισμού νοσεί τα τελευταία χρόνια, για λόγους που δε χρειάζονται να αναλυθούν περισσότερο, το βλέπουμε όλοι. Το πρώτο πεδίο της κρίσης του Τσάβι Πασκουάλ (θα πρέπει προς το παρόν να) είναι ακριβώς αυτή η επιστροφή στην κανονικότητα. Η επαναφορά του Παναθηναϊκού στα οργανωτικά επίπεδα του παρελθόντος, με ξεκάθαρους και διακριτούς ρόλους για όσους βρίσκονται μέσα στην ομάδα. Ο δρόμος του Τσάβι είναι μακρύς, η περσινή σεζόν του έδωσε μεγάλο περιθώριο για να δουλέψει απερίσπαστος και φέτος και αυτή η συνθήκη πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί.
To μεγαλύτερο κέρδος για τους πρωταθλητές είναι η διάθεση που δείχνουν όλοι (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), μέσα και γύρω από την ομάδα, να αντιμετωπίσουν την εποχή Πασκουάλ σε βάθος τριετίας. Η νοοτροπία ενός συλλόγου, είναι σημαντικότερη από τη συμμετοχή σε ένα final four, ακριβώς γιατί μελλοντικά θα αποδειχθεί επικερδέστερη από μια πρόσκαιρη επιτυχία.
Προς το παρόν λοιπόν, ο Τσάβι και οι παίκτες του χρειάζεται να κρατήσουν "απόρθητο" το ΟΑΚΑ και να αποτινάξουν την loser νοοτροπία των εκτός. Είναι ένα πραγματικό πρόβλημα το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δείχνει συχνά να χάνει τα εκτός έδρας παιχνίδια από τα αποδυτήρια. Η ομάδα όμως έχει χρόνο μπροστά της, πολύ χρόνο. Με αήττητο ΟΑΚΑ και κρίνοντας από την περσινή σεζόν, ακόμα και πέντε νίκες εκτός έδρας μπορούν να εξασφαλίσουν πλεονέκτημα στα play offs, οπότε ας μείνει στην άκρη η γκρίνια και ας δώσουμε σε όλους τον χρόνο και τον χώρο να βελτιωθούν. Άλλωστε, αυτή τη στιγμή μοιάζει δεδομένο ότι δεν βλέπουμε τον φετινό Παναθηναϊκό στην τελική του μορφή ούτε από άποψη απόδοσης, αλλά ούτε και στελέχωσης του ρόστερ του.
Τα φετινά ερωτηματικά που συνοδεύουν τον Παναθηναϊκό δε μοιάζουν σε καμία περίπτωση καταδικαστικά και η Πανάθα έχει στον πάγκο της έναν άνθρωπο που του αρέσει να ψάχνει λύσεις, που δεν περιορίζονται στα προσωπικά του στεγανά. Εχει έναν "παιδαγωγό", όχι έναν σκληρό "λοχία", ο οποίος έχει αντιμετωπίσει στον έναν χρόνο του στην ομάδα με απόλυτη επιτυχία, όποια κρίση, αγωνιστική και μη, κλήθηκε να αντιμετωπίσει.
Ο μετά Χριστόν προφήτης - δυο διαφορετικά ζητήματα
Όλα τα παραπάνω αγαπητοί, τα σκεφτόμουν πριν μία εβδομάδα, πριν από τα δύο τελευταία παιχνίδια και τις ισάριθμες ήττες από Μπασκόνια και ΑΕΚ, και όπως θα ξέρετε κάθε μετά Χριστόν προφήτης οφείλει να τοποθετείται με την ανάλογη χρονική ασυνέπεια, σε κάθε ευκαιρία. Πείτε με τρελό, αλλά δεν είδα κάτι στα παιχνίδια αυτά που να μπορεί να αλλάξει ριζικά τη γνώμη μου για τον Πασκουάλ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικά ζητήματα και αυτό νομίζω πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλους: την αγωνιστική απόδοση από τη μία και τη λειτουργία του οργανισμού από την άλλη. Για το δεύτερο, ο Πασκουάλ στα μάτια μου είναι ένας απόλυτος εγγυητής, για μια σειρά από λόγους. Για το πρώτο, μπορούμε να συζητάμε ώρες ατελείωτες. Όπως για παράδειγμα και για τον Περάσοβιτς, τον Σφαιρόπουλο, τον Σίτο Αλόνσο και λίγο - πολύ όλους τους προπονητές του κόσμου. Μπορούμε να πούμε για το κακό spacing που προέκυψε από τις δύο τελευταίες επιθέσεις στην Χώρα των Βάσκων, με το τρίποντο του Ρίβερς από τη γωνία και το drive του Παππά, να προκαλούν το τραγικό αμυντικό transition και τελικά την ήττα του Παναθηναϊκού.
Θα μπορούσε ο Τσάβι να δώσει εντολή για οτιδήποτε άλλο πλην της μπούκας του Παππά; Θα μπορούσε. Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να μην ψάξει τρίποντο, τουλάχιστον από τη γωνία στην φάση του Ρίβερς; Θα μπορούσαν τα "λουριά" των Αμερικανών να μην είναι τόσο λάσκα και να περιοριστεί ο άκρατος αυτοσχεδιασμός, όσο η ομάδα δεν δείχνει να έχει την ποιότητα για να τον παράξει σε ικανοποιητικό επίπεδο; Δεν είμαστε στα αποδυτήρια για να ξέρουμε. Θα μπορούσαν και όλα αυτά βέβαια να μην συζητούνται καν, αν είχε μπει το lay up του Νίκου, ή αν είχε καταλογιστεί το φάουλ από τον "3-13" (για να κάνουμε και λίγο πλάκα).
Θα μπορούσε να παίζει περισσότερο ο Μήτογλου; Θα μπορούσε να μας είχε βγει ο Όγκαστ ένας μικρός Χάουαρντ στα ντουζένια του; Θα μπορούσε κάποιος Ντένμον, να μπει στα παπούτσια ενός Μάικ Τζέημς και ο Βουγιούκας στου Μπουρούση; Ξέρετε σαν τι είναι οι γνώμες και πόσες έχει ο καθένας. Όλα αυτά τα ερωτήματα και άλλα τόσα είναι σεβαστά, ωστόσο παραμένουν κουτσουλιές μπροστά στο "μεγάλο κάδρο": Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να επιστρέψει εκεί που βρισκόταν πριν από περίπου ένα χρόνο, όταν και ήρθε ο Πασκουάλ, δηλαδή σε μια εποχή όπου παίκτες, προπονητές, διοίκηση, όλα έμοιαζαν "προσωρινα" και στην πρώτη απογοήτευση γίνονταν παρελθόντα; Η δική μου απάντηση είναι πως όχι, δε θα μπορούσε και θα ήταν καταστροφικό να συνέβαινε κιόλας.
Ο Τσάβι έχει κάνει λάθη, όπως λάθη κάνουν όλοι. Πείτε ότι θέλετε για τη στελέχωση του σέντερ, για τα "παλτά", για τον Φριντέτ, τον Γουίμς, είναι η ίδια κασέτα που ακούμε σε κάθε αποτυχία του Ολυμπιακού: "Εναν Λο θέλουμε, θυμάστε τότε;", "Ποιο είναι το τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη;" . Το απόσταγμα είναι ένα: οι εποχές αλλάζουν, οι συσχετισμοί αλλάζουν και η ποιότητα μιας σχέσης κρίνεται από τον χρόνο που δίνει ο ένας στον άλλον να διορθώσει τις ανορθογραφίες του. Αυτό, είναι ένα στοίχημα πολύ μεγαλύτερο από έναν χαμένο ημιτελικό του ελληνικού κυπέλλου. Ας αφήσουμε τον υπολογισμό του λογαριασμού λοιπόν, για τη στιγμή που θα φτάσουμε στο ταμείο κι ας μην οδυρόμαστε ενώ είμαστε ακόμα στο τέλος της ουράς.
