Διάβαζα πρόσφατα ένα ωραίο άρθρο στο Hoopshype, το οποίο εξηγούσε τους τρόπους με τους οποίους ο Γιάννης και ο Μπεν Σίμονς (δύο τέρατα που κάνουν τα πάντα) καταφέρνουν να είναι επιθετικά αποτελεσματικοί, χωρίς να έχουν καλό μακρινό σουτ. Ο δεύτερος , για παράδειγμα, παίρνει μόλις 2,6% των προσπαθειών του έξω από το τόξο, παρόλα αυτά είναι σούπερ στο παιχνίδι ένας εναντίον ενός με 1,36 πόντους ανά κατοχή, χάρη στις απρόβλεπτες κινήσεις του και τον υψηλλο δείκτη (μπασκετικής) ευφυίας. Για τον "δικό μας", τα ξέρετε. Αποτελεί τον καλύτερο παίκτη του ΝΒΑ στον αιφνιδιασμό , τον χώρο της άμυνας τον εκμεταλλεύεται για να πάει μέσα σαν μπουλντόζα και να πάρει επαφές και σκοράρει 21,7 πόντους στην ρακέτα ανά παιχνίδι, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον παίκτη. Φυσικά και οι δύο διαπρέπουν στην πάσα, κλπ κλπ. Το κείμενο, σε περίπτωση που το διαβάσετε, είναι αληθινά πολύ όμορφο, όμως δεν ακουμπάει καθόλου το - κατ'εμέ - βασικότερο ερώτημα. Τι σημαίνουν όλα αυτά για το παιχνίδι των συνόλων των δύο παικτών; Επαρκούν τα προσόντα τους για να κάνουν τις ομάδες τους καλύτερες σε βάθος χρόνου ή είναι η ανάπτυξη μακρινού σουτ ο αναπόφευκτος δρόμος για την εκτόξευση; Πιο απλά: πόσο απαραίτητο είναι πραγματικά για αυτού του τύπου τους παίκτες να προσθέσουν αυτό το - τελευταίο - εργαλείο στο παιχνίδι τους;
(παρακάτω, στατιστική βοήθεια από το επίσημο σάιτ του ΝΒΑ και το Basketball Reference, από τα πρώτα 8 παιχνίδια των Μπακς).
Μην παρεξηγηθούμε, άσχημο δεν θα ήταν σίγουρα, ειδικά εάν απέναντι τους βρισκόταν μία κλειστή άμυνα τύπου ... Κύμης. Όμως ίσως υπάρχει κι αλλος δρόμος προς την απόλυτη επιτυχία, τόσο σε ατομικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο ομάδας. Ειδικά για τον Γιάννη, το ερώτημα που οφείλουμε να εξετάσουμε είναι το εξής: με ποιο τρόπο οι Μπακς θα βελτιώνονταν περισσότερο; Εάν έφτιαχνε ο ίδιος ένα καλύτερο σουτ ή αν εκείνοι στελέχωναν ακόμη καλύτερα την ομάδα γύρω του και βελτιώνονταν στους τομείς που πονάνε; Και, επίσης, τι θα ήταν πιο εύκολο; Μια αυθόρμητη απάντηση είναι "το Α", αλλά μισό λεπτό... βαστάτε τα άλογα. Η ευκολία ή δυσκολία σχετίζεται και με τα οφελη.
Aμυνα και transition
Ο Γιάννης, που λέτε, σκοράρει 1,45 πόντους ανά κατοχή στον αιφνιδιασμό , νούμερο - τέρας. Υψηλό είναι επίσης και το "8", που εμφανίζεται στους πόντους που βάζει ο παίκτης στο transition. Ομως οι Μπακς παίρνουν μόλις το 8,6% των πόντων τους στον αιφνιδιασμό, κάτι που τους φέρνει στην 19η θέση. Ριξτε μια ματιά στο παρακάτω γράφημα της Synergy, το οποίο απεικονίζει την συχνότητα σε σχέση με την αποτελεσματικότητα στον αιφνιδιασμό για όλες τις ομάδες του ΝΒΑ.
Με απλά λόγια λόγια, τα "Ελάφια" δεν πολυτρέχουν, παρότι ο σταρ τους από μόνος του είναι ο κορυφαίος στο τρέξιμο στον ... κόσμο και το σύνολο γενικά είναι καλό στον τομέα. Η κατάταξη στον ρυθμό βρίσκει το σύνολο του Κιντ στην 24η θεση, ενώ στις ήττες το pace είναι στο 97 και στις νίκες στο 100. Αν αυξήσουν τον ρυθμό, τότε πιθανώς να κερδίζουν συχνότερα.
Πώς άραγε; Μα μέσω της άμυνας, η οποία θα δώσει έξτρα κατοχές. Oι Μπακς επιτρέπουν στους αντιπάλους τους να σουτάρουν με υψηλά ποσοστά (μόλις 24οι σε opponents eFG% και 25οι σε ποσοστό τριπόντων των αντιπάλων) και ανά 100 κατοχές δέχονται 105 πόντους, πράγμα που τους φέρνει μόλις στην 19η θεση. Επίσης στα αμυντικά ριμπάουντ είναι σχεδόν στον πάτο. Όχι και τόσο καλά μέχρι στιγμής και μάλιστα με επιδόσεις που είναι σχεδόν ίδιες με εκείνες που παρουσιάζονταν πέρυσι. Εάν η άμυνα ήταν καλύτερη, τότε οι ευκαιρίες για άνοιγμα του ρυθμού και εύκολο σκορ θα ήταν περισσότερες.
Τα παραπάνω αντιλαμβάνεστε πως δεν έχουν και ιδιαίτερη σχέση με τις δεξιότητες του Γιάννη, και μάλλον μια τέτοια σχέση δεν θα εμφανιστεί ουτε στο μέλλον. Οι Μπακς δεν διαθέτουν έναν πολυλειτουργικό αμυντικό σέντερ, καθώς ο Μονρό είναι ο Μονρό και ο Θον Μέικερ είναι φτιαγμένος κυρίως για επιθετικές ποικιλίες, χωρίς την απαραίτητη γρηγοράδα στα πόδια και στρίψιμο του σώματος. Επιπλέον είναι κακός ριμπάουντερ και τα on/off στατιστικά του δεν προσφέρουν καθόλου κολακευτική εικόνα σε ο,τι αφορά ποσοστά και επιθετική αποτελεσματικότητα των αντιπάλων. Με τον Μέικερ στο παρκέ εκείνοι εμφανίζουν eFG% αυξημένο κατά 11% , την ώρα που οι πόντοι/100 κατοχές είναι στο +15. What the fuck! Με τους σέντερ να έχουν εμφανή αμυντικά μειονεκτήματα (ο Χένσον δεν είναι και εκείνος κάτι σπουδαίο), ο Κιντ αναγκάστηκε να βασιστεί ακόμη περισσότερο στο δόγμα "μάκρος και αθλητικότητα", υπολογίζοντας σε βαθειές βοήθειες όταν ο guard ξεφεύγει, γρήγορα close out του Γιάννη και των υπολοίπων και κάμποσα κλεψίματα. Ωραίο στην θεωρία, αλλά στην πράξη η εικόνα είναι συχνά αυτή που βλέπετε...
Aυτές είναι μεγάλες αποστάσεις για να διανύσει κανείς, αν έχει απέναντι του γκαρντ που πασάρει τόσο καλά όσο ο Ουέστμπρουκ και σουτέρ σαν τον Άντονι, όχι αστεία. Στην πράξη το σχέδιο του Κιντ κάπου κολλάει τόσο στις ασυντόνιστες περιστροφές σε αντίστοιχες φάσεις, όσο και στα υπερβολικά ρίσκα (πίεση στις πάσες και στην περιφέρεια, εγκατέλειψη των χώρων πίσω). Ιδού κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα, χαρακτηριστικό του τζόγου, αλλά και των έξτρα ευθυνών του Γιάννη.
rewatching the game from last Thursday, watch Giannis literally SHOVE Snell up to go double Kyrie ?
His intensity is unreal pic.twitter.com/VknqaPeUnZ
— Joe Osterndorf (@JoeOsterndorf) November 1, 2017
Πρόκειται φυσικά για επιτυχημένη εφαρμογή, αλλά εξίσου αντιπροσωπευτική του πόσα θυσιάζονται στις πίσω γραμμές και στις γωνίες. Μεγάλο wingspan (σορι...) δεν σημαίνει αυτόματα καλή άμυνα και αληθινά καλός αμυντικός - ή αν θέλετε οξυδερκής - πλην του Γιάννη δεν είναι σχεδόν κανείς. Ξύπνα κύριε Σνελ! Περα από όλα αυτά, πρέπει να πιέζεται κάπου και η μπάλα στην τρίπλα, και όπως όλα τα προηγούμενα, έτσι και αυτό είναι άσχετο με την ανάπτυξη του σουτ του Ελληνα σταρ.
H επίθεση και η επιρροή του Γιάννη
Επίσης άσχετος είναι και ο χαμηλός αριθμός τριπόντων που παίρνουν οι Μπακς, οι οποίοι εντούτοις έχουν και καλή επίθεση (9οι σε offensive rating) και καλά ποσοστά πίσω από το τόξο (37%) και σούπερ eFG% (τριτοι στη λίγκα). Θα μπορούσαν ενδεχομένως να βελτιωθούν στον τομέα "αγκαλιάζοντας" τα πλεονεκτήματα του moneyball και να σουτάρουν περισσότερα τρίποντα, όμως σε γενικές γραμμές το πλάνο λειτουργεί και η βελτίωση φαίνεται. Μάλιστα, όπως έδειξε πρόσφατα και ο Δημήτρης, αυτή οφείλεται κυρίως στην περαιτέρω ανάπτυξη των υπαρχόντων δεξιοτήτων του Γιάννη και του Μπρόγκντον, και όχι στην πρόσθεση μακρινού σουτ στο ρεπερτόριο του πρώτου.
Ας το σκεφτούμε , εξάλλου, και κάπως διαφορετικά. Τι ακριβώς θα αποκόμιζαν οι Μπακς αν ο Αντετοκούνμπο επιχειρούσε περισσότερα τρίποντα και ήταν πιο εύστοχος σε αυτά; Πιθανώς οι άμυνες να προσπαθούσαν να τον παγιδεύσουν, αλλά αυτό θα σήμαινε πως και τότε θα συνέβαινε ο,τι και τώρα. Πάσα, πάσα, σουτ από κάποιον άλλον. Είναι αμφίβολο αν θα το έκαναν, εκτός αν τα ποσοστά του πήγαιναν στο 40%. Επίσης, είναι πολύ αμφίβολο αν είναι σκόπιμο ο καλύτερος finisher γύρω και μέσα από την ρακέτα σε όλο το ΝΒΑ να τραβηχτεί πιο έξω, με την προοπτική να είναι (ρεαλιστικά) 1-2 εύστοχα σουτ παραπάνω. Ο Γιάννης, παίζοντας ακριβώς έτσι όπως παίζει, είναι αυτή την στιγμή πρώτος σε Player Impact Estimate σε όλη την λίγκα, ένα στατιστικό που επιβραβεύει ταυτόχρονα την ατομική επίδοση και την επιρροή στην ομάδα. Επίσης, έχει το απίθανο 60% στα σουτ (35% τρίποντα σε μόλις 2 προσπάθειες ανά αγωνα), 31 πόντους και 10,6 ριμπάουντ, την ώρα που από την θέση του power forward μοιράζει επιπλέον 5 ασίστ.
Παρακάτω ακολουθεί ένα ακόμη γράφημα, που έφερε στην προσοχή μου ο Κυριάκος και προέρχεται από τo NBA Math. Αυτό απεικονίζει τους πόντους που προσθέτει ένας παίκτης στην επίθεση και εκείνους που αποτρέπει στην άμυνα. Οπως θα παρατηρούσε μέχρι και ο Μαραβέγιας, η θετική επιρροή του Αντετοκούνμπο στο σύνολο είναι ήδη στον ουρανό.
Η βελτίωση του συνόλου
Μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι τα ατομικά νούμερα θα βελτιωθούν κι άλλο μέσα στα επόμενα χρόνια, όμως ρεαλιστικά από εδώ και πέρα τα stat lines σε πόντους και ριμπάουντ δεν μπορεί να πάνε και τόσο υψηλότερα. Σημασία έχει η ομαδική βελτίωση, και η αύξηση των προσπαθειών του Γιάννη από μακριά δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα την φέρει. Πιο πιθανό δείχνει τα Ελάφια να βελτιωθούν μέσω ενός trade που θα αλλάξει ισορροπίες στην άμυνα, μέσω της βελτίωσης των Μπρόγκντον - Μέικερ ή μέσω μιας έξυπνης υπογραφής, όταν το καλοκαίρι τα 17 εκατομμύρια του Μονρό θα αποτελούν παρελθόν. Ή αν θέλετε μέσω ενός ξεφορτώματος του Τζαμπάρι Πάρκερ, αλλά ας μην πάμε εκεί τώρα, καθώς επιπλέον κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο.
Οι εκδοχές γενικά δεν είναι και λίγες. Πχ οι φίλοι μου στο Ball Hog, συζήτησαν κάμποσο στην τελευταία τους εκπομπή για το ενδεχόμενο έλευσης ενός καλύτερου γκαρντ, σαν τον Ερικ Μπλέντσο, ο οποίος θα μείωνε κάπως το θεόρατο usage (33,6%) του Γιάννη και θα μοίραζε πιο ισορροπημένα το παιχνίδι. Ειδικά σε περιβάλλον πλέι οφ, εκεί που οι άμυνες κλείνουν, ενας γκαρντ τέτοιου τύπου είναι απαραίτητος. Επίσης, δεν είναι παράλογο να υποστηριξει κανείς πως η αλλαγή της στελέχωσης κάτω από το καλάθι θα ωφελούσε την άμυνα και θα βοηθούσε το transition παιχνίδι στην επίθεση. Oι πιο απαιτητικοί μιλούν μέχρι και για προσθαφαιρέσεις στην πλαϊνή στελέχωση, no problem.
Σε κάθε περίπτωση, όλες οι παραπάνω αλλαγές δείχνουν πιο καθοριστικές στην εκτόξευση του Αντετοκούνμπο στην στρατόσφαιρα, σε σχέση με ένα 5% βελτίωσης στο μακρινό σουτ. Ο σταρ των Μπακς άλλωστε, έχει ήδη βρει την απάντηση όταν οι αντίπαλοι τον παίζουν από απόσταση, εκμεταλλευόμενος τον χώρο για πάρει φόρα και να τελειώσει παρά την επαφή. Επίσης, ο Κιντ φέτος τον χρησιμοποιεί λιγότερο σαν πλέι μέικερ και του δίνει περισσότερες ευκαιρίες στο ποστ, προκειμένου να μαζέψει γύρω του αμυντικούς. Πέρυσι τα post up καταλάμβαναν το 8,6% των προσπαθειών του, φέτος μέχρι στιγμής το 14,6%. Αυτή είναι τεράστια διαφορά, και παρόλο που τα ατομικά ποσοστά δεν είναι τόσο καλά σε αυτές τις ενέργειες, η ομαδική επίθεση έχει - όπως είδαμε - συνολικά βελτιωθεί.
Την ώρα που οι προσπάθειες τριών πόντων δείχνουν ότι φέτος θα χτυπήσουν ένα ακόμη ιστορικό υψηλό. ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παίζει σαν MVP επιχειρώντας ελάχιστα σουτ γύρω από το τόξο, σχεδόν αγνοώντας τα σημεία των καιρών. Είναι έξοχος, είναι υπέροχος, αλλά οι Μπακς άρχισαν την σεζόν ακριβώς από εκεί που τελείωσαν πέρυσι, τουλάχιστον από άποψη ρεκόρ. Η βελτιωμένη τους επίθεση , το ελλειπές transition παιχνίδι και η μέτρια άμυνα, δείχνουν πως ο δρόμος προς την κορυφή περνάει μάλλον από το σύνολο και όχι από τον παίκτη. Ο Γιάννης θα ήταν τρομακτικός αν ξαφνικά σούταρε καλύτερα από απόσταση, αλλά θα ήταν ακόμη τρομακτικότερος αν οι Μπακς είχαν καλύτερη ομάδα. Τότε θα μπορούσε εκείνος να γίνει η επανάσταση, κι ας σούταρε όπως σουτάρει τώρα. Υπάρχουν πάντα, άλλωστε, εκείνοι που είναι πιο μπροστά από την εποχή τους.
Eνας ακόμη ίσως είναι ο Μπεν Σίμονς, αλλά τόσο για εκείνον, όσο και για τις ενστάσεις σε όσα μόλις διαβάσαστε, θα τα πούμε στο δεύτερο μέρος.
Υ.Γ. Ευχαριστω τον Νικόλα Ραδικόπουλο του Ball Hog για ένα review στην ανάλυση. Ο Νικόλας προσφέρει πάντα απλόχερα, ο,τι γνώση έχει, και η δουλειά του γύρω από την κατανόηση των δομών του ΝΒΑ θα πρέπει να αποτελεί παραπομπή για οποιοδήποτε ελληνικό κείμενο αναφέρει τις λέξεις "salary" και "cap".
