"Τι διάολο όμως, μένουν τέτοιες παραστάσεις", μου έγραψε μόλις ο Δημήτρης, αφότου του έλεγα "ναι αλλά ρε γαμώτο, οι Blazers δεν έχουν και ιδιαίτερα περιθώρια να βελτιώσουν την ομάδα το καλοκαίρι, για να πάρει ο παιχταράς την έξτρα αναγνώριση που του αξίζει". Σαν να ακούω τον Lillard...

Μόλις πριν λίγους μήνες, ο (αντί)σταρ των Blazers, σε ερώτηση που του είχε γίνει σχετικά με την διαδικασία των trades και την προσπάθεια των παικτών να επιδιώκουν οι ίδιοι αλλαγή περιβάλλοντος, είχε απαντήσει: "Ένα [δικό μου] trade θα επηρέαζε πολλούς ανθρώπους. Όπως λέω, θέλω να κερδίσω ένα πρωτάθλημα, αλλά υπάρχουν άλλα πράγματα που σημαίνουν περισσότερα για μένα. Δεν θέλω να πουλήσω τον εαυτό μου για αυτό, θέλω να επηρεάσω κάτι άλλο". 

 (Φωτό με την ευγενική άδεια της Cornerstone Sport & Entertainment PVT. LTD.)

Τον Ιούνιο του 2015 το ESPN δημοσίευσε ένα άρθρο για τον πρώτο Ινδό γεννημένο στην Ινδία, που επιλέχτηκε στο ντραφτ του ΝΒΑ. O Satnam Singh (Σάτναμ Σινγκ), ετών 19 τότε, αποτέλεσε την επιλογή των Dallas Mavericks στο νο. 52, γράφοντας έτσι το όνομα του με αυτό που συνήθως αποκαλούμε "χρυσά γράμματα" στην αθλητική ιστορία της χώρας του. Το άρθρο εκείνο, δια χειρός Μαρκ Γουάινγκαρντνερ, αφιέρωσε τις τρεις τελευταίες παραγράφους του σε μία αναρώτηση: 'Αραγε πού τελειώνει, ή πού θα τελειώσει, η ιστορία του Σάτναμ Σινγκ, η οποία ξεκίνησε από ένα χωριό 800 κατοίκων της επαρχίας Πουντζάμπ στην Ινδία και έφτασε μέχρι τη θαλπωρή του περίφημου Μαρκ Κούμπαν, ιδιοκτήτη των πρωταθλητών ΝΒΑ του 2011;

Οπου "Ν", Νικ Καλάθης, για να μην σας κρατάω σε αγωνία. Ο σταρ του Παναθηναϊκού ήταν ο πρωταγωνιστής της πρώτης ημέρας των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, καθώς γύρω από την δική του παρουσία περιστράφηκε η εξέλιξη του μοναδικού συναρπαστικού παιχνιδιού. Τα υπόλοιπα τρία ήταν μάλλον νερόβραστα, με τους γηπεδούχους να επικρατούν από βαρετά (Εφές) και προβλέψιμα (ΤΣΣΚΑ), εώς γελοιοδώς εύκολα (Φενέρ). Η ματσάρα έγινε στη Μαδρίτη και το το στόρι της πιθανώς να είναι ενδεικτικό της συνέχειας, από άποψη προσαρμογών. Ας δούμε λοιπόν κυρίως τους πράσινους και αν η δεύτερη αγωνιστική έχει περισσότερα ντέρμπι, τότε θα ασχοληθούμε εκτενέστερα και με τα άλλα ζευγάρια.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε τελείως χάλια φέτος, φυσικά και χθες στο Περιστέρι. Εμφάνισε εικόνα διάλυσης σε διάφορα παιχνίδια, έχασε από τις πιο αδύναμες ομάδες της Ευρωλίγκα επανειλλημένως, έχοντας βέβαια θριαμβεύσει έναντι του Παντελή Διαμαντόπουλου πριν το ταξίδι στα Κανάρια, κάτι διόλου αμελητέο. Save me the drama, παρόλα αυτά. Μία χρονιά στον πάτο μπορεί να συμβεί σε κάθε ομάδα και όλη αυτή η μίρλα περί αναζήτησης υπευθύνων είναι μια ευκολία. Αν πάρεις έναν έναν τους πρωταγωνιστές, αρνητικά θα βρεις σίγουρα σε όλους - σίγουρα και σε αυτούς που "τόσα χρόνια έχουν αποδείξει την αγάπη τους στην ομάδα". Για εκείνους το συγκεκριμένο άρθρο κρατάει την κατακλείδα, αλλά προς το παρόν ας ξεκινήσουμε με τα αγωνιστικά και συμπληρώνουμε σιγά σιγά την εικόνα, κυρίως με την ματιά να ακουμπά στο (προς το παρόν αβέβαιο) μέλλον.

(Oλες οι φωτογραφίες είναι copyright Bill Bamberger. Aρχική φωτό από ευγενική προσφορά του National Building Museum της Washington). 

Φωτογραφίζουμε συχνά ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, είναι μία δημοφιλής ασχολία. Πριν δυο χρόνια περίπου βρέθηκε ένα μπροστά μου στη Σέριφο και αμέσως έπιασα το κινητό στο χέρι. Καθώς βράδιαζε, πίσω του διακρινόταν η Χώρα του νησιού να σκαρφαλώνει στο βράχο, ήταν κάτι υπέροχο. Επίσης, έχω ακόμη στο κινητό ένα χωμάτινο ανάμεσα σε αστικές κατοικίες, σε μία σκοτεινή πλατεία της συνοικίας Born στη Βαρκελώνη κι ας έχει περάσει ακόμη παραπάνω καιρός. Πέρυσι το καλοκαίρι δε, η μόνη φωτογραφία που κράτησα (ή βασικά που έβγαλα) από τα καμένα ήταν εκείνη του ανοιχτού γηπέδου της Αμπελούπολης, για το οποίο σας έγραψα πρόσφατα. Δεν ξέρω τι ακριβώς τραβάει το μάτι στα γήπεδα του δρόμου και για να πω την αλήθεια, δεν θέλω και ιδιαίτερα να το καταλάβω. Όταν παρόλα αυτά μία συλλογή ανοιχτών γηπέδων μπαίνει μέσα σε ένα μουσείο, ως έκθεση καλλιτεχνίας, τότε η περιέργεια να μιλήσεις με εκείνον που πραγματοποίησε το εγχείρημα γίνεται αφορμή. Ίσως το πλαίσιο ενός μουσείου προσδίδει ένα κάποιο "αντικειμενικό κύρος" σε ένα έργο. Ίσως όμως, ένα γήπεδο μπάσκετ κάνει απλώς μία βίαη κατάληψη, μετατρέποντας έναν αποστειρωμένο χώρο σε προαύλιο. Από όπου και να το πιάσεις, ο χώρος δεν είναι ο ίδιος με πριν.

Η τελευταία αγωνιστική της Ευρωλίγκα τελείωσε ήδη, ολοκληρώνοντας μία πρωτοφανή σεζόν για την διοργάνωση και αφήνοντας πίσω της ίχνη αθλητικών επιτευγμάτων. Ο Παναθηναϊκός και η Ζαλγκίρις ολοκλήρωσαν δύο επιστροφές σπάνιες για τα δεδομένα του τουρνουά, επιστροφές που φέρουν την υπογραφή των ανθρώπων που κάθονται στους πάγκους τους, ακόμη και αν στην πρώτη περίπτωση ο Νικ Καλάθης κατάφερε το περίπου ακατόρθωτο. Οι Ρικ Πιτίνο και Σάρας Γιασικεβίτσιους, δουλεύοντας προσηλωμένα ανάμεσα σε συντρίμμια, κατάφεραν σιγά σιγά να τα μαζέψουν, να τα ανακυκλώσουν και να τα συσκευάσουν εκ νέου σε πακέτα νίκης, που παραδόθηκαν εν τέλει στους αντιπάλους με την μορφή ενός σερί 7-1. Σε αυτό, οι δύο πράσινες ομάδες άλωσαν έδρες όπως η Μόσχα, το Μιλάνο, το Φάληρο και η Μαδρίτη, για να πάρουν τελικά αυτό που άξιζαν βάσει της τελικής τους εικόνας. Παράλληλα, πήραν αυτό που δεν περίμενε κανείς, πλην όσων επιμένουν να εκτοξεύουν χρησμούς.

O Vernon Carey Jr. είναι ένας σέντερ ύψους 2.12 και θεωρείται ως το νο. 3 των ΗΠΑ στις λίστες με τους καλύτερους απόφοιτους των high schools για το 2019. Με άλλα λόγια, ο Carey είναι ο τρίτος καλύτερος παίκτης των λυκείων της χώρας και μέχρι πριν μερικούς μήνες ήταν περιζήτητος μεταξύ των τμημάτων στελέχωσης των κολεγίων της Division I. Ήταν. Πλέον δεν είναι, καθώς τον Δεκέμβρη που μας πέρασε ανακοίνωσε την δέσμευση του με το Duke για τον επόμενο χρόνο, στην πιθανότατα μοναδική σεζόν του στο κολέγιο και σε μία τυπική one and done συμφωνία, από αυτές που συνηθίζει το κολέγιο του Durham. Ως γνωστόν, φέτος στην ομάδα του Mike Krzyzewski αγωνίζονται τρία από τα πέντε (πιθανά) πρώτα picks του ντραφτ του 2019: O δίκαια πολυδιαφημισμένος Zion Williamson, o μακρύς point forward RJ Barrett και ο πολυσχιδής - και επίσης μακρύς - guard Cam Reddish. Το από χθες αποκλεισμένο σύνολο του Duke μπορεί να είναι και το πιο ταλαντούχο αποκλεισμένο σύνολο όλων των εποχών¹, αλλά ο Krzyzewski έχει ήδη φροντίσει για την επόμενη μέρα, σιγά και το νέο.

H Zαλγκίρις πέτυχε το πιο σημαντικό αποτέλεσμα της 27ης αγωνιστικής, όχι τόσο γιατί κέρδισε εκείνη, όσο γιατί ουσιαστικά άφησε την Μακάμπι εκτός διεκδίκησης της οκτάδας. Η ομάδα του Σφαιρόπουλου έδειχνε πριν δυο εβδομάδες ότι θα καταφέρει να τρυπώσει στα πλέι οφ, όμως προδόθηκε από την αστοχία υλικού του καλοκαιριού, που την άφησε έρμαιο των ορέξεων ενός ανισόρροπου γκαρντ. Μετά από αυτό το αποτέλεσμα, η κούρσα για την όγδοη θέση έχει μετατραπεί σε υπόθεση τεσσάρων ομάδων, οι οποίες προς το παρόν ισοβαθμούν. Σε σενάρια δεν θα μπούμε, πάντως τα αποψινά και αυριανά ματς αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ειδικά εκείνο του Παναθηναϊκού στο Μιλάνο. Οι πράσινοι χθες πήραν μία νίκη που συνολικά άξιζαν, παρά την απόπειρα μπασκετικής αυτοκτονίας. Πάμε στις κατηγορίες μας, χωρίς να ασχοληθούμε με το αδιάφορο Νταρουσάφακα-Χίμκι και με την ακόμη πιο αδιάφορη Φενέρ, την οποία πιθανώς ο Ζοτς θέλει να δει να πατώνει, ώστε να βρει αφορμή να κυνηγάει τους πάντες μέχρι τα αποδυτήρια, τώρα που μπήκε η άνοιξη.

Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε το γηπεδάκι της παραπάνω φωτογραφίας, το πιθανότερο είναι ελάχιστοι. Το είχα βάλει σκεπασμένο από το ίδιο ηλιακό φως της ενάτης πρωινής ως εξώφυλλο στην τελευταία ανάρτηση πριν τις διακοπές του προηγούμενου καλοκαιριού, οι οποίες ξεκίνησαν εσπευσμένα πέρυσι, λόγω της φωτιάς που κατέκαψε τα πάντα στη γειτονιά μας. Πίσω από την αντηλιά, διακρίνονταν τότε τα καμένα δέντρα περίπου ως μακρινό παρελθόν, μιας και το φως έχει συχνά την ιδιότητα να κιτρινίζει τον χρόνο. Δεν είχαν περάσει όμως παρά ελάχιστες μέρες και ακόμη τα πάντα γύρω μύριζαν φρέσκια στάχτη, κάτι που για να περάσει στην φωτογραφία χρειαζόταν η δημιουργική διαστροφή μιας απογευματινής επίσκεψης. Τα απογεύματα στην Αμπελούπολη του Ματιού ήταν εκείνες τις μέρες ανυπόφορα, γιατί όταν κοίταζε κανείς το γήπεδο είχε τον ήλιο πλάτη και περίπου τις τέλειες συνθήκες για μία φωτογράφιση γεμάτη «πραγματικότητα», ό,τι σκατά κι αν είναι η πραγματικότητα τέλος πάντων.

Ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει το περισσότερο ενδιαφέρον από τους δύο εκπροσώπους μας στην Ευρωλίγκα αυτό τον καιρό για διάφορους λόγους. Πρώτον, φαίνεται πως ασχολείται σε ένα βαθμό έστω με το μπάσκετ, άθλημα που αποτελεί αντικείμενο μελέτης για την ιστοσελίδα μας. Δεύτερον, στα πλαίσια αυτής της εντατικής ενασχόλησης με το σπορ έχει δείξει μεγάλη βελτίωση, αλλάζοντας πολλά στο παιχνίδι του, πλέον λίγο πολύ γνωστά σε όλες. Ο Ρικ Πιτίνο έχει απλοποιήσει το στυλ. Εχει δώσει έμφαση στην αμυντική ένταση (έχοντας μάλιστα μειώσει τα αρχικά του ρίσκα με τις παγίδες σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο) και στη μεταφορά της μπάλας κοντά στο καλάθι, προκειμένου να προστατευτεί από τα τούβλα. Τρίτον, μέσα από αυτές τις αλλαγές, έχει αναδείξει νέους πρωταγωνιστές, φέρνοντας στο προσκήνιο παίκτες που πριν είτε δεν βλέπονταν (Παπαγιάννης), είτε βλέπονταν με προσπάθεια (Θανάσης, Τόμας).