Δεν σταματησε να βρέχει τέσσερις μέρες γαμώτο και ομολογώ πως θα ευχαριστιόμουν πολύ περισσότερο την διαδρομή ανάμεσα στα απότομα βουνά, από το Μπιλμπάο στο Σαν Σεμπαστιάν, αν δεν έπρεπε να έχω διαρκώς τα χέρια μου στο τιμόνι. Την επόμενη φορά, δεν ξέρω, ίσως να κανονίσουμε την ίδια φάρμα για τον Ιούλιο, προκειμένου να είμαστε σίγουροι ότι θα περπατήσουμε καμποσο, τόσα στα δάση, όσο και στις ακτές του Ατλαντικού. Από ο,τι εμαθα μόλις σήμερα, η Χώρα των Βάσκων είναι γενικά βροχερός τόπος και όσο κι αν δεν έχεις πρόβλημα με το γκρι, θες η επίσκεψη να έχει μία κάπως πιο ανοιχτή παλέτα.
Το Σαν Σεμπαστιάν πάντως μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Σε αντίθεση με την μεταλλική γοητεία του Μπιλμπάο, η Ντονόστια (βάσκικη ονομασία) στρίβει σε πιο κλασικά μονοπάτια, αποκαλύπτοντας σε κάθε στροφή της ένα στενό σοκάκι με κτίσματα του 19ου αιώνα. Η πόλη είχε καεί στις αρχές του, σε μάχες των Αγγλο-Πορτογάλων ενάντια στους Ναπολεόντια στρατεύματα και χτίστηκε από την αρχή, διατηρώντας λίγο εώς πολύ την ίδια αρχιτεκτονική μέχρι και σήμερα, φυσικά με τις απαραίτητες εκσυγχρονισμένες προσθέσεις στα προάστια.
Η αύρα της, παρότι όχι απόλυτα πρωτότυπη, έχει την εξής ιδιαιτερότητα: Πολλά από τα δρομάκια καταλήγουν φανερά στη θάλασσα, με αποτέλεσμα η περιπλάνηση να γεμίζει με στενούς, στιγμιαίους υδάτινους ορίζοντες. Η ακτή σε τραβάει, όμως καθώς ο αέρας από ένα σημείο και ύστερα δυνάμωσε, η προφύλαξη απαίτησε φαγητό.
Το bar Nestor βρίσκεται σε ένα σοκάκι της παλιάς πόλης, αλλά και στους περισσότερους τουριστικούς οδηγούς που αφορούν την πρωτεύουσα της ισπανικής γεύσης. Μην πιστέψετε ότι πρόκειται περί αξιοθέατου παρόλα αυτά, απλώς οι ιδιοκτήτες έχουν καταφέρει να το κάνουν διάσημο, εφαρμόζοντας την πιο απλή συνταγή του κόσμου. Τέσσερα πιάτα, όλα μαγειρεμένα με μεγαλειώδη απλότητα, φαγητό στη μπάρα και μόλις ένα τραπέζι! Το είχε κλείσει ο Λεωνίδας τέσσερις μήνες πριν, ώστε να μπορούμε να μοιραστούμε μία Vina Pedrosa, Ribera Del Duero 2015, πάνω από ένα τσουλετόν, όμως η αλήθεια είναι πως την γευστική παράσταση την έκλεψε η τορτίγια. Μην φανταστείτε λεπτή πίτα. Πρόκειται για ομελέτα, η οποία τυλίγει μέσα της πατάτες, κομμένες σε λεπτές φέτες και σερβίρεται με ψωμάκι.
Εξίσου απλές και νόστιμες οι πιπεριές, με το κωδικό όνομα Pimientos de Guernica, ακριβώς επειδή η πρόλευση τους είναι από τη Γκερνίκα. Αν τις τρώγατε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ισπανίας θα ονομάζονταν Pimientos del Padron και θα ήταν μαγειρεμένες ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (σχάρα, λάδι, αλάτι), όμως στην περίπτωση μας επικρατεί η κλασική τοπικιστική ημι-εμμονή της οικειοποίησης, όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο. Μήπως υπάρχει ελληνικός καφες;
Πρόκειται πάντως για μεμονωμένη περίσταση, καθώς όπως είπαμε και εχθές, οι τάσεις των Βάσκων για αυτονομία είναι γενικά περιορισμένες. Πλέον δείχνει (σε πλειοψηφία πάντα) να τους αρκεί ο αυτοκαθορισμός και η συνθηματολογία, η οποία εντούτοις βρίσκει συχνά ελκυστικούς δρόμους έκφρασης, μέσω της δημιουργικής, όσο και δυναμικής ανασύνθεσης του δημόσιου χώρου.
Στο Nestor αρχικά μπλεχτήκαμε σε μία μικρή παρέξηγηση. Πέντε οπαδοί της Φενέρ διεκδίκησαν το τραπέζι μας και λίγο πριν πέσει βρωμόξυλο γίναμε φίλοι.
"Εσείς από την Ελλάδα, εδώ ποια ομάδα υποστηρίζετε;"
"Τον Ολυμπιακό", αποκρίθηκε ο Παναγιώτης.
"Σήμερα είστε με την ΤΣΣΚΑ, σωστά;" τους ρώτησα.
"Βασικά δεν θα μας πείραζε να κερδίσει η Εφές, την συμπαθούμε, απλώς δεν αντέχουμε τον Αταμάν", μου απάντησε ένας ψηλός.
Δεν γινόταν παρά να συμφωνήσω. Ο προπονητής της Αναντολού εδώ και χρόνια επιδίδεται στα γήπεδα σε καραγκιοζιλίκια, φέρεται συχνά υπεροπτικά, ενώ φαίνεται να χτίζει το προφίλ του επάνω στις ερωτικές περιπέτειες που συνοδεύουν το όνομα του, νιώθοντας άνετα σε ένα περίγραμμα αρσενικής ματσίλας και κακώς εννοούμενης μαγκιάς. Δημοσιογράφοι και φίλαθλοι έχουν επιμελώς φροντίσει να πλέξουν γύρω του το απενεχοποιητικό δίχτυ της γραφικότητας, εξοβελίζοντας την όλη αθλιότητα και αντικαθιστώντας την με χαρακτηρισμός τύπου "ερωτίλος". Φυσικά, ο έρωτας δεν έχει καμία σχέση με αυτό το χάλι, ούτε με την δημόσια απεικόνιση του. Ο έρωτας ζει στα σκοτάδια.
Ευτυχώς, o Χάκετ ήταν εξαιρετικός, οι Χίγκινς και Κλάιμπερν τα έβαζαν όλα, η ΤΣΣΚΑ τελικά κατέκτησε δίκαια το τρόπαιο και γυρίσαμε στη φάρμα για μερικές, ελάχιστες ώρες ύπνου. Μετά από τέσσερις μέρες ασταμάτητης βροχής, ο ουρανός πάνω από το Ορόθκο έχει ανοίξει. Φαίνονται τα αστέρια και πάνω από τους λόφους λάμπει ένα γεμάτο φεγγάρι.
Πριν λίγο, κατέβηκα στο κοτέτσι όπως προχθές, και ξανά όπως προχθές πέρασα το κατώφλι. Άνοιξα το κινητό και μέτρησα έναν κόκκορα και εφτά κότες, γεννημένες και μεγαλωμένες στην κάποτε μαρτυρική επαρχία της Γκερνίκα. Χωρίς να είμαι σίγουρος αν θα κρατήσω τον λόγο μου, τους υποσχέθηκα ότι θα τα πούμε σχετικά σύντομα. Oι κότες ζουν μέχρι και τέσσερα χρόνια.
