Ο ποταμός Urumea (Ουρουμέα) κατέληγε στον Ατλαντικό ωκεανό σχεδόν υπερχειλισμένος. Η τελευταία γέφυρα πριν το άπειρο της θάλασσας ξεπροβόδιζε τις ροές του με ασπροπράσινους φάρους, τοποθετημένους συμμετρικά στο πέρασμα της ως κολώνες. Οι φιγούρες των βρεγμένων περαστικών δίπλα τους, μαζί με την ασταμάτητη βροχή και την πλήρη απουσία του παραμικρού αέρα, προσέδιδαν στο σκηνικό ένα αγγελοπουλικό χρώμα. Ηταν λες και το κάδρο είχε προετοιμαστεί για γύρισμα επί ώρες και ήμουν σίγουρος πως αργά ή γρήγορα πίσω από κάποια γωνία θα ξεπροβάλουν κάμερες, κλακέτες, οπερατέρ και ο Μπρούνο Γκαντζ με γενειάδα και ταλαιπωρημένη καπαρντίνα. Δεν συνέβη κι έτσι είχα τον ελάχιστο χρόνο να βγω κάτω από τον καταρράκτη και να βγάλω τη βιαστική φωτογραφία που είδατε παραπάνω.