Η ΤΣΣΚΑ έπαιζε πέρυσι το καλύτερο μπάσκετ, αλλά αυτό δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ο Ιτούδης έχει φτιάξει μια θαυμάσια ομάδα. Πρωτότυπο θα ήταν να κατακτούσε δεύτερο τίτλο σε τρία χρόνια. Η συνταγή λειτούργησε μέχρι το σημείο που η έξτρα αθλητικότητα δεν μπορούσε να ισοσκελίσει από μόνη της την υποχώρηση των ποσοστών στο μακρινό σουτ και την έλλειψη ενός περιφερειακού αμυντικού τοπ επιπέδου. Ομως και πάλι οι Ρώσοι στην πηγή έφτασαν, προσθέτοντας έτσι φέτος λίγο έξτρα αλατάκι στην συνταγή του spread pick n roll και της "άμυνας μέχρι εκεί που χρειάζεται". Ντάνιελ Χάκετ και Αλεκ Πέτερς αφίχθησαν στην Μόσχα, προκειμένου να δώσουν το κάτι παραπάνω, με τρόπους που θα δούμε στην παρουσίαση που ακολουθεί.

Η Χίμκι του Γιώργου Μπαρτζώκα είχε πέρυσι τα πάνω της και τα κάτω της, όμως ολοκλήρωσε την σεζόν με αναμφίβολα θετικό πρόσημο, κάτι που ανανέωσε δίκαια την εμπιστοσύνη των Ρώσων στον Έλληνα προπονητή. Η συνταγή δομήθηκε γύρω από την επιρροή του ενός (ο Σβεντ είχε usage 34% στην Ευρωλίγκα συμφωνα με το Real GM), την άμυνα με αλλαγές ή λίγες βοήθειες και τα πολλά τρίποντα. Η Χίμκι ήταν πρώτη σε προσπάθειες πίσω από τα 6,75 στην Ευρωλίγκα, με περίπου 27,5 ανά ματς και το ικανοποιητικό - απλώς - 36 %. Η στελέχωση της φετινής ομάδας μοιάζει να θέλει να διορθώσει κυρίως αυτό το τελευταίο νούμερο, να μειώσει κάπως την επιρροή του Σβεντ και, τέλος, να αποκτήσει περισσότερη σταθερότητα κοντά στο καλάθι, καθώς ο τραυματισμός του Τόμας Ρόμπινσον έκανε πέρυσι τις ιεραρχίες μπάχαλο και υπονόμευσε το αμυντικό πλάνο. Πάμε να δούμε μερικά πραγματάκια.

Η Ρεάλ Μαδρίτης ξεκινάει την σεζόν από την θέση ενός εκ των φαβορί. Πιθανώς να ήταν το αδιαφιλονίκητο, αν ο Λούκα Ντόντσιτς αγωνιζόταν με έναν ακόμη χρόνο εμπειρίας στην πλάτη, αλλά όλα τα ωραία πράγματα έχουν ένα τέλος, εκτός από το λουκάνικο που έχει δύο. Όπως και να έχει, ο Πάμπλο Λάσο έχει στα χέρια του ένα ρόστερ που φτάνει μέχρι και το Μπερναμπέο και οι όποιες αμφιβολίες για το αν μπορεί να διαχειριστεί τόσο βάθος  έχουν εκλείψει εδώ και πολύ καιρό. Ο Ισπανός κόουτς είναι πιθανώς ο εξπέρ της διαχείρισης στην διοργάνωση, ενώ κατά τα λοιπά εκμεταλλεύεται πολύ τα ατομικά χαρακτηριστικά των παικτών του, δίνοντας τους την ευκαιρία να κινηθούν εκτός σφιχτών δομών και να εκτελέσουν κατά το δοκούν. Στην φαρέτρα της Ρεάλ θα υπάρχουν και φέτος ένα σωρό επιθετικές ποικιλίες, με έμφαση στα διάφορα off ball screens, στο επιθετικό transition και στα σουτ-βολίδες από μακρινή απόσταση, με το ταλέντο και το μυαλό του Σέρχιο Γιουλ να αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις της μηχανής. Πάμε να δούμε μερικά πραγματάκια, αγαπητοί φανζ και αγαπητές γκρούπιζ.

(Φωτογραφία από superbasket.gr)

Συγγνώμη για αυτόν τον τίτλο, ειλικρινά, απλώς ήθελα μια φορά να πλησιάσουμε το στάτους μεγαλύτερων ιστότοπων. Επίσης, σπαγγέτι σημαίνει ένα κάποιο μπλέξιμο, υπό την έννοια οτι τα μακαρόνια μπαινουν το ένα μέσα στο άλλο και μετά είναι δύσκολο να τα ξετυλίξεις και να τα βάλεις δίπλα δίπλα σε μία ευθεία, κάτι που ίσως δεν χρειάζεται κιόλας. Συμβολικά, πάντως, η επιλογή του ζυμαρικού δεν έχει να κάνει τόσο με τον Λούκα Μπάνκι, όσο με το δύσκολο έργο αποκωδικοποίησης της φετινής ΑΕΚ μετά τα πρώτα φιλικά. Ναι μεν η Ενωση έπαιξε πολύ καλά στο τουρνουά της Κύπρου, κερδίζοντας κατά σειρά ΠΑΟ, Χίμκι και Μακαμπί, όμως ο φιλικός χαρακτήρας των αγώνων και οι τέσσερις βαρβάτες απουσίες απλώς προϊδεάζουν για το τι θα δούμε στην συνέχεια. Nevertheless, μιας και είναι η περίοδος των previews, ας γίνει μια πρώτη απόπειρα, χωρισμένη σε τυχαίες κατηγορίες.

Η εναρξη της περιπέτειας της εθνικής μπάσκετ προς την πρόκριση για το παγκόσμιο του '19 σφυρίχτηκε πέρυσι στις 24 Νοέμβρη (αγωνιστική κατάληξη το -η) στo ... Λέστερ, στο αγχωτικά νικηφόρο 92-95 απέναντι στην Μεγάλη Βρετανία. Το ουσιαστικό τέλος της ήρθε χθες στην Τιφλίδα, με τα δύο σημεία να ενώνονται σχεδόν συμβολικά από δύο buzzer beaters. Τώρα ήταν το γρήγορο τρίπλα-πάσα-ξανά πάσα-λέι απ του Παπανικολάου, τότε το τρομερό off balance τρίποντο του Γιάννη Αθηναίου, που εντάξει, δεν ήρθε ακριβώς με την λήξη, αλλά έδωσε έτσι κι αλλιώς την χαριστική βολή. Τρεις ημέρες μετά, η εθνική τσαλαπάτησε το Ισραήλ στο Ηράκλειο σχεδόν για πλάκα, παίζοντας με ψυχολογία νικήτριας και τα πάντα είχαν ήδη πάρει τον δρόμο τους.

(Η φωτό είναι από το ebasket.gr)

Ακολουθεί μια αλληγορία για την "φάση" στην οποία βρίσκονται ο Ολυμπιακός και οι υποστηρικτές του πριν την σεζόν.

Από την ^%$$%$^& δεν γυρνάς με πλοίο, γυρνάς με χρονομηχανή, μου είπε ένας φίλος προχθές και είχε δίκιο. Μετά από τέσσερις γεμάτες μέρες και άλλες τόσες νύχτες κάτω από τα αστέρια του ξεχωριστού νησιού (δεν ξαναλέω το όνομα, γιατί έχω πάρει όρκο σιωπής απέναντι σε πέντε άτομα), θα έπρεπε να είχα πάρει μαζί μου μία τέτοια και όχι να ανέβω στο φέρι. Από την άλλη, ίσως ήταν και αυτό κάπου χρήσιμο.

Σήμερα η NIKE βρίσκεται στο επίκεντρο - αν δεν είναι η ίδια αυτό - των αθλητικών media ανά τον κόσμο, μετά την απόφαση της να αναδείξει τον Κόλιν Κάπερνικ ως ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της επετείου των 30 χρόνων της καμπάνιας "Just Do It". Την φωτογραφία θα την έχετε ήδη δει όλοι και όλες, όπως άλλωστε θα σας είναι γνωστή και η ιστορία του αθλητή, ο οποίος πρωτοστάτησε στις διαμαρτυρίες εντός γηπέδου ενάντια στην αστυνομική βία και τον ρατσισμό, γονατίζοντας κατά την διάρκεια ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ σε αγώνα του αμερικάνικου φούτμπολ (NFL) τον Αύγουστο του 2016. Ο Κάπερνικ είναι εδώ και πολύ καιρό εκτός συμβολαίων (άνεργος δηλαδή) , έχοντας κατηγορήσει το NFL για σκόπιμη περιθωριοποίηση του, η οποία μάλιστα φαινομενικά έρχεται σε απόλυτη συμφωνία με την θέση του προέδρου Τραμπ επάνω στο ζήτημα¹ . Την προηγούμενη μόλις εβδομάδα μάλιστα, ο Κάπερνικ κέρδισε μια σημαντική δικαστική υπόθεση εναντίον της λίγκας, όταν μία διαιτησία αποφάνθηκε κατά του αιτήματος της τελευταίας να μην γίνουν δεκτοί οι ισχυρισμοί του παίκτη περί συνωμοσίας εναντίον του.

O Μάνου Τζινόμπιλι είναι ο καλύτερος έκτος παίκτης όλων των εποχών. Το Nylon Calculus έφτασε αβίαστα σε αυτό το συμπέρασμα λίγο μετά την ανακοίνωση αποχώρησης του Αργεντίνου από την ενεργό δράση, αραδιάζοντας μερικά ακαταλαβίστικα νούμερα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. O Tζινόμπιλι λέει, έχει 129 καρίρ γουίνζ άντεντ (έχει προσθέσει δηλαδή 129 νίκες στην ομάδα του) και επίσης είναι πρώτος - μακράν του δεύτερου "παγκίτη"- σε καρίρ πιπμ (career pipm), ο,τι σκατά είναι αυτό.

To βράδυ της 23^ης Ιουλίου, γύρω στις 9, λίγο έξω από την Κατερίνη άρχισε να βρέχει. Η βροχή ήταν σχετικά δυνατή κι έτσι αποφάσισα να κάνω στην άκρη σε έναν οργανωμένο τόπο ξεκούρασης, βλέποντας  το σύννεφο να κατεβαίνει από τον Όλυμπο και να φέρνει το σκοτάδι μια ώρα αρχύτερα.  Αν ήταν μια κανονική ημέρα δεν θα σταματούσα, αλλά σε μία κανονική ημέρα δεν θα είχα καν ξεκινήσει από την Θεσσαλονίκη τέτοια ώρα. Είχα φτάσει εκεί μόλις το ίδιο πρωί, άλλωστε, και όσο κι αν η αναχώρηση ήταν εσπευσμένη, τα νέα δεν άφηναν και ιδιαίτερο χώρο για σκέψη.

Η Γαλλία κατέκτησε το μουντιάλ, με 19 από τους 23 ποδοσφαιριστές του ρόστερ να είναι Γάλλοι υπήκοοι πρώτης ή δεύτερης γενιάς. To σύνθημα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 άλλαξε όψη. Πάνε 20 χρόνια από τότε, άλλωστε, και το ψευδώς ενωτικό "Black, Blanc, Beur¹" έχει προλάβει να καταρριφθεί ένα σωρό φορές από τα γεγονότα. Πλέον η διαφορετικότητα γιορτάζεται και εκείνη διαφορετικά, με έμφαση στα φυλετικά χαρακτηριστικά  και περισσότερη προσοχή στον σεβασμό της "ταυτότητας". Το μωσαϊκό των νικητών χαιρετίστηκε, δικαίως, αλλιώς. Όχι ως ένας θρίαμβος της ένωσης έναντι των διαχωρισμών, αλλά ως μια εμφατική επικράτηση των διαφορετικών, έναντι εκείνων που δεν πορεύονται με τις ίδιες αξίες. Καθώς οι Γάλλοι παίκτες κέρδιζαν τους Κροάτες, οι δεύτεροι υπέτασσαν τον δηλωμένο εθνικιστικό φανατισμό τους² στην επανάσταση των μαύρων πληβείων. Καθώς ο Mbappe και οι υπόλοιποι περνούσαν μπροστά από τον Πούτιν, ο τελευταίος αναγκαζόταν να ντύσει το αυταρχικό του πρόσωπο με το εξεφτελιστικό προσωπείο της ανοχής. "Embrace difference". Οι πρώην κάτοικοι των banlieues (μπανλιέ, όρος που πλέον σχετίζεται με τα φτωχά προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων), είχαν οριστικά ξεφύγει από αυτά και είχαν νικήσει, προσφέροντας ελπίδα σε όλα τα είδη των υποδεέστερων και έναν οδηγό σκληρής επιβίωσης στους εθνικιστές πολιτικούς.