Η πρώτη πεντάδα
1. Στην πεντάδα μας, ως γνωστό, δεν μπαίνουν απαραίτητα οι καλύτεροι, αλλά οι πιο αξιοσημείωτοι παίχτες και τα γεγονότα που είναι άξια λόγου. Ο Σέρχιο Γιουλ λοιπόν, είχε χθες μόλις 6 πόντους. Άλλη μία φορά έχει πέσει κάτω από τους 10 φέτος και επίσης ακόμη μία έχει μείνει άποντος. Ασίστ δεν πολυμοιράζει (κάτω από 4 μ.ο.) και αγωνίζεται κατά μεσο όρο λιγότερο από 20 λεπτά. Ο Ντόντσιτς είναι στο ΝΒΑ. Υπό αυτές τις συνθήκες η Ρεάλ είναι στο 7-0 και μάλιστα άκοπα, με πρωταγωνιστή πχ τον Κοζέρ ή τον Κάρολ. Είναι να αναρωτιέται κανείς ποιες είναι οι δυνατότητες, αν το σύνολο του Λάσο αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα να φορτσάρει.
2. Ο Κώστας Σλούκας ήταν ο πιο καθοριστικός παίκτης στην μεγάλη νίκη της Φενέρ στο Φάληρο, πετυχαίνοντας τους τελευταίους έξι πόντους της ομάδας του και ισορροπώντας γενικώς άψογα μεταξύ σκορ και πάσας σε όλο το παιχνίδι. Mόλις προχθές τον είχαμε απέναντι μας με τον Γιάννη, να μας λέει πόσο σημαντικά θεωρεί την ταχύτητα και την εκρηκτικότητα ως στοιχεία, διότι με αυτά μπορεί ένας γκαρντ να αφήσει πίσω του τον αμυντικό. Τα χρησιμοποίησε και τα δύο στο σουτ που έκρινε τελικά το παιχνίδι, αλλάζοντας χέρι ακαριαία, μετά το rescreen του Αχμέτ Ντουβερίογλου. Προσέξτε όμως και τι ωραία αλλάζει τόσο την απόσταση, όσο και την θέση του σώματος ο ψηλός, βοηθώντας αυτό το ιδιότυπο σλάλομ.
Είναι μία καλή τακτική το rescreen σε κλειστά παιχνίδια, αρκεί να έχεις γκαρντ-αστραπή σε μικρό χώρο. Η άμυνα προσπαθεί να σκεφτεί δυο φορές επάνω σε ένα ενδεχόμενο που μοιάζει πολύ με ένα αμέσως προηγούμενο και είναι δύσκολο να πάρει δύο συνεχόμενες σωστές αποφάσεις. Θα μπορούσε, δεδομένου του χρόνου που απέμενε, ο Ολυμπιακός να είχε κάνει switch στο δεύτερο σκριν, όμως το τσιπάκι δεν άλλαξε και ο Σλούκας βρήκε τον χώρο που ήθελε.
3. Ο Μαρτίνεθ θα περάσοβιτς από το λογιστήριο και τα 21/34 τρίποντα της Μπουντούτσνοστ θα γραφτούν σίγουρα στη λίστα με τα πιο εντυπωσιακά στατιστικά της χρονιάς, αν υπάρχει τέτοια λίστα και αν την γραφει καποιος τέλος πάντων. Ποσοστό 62% σε τόσες πολλές προσπάθειες συμβαίνει πολύ σπάνια. Το βλέπεις και λες, "δεν μπορεί, ξεκωλώθηκαν". Μετά όμως πηγαίνεις στο βίντεο του αγώνα και ανακαλύπτεις ότι η Μπασκόνια έχει παίξει μία από τις πιο naive άμυνες όλων των εποχών, βγαίνοντας συνεχώς σε διπλές καλύψεις ή δίνοντας πολύ βαθειές βοήθειες (overhelping). Μπήκαν μερικά κουλά μεν (Τζάκσον), αλλά κοιτάξτε παρακάτω έναν σωρό από ελεύθερα τρίποντα, σε "ρυθμό προπονησης" που θα έλεγε και μια ψυχή. Credit βέβαια και στην καλή κυκλοφορία ε;
Και άφησα απέξω πολλά ακόμη, αλλιώς θα έχανα το μάθημα και απόψε θα πιάσουμε κάμερα λέει, θα κάνουμε πορτρέτα. Οκ, πιθανώς δεν σας ενδιαφέρει.
4. O Δομινικανός Εούλις Μπάεζ είναι μια όμορφη μπασκετική περίπτωση. Ρολίστας-starter πολυτελείας, ύψους 2,01, πρωτοπήγε στην Γκραν Κανάρια σε ηλικία 30 ετών και τώρα είναι 36. Δίνει μονίμως αυτούς τους 7-9 πόντους και τα 4-6 ριμπάουντ που θέλει ο κάθε προπονητής από μία αξιόπιστη ρεζέρβα του και έτσι επιβιώνει οποιασδήποτε αλλαγής στην ομάδα. Ενίοτε μάλιστα, κάνει και τις κλασικές εμφανίσεις "Παπανικολάου", δηλαδή "σήμερα μου την έδωσε και θα σκοράρω περισσότερο, πριν επιστρέψω στα στάνταρ μου." 16 πόντοι , 10 ριμπάουντ και 4 ασίστ ο χθεσινός απολογισμός του απέναντι στην Μακάμπι, μαζί με 32 μονάδες στο ranking. Ακάματος.
5. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Αντε Τόμιτς κανει χρονιά καριέρας. Εχει 14,4 πόντους με 62% στα σουτ. Τόσο πολύ δεν σκόραρε ποτέ στα χρόνια που είναι στην Καταλονία και βασικά ... γενικώς. Ποτς γκένεν αυτό; Από όσο παρατηρώ (και καθώς δεν έχουμε play type stats) ο Πέσιτς του δίνει πολλες μπάλες με πλάτη στο ένας εναντίον ενός και μετά ο,τι προκύψει (σουτ, πάσα, double team κλπ). Η χρήση αυτή είναι κάπως διαφορετική. Οχι οτι δεν συνέβαινε παλιότερα, απλά η συχνότητα είναι αυξημένη, όπως συνέβη και στην Ζαλγκίριο Αρίνα, όπου ο Κροάτης είχε 14 πόντους, 5 ριμπάουντ και 3 ασίστ σε 30 λεπτά. Μιας και είμαστε εδώ, να σας πω ότι ορισμένα σχήματα των Καταλανών είναι άκρως δημιουργικά. Ενα απο αυτά έχει τον Τόμιτς στο 5, τον Ερτέλ στον άσο, Κούριτς και Σίγκλετον να εκτελούν τρίποντα και τον Χάνγκα για το αμυντικό ξεκάρφωμα. Ο Πέσιτς, αν θέλει να ξεχειλώσει τις αποστάσεις, έχει διάφορα όπλα, πολύ περισσότερα από πέρυσι.
Τhe X Factor
Η Μπαρτσελόνα έκανε τη μία μαλακία μετά την άλλη κάτω από την πίεση της Ζαλγκίρις, καταφέρνοντας να χάσει διαφορά 11 πόντων σε τρία λεπτά. Ο Μπράντον Ντέιβις μάλιστα είχε καθαρό οπτικό πεδίο προς το καλάθι, ακριβώς με την λήξη της κανονικής διάρκειας του παιχνιδιού. Πώς μπαίνεις να παίξεις στην παράταση γνωρίζοντας ότι ο αντίπαλος έχει το μομέντουμ; Όπως ο Κέβιν Πάνγκος, ο οποιος πέτυχε πέντε κρίσιμους πόντους και ξαναέβαλε τους μπλαουγκράνα ασφαλώς στην θέση του οδηγού. Αυτή την φορά δεν απώλεσαν την διαφορά και πήραν μία σημαντικότατη νίκη στην προσπάθεια τους για να είναι στην οκτάδα, ου μην και ψηλότερα.
Η αλήθεια είναι πως ο Πάνγκος δεν έχει βγάλει μάτια φέτος στην Ευρωλίγκα, παίζει ο Ερτέλ να είναι μέχρι στιγμής καλύτερος. Ομως οι δυο παίκτες δεν συγκρίνονται σε ικανότητα αποφάσεων στα κρίσιμα σημεία, κάτι που κατέδειξε και το χθεσινό ντέρμπι στο Κάουνας. Ο Γάλλος είχε την μπαγκέτα στο τέλος της κανονικής περιόδου και μπορεί να μην έκανε λάθος, όμως απέτυχε να αναγνωρίσει κάποιες καλύτερες επιλογές.
Το άβαταρ
Τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι που ο Κιθ Λάνγκφορντ είναι απλώς απαράδεκτος. Τέσσερα άστοχα σουτ, καμία συνεισφορά στην δημιουργία, αδυναμία προσαρμογής σε δεύτερο ρόλο. Κάτι πρέπει να γίνει με αυτή την κατάσταση, γιατί οι καλοκαιρινές εξυπνάδες περί "value for money" επιλογής θα γυρίσουν μπούμερανγκ και μετά είναι αμαρτία να σφάζονται παλικάρια στο twitter (εγωταλεγα, ποτεταλεγεσρεμαλακα κλπ κλπ), ξέρετε τώρα. ΄Ασχετα με όλα αυτά περί σχέσης αξίας τιμής, πιστεύω το πιο καίριο που μπορεί να αναρωτηθεί κανείς είναι το εξής: Εφυγαν οι Τζέιμς και Σίγκλετον, αναπλήρωσε αυτά τα κενά ο ΠΑΟ; Tόσο απλό.
Kill the mid range!
Λοιπόν, όσοι το είδατε θα το ξέρετε. Υπάρχει και άλλο παιχνίδι στο οποίο η νικήτρια ομάδα ξεσκίστηκε στα τρίποντα. Η Μιλάνο είχε 18/32, ποσοστό 56,3%, στην νίκη επί της Νταρουσάφακα. Σε αντίθεση όμως με τους Μαυροβούνιους, οι Ιταλοί από κοντά τα έσπασαν, έχοντας το ελεεινό 34,5% στα δίποντα! Τζέιμς και Νέντοβιτς μόνοι τους είχαν 1/14 και κάπως έτσι θα περίμεναμε η απεικόνιση όλου αυτού του χαβαλέ να έβγαζε και ένα από τα πιο περίεργα shot chart μέχρι στιγμής. Όταν όμως το έστειλε ο Panagiotis, βρέθηκα μπροστά σε ο,τι ακολουθεί.
Οι Μιλανέζοι απλώς αστόχησαν σε όλα τα σουτ που πήραν από μέση απόσταση, δικαιώνοντας για αυτό το παιχνίδι τους αποστόλους του moneyball ανά τον κόσμο. Νο further comment παρόλα αυτά, ο Σάρας θα ορκιζόταν πως φταίνε αυτοί, όχι το "σύστημα".
Μία τάση της άμυνας του Ολυμπιακού
Υπάρχει ένα ιδιότυπο trend που αναπτύσσεται κοινό σε όλες τις ήττες του Ολυμπιακού. Οι δυο αντίπαλοι γκαρντ που πρωτεύουν κάθε φορά σε χρόνο συμμετοχής, σκοράρουν πολύ, πάρα πολύ. Τα δίδυμα είναι τα Τζέιμς-Νέντοβιτς, Σέρχι-Χίγκινς, Καλάθης-Λεκαβίτσιους, Σλούκας-Μελίχ, και έχουν κατά μέσο όρο περίπου 34 πόντους ανά ματς. Φανταστείτε να είχαν Σπανούλης και Γκος από 17 πόντους μέσο όρο πχ, θα έλεγαν όλοι "παμε να το σηκώσουμε". Οι ερυθρόλευκοι δεχονται πάρα πολλούς πόντους από περιφερειακά δίδυμα. Τα ποσοστά δεν είναι σούπερ (44,7% εντός πεδιάς, 53,8%Efg%), παρόλα αυτά δείχνουν μία ξεκάθαρη στόχευση εκ μέρους των αντιπάλων, οι οποίοι θέλουν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι οι γκαρντ του Ολυμπιακού δεν παίζουν και την καλύτερη άμυνα του κόσμου. Πόσα σουτ πήραν στις ήττες τα δίδυμα που σας προανέφερα; Περίπου 26 ανά ματς, τεράστιος αριθμός.
Ο Μπλατ, εξάλλου, δήλωσε πως κράτησε τον Σπανούλη στον πάγκο για να βοηθήσει την ανασταλτική λειτουργία, βλεποντας τα όσα είχαν κάνει προηγουμένως οι Σλούκας-Μελίχ, οι οποίοι πήραν σύνολο 21 προσπάθειες για σουτ. Ιδού το συγκεντρωτικό τους shot chart, φτιαγμένο έξυπνα από τον Panagiotis S.
Bασικά, ο Panagiotis έχει ξεχωρίσει τα σουτ του Μαχμούτογλου (κυκλάκια) από εκείνα του Σλούκα (τριγωνάκια), ώστε να φαίνεται ξεκάθαρα πως ο Έλληνας γκαρντ εκτέλεσε από κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του γηπέδου. Ήταν εκείνος που είχε την μπάλα στα χέρια και όχι ο συμπαίκτης του, παρόλα αυτά η ουσία παραμένει: η Φενέρ είχε το θάρρος εύκολο.
Αντιλαμβάνεστε φυσικά, πως για μία τέτοια εικόνα δεν γίνεται να ευθύνεται αποκλειστικά ένα πράγμα. Για να παίρνουν οι αντίπαλοι τόσες πολλές προσπάθειες με τα γκαρντ, δεν αρκεί μόνο να μην πάει καλά αμυντικά ο Σπανούλης, ο Γκος (χάλια προχθές πίσω) ή ο Μάντζαρης ξερωγω. Πρέπει κάτι περίεργο να συμβαίνει και με την τακτική, που αν θέλετε την γνώμη μου συνοψίζεται στις παρακάτω φάσεις. Δείτε τις και τα λέμε.
Λοιπόν, τι έχουμε εδώ τώρα φίλες και φίλοι και εσύ που έχεις το beach bar στον Ορωπό; Σε όλες τις παραπάνω φάσεις, μετά το σκριν, είτε πάνω, είτε μακριά από τη μπάλα, ο γκαρντ έχει τον χώρο να εκτελέσει. Είναι κάτι που οι ερυθρόλευκοι δίνουν σχεδόν επί μονίμου βάσεως φέτος στο 1-5 πικ εν ρολ, όταν συμβαίνει στο κέντρο και δεν υπάρχει η δυνατότητα με μια παγίδα/στιγμιαία κάλυψη να οδηγηθεί ο παίκτης στο πλάι.
Προσέξτε, δεν είναι κακό. Πολύ συχνά συμβαίνει (όπως στη Χίμκι) ο ψηλός να παίζει έξοχα στην μεση απόσταση, να συντονίζεται με τον περιφερειακό και η τακτική να αποδίδει καρπούς. Eπίσης, όπως φαίνεται και από το shot chart, η προσέγγιση απαγορεύει τα λέι απ γύρω από τη στεφάνη. Το πρόβλημα είναι ότι αν ας πούμε οι γκαρντ από ένα σημείο κι ύστερα βρούνε ρυθμό, τότε δεν υπάρχει ουσιαστική εναλλακτική. Ο Λιντέι δεν έχει ανταποκριθει και τα λεπτά που παίζει όλο και μειώνονται, ο Βεζένκοφ δεν προτιμάται σε παιχνίδια που ένας Μέλι παίζει 35 λεπτα, και δεν είναι διαθέσιμος ο Αγραβάνης να του πούμε "μπες μέσα , σπρώξε, κάνε φάουλ και βγες". Πρακτικά, ο Ολυμπιακός παίζει στην περιφέρεια την μόνη άμυνα που μπορεί, βρισκόμενος δέσμιος της στελέχωσης. Δεν υπάρχει ψηλός να κολλήσει επάνω σε κοντύτερο σώμα ή έστω να πεταχτεί ακαρίαια την ώρα του σουτ και να καλύψει οπτικό πεδίο. Ο Μιλού είχε καλές εμφανίσεις στον τομέα, όμως δεν φτάνει. Ή θα πρέπει οι γκαρντ να παλέψουν καλύτερα πίσω/κάτω/πάνω από τα σκριν ή ... αυτά. Οι ζώνες προσαρμογής για τις οποίες ο Μπλατ είναι γνωστός, πιθανολογώ ότι δεν πολυεφαρμόζονται για τον ίδιο λόγο.
Τέλος πάντων, αν ο Άλεξ δεν πάρει άδεια την επόμενη εβδομάδα, μετά την διπλή αγωνιστική θα επιχειρήσω μία πλήρη ανάλυση του Ολυμπιακού, έχοντας υπόψη και τα επόμενα δύο δείγματα. Μιας και ανέφερα τον φαντάρο μας όμως, ιδού τι έγραψε για τον ΠΑΟ.
Ο Παναθηναϊκός (Από τον Ερωτόκριτο Αλέξανδρο Σεϊζη)
Το νωθρό ξεκίνημα της ομάδας των πράσινων, με τους Καλάθη-Λάνγκφορντ-Αντετοκούνμπο-Μήτογλου-Λάσμε στο αρχικό σχήμα, επέτρεψε στους Τούρκους να βρουν γρήγορα ρυθμό. Σε κάθε ριμπάουντ έτρεχαν στο ανοιχτό γήπεδο, με τις επιστροφές των παιχτών του Τσάβι Πασκουάλ να ήταν, όπως λέει και το άσμα, …καταστροφές. Στην άμυνα δε η Εφές έβρισκε συνέχεια ανοιχτό διάδρομο για το καλάθι του Παναθηναϊκού, χτυπώντας γρήγορα και στοχευμένα τη δυναμική έξοδο των ψηλών (χεντζ άουτ που λέμε στον Πύργο), προσφέροντας έτοιμα καλάθια στους Ντάνστον και Μοερμάν. Ο οίστρος του Μπομπουά συμπλήρωσε το παζλ.
Επιθετικά, είδαμε κατάχρηση ντρίμπλας, αργές επιθέσεις και τον Καλάθη αποκομμένο από την υπόλοιπη ομάδα, να μην μπορεί να δημιουργήσει για τους συμπαίχτες του, ούτε να εκτελέσει από κοντά με τα γνωστά του floaters. Καμία συνεργασία πικ εν ρολ ή έστω κάποια σκριν μακριά από τη μπάλα, για να εκτελέσει ο μόνος σουτέρ της ομάδας, Ματ Λοτζέσκι. Ο Κιθ Λάνγκφορντ δεν βοήθησε καθόλου για άλλο ένα παιχνίδι, αφού έκανε περισσότερη ζημιά, κρατώντας πολύ ώρα τη μπάλα στα χέρια του. Επίσης, το σχήμα με Καλάθη, Θανάση και Γκιστ στη θέση του πάουερ φόργουορντ (!!) δεν βοήθησε καθόλου, μιας και το specing ήταν κάκιστο και «βούτυρο στο ψωμί» της Εφές, που ρίσκαρε ακόμα περισσότερο στα μακρινά σουτ των πράσινων. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι τα ελεύθερα σουτ προέκυψαν από… επιλογή των Τούρκων, που δεν είχαν πρόβλημα να τα δώσουν σε παίχτες όπως ο Καλάθης, ο Παπαπέτρου και ο Γκιστ, που δεν φημίζονται για τα καλά ποσοστά τους. Ακόμα, παρά την απουσία του Λάρκιν, δεν είδαμε καμία πίεση σε όλο το γήπεδο που θα δυσκόλευε και θα καθυστερούσε τις επιθέσεις της Εφές.
Στο δεύτερο ημίχρονο η άμυνα του Παναθηναϊκού απλά μείωσε την αποτελεσματικότητα της Αναντολού, η οποία στην πραγματικότητα δεν απειλήθηκε σε κανένα σημείο του αγώνα από τη δεύτερη περίοδο και έπειτα. Ο Αταμάν διάβασε άριστα τις επιθετικές επιλογές του ΠΑΟ, παίζοντας under τον Καλάθη, έκοψε τις συνεργασίες με τους ψηλούς δίνοντας βοήθειες από την αδύνατη πλευρά στο ζωγραφιστό, με πολυτιμότερο παίχτη τον Μπράιαντ Ντάνστον. Ο Παναθηναϊκός δεν πήρε πρακτικά τίποτα από σχεδόν όλους τους παίχτες, με χειρότερους τους Κιθ, Λάσμε και Παπι. Το πρόβλημα με τα εκτός έδρας παιχνίδια συνεχίζεται και φυσικά διαφαίνεται το πρόβλημα στη θέση του σέντερ. Και στην περιφέρεια όπως δεν υπάρχει αξιόπιστη λύση, σε ο,τι αφορά τον συνδυασμό δημιουργίας και τριπόντου. Πίσω στον Γιώργο.
Και κάτι ακόμη
Ο Σλούκας πανηγύρισε έντονα στο ΣΕΦ και μετά - εκεί ήμουν - χιλιάδες φίλαθλοι, που δεν συγκαταλέγονται στην δημοφιλή κατηγορία "ούγκανοι", του έβρισαν τη μάνα σε λα ματζόρε. Πέραν του σωστού ή λάθους της τονικότητας, ο καθένας μπορεί να σκεπάσει το φαινόμενο με την κοινωνιολογική ανάλυση που προτιμά (όχλος, προσωποποίηση, εργασιακά άγχη και λοιπά κουραστικά). Όλο και κάτι θα βγει από αυτό.
Υπάρχει όμως και μια άλλη επιλογή. Να πάρει το βλέμμα μακριά από όλα αυτά, αλλά να μην το στρέψει κάτω και να κοιτάξει επίμονα κάπου αλλού. Τους τελευταίος έξι μήνες έχω έρθει σε επαφή με έναν κόσμο, στον οποίο ο πρωταθλητισμός με τον αθλητισμό είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες. Με αυτό τον κόσμο δεν ασχολούνται και πολλοί, όμως σας διεβεβαιώ, είναι και εκείνος κάμποσο σκοτεινός, γεμάτος τοξικά απόβλητα. Αν εδώ στο BG επιμείνουμε στο να φτάνουμε μονίμως και συστηματικά σε άλλους "Σλούκαδες", όπως κάναμε προχθές, θα έχουμε αποτύχει. Αργά ή γρήγορα το εγχείρημα θα πάει κατά διαόλου. Ο λόγος είναι πως ο,τι κι αν έγινε στο ΣΕΦ (σοβαρό η μη), δεν είναι παρά μια αναπαράσταση. Οφείλουμε να σκάψουμε βαθύτερα και να βρούμε το μπάσκετ (και) εκεί που ξεκινά, όχι μόνο εκεί που τελειώνει. Σύντομα.
