Από τότε άλλαξαν σχεδόν όλα, προφανώς, αλλιώς δεν θα φτάναμε στο σημείο να βλέπουμε την Εφές τόσο ψηλά. Μετά από τις πρώτες εννέα αγωνιστικές, εκτός από το ρεκόρ νικών ηττών, αυτό που κυρίως εντυπωσιάζει είναι η επιθετική αποτελεσματικότητα, δηλαδή ακριβώς το κομμάτι που ο Περάσοβιτς είχε αποτύχει να προσθέσει στο δικό του παζλ.
Με τη στατιστική βοήθεια του Αντρέα Χριστοφόρου και του badbasket, διαπιστώνει κανείς ότι η Εφές φιγουράρει στην πρώτη θέση της ευστοχίας στα τρίποντα (45%), στην δεύτερη σε σταθισμένη ευστοχία πίσω από τη Φενέρ (61,6 eFG%), στην τρίτη σε πόντους ανά 100 κατοχές και στη δεύτερη θέση στις τελικές πάσες. Όλα αυτά μαζί, σημαίνουν εξαιρετική επίθεση. Πώς συνέβη άραγε αυτό;
Μελετώντας κάμποσο την ομάδα αυτή τις ημέρες που πέρασαν, έφτασα στο συμπέρασμα ότι, πέρα από επιθετικά συστήματα και λοιπές περιπλοκές, ο Αταμάν έχει δουλέψει σαν ένας ιδιότυπος Γούντι Άλεν των παρκέ, υπό την έννοια ότι έχει αναθέσει σε διάφορους πρωταγωνιστές του κόντρα ρόλους (σόρι μαλάκες που την έχω ψωνίσει κάπου). Για να τους δούμε.
- Αρχικά, για να βρει κανείς την αναλογία 3 διποντα/ 1 τρίποντο στην καριέρα του Αντριεν Μόερμαν, πρέπει να πάει πίσω στην σεζόν 11-12 - που ούτε εκεί θα τη βρει. Ο Γάλλος, που έχει περάσει σχεδόν όλη του την καριέρα ισομερώς μεταξύ τριπόντου και ρακέτας, φέτος κινείται πιο κοντά από ποτέ στο καλάθι. Το αποτέλεσμα είναι η καλύτερη απόδοση στο βιογραφικό του στην Ευρωλίγκα, περίπου 7 ριμπάουντ ανά ματς και η ατυπη διάκριση του πολυτιμότερου παίκτη μέχρι στιγμής για την ομάδα του.
- Επίσης, η μετατόπιση του Σέιν Λάρκιν σε ρόλο γκέιμ τσέιντζερ (game changer), όμοιο με εκείνον που είχε κάποτε ο Σλούκας στον Ολυμπιακό, έχει βοηθήσει στην λειτουργικότητα των σχημάτων που δεν τον περιλαμβάνουν, κάτι που θα το αντιληφθείτε με την ανάλυση λίγο παρακάτω.
- Τρίτον, ο Βασίλιε Μίτσιτς παίζει, για πρώτη φορά στην καριέρα του, πολύ. Πάρα πολύ. 25.41 είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος χρόνος (σε μ.ο.) στην Εφές, οριακά πάνω και από εκείνον του σκόρερ Μπομπουά. Ο Μίτσιτς, απολαμβάνοντας πλήρως την εμπιστοσύνη του προπονητή, δεν έχει απλώς παρουσιάσει την γνωστή, καλή του άμυνα, αλλά έχει εξελιχθεί σε κανονικό επιθετικό όπλο, με 48,3% στα τρίποντα, 10.3 πόντους και 5,1 ασίστ, όλα νούμερα καριέρας στην Ευρωλίγκα. Βασικά, ο Μίτσιτς είναι ο κυρίαρχος γκαρντ στο παιχνίδι των Τούρκων, ποιος να το έλεγε...
- Τέλος, και εδώ είναι και το μεγάλο twist, ο Ροντρίγκ Μπομπουά παίζει κάμποσο ως καθαρός off ball γκαρντ, σε ένα ρόλο που μοιάζει με εκείνον του Κρούνοσλαβ Σίμον στη θέση 3. Το usage του εξακολουθεί να είναι μεγάλο φυσικά, όμως αυτό οφείλεται στο ότι θα πάρει τις προσπάθειες στην crunch time και εκείνες του γρήγoρου transition. Στο σετ παιχνίδι, το βάρος των αποφάσεων θα πέσει κυρίως στον Μίτσιτς και συχνά στον Κροάτη, που είναι και ο μόνος που απολαμβάνει αληθινά την ασυλία της τρέλας του - κάτι που προσθέτει το στοιχείο του απρόβλεπτου.
Πάμε τώρα στο μίξερ να δούμε πώς ταιριάζει αυτή η διανομή του καστ. Με τον Λάρκιν στον πάγκο για περίπου το μισό του παιχνιδιού, οι υπόλοιποι (Μπομπουά, Σίμον, Μίτσιτς και Μοερμάν) έχουν δημιουργήσει μια τετράδα με εξαιρετικό spacing, η οποία ανοίγει σαν βεντάλια και δημιουργεί χώρους στο πικ εν ρολ. Μία ματιά στην στατιστική επιβεβαιώνει το συμπέρασμα. Σύμφωνα με το overbasket, οι δυο καλύτερες πεντάδες σε +/- της Εφές αποτελούνται από την παραπάνω τετράδα και έναν εκ των σέντερ, παρουσιάζοντας ένα συνολικό +59 στον δείκτη +/-. Κάπως έτσι, οι Ντάνστον και Πλάις είναι οι δύο πιο εύστοχοι παίκτες στην Ευρωλίγκα στα δίποντα, μακράν μάλιστα των υπολοίπων (77% ο πρώτος, 79% ο δεύτερος). Πρακτικά, αν η μπάλα ακουμπήσει σε αυτούς, θα καταλήξει στο καλάθι, ανεβάζοντας κατακόρυφα την αποτελεσματικότητα των σχημάτων με τα 2,5 γκαρντ (Σίμον) και τον Μοερμάν.
Θα μου πείτε, σιγά την πρωτοτυπία. Τέσσερις γύρω γύρω σε καίριες αποστάσεις, χώροι στη ρακέτα, δεν ανακάλυψε ο Αταμάν το μπάσκετ. Επίσης, σε ο,τι αφορά το twist, ούτε στη Μπασκόνια έπαιζε ο Μπομπουά ως καθαρό πλέι μέικερ. Σύμφωνοι, αλλά κοιτάξτε λίγο το παρακάτω. Είναι ένα chart με τα σουτ του Γάλλου από τις γωνίες, τα οποία έχω κυκλώσει, παρεμβαίνοντας στο όμορφο σχέδιο του Panagiotis S.
Μιλάμε φυσικά για εννέα (9) όλες κι όλες προσπάθειες. Μπορεί να σας φαίνονται λίγες, όμως πέρυσι όλη την σεζόν ο Μπομπουά είχε πάρει 12. Επίσης, ο Γιουλ έχει φέτος από αυτά τα σημεία ... μία. Λιγότερα corner threes από τον γκαρντ της Εφές έχουν επίσης οι Ντε Κολό, Σέρχι, Σπανούλης, Ντατόμε, Χίγκινς, βάλτε όποιο γκαρντ θέλετε. Ο Σβεντ έχει 7. Τα μεγάλα όπλα του scoring των υπολοίπων ομάδων, παίκτες που διαθέτουν όλο το πιθανό ρεπερτόριο κινήσεων, δεν πολυτοποθετούνται εκεί. Για να προκύψουν 9 προσπάθειες (που βασικά είναι περισσότερες, αν συμβουλευτείτε ένα hex map για τα ακριβώς διπλανά σουτ1), αυτό σημαίνει ότι ο παίκτης περνάει κάμποση από την ώρα του εκεί, πολύ συχνά απασχολώντας τον καλύτερο αμυντικό των αντιπάλων, καθότι πρόκειται για τον Μπομπουά, όχι για κάποιον χτίστη. Σε εικόνα παιχνιδιού, ιδού...
Όπως αντιλαμβάνεστε, με τον Κέιν επάνω του, δεν πρόκειται να σουτάρει, αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι δεν μπορεί να δοθεί βοήθεια από την δυνατή πλευρά. Ο αντίπαλος θα πρέπει να περιστραφεί και με τον φετινό Μίτσιτς θα πρέπει να περιστραφεί βαθειά και να δημιουργήσει αδύνατη πλευρά. Το ίδιο θα πρέπει να κάνει και αν βρίσκεται εκεί ο Σίμον. Είναι κάτι σαν αμυντικό ένστικτο, το οποίο ευνοεί τον χώρο δράσης της "σύνθεσης των τεσσάρων". Στην πιο απλή εκδοχή, το αποτέλεσμα είναι το παρακάτω.
Xώρος για έναν σουτέρ ή close out επίθεση, πάπαλα.
Στην πιο fancy εκδοχή του όμως, το άτυπο παιχνίδι 4 vs 4 της Εφές καταλήγει σε αληθινές ομορφιές. Ο αμυντικός του Μπομπουά τον κυνηγάει σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, τα cuts των forwards δημιουργούν νέους χώρους και ευκαιρίες, οι κάθετες κινήσεις του Μοερμάν γίνονται επικίνδυνες. Την φάση που ακολουθεί δείτε την δύο φορές. Σε μία από τις δύο, όποια θέλετε, παρακολουθηστε μόνο το δίδυμο Μπομπουά-Κέιν στην περιπλάνησή του στο παρκέ.
Για να γίνει πράξη το όλο σχέδιο, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο το ότι τρεις παικτες αυτών των πεντάδων (Μίτσιτς, Μπομπουά και Σίμον) είναι καλοί με τη μπάλα στα χέρια. Όλο και κάποιος θα βρεθεί απέναντι σε ένα πιο αδύναμο αμυντικό. Οι τρεις τους συνιστούν και την κορυφαία δυνατή τριάδα στο +/-, με το εντυπωσιακό +62.
Φυσικά, factor X είναι τόσο η φετινή εξαιρετική απόδοση του Μίτσιτς, όσο και η πειθαρχία του Λάρκιν στον συμπληρωματικό του ρόλο. Το τελευταίο παιχνίδι απέναντι στην Ντραουσάφακα βέβαια, έδειξε πως αυτή η πειθαρχία ανταμοίβεται από τον προπονητή με λεπτά συμμετοχής στην crunch time, εκεί όπου ο πρώην παίκτης των Σέλτικς ήταν καθοριστικός. Ο Μίτσιτς, άλλωστε, σύμφωνα με τα δικά μας στατιστικά, έχει πάρει όλα κι όλα τέσσερα μόλις σουτ στα τελευταία πεντάλεπτα των αγώνων. Ο ρόλος του είναι να δίνει ρυθμό και σωστές επιλογές, μέχρι στα δύσκολα να υπερισχύσουν οι πιο ταλαντούχοι στο προσωπικό παιχνίδι. Σε αυτούς κανονικά ανήκει και ο Άντερσον, ο οποίος όμως έχει υποχωρήσει πολύ σημαντικά στο rotation, χάρην του καλύτερου passing game. Το όνομα του το συναντά κανείς στις χειρότερες πεντάδες του Αταμάν.
Γενικώς, ο Τούρκος προπονητής έχει βρει την φόρμουλα να ταιριάξει παίκτες με πληθώρα τεχνικών προσόντων, έχοντας παράλληλα πετύχει να αλλάξει την νοοτροπία του συνόλου, που τα προηγούμενα χρόνια έπεφτε με μανία στις διεκδικούμενες μπάλες, χωρίς να καταφέρνει και πάρα πολλά. Πλέον η Εφές, δηλαδή η καλύτερη ομάδα προ διετίας στο επιθετικό ριμπάουντ, ανανεωνει μόλις το 26,8% των κατοχών της (πάτος δηλαδή), δίνοντας προτεραιότητα στην σωστή επιστροφή στην άμυνα και φυσικά στην ευστοχία, μέσω των σωστών σουτ. Τη μειωμένη αθλητικότητα την έχει μετατρέψει σε συγκέντρωση και συνεργασία.
* Λοιπόν, το "Παιχνίδι των Τεσσάρων" ΄(μία άτυπη συνέχεια του τρομερού "Το μυθιστόρημα των Τεσσάρων") το είχα διαβάσει μικρός και πήγα να το ξαπαναπιάσω πριν λίγες μέρες, μετά την είδηση του θανάτου του εξαιρετικού συγγραφέα/θεατρικού συγγραφέα/στιχουργού, Γιώργου Σκούρτη. Δεν το έκανα, γιατί συμμετέχει σε αυτό ο Πέτρος Τατσόπουλος, γαμώ το κέρατο μου. Όμως θα διαβάσω τον Τελευταίο (1999), γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι.
