Κάτσε όμως, γιατί εδώ μέσα που γράφω κινδυνεύω με ιντερνετικό λιντσάρισμα ολκής. «Δεν πήραμε τον κατά πολλούς κορυφαίο Έλληνα γκαρντ; Έναν λατινοαμερικάνικου ταμπεραμέντου κόμπο γκαρντ; Τον MVP του Γιούροκαπ; Πρωτοκλασάτο ψηλό; Έναν σεσημασμένο άνιωθο σουτέρ; Σημαντική ενίσχυση του Ελληνικού κορμού;» Σε όλα αυτά η απάντηση είναι ναι, αλλά αυτό το "ναι" δεν συνεπάγεται ομάδα επιπέδου Βερολίνου. Σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός έκανε ένα πολύ μεγάλο άλμα από τα βάραθρα του βαθμολογικού πίνακα προς τις πρώτες 8 ομάδες της Ευρωλίγκα. Κι αυτό από μόνο του είναι μια σπουδαία αρχή, απλώς στις τέσσερις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης δεν σε στέλνει ένα ιστορικό μεταγραφικό καλοκαίρι.
Το ρόστερ μέχρι τώρα - guard heavy
Αγωνιστικά δε θα αναλύσω κάτι εις βάθος, γιατί μιλάμε για μια ομάδα με νέο προπονητή και μια δωδεκάδα σχεδόν εξ’ ολοκλήρου διαφορετική από πέρυσι, δεν υπάρχει κάποια σταθερά δηλαδή. Ο Κώστας Σλούκας έρχεται να γίνει το βασικότερο σημείο αναφοράς της πράσινης επίθεσης, καθοδηγούμενος από έναν προπονητή που λατρεύει να χρησιμοποιεί τους γκαρντ του σε βαθμό αηδίας. Η παρουσία του Βιλντόσα προσθέτει έναν ακόμα πόλο καλού χειρισμού της μπάλας, σκοραρίσματος και δημιουργίας για τους συμπαίκτες του, για τον δε Κάιλ Γκάι μπορώ να μιλάω ώρες ολόκληρες, αλλά θα κατηγορηθώ για φλεξάρισμα από έναν πολύ καλό φίλο. Ο Γκραντ είναι το μεγαλύτερο στοίχημα αυτής της σύνθεσης στα γκαρντ, κυρίως λόγω προσδοκιών του κόσμου. Μιλάμε για έναν πραγματικά χρήσιμο παίκτη, που από τη μία δεν θα κουβαλάει βάρος, καθώς αυτό θα πέσει κυρίως στους προαναφερθέντες, αλλά από την άλλη κάθε του μπασκετικό ατόπημα θα αντιμετωπιζεται με γκρίνια και ανυπομονησία από τον κόσμο. Η αίσθηση μου είναι ότι ο Δημήτρης Μωραϊτης δεν θα είναι ο πέμπτος γκαρντ, μάλλον λείπει ένα τελευταίο κομμάτι από την περιφέρεια. Όλα αυτά χωρίς να έχουμε καταλάβει τι γίνεται με τον Γκριγκόνις.
Από εκεί και πέρα, στα φτερά ο Παναθηναϊκός είναι κάπως ελλειπής. Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει αν ο Παπαπέτρου θα είναι το βασικό τριάρι ή αν περιμένουμε ξένο από τα πάνω ράφια. Ο Λευτέρης Μαντζούκας είναι κατά τη γνώμη μου το κορυφαίο ελληνικό asset της ομάδας αυτή τη στιγμή, αλλά δεν έχει αποσαφηνιστεί πού θα παίζει. Πέρυσι αγωνίστηκε με επιτυχία και στο 3 και στο 4. Αυτή του η ευελιξία είναι τρομερό εργαλείο στα χέρια του Αταμάν, αλλά για να ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός πρέπει να αποφασιστεί πού θα κάτσει κυρίως ο μικρός, για να αποκτηθεί και ο αντίστοιχος αναπληρωματικός για την άλλη θέση. Όπως το βλέπω εγώ, ιδανικά θα κολλούσε στο 3 πίσω από τον πρώην αρχηγό του Παναθηναϊκού, γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, ο Ντίνος Μήτογλου είναι ένα τεράστιο στοίχημα αυτή τη στιγμή κι όχι ο φόργουορντ που μπορεί να βασιστεί η ομάδα από Οκτώβρη μήνα. Όσο για τους ψηλούς, ο Λεσόρ θα ηγηθεί, ο Κωστακούνμπο είναι επίσης ένα μεγάλο ερωτηματικό, αλλά καλώς υπέγραψε, επομένως κι εκεί ζητείται παίκτης μετά και την αποχώρηση του Γιώργου Παπαγιάννη.
Όπως βλέπουμε το ρόστερ αυτή τη στιγμή μιλάμε για μια ομάδα πλήρως εξαρτώμενη από τα γκαρντ. Inside-out παιχνίδι δεν υφίσταται, παιχνίδι ένας εναντίον ενός από το 3 και κάτω παρομοίως. Τα φτερά και οι ψηλοί του Παναθηναϊκού είναι εντελώς ετερόφωτοι, που σημαίνει ότι πρέπει να περιμένουν είτε τη δημιουργία των γκαρντ, είτε μια αλλαγή ισορροπίας στην άμυνα που θα τους δώσει πλεονέκτημα. Άρα, αν οι περιφερειακοί δημιουργοί της ομάδας βρουν τοίχο για οποιοδήποτε λόγο, μαζί τους κολλάει κι η επίθεση συνολικά.
Επίσης, πέραν του Γκάι άλλος παίκτης να χαρακτηριστεί καθαρός σουτέρ δεν υπάρχει. Προσέξτε, δε μιλάω για την ευστοχία, μιλάω για παίκτη που να παίζει καθαρά για το σουτ. Παπαπέτρου, Μαντζούκας, Μήτογλου μπορούν να τα στάξουν, αλλά δεν τους λες και αξιόπιστους, ούτε ιδιαίτερα κινητικούς, μάλλον αξιοπρεπείς θα τους έλεγα. Άρα ερωτηματικό βάζουμε και στο spacing της ομάδας συνολικά. Το κάθετο παιχνίδι και οι off ball δράσεις είναι κάτι που πρέπει να περιμένουμε από αυτό το ρόστερ, οι παίκτες έχουν τα χαρακτηριστικά να τα υποστηρίξουν. Και σε σύγκριση με ό,τι βλέπουμε εδώ και χρόνια είναι τουλάχιστον ευχάριστη αλλαγή, μιλάμε είχε ανέβει η μυωπία μου.
Προσδοκίες
Θέλω να σταθώ λίγο παραπάνω στις προσθήκες των Παπαπέτρου και Μήτογλου. Θεωρώ πολύ σημαντικές τις επιστροφές τους όχι τόσο αγωνιστικά (άλλωστε εκεί έχουν αμφότεροι πολλά να αποδείξουν), όσο στο κομμάτι των αποδυτηρίων. Στην παρούσα ενεργή σύνθεση, ο Λευτέρης Μαντζούκας είναι ο μόνος που ήταν και πέρυσι στο ρόστερ (μην ακούσω για Καλαϊτζάκηδες), όμως οι προαναφερθέντες δεν είναι ξένοι στην ομάδα. Ξέρουν τα κατατόπια, ξέρουν τα αποδυτήρια, τους φροντιστές, την πόλη. Και είναι μείζονος σημασίας σε ένα γκρουπ ανθρώπων, που σχεδόν όλοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους, να υπάρχουν 2-3 άτομα να καθοδηγήσουν τους υπόλοιπους, καθώς εγκλιματίζονται στο γενικότερο περιβάλλον της ομάδας. Διευκολύνεται έτσι κι η προσπάθεια ενός προπονητή, που καλείται να δέσει όλα αυτά τα ασύμβατα στην αρχή κομμάτια, ως ότου γίνουν μια ομάδα με χημεία κι αυτοματισμούς. Είναι γεγονός ότι σε σύγκριση με τους περασμένους ομόλογους του ο Αταμάν εμπνέει απείρως περισσότερο σεβασμό και ξέρει να μεγιστοποιεί το ατομικό ταλέντο των παικτών του. Στο διαχειριστικό και ψυχολογικό κομμάτι το συζητάμε όμως, κι εκεί βοηθούν όσοι νιώθουν ήδη το ΟΑΚΑ σαν το σπίτι τους.
Άρα, τι να περιμένουμε φέτος από τον Παναθηναϊκό; Ο σύλλογος κι ο προπονητής έχουν βάλει πολύ ψηλά τον πήχη και μιλούν για Βερολίνο και ταξίδια. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει στο ελάχιστο αν η ομάδα πάει στο Final 4, όχι ότι δεν θα χαρώ σε αυτή την περίπτωση φυσικά. Απλώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι πριν λίγους μήνες ο Παναθηναϊκός ήταν περίπου ο τελευταίος της Ευρώπης και το ΟΑΚΑ αποτελούσε βόλτα στο πάρκο για τις περισσότερες ομάδες. Άρα, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, που είναι να ξαναέρθει ο κόσμος στο γήπεδο, να στηρίξει τους παίκτες και τον προπονητή ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων και φυσικά να ρίξει τις προσδοκίες του. Οι μεταγραφές κι οι υποσχέσεις δεν κερδίζουν τρόπαια, οι νίκες το κάνουν. Και σε πρώτη φάση ο Παναθηναϊκός πρέπει να θυμηθεί πώς να κερδίζει, γιατί εδώ και πολλά χρόνια είναι μια ομάδα που προσπαθεί να μην χάσει.
