Τρεις συν ένας MVP
1. Ο Σέιν Λάρκιν διέλυσε την Φενέρ στο πρώτο χρονικά ημιτελικό, σκοράροντας 30 πόντους με 9/14 σουτ και 7/8 βολές, μοιράζοντας παράλληλα 7 ασίστ. Ο,τι και να δοκίμασε επάνω του ο Ομπράντοβιτς δεν έπιασε, καθώς εκτος των άλλων οι δύο καλύτεροι αμυντικοί του (Βέσελι, Κάλινιτς) ήταν ανέτοιμοι. Ομολογώ πως ήταν μία από τις σπάνιες φορές που είδα ομάδα να στοχεύει το Βέσελι, συνήθως ο Τσέχος αποτελεί τον παίκτη που θες να αποφύγεις. Όμως κάπου μετά από 22-23 λεπτά ουσιαστικής συμμετοχής, ο σέντερ της Φενέρ παρέδωσε πνεύμα και η Εφές ξέφυγε. Τα 30 λεπτά που έπαιξε κρίνονται πάρα πολλά μετά από τραυματισμό, όμως ο Λοβέρν έλειπε και άλλη λύση δεν υπήρχε. Σε συνδυασμό με τις μέτριες επιδόσεις των Ντίξον και Σλούκα στο σπάσιμο των σκριν, οι γκαρντ του Αταμάν δεν σταμάτησαν να αλωνίζουν. Δεν ήταν μόνο ο Λάρκιν, ήταν και ο τρομερός Μίτσιτς.
Στον τελικό όμως, υπήρξε η εξής ειδοποιός διαφορά, στην οποία στάθηκε στις δηλώσεις του και ο Αταμάν. Παρά το γεγονός ότι ο Λάρκιν έγραψε εκ νέου σχεδον 30άρα, έβρισκε συνεχώς μπροστά του τον Χάκετ, για χάρη του οποίου ο Σέρχι θυσιάστηκε. Το γεγονός δεν εμπόδισε το σκορ του Αμερικάνου, όμως η ΤΣΣΚΑ είχε την πολυτέλεια να μην δώσει βοήθειες, πετυχαίνοντας να αυξήσει τις προσπάθειες του Λάρκιν σε τέτοιο βαθμό, ώστε από ένα σημείο και ύστερα να αστοχεί σε ολοένα και περισσότερα σουτ (7/17) και να μείνει στις μόλις δύο ασίστ.
2. Ο Νάντο ντε Κολό πέταξε από πάνω του την (απολύτως δικαιολογημένη) ρετσινιά του παίκτη που κρύβεται στα δύσκολα, ηγούμενος της ανατροπής της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό, πετυχαίνοντας μάλιστα και το πιο κρίσιμο σουτ του ματς. Γιατί άραγε τον έπαιξαν τόσο προκλητικά under σε εκείνο το σημείο οι Ισπανοί; Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση, όμως μία καλή υπόθεση είναι πως η Ρεάλ αποτελεί ένα σύνολο με αλλεργία στις προσαρμογές. Ετσι ήξεραν, έτσι έπαιξαν, ανεξάρτητα αν σε εκείνο το σημείο σέντερ ήταν ο Ράντολφ. Ισως βεβαια να είναι και πιο απλά τα πράγματα. Όπως θα δείτε, η Ρεάλ έπαιξε switch και ο Ράντολφ απλώς δεν βγήκε στον αντίπαλο.
Aξιοσημείωτο επίσης ότι ο Ντε Κολό πήγε στις επαφές και κέρδισε 11 φάουλ, τα οποία μετατράπηκαν σε 13/14 βολές. Τέλος, η οικονομική του εικόνα στον τελικό (15 πόντοι με 6 σουτ) φανέρωσε ωριμότητα ηγέτη. Χτύπησε και εκεί όταν έπρεπε.
3. Πάμε όμως ξανά στο σουτ που καθάρισε το ματς με τη Ρεάλ. Όπως θα δείτε, σκρινερ είναι ο Κλάιμπερν. Αν ο Ράντολφ είχε βγει σωστά, η ΤΣΣΚΑ θα πήγαινε σε μία κλασική συνέχεια του πικ εν ρολ της και ο Χάντερ θα έδινε flare screen στον MVP του τουρνουα. Εκείνος θα είχε δύο επιλογές. Ή να σουτάρει ή να κάνει ντου στον Τόμπκινς. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα και ακόμη λιγότερο χρόνο, ο ρόλος του Γουίλ στη μηχανή της ΤΣΣΚΑ φαίνεται πεντακάθαρα. Θα σκρινάρει δυνατά και μετά θα αποτελέσει την συνέχεια οποιασδήποτε "σπασμένης" επίθεσης.
Ο Κλάιμπερν διορθώνει ο,τι παει στραβα με το ατομικό του παιχνίδι και παίζει άμυνα, αυτός είναι ο ρόλος του και με αυτόν αναδείχθηκε MVP. Τελευταία του "διόρθωση" παρεμπιπτόντως, το επιθετικό ριμπάουντ-κλειδί στον τελικό, το μοναδικό του αυτές τις μέρες. 18 πόντοι στον ημιτελικό, 20 στον τελικό, 7/10 τρίπονα, νίκες στις μάχες με τα τεσσάρια, όταν αγωνίστηκε στη θέση. Αν ο Ιτούδης φέτος έβγαλε από τη φαρέτρα του σχήματα αμυντικών καμικάζι, το χρωστάει κυρίως σε εκείνον και τον ...
4. ... Ντάνιελ Χάκετ. Ο σιωπηλός πρωταγωνιστής της ΤΣΣΚΑ δεν έβγαλε μόνο άμυνες και τον γνωστό τσαμπουκά. Στο πιο δύσκολο διάστημα των Ρώσων στον τελικό, όταν η Εφές έδειχνε να παίρνει το πάνω χέρι, ενορχήστρωσε στην εντέλεια τρεις επιθέσεις, που κατέληξαν σε δυο ασίστ και ένα καλάθι και φάουλ στα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου. Ο Ιτούδης φέτος δεν τον περιόρισε σε ρόλο αμυντικού εξολοθρευτή, αλλά του έδωσε και πρωτοβουλίες, όπου αυτό ήταν δυνατό. Aκόμη πιο σημαντικό, τον είχε ως πολιορκητικό κριό σε παιχνίδια που κρίνονταν στον πόντο.
Mιας και μιλάμε για τους δυο πασπαρτού της ΤΣΣΚΑ πάντως, ιδού μία έξυπνη αντιστροφή των ρόλων τους, η οποία φέρνει τον Καμπάτσο στην πιο άβολη θέση του κόσμου και κάνει τον Ράντολφ να ψάχνεται.
Ο έλεγχος των προπονητών
Αφήνω έξω τον Ζοτς, διότι ήρθε με αποδεκατισμένο σύνολο, κακά τα ψέμματα, αν και έτσι όπως εξελίχθηκε ο ημιτελικός πολύ αμφιβάλλω αν ο Ντατόμε θα αρκούσε. Το μπάσκετ του Ομπράντοβιτς (χαμηλός ρυθμός, αναγνώριση των αποφάσεων από τους παίκτες) τον χρειάζεται σίγουρα, καθώς ως δευτερευων δημιουργός (σουτ+πάσα) είναι ταμάμ για την κίνηση της επίθεσης, παρόλα αυτά τα μεγαλύτερα προβλήματα της Φενέρ ήταν αμυντικά, αυτές τις μέρες πάντα. Πάμε λοιπόν στους άλλους τρεις.
Το άβαταρ - Πάμπλο Λάσο: Λες και άνοιξε εκ νέου ταβέρνα, ο τεχνικός της Ρεάλ εγκλωβίστηκε τόσο πολύ στο τυποποιημένο rotation, που ξεχασε τον καλύτερο του παίκτη (Κοζέρ) στον πάγκο για τα τελευταία 6(!) λεπτά. Είναι απίστευτο το πώς ο κόουτς των Μαδριλένων επέλεξε να μην ασχοληθεί καθόλου με τη συγκυρία, αποφεύγοντας να ανακατέψει έστω και ελάχιστα την τράπουλα. Να πεις οτι ο Κοζέρ δεν παίζει και άμυνα... Ο Λάσο ελέγχεται επίσης για την χρήση των Αγιον και Γιουλ ταυτόχρονα στο δεύτερο ημίχρονο, όταν το αντίστοιχο διάστημα παρουσίας τους στο πρώτο ήταν αληθινά καταστροφικό. Το κοουτσάρισμα του αυτή τη φορά άγγιξε τα όρια της εμμονής.
Ο αδιάφορος - Εργκίν Αταμάν: Ο Αταμάν πήγε επίσης με τη συνταγή του, παρουσίασε ένας σαφώς πιο ευέλικτο πρόσωπο, όμως και πάλι η συμβολή του στα αποτελέσματα της Εφές περισσότερο αφορά τον τρόπο παιχνιδιού που έχει εμφυσήσει στο σύνολο, παρά προσαρμογές. Είναι γενικά άξιος συγχαρητηρίων, παρά το γεγονός ότι αδίκησε κατάφωρα τον πολύ ουσιαστικό Άντερσον, χάρην του διαφαινόμενου οίστρου του Σίμον στον τελικό. Ο Κροάτης όμως, είναι ευχή και κατάρα. Όσο καλά ξεκίνησε, άλλο τόσο μέτρια συνέχισε, παρασυρόμενος σε εξεζητημένες επιλογές και τελειώνοντας με 5/16 σουτ.
Γενικότερα, η Εφές στο φάιναλ φορ δεν ήταν η συνηθισμένη Εφές. Μπορεί απέναντι στη Φενέρ η προσωποκεντρική συνταγή να αρκούσε για να τα φτύσουν οι κουρασμένοι πρωταγωνιστές του Ομπράντοβιτς, όμως στον τελικό η έλλειψη δημιουργίας (12 τελικές πάσες) ήταν ενδεικτική του πώς οι Τούρκοι πιάστηκαν στη φάκα του ταλέντου τους. Παρεμπιπτόντως, η Εφές τερμάτισε δεύτερη στον τομέα των τελικών πασών στη διοργάνωση, κοντά 20 ανά παιχνίδι. Στο φάιναλ φορ ειχε 12,5.
Ο θριαμβευτής - Δημήτρης Ιτούδης: Θεωρώ πως το κοουτσάρισμα του Ιτούδη και στα δύο παιχνίδια ήταν υποδειγματικό. Στον ημιτελικό ανάτρεψε το παιχνίδι με το χαμηλό σχήμα (Κλάιμπερν στο 4, μόνο ένας εκ των Ντε Κολό-Σερχι) και δεν επέμεινε στον Ισπανό, παρότι στη μεγαλύτερη διάρκεια του ήταν ο κορυφαίος. Στον τελικό δε, έκανε σχεδόν μαγικά. Όταν έμπαινε ο Πλάις, τον μάτσαρε με τον Χάινς, κυνηγώντας αναλέητα σε μαν του μαν τους περιφερειακούς της Εφες στην περίμετρο. Παρόπλισε εκ νέου τον Σέρχι, έβαλε τον Ούχοβ για μία πετυχημένη close out άμυνα, έκρυψε το πεδίο του Μίτσιτς με τον Κουρμπάνοφ, απέφυγε τις βαθειές βοήθειες και θυσίασε μόνο το σουτ του ... Μότουμ. Και γενικώς, σε κάθε προβλέψιμη κίνηση του Αταμάν είχε μία απρόβλεπτη απάντηση.
Ο μεγαλύτερος θρίαμβος του όμως, είναι πως δίδαξε στην ΤΣΣΚΑ να κερδίζει παιχνίδια μέσα από την άμυνα, κάτι που συνέβη δυο φορές στη σειρά απέναντι στη Μπασκόνια, όταν οι εξουθενωτικές αλλαγές και τα κολλημένα σώματα δεν επέτρεπαν στους Βάσκους καλά καλά να σουτάρουν. Τα σημάδια της κατάκτησης της κορυφής θα έπρεπε να είχαν γίνει αντιληπτά από τότε, καθώς αυτό ήταν το στοιχείο που έλειπε από μία κατά τα λοιπά ελκυστικότατη μπασκετική πρόταση, υψηλών ρυθμών και υψηλών ποσοστών. Πέρυσι τέτοια εποχή είχα γράψει ένα αρθράκι για το πόσο κατάφωρα είχε αδικηθεί ο Ιτούδης από την κριτική, φέτος ήρθε η ώρα να αδικηθεί κάποιος άλλος.
Το άχρηστο στατιστικό
Δεν ξέρω πόσοι το ανέφεραν, διότι σήμερα το πρωί ταξίδευα. Στον τελικό η Εφές ειχε 19 επιθετικά ριμπάουντ έναντι οκτώ της ΤΣΣΚΑ και δύο λάθη λιγότερα. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πολύ απλά 13 ευκαιρίες παραπάνω από τον αντίπαλο για να σκοράρεις. Το ίδιο συνέβαινε μέσες άκρες και μέχρι ενα σημείο στον ημιτελικό απέναντι στην Ρεάλ, αλλά εκεί οι Ρώσοι κέρδισαν (και) διότι ισορρόπησαν αυτή τη ζυγαριά. Στον τελικό όμως η ισορροπία δεν επήλθε ποτέ, για αυτό και ο αληθινά καθοριστικός παράγοντας κρίνεται η απίθανη ευστοχία (14/22) έξω από τα 6,75. Απίθανη είπα; Οχι, η ΤΣΣΚΑ έχει σχεδιαστεί για τέτοιες βραδιές, οι οποίες θα συμβούν και στο μέλλον.
H φάση
Το κάρφωμα του Γουίλ Κλάιμπερν στη μούρη του Ταβάρες στον ημιτελικό ήταν καταπληκτικό.
Πέραν αυτού όμως, ο MVP πήρε εδώ και το τρίτο φάουλ του Ταβάρες, βγάζοντας τον πρακτικά εκτός παιχνιδιού. Ο σέντερ από το Κάμπο Βέρντε, που είχε σκεπάσει τα καλάθια στο πρώτο ημίχρονο, είχε ελάχιστη επιρροή στο δεύτερο και αγωνίστηκε τελικά λιγότερα λεπτά από όσα απαιτούσε η περίσταση. Κάπως έτσι απέτυχε και το σωστό αμυντικό σχέδιο το Λάσο, που σκοπός του ήταν να αφήνει ελεύθερους τους διαδρόμους που οδηγούσαν στο θηρίο.
Το κουλό της υπόθεσης
Στον τελικό, όλοι οι οπαδοί της Φενέρ υποστήριζαν την Εφές. Με είχε προϊδεάσει ενας από αυτούς νωρίτερα. "Την Εφές την συμπαθούμε, τον Αταμάν δεν αντέχουμε". Πράγματι, κάθε φορά που ο Τούρκος προπονητής έκανε κάτι συζητήσιμο, ακόμη και όταν απλώς τον έδειχναν οι γιγαντοοθόνες, ξαφνικά οι απρόσμενοι σποστηρικτές της Εφές άρχιζαν τη γιούχα και τα σφυρίγματα, αποδοκιμάζοντας τον προπονητή της, ο οποίος μεταξύ μας δεν έχει και το καλύτερο όνομα στην τούρκικη, λόγω εμπλοκής του στην υπόθεση ντόπινγκ του Γκονλούμ και των λοιπών αμαρτιών του (σκάνδαλα, βύσματα), για τα οποία έχει γράψει παλιότερα ο Γιάννης. Είχε πλάκα να βλέπεις δια ζώσης αυτή την περίεργη κατάσταση πάντως.
Η παραφωνία - επιμύθιο.
Πέραν της συνεχιζόμενης ηλιθιότητας του μικρού τελικού, η επιλογή της Βιτόρια αποδείχτηκε κάπως άβολη. Αεροδρόμιο κοντά δεν υπάρχει, τα πάρκινγκ του γηπέδου ήταν κλειστά για λόγους ασφαλείας και επαρκή καταλύμματα για τόσο κόσμο, σε λογικές τιμές, στην πόλη δεν βρίσκονται. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα χρονοβόρες μετακινήσεις των φιλάθλων από τις γύρω περιοχές και γενικώς μία αχρείαστη ταλαιπωρία. Δεν είχαν πάει όλοι εκεί για road trip, ούτε έμεναν σε φάρμα με βόδια και κότες.
Γενικώς, το γεγονός ότι το γήπεδο στον τελικό γέμισε, επειδη ένα σωρό Τούρκοι και Μαδριλένοι "σκότωναν" τα εισητήρια, μάλλον δεν τιμά την διοργανώτρια αρχή. Είτε το παραδέχεται είτε όχι, η Ευρωλίγκα απέχει έτη φωτός από το να καταστεί μία αληθινά δημοφιλής διοργάνωση και η διαρκής αβάντα σε δήθεν ισχυρούς χωρίς κόσμο, θα την φέρνει μονίμως αντιμέτωπη με τέτοιες καταστάσεις. Όμως είπαμε, πέραν του Μπερτομέου, η Ευρωλίγκα απαρτίζεται και από μετόχους, δυο εκ των οποίων εδώ και καιρό (μέχρι και σήμερα) καταστρέφουν ένα εγχώριο πρωτάθλημα σχεδόν μόνοι τους. Ας μην χαλάσουμε τις καρδιές όμως και ας κλείσουμε την φετινή σειρά του "μακρινού ριμπάουντ" με μία ευχάριστη νότα.
Καθώς αυτές τις μέρες ο Γιάννης αλώνισε την Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα για χάρη μας, αναδημοσιεύω εδώ τις δηλώσεις του Κώστα Χατζηχρήστου, head performance specialist των Μοσχοβιτών. Επέλεξα αυτές αντί εκείνων του προπονητή, του Χάκετ ή του Χάινς (θα τις βρείτε στο τουίτερ μας) , διότι ο γυμναστής της ΤΣΣΚΑ μας είχε κάποτε τιμήσει με την παρουσία του, σε μία συνέντευξη σπάνιας ποιότητας. Επίσης, στα λόγια του πριν τον τελικό φαίνεται η αλλαγή νοοτροπίας.
Ο γυμναστής της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και άμεσος συνεργάτης του Δημήτρη Ιτούδη, Κωστας Χατζηρχρηστος μιλάει αποκλειστικά στο #bguru πριν τον τελικό της Κυριακής pic.twitter.com/lTUoHf8di4
— Bballguru (@wiseballgurus) May 18, 2019
Λέτε το ριφιουζ τουλουζ να πέρασε στη Μόσχα; Μπαααα. Απλώς οι άλλο παίζουν καλύτερα εδώ και καιρό, it's ok.
Το "μακρινό ριμπάουντ" σας αποχαιρετά για φέτος και δίνει ραντεβού για του χρόνου τον Οκτώβριο, όπως πάντα.
