Η άποψη του Γκρεγκ Πόποβιτς για την αύξηση των τριπόντων είναι γνωστή εδώ και κάποια χρόνια και μάλιστα ο ίδιος δεν χάνει ευκαιρία να την επαναλαμβάνει, όποτε του ζητείται. Το ίδιο έκανε βασικά πριν τέσσερις μέρες. Απλώς, όπως πάντα, δεν μίλησε μόνο για τα τρίποντα, αλλά και για το παιχνίδι, κάτι που συνήθως αγνοείται χάρην της ανάδειξης της ατάκας. Ιδού.

"Tα τρίποντα δεν έχουν αξία. [Πιστεύω ότι] αφαιρούν κάτι από την αγνότητα του παιχνιδιού, το passing game και τη ροή του. Εύκολα βρίσκεις κάποιον που μπορεί να κάνει drive και να βγάζει kick out πάσες, όμως η κίνηση της μπάλας είναι κάτι διαφορετικό".

Η μικροοικονομία του αποκλεισμού και της αποτυχίας της εθνικής στο Μουντομπάσκετ περιστρέφεται σίγουρα γύρω από τα δύο ανύπαρκτα φάουλ του Γιάννη Αντετοκούνμπο (τρίτο και πέμπτο) απέναντι στην Τσεχία. Ειδικά το δεύτερο, σε σημείο που η ομάδα έδειχνε ικανή όχι μόνο να φτάσει το +12, αλλά και να το ξεπεράσει, ήταν απόλυτα καθοριστικό. Καθαρά μπασκετικά, το να αφαιρεθεί (με το έτσι θέλω) από το παρκέ ο ακρογωνιαίος λίθος της αμυντικής προσπάθειας (έπαιζε στο 5) και το βασικότερο σημείο της επιθετικής βαρύτητας σε ένα κλειστό ντερμπι, αποτελεί το μεγαλύτερο δυνατό εμπόδιο για οποιοδήποτε σύνολο μπάσκετ στη γη και το πιο γαλαντόμο δώρο για τον αντίπαλο. Φανταστείτε τον Ολυμπιακό χωρίς Σπανούλη στα κρίσιμα ημιτελικά παιχνίδια με την ΤΣΣΚΑ ή τον Παναθηναϊκό χωρίς Διαμαντίδη στη σειρά του '11 απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Γίνεται; Δεν γίνεται.

Φοβάμαι ότι το μπλογκ θα καταλήξει βαρετό από την επανάληψη, όμως πραγματικά, αυτό που συνέβη στο πρωτο ημίχρονο απέναντι στις ΗΠΑ θα μπορούσε να κάνει και τον/την πιο καλοπροαίρετο/η φίλαθλο της εθνικής να βγάλει καπνούς από τα αυτιά. Η άμυνα του Πόποβιτς, ολότελα προσαρμοσμένη στις κινήσεις του Γιάννη, πρόσφερε στους Έλληνες διεθνείς ένα φορτηγό ελεύθερων σουτ, τα οποία εκείνοι ξεφόρτωσαν στο ξέφωτο με τα τούβλα.

Πριν από την φετινή συμμετοχή, η μία και μοναδική φορά που οι Πολωνοί πήραν μέρος σε διοργάνωση Παγκοσμίου Κυπέλλου μπάσκετ ήταν το 1967, ως χάλκινοι μεταλλιούχοι του Ευρωμπάσκετ του 1965. Το τουρνουά διοργανώθηκε στην Ουρουγουάη με τη συμμετοχή 13 ομάδων, χωρισμένων σε τρία γκρουπ των τεσσάρων και με την οικοδέσποινα να προκρίνεται απευθείας στην τελική φάση. Η Πολωνία ταξίδεψε μέχρι εκεί ως αουτσάιντερ, καθώς μπροστά της προηγούνταν σύνολα όπως της κυρίαρχης Σοβιετικής Ένωσης, της Γιουγκοσλαβίας, της Βραζιλίας και των ΗΠΑ, οι οποίες και κατέλαβαν τις τέσσερις πρώτες θέσεις, με τη σειρά που μόλις ανέφερα. Ακριβώς από πίσω τους, τερμάτισε το κοκκινόλευκο ανατολικοευρωπαϊκό σύνολο, οδηγούμενο μάλιστα από τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης, τον φόργουορντ-σέντερ-αίλουρο (sic) Μιέτσισλαβ Λοπάτκα, ύψους μόλις 1,96 εκατοστών. Ο παίκτης μύθος του πολωνικού μπάσκετ ολοκλήρωσε την ονειρεμένη πορεία της ομάδας του με 19,7 πόντους, ακολουθούμενος μάλιστα από τον συμπατριώτη του και παρτενέρ του στην φροντ λάιν Mποχνταν Λίζσκο, ύψους 1,99.

Χωρίς να θαμπώσει, αλλά και χωρίς να απειληθεί περισσότερο από το 82-77 του 34', η εθνική πέρασε στους 16 του Μουντομπάσκετ και προς το παρόν ησυχάσαμε, γενικώς.

Βοήθησε αρχικά ο αντίπαλος. Η Νέα Ζηλανδία δεν είναι ομάδα που γνωρίζει οποιοδήποτε άλλο τέμπο από την φρενίτιδα, δεν έχει σημεία αναφοράς στη ρακέτα στην επίθεση (άραγε ο Φοτου γιατί έπαιξε λίγο;), ούτε τα κορμιά και την δύναμη στην άμυνα, για να καταστρώσει σχέδια τοιχοποιΐας. Ήταν περίπου δεδομένο ότι θα προσπαθούσε να κερδίσει με τους Γουέμπστερ και τα τρίποντα και πως θα έλπιζε σε μία μέτρια ημέρα των Ελλήνων διεθνών στην επίθεση, κάτι στο οποίο υπολογίζουν έτσι κι αλλιώς και οι περισσότεροι αντίπαλοι μας, ανεξάρτητα από τα αμυντικά όπλα που διαθέτουν. Aπέναντι της η εθνική βρήκε και τα κανε, που λένε.

Ο Άντερσον Βαρεχάο υπέγραψε την χθεσινή ήττα της εθνικής από τη Βραζιλία με χέρια και με πόδια. Αν ήταν δικός μας παίκτης, πιθανώς να λέγαμε ότι κονιορτοποίησε τους αντιπάλους του, καθώς όσο να πεις οι 22 πόντοι, τα 9 ριμπάουντ και (ουσιαστικά) το νικητήριο καλάθι του αγώνα μάλλον σημαίνουν πως ήταν ο πιο καθοριστικός μπασκετμπολίστας της αναμέτρησης. Δεν σταμάτησε να σκοράρει από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ χάρη σε εκείνον ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πήγε στον πάγκο 6 λεπτά πριν τη λήξη της τρίτης περιοδου, όταν η εθνική χρειαζόταν επειγόντως αμυντικές βοήθειες και προσπαθούσε - μάταια όπως αποδείχτηκε - να βάλει στην επιθετική εξίσωση τα ταλέντα του MVP του NBA.

Από πού να αρχίσεις τώρα .... από την αρχή.

Οπωσδήποτε, το πρωτο οκτάλεπτο της εθνικής στο παιχνίδι με τους Βραζιλιάνους ήταν κλασικά αντιφατικό. Η ομάδα έβγαλε τις αρετές που αναμενόταν στην άμυνα (μάκρος, κλεψίματα στις πάσες, αλληλοκαλύψεις), όμως στην άλλη πλευρά του γηπέδου δεν ήξερε πού παν τα τέσσερα, ή αν θέλετε οι τέσσερις γύρω από τον Γιάννη. Καθώς εκείνος αιφνιδιάστηκε από το αναπάντεχο ματσάρισμα με τον Γκαρσία και τις περιορισμένες βοήθειες (μόνο όταν πήγαινε πολύ χαμηλά), η εθνική δεν μπόρεσε καλά καλά να βρει ελεύθερο σουτ. Όσα ελεύθερα προέκυψαν, ήταν και εκείνα άστοχα.

17-9 στην πρώτη περίοδο, 42-16 στο ημίχρονο. Πάνω που σκεφτόμουν μετά τα δέκα πρώτα λεπτά πως "οκ, η εθνική θα κερδίσει έτσι κι αλλιώς, αλλά οι άλλοι θα αρχίσουν κάποια στιγμή να σκοράρουν", η άμυνα των διεθνών έσφιξε περισσότερο και για τα επόμενα δέκα οι Μαυροβούνιοι έβαλαν ακόμη λιγότερους πόντους, μόλις 7! Τόσα ήταν και τα κλεψίματα των παικτών του Σκουρτόπουλου στο πρώτο μέρος, κατά το οποίο ανάγκασαν τους αντιπάλους τους σε ποσοστό 25% εντός πεδιάς. Ασφυξία.

Στο πρώτο ημίχρονο μεταξύ Ιράν και Πουέρτο Ρίκο, ο بهنام یخچالی دهکردی τα έβαζε από παντού. Τα πέντε τρίποντα του Ιρανού γκαρντ των Ναντζίνγκ Μάνκι Κινγκς, μαζί με τον κυρίαρχο Χαντάντι και την παροιμιώδη επιπολαιότητα των Πορτορικανών, έβαλαν μπροστά τους Iρανούς, σε απόσταση ασφαλείας. Το διακύβευμα μάλιστα δεν ήταν καθόλου μικρό. Το Ιράν διανύει μόλις την τρίτη του διαδρομή σε παγκόσμιο κύπελλο, στα προηγούμενα δυο είχε πετύχει όλες κι όλες δύο νίκες, δεν είχε προχωρήσει ποτέ και σε αυτόν τον όμιλο που βρίσκεται τώρα, μία νίκη επί των Πορτορικάνων ήταν πολύ πιθανό να σήμαινε πρόκριση. Η άλλη ομάδα που δεν ξέρουμε αν θα περάσει από τον όμιλο είναι άλλωστε η Τυνησία, που τα πήγε σχετικά καλά με τους Ισπανούς στο α' μερος, αλλά από το Πουέρτο Ρίκο μάλλον θα ηττηθεί.

Η εθνική Ελλάδος μπάσκετ ψάχνει την ουσιαστική διάκριση σε μεγάλη διεθνή διοργάνωση από το ανέλπιστο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2009. Δέκα χρόνια έχουν ήδη περάσει από τότε που ο τρομερός Σπανούλης και ο επιλεκτικός οδοστρωτήρας Σοφοκλής Σχορτσανίτης κέρδισαν τους Σλοβένους στον μικρό τελικό-δυσφήμιση της Πολωνίας και με εξαίρεση μία φωτεινά ποιοτική αναλαμπή του προηγούμενου παγκοσμίου κυπέλλου, η οποία όμως συνοδεύτηκε από πρόωρο αποκλεισμό, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν έχει καταφέρει σχεδόν τίποτε αξιόλογο έκτοτε. Οι πιο αισιόδοξοι προβλέπουν πως το "περίεργο" τουρνουά που ξεκινά μεθαύριο στη Φοσάν προσφέρει μία χαραμάδα προς την διάκριση, που καθώς οι αγώνες συσσωρεύονται μπορεί να μετατραπεί σε μισάνοιχτο παράθυρο, έτοιμο να δεχτεί μία σπρωξιά από τον MVP του NBA και να ανοίξει διάπλατα τον ορίζοντα των μεταλλίων. Λίγο υποψιασμένος να είσαι βέβαια, εκείνο που διαφαίνεται καθαρότερα δεν είναι λάμψη, αλλά ανηφόρα.