Η δηλωμένη τακτική του Μεσίνα για εξαπόλυση κορονοϊού στην Ζαλγκίριο Αρίνα, παρολίγο να πιάσει. Η Μιλάνο έφτασε το παιχνίδι στην παράταση, όμως τα χέρια του Σάρας ήταν πλυμένα και δεν κόλλησε. Με αυτή την ηλίθια εισαγωγή δικαιολόγησα το εξώφυλλο, πάμε παρακάτω.

Τις τελευταίες 10 αγωνιστικές η Ζαλγκίρις Κάουνας έχει ρεκόρ 7-3 και ανεβαίνει συνεχώς, κερδίζοντας του πάντες πλην όσων θα έχανε έτσι κι αλλιώς. Ο Παναθηναϊκός την γλίτωσε μόνο από το συγκρότημα του Σάρας, που δικαιώνει επιτέλους κάποιες από τις προσδοκίες του καλοκαιριού. Τότε, με τις προσθήκες των Λεντέι και Χέιζ, όπως και με την ενίσχυση του πικ εν ρολ άξονα με τον Λαντέιλ (που επίσης σουτάρει από μακριά) ήταν αναμενόμενο ότι οι Λιθουανοί θα προσανατολίζονταν σε έναν πιο "μοντέρνο" τρόπο παιχνιδιού, με περισσότερη έμφαση στο τρίποντο και κάπως λιγότερη στο παιχνίδι της ρακέτας και το αέναο γύρισμα της μπάλας. Μέχρι όμως το σχέδιο να γίνει πράξη, πέρασαν τελικά από 40 κύματα.

Ομολουγουμένως είναι κάπως περίεργο μετά την εποχή Σπανούλη να πανηγυρίζει τόσο έντονα ο φίλος/η φίλη του Ολυμπιακού μία ξεκάρφωτη νίκη επί της Βιλερμπάν, όμως ο αθλητισμός αγαπητές φανζ έχει την ιδιότητα να χτίζει μνημεία επάνω σε ξέρες. Συνεπώς, με άκρως ερωτική διάθεση το σημερινό, συννεφιασμένο Σάββατο του Φλεβάρη, οι ερυθρόλευκοι θα καταλάβουν στο "ριμπάουντ" την θέση που τους αξίζει, δηλαδή εκείνη της πιο ριφιούζ τουλούζ ομάδας της διοργάνωσης. Μάλλον δεν είναι, αυτή είναι η Μακάμπι, αλλά το δραπετεύον φως του χειμωνιάτικου ήλιου προσθέτει στα πάντα μία εσάνς γραφικότητας. Μπράβο θρύλε μας.

Το κείμενο που ακολουθεί χωρίζεται σε τρία κεφάλαια, για καθαρότερη ανάγνωση. Το εγχείρημα του δεν είναι τόσο να περιγράψει την υπόθεση βιασμού του Κόμπι Μπράιντ, αν και η αναλυτική καταγραφή της είναι μάλλον αναπόδραστη. Aφορά περισσότερο τις διακλαδώσεις της. (Σε προηγούμενη έκδοση είχε μεταφραστεί λανθασμένα ένα σημείο της απολογίας του Μπράιαντ, που τώρα διορθώθηκε, ενώ άλλαξε σε εκείνο το σημείο και η αναφορά στην πηγή. Οι διορθώσεις δεν είχαν καμμία συνέπεια σε όλα τα υπόλοιπα μέρη του κειμενου).

Ας ξεκινήσουμε από τα κοινώς γνωστά. Ο Παναθηναϊκός έχει πολύ μέτρια άμυνα. Δέχεται πολλούς πόντους (86,3) και σχετικά με τον ρυθμό που τρέχει τα παιχνίδια του δέχεται πάλι πολλούς (όγδοος στους πόντους αντιπάλων ανά 100 κατοχές). Επίσης, μεγάλο μέρος του σκορ των αντιπάλων προέρχεται από τρίποντα, βάζουν περίπου 11 ανά αγώνα και με ποσοστό 38%. Όχι και τόσο καλά, δεδομένου ότι στόχος της άμυνας του Παναθηναϊκού είναι συνήθως να μην αλλάξει στα σκριν, να προστατέψει τη ρακέτα και να δώσει αυτά τα σουτ. Αν οι αντίπαλοι παίρνουν ό,τι τους δίνει η άμυνα και είναι άνετοι με αυτό, κάτι ίσως να πρέπει να αλλάξει.

Η νίκη της Βαλένθια επί του Παναθηναϊκού ήταν από βαθμολογικής άποψης το σημαντικότερο αποτέλεσμα της 22ης αγωνιστικής της Ευρωλίγκα. Οι "νυχτερίδες" σκαρφάλωσαν στην έβδομη θέση, δείχνοντας για μία ακόμη φορά μαχητικότητα στα κρίσιμα σημεία, ένα στοιχείο που δεν συγκαταλεγόταν ακριβώς στα ατού τους στο ξεκίνημα της σεζόν. Τότε μιλούσαμε περισσότερο για το παραδοσιακό έδεσμα της περιοχής, την καταπληκτική πάεγια...  Οι παίκτες του Πανσαρνάου όμως, έχουν κερδίσει ξανά με αντίστοιχο τρόπο (Φενέρ) και σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση.

O τίτλος είναι φυσικά φόρος τιμής στον Τέρι Τζόουνς, τον σκηνοθέτη του βλάσφημου αριστουργήματος των Μόντι Πάιθον, The Life of Brian, που την κοπάνησε από τα επίγεια μέσα στην εβδομάδα. 

Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει κάπως περίεργο να ασχολείται κανείς αναλυτικά με τη φετινή σεζόν του Ολυμπιακού, υπό την έννοια πως μάλλον ο,τι ήταν να γίνει έγινε, τουλάχιστον σε ο,τι αφορά την επίτευξη των στόχων. Με την πρόσληψη του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο οργανισμός ομολόγησε την έναρξη των εργασιών οικοδόμησης μίας νέας ομάδας και από εδώ και πέρα ο,τι βλέπουμε σχετίζεται περισσότερο με την αναγνώριση των αναγκών, παρά με την βελτίωση του υπάρχοντος εγχειρήματος. Οκ, φυσικά δεν μπαίνει κανένας για να χάσει μέσα στο γήπεδο και η όποια προσπάθεια για την οκτάδα θα συνεχιστεί, όμως οι ρεαλιστικές προσδοκίες αφορούν την επόμενη σεζόν. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι ένα σύνολο που ψάχνεται για το πώς θα γίνει καλύτερο αργότερα, πολύ αργότερα.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Ο Λάρκιν τα χει διαλύσει όλα γιατί είναι παιχταράς και βάζει τα πάντα, από λέι απ, μέχρι τρίποντα υπό πίεση και μερικά απίθανα circus shots - δηλαδή σουτ προορισμένα για νούμερο τσίρκου.

Επίσης η Εφές, ακόμη και αν δεν είχε το περίφημο πλάνο Αταμάν για άνοιγμα του γηπέδου με άλλους τρεις σουτέρ και εφαρμογή spread pick n roll, πάλι θα επωφελούταν από μέσες άκρες την ίδια απόδοση. Ο Λάρκιν φέτος δεν πιάνεται και δεν θα πιανόταν ακόμη και αν έπαιζε στην πιο ασόβαρη ομάδα της διοργάνωσης, τη Χίμκι. Τα όσα βλέπουμε από εκείνον βασικά τα βλέπουμε για πρώτη φορά έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι εμείς που χουμε συνηθίσει να μιλάμε για τα πρώτα φάιναλ φορ και πόσο γαμάτα ήτανε.

Αν υποθέσουμε πως κάπου υπάρχει ένα μπαούλο, όπου ασφυκτιούν στριμωγμένες όλες οι μαλακίες που έχουν κατά καιρούς ειπωθεί γύρω από το μπάσκετ, τότε με το άνοιγμα του μία από τις πρώτες που θα ελευθερωθεί θα είναι πιθανότατα η εξής: "O Μπαρτζώκας πήρε την Ευρωλίγκα με την ομάδα του Ίβκοβιτς". O πιο εμφατικός τίτλος της πρόσφατης ιστορίας της διοργάνωσης είχε την υπογραφή του νέου (και παλιού) κόουτς ζωγραφισμένη παντού στο παρκέ της Ο2 του Λονδίνου, για τον απλούστατο λόγο πως εκείνος ήταν ο προπονητής του Ολυμπιακού τότε. Ήταν εκείνος που μπαινόβγαινε κάθε μέρα στα αποδυτήρια, εκείνος που έπρεπε να κρατήσει τις ισορροπίες εντός τους, να αναθέσει τους ρόλους στο παρκέ, να αντικαταστήσει τους τραυματίες και τους περίεργους (Ντόρσεϊ), να προετοιμάσει το πλάνο ενόψει του επόμενου αντιπάλου και φυσικά ενόψει του φάιναλ φορ.