Διόρθωση: "Οι σούπερ σταρ" ψηλοί, όχι όλοι. Στην Ευρωλίγκα, όσο έχω παρατηρήσει τέτοιοι παίκτες δεν υπάρχουν και στο ΝΒΑ είναι και πάλι μετρημένοι στα δάχτυλα. Η σωστότερη προσέγγιση των παραπάνω δεν είναι ότι οι σέντερ έχουν μετατραπεί σε πολυεργαλεία, αλλά ότι οι προπονητές προτιμούν να παίρνουν παίκτες με όσο το δυνατόν περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία, και αν τύχει και βρουν κάποιον που είναι υπερπλήρης, τότε μπορεί να χτίσουν και την ομάδα γύρω του. Συνήθως δεν συμβαίνει, τα σύνολα δομούνται κατά προτίμηση γύρω από τους γκαρντ ή γύρω από διαμαντένιους¹ πλάγιους (wings), που κάνουν τα πάντα. Δεν θα σας ανοίγω (για μια φορά) τα μάτια, τα ξέρετε ήδη.

Τρεις τομείς-παρηγοριά

Υπό αυτή την έννοια, η αναχώρηση του Μιλουτίνοφ για τη Μόσχα είναι λίγο εώς πολύ "τι είχαμε, τι χάσαμε". Στα πέντε χρόνια που πέρασαν ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε τίποτα σπουδαίο με τον Σέρβο ως βασικό παίκτη-ρακέτας. Η σεζόν στην οποία η ομάδα έφτασε στον τελικό (2016-2017), εξελίχτηκε με τον Μπιρτς ως βασική πικ εν ρολ επιλογή και με τον ... αόρατο Πάτρικ Γιανγκ ως δεύτερο σέντερ, τον οποίο ο Σφαιρόπουλος επανένταξε στο rotation μετά τον τραυματισμό του. Οι επόμενες τρεις αγωνιστικές περίοδοι δε, όταν ο Μιλουτίνοφ φανερά βελτιώθηκε, ακολούθησαν πολύ πιο συντεταγμένα την παρακμή των Σπανούλη και Πρίντεζη, παρά την δική του άνοδο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι εκδόσεις του Ολυμπιακού που ακολούθησαν εκείνη του 2017, δεν τον πολυπολόγιζαν ως θεμέλιο λίθο του σχεδιασμού τους. Ρίξτε μία ματιά παρακάτω, σε ένα πίνακα με νούμερα από το Real Gm (χρήση) και δικά μας (crunch time).

Αρχικά, η χρήση του Μιλουτίνοφ δεν ήταν ποτέ μεγάλη. Το 18,36% των κατοχών που τελείωνε στην πιο παραγωγική του σεζόν (είτε με σουτ, είτε με λάθος, είτε με φάουλ) αναλογεί συνήθως σε παίκτες-ρόλων και ήταν για την περίοδο 2018-2019 πολύ χαμηλότερο από εκείνο του Λεντέι και φυσικά των Σπανούλη-Πρίντεζη.

Λογικό από τη μία, καθώς οι Σπανούλης - Πρίντεζης είναι αυτοί που είναι και ο Λεντέι κάνει περισσότερα πράγματα με τη μπάλα στα χέρια, απειλώντας μέσα από ποικιλία plays, όπως το pick n pop και το iso. Aπό την άλλη, γεγονός παραμένει πως η μικρή χρήση (κάτι όχι απαραίτητα κακό) δεν αναδεικνύει πρωταγωνιστές, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την επίθεση.

Έπειτα, σε όλες του τις σεζόν ο Μιλού δεν αποτέλεσε ποτέ βαρυτικό σημείο στην crunch time. Δεν συμμετείχε καλά καλά στα μισά παιχνίδια που πήγαν σε διαφορές μικρότερες ή ίσες των πέντε πόντων στο τελευταίο πεντάλεπτο, ενώ στις περιπτώσεις που αυτό συνέβαινε, δεν έπαιρνε παρά λίγα σουτ. Ο λόγος πιθανώς να είχε να κάνει με την άμυνα, καθώς το ένστικτο προπονητών και παικτών στα κλειστά ματς προτρέπει σε αλλαγές, όμως όπως και να έχει, ο Ολυμπιακός συνήθως αναζητούσε αλλού τις λύσεις που θα τον ξελάσπωναν. Και μπορεί να μην είναι συχνό φαινόμενο να ακουμπά η μπάλα στον ψηλό στην crunch time, εντούτοις όταν αναφερόμαστε σε παίκτες-πυλώνες (βλ. Οθέλο Χάντερ στη φετινή Μακάμπι), όσο να ναι περιμένουμε κάτι περισσότερο.

Τέλος, αξίζει να αναφερθεί και αυτό, παρά την ομολουγουμένως αλματώδη εξέλιξη του, ο Σέρβος πρόσφερε ελάχιστα στον τομέα των τελικών πασών και δεν αύξησε το βεληνεκές του, παρά την καλή μηχανική (για σέντερ) στο σουτ. Ακολουθεί η φετινή κατανομή των προσπαθειών του. 

Η δράση του Μιλουτίνοφ από το high post εν ολίγοις, εκεί που διάφοροι άλλοι θριαμβεύουν, υπήρξε σχεδόν μηδαμινή, όσο και αντίθετη από προσδοκίες που τον έβλεπαν ως δημιουργό ρακέτας - ό,τι και αν σημαίνει η σχετική καραμέλα τέλος πάντων. Δεδομένου πως ο Ολυμπιακός έψαχνε εναγωνίως να αντικαταστήσει την χαμένη ποικιλία στο παιχνίδι του Σπανούλη από κάπου αλλού στο μισό γήπεδο, η συνεισφορά του προς τον σχετικό στόχο κρίνεται το λιγότερο ανεπαρκής.

Η υπόλοιπη εικόνα

Ομολογουμένως, μέχρι εδώ η προσπάθεια να τον βγάλω άχρηστο έχει εξελιχθεί επιτυχημένα, πιθανώς να έχετε συγκινηθεί σημαντικά. Είναι παρόλα αυτά μάταιη, καθώς η πραγματικότητα προηγείται. Ας μην λέμε ψέμματα, ο Ολυμπιακός απώλεσε την καλύτερη του μονάδα τα τελευταία δύο χρόνια και ταυτόχρονα έναν παίκτη που του πήρε άλλες τρεις σεζόν να εξελίξει. Ακόμη, έχασε κάποιον που καθώς βελτιωνόταν, δεν ευθυνόταν καθόλου για τον σχεδιασμό του ρόστερ γύρω του.

Την παρούσα στιγμή, ο Μιλουτίνοφ είναι σχεδόν ασταμάτητος στα τελειώματα γύρω από τη στεφάνη, με πολύ καλή τεχνική. Επίσης, στο τρέξιμο του γηπέδου παίρνει υψηλό βαθμό, παρά τα φετινά μπέργκερ και κατεβάζει ριμπάουντ με χαρακτηριστική ευκολία. Τέλος, σκοράρει με τρομερή αποτελεσματικότητα, βάσει του αριθμού των προσπαθειών που καταλήγουν στα χέρια του, χωρίς να είναι σαπάκι στην άμυνα, τουναντίον. Κοινώς, ο Μιλού είναι ένας από τους δυο-τρεις καλύτερους σέντερ της ηπείρου και μία μονάδα που σχεδόν κάθε προπονητής κορυφαίου συλλόγου θα ήθελε να έχει στη σύνθεση.

Για παράδειγμα, αν όντως καταλήξει τελικά στην ΤΣΣΚΑ, θα προσφέρει στον Ιτούδη ακριβώς ο,τι αναζητά. Οι Ρώσοι έχουν ήδη έναν γκαρντ με μεγάλη βαρυτική έλξη, που επιπλέον πασάρει καλά (Τζέιμς). Εχουν έναν πλάγιο που κάνει τα πάντα (Κλάιμπερν) και stretch fours που ανοίγουν το γήπεδο με συνέπεια. Στο πλάνο τους ο σέντερ του Ολυμπιακού δεν θα κάνει απλώς την διαφορά, αλλά θα τους επαναφέρει αυτομάτως στη θέση που ήταν πριν χάσουν την τριάδα Σέρχι-Χίγκινις-Ντε Κολό, δηλαδή σε εκείνη των (εν δυνάμει) πρωταθλητών. Αν μάλιστα η Ευρωλίγκα διακοπεί οριστικά, τότε θα δικαιούνται να λένε πως πάνε φουλ για το back to back, επίτευγμα που αν εξαιρέσουμε διάφορες άλλες ομάδες, έχει καταφέρει μόνο ο Ολυμπιακός. 

Το ίδιο θα συνέβαινε μέσες άκρες με όσα σύνολα έχουν παρόμοιες ανάγκες - όπως η Μπαρτσελόνα του σκουριασμένου Τόμιτς. Η προσθήκη του Μιλουτίνοφ θα ήταν η κίνηση που θα τις έφερνε εγγύτερα σε κάθε πιθανό και απίθανο στόχο, όχι επειδή ο Σέρβος θα ήταν το τέλειο συμπλήρωμα, αλλά επειδή ο Σέρβος είναι παιχταράς. Απλώς ... δεν κάνει πλέον για τον Ολυμπιακό.

O νέος Ολυμπιακός

Οι ερυθρόλευκοι την επόμενη σεζόν καλούνται να πατήσουν σε ένα νέο προπονητικό πλάνο. Όποιο κι αν είναι αυτό, όπως και να το αναλύσουμε, το σίγουρο είναι πως θα χρειαστεί το ανάλογο ρόστερ, για το οποίο θα απαιτηθεί και το σχετικό μπάτζετ. Η συγκυρία όχι μόνο δεν επιτρέπει την αύξηση του τελευταίου, αλλά αντίθετα προδιαθέτει για περιορισμό της σπατάλης και περαιτέρω οικονομίες. Αν είναι λοιπόν να δαπανηθούν κάποια καλά χρήματα, είναι πολύ προτιμότερο η κατανομή τους να ευνοήσει τις θέσεις γύρω από τις οποίες είναι ευκολότερο να χτιστεί μία νέα ομάδα.

Οι κινήσεις του Μπαρτζώκα, όπως αυτή τη στιγμή αναφέρονται (Χασάν Μάρτιν, Οκτάβιους Έλις), ήδη δείχνουν πως ο κόουτς προσανατολίζεται προς αυτό τον δρόμο. Θέλει να φτιάξει έναν αποτελεσματικό πικ εν ρολ άξονα και να στηριχτεί στα χαρίσματα των παικτών της περιφέρειας. Δεδομένων των συνθηκών, είναι το απολύτως σωστό. Ο Μιλουτίνοφ μπορεί να βοηθήσει καθοριστικά οποιαδήποτε κορυφαία ομάδα να γίνει πρωταθλήτρια, όμως ο Ολυμπιακός, στην προσπάθεια του να δημιουργήσει με λίγα από το τίποτα, δεν χάνει τελικά και πολλά.

"Εκτός από κάτι εκατομμύρια που έχασε, όταν δεν τον έδωσε πέρυσι", θα πει κάποιος/κάποια και θα έχει δίκιο. Η μεταχρονολογημένη προφητεία, σοβαρά τώρα, είναι σωστή. Σε δύο παράλληλα σύμπαντα όμως, έχουν ήδη συμβεί και τα εξής:

- Το καλοκαίρι του 2019 ο Ολυμπιακός έδωσε τον Μιλουτίνοφ και πήρε δύο πολύ καλούς παίκτες/εισήγηση του Μπλατ. Η ομάδα πήγε κάτα διαόλου και δεν μπήκε στην οκτάδα και τελικά η πώληση του Μιλού στηλιτεύτηκε ως λευκή πετσέτα.

- Το καλοκαίρι του 2019 ο Ολυμπιακός έδωσε τον Μιλουτίνοφ και πήρε δύο πολύ καλούς παίκτες/εισήγηση του Μπλατ. Η ομάδα πήγε με αυτούς σχετικά καλά, μπήκε στην οκτάδα ως έβδομη και σήμερα ο κόουτς  σχεδιάζει την επόμενη μέρα, στην τρίτη του σεζόν στον ερυθρόλευκο πάγκο. Μπρρρ.....

Σημείωση

1. Γράφω διαμαντένιους, διότι το διαμάντι είναι το πιο σκληρό πέτρωμα. Διαβάστε μερικά πράγματα για τα ορυκτά, επί τη ευκαιρία.