Οι γκαρντ είναι η λογική επιλογή, καθώς συνήθως αυτοί σουτάρουν τρίποντα καλύτερα και χειρίζονται τη μπάλα με ασφάλεια. Επίσης, καθώς στα κρίσιμα σημεία η αμυντική τακτική των ομάδων συχνά διαφοροποιείται, με σκοπό να μη μένει κανένας ελεύθερος, οι κοντοί είναι αυτοί που συνήθως θα σηκώσουν το βάρος της επίθεσης στα switch.

Μέρος των αρμοδιοτήτων τους είναι φυσικά να διαβάσουν ένα πιθανό μις ματς και να περάσουν τη μπάλα στη ρακέτα, όμως τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Για να συμβεί αυτό, ο ψηλός πρέπει να παρέχει τεράστια ασφάλεια  και επιπλέον η εμπιστοσύνη της κατοχής σε εκείνον απαιτεί μία έξτρα πάσα, δηλαδή μία ρισκαδόρικη πορτοκαλί διαδρομή στον αέρα, όπου ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεταχτεί ένα γαμημένο κωλόχερο. Άσε καλύτερα, προτιμότερο είναι να πάρει την προσπάθεια ο κοντός σταρ, με τις περισσότερες εξαιρέσεις στον κανόνα να αφορούν είτε ασίστ σε έναν ξεκάθαρα ελεύθερο παίκτη (βλ. Πρίντεζης), είτε ακούμπημα της μπάλας σε ψηλό με γκάμα επιπέδου "Ντάνιελ Ντέι Λιουις". Εκτός αν μιλάμε για τη Μακάμπι...

Οι Ισραηλινοί βρέθηκαν χθες πίσω στο σκορ με 65-71 τρία λεπτά πριν τελειώσει το ματς και προκειμένου να το γυρίσουν, εκτός από το να σκυλιάσουν στην άμυνα, απευθύνθηκαν στους παίκτες του χαμηλού ποστ. Ο Άβντιγια πόσταρε και έδωσε μία ασιστ στον Καλάριο για ένα πρώτο τρίποντο, ο Χάντερ μάζεψε ένα επιθετικό ριμπάουντ και του έδωσε άλλη μία για ένα δεύτερο. 71-71. Οι επόμενες δύο επιθέσεις δε, εκτελέστηκαν με τον πιο παραδοσιακό τρόπο που συναντά κανείς στο μπάσκετ τα τελευταία 20 χρόνια. Ιδού.

Παραδοσιακό έγραψα ε; Όχι ακριβώς. Οκ, η πρώτη φάση έχει ένα ύπουλο σκρινάκι του Ντόρσεϊ, που εμποδίζει τον Πλάις (spain pnr), δεν είναι κάτι σπουδαίο. Η δεύτερη όμως, διαλύει την παράδοση από τη ρίζα και ο λόγος δεν είναι η δράση, αλλά η επιμονή σε αυτή. Ο Χάντερ επανέρχεται μετά την πρώτη ενέργεια, για να δώσει ένα δεύτερο πικ και τελικά να μετατρέψει εκείνος την πάσα σε ασίστ, με ένα αριστερό χουκ στην κίνηση, που όσο εύκολο φαίνεται, άλλο τόσο δεν είναι. Πρόκειται για τελείωμα με το κακό χέρι πάνω στη ροή, με 1,5'' στο χρονόμετρο.

Η προτεραιότητα Χάντερ

Η επίθεση φυσικά έχει εδώ διάφορες επιλογές, όμως στη Μακάμπι, το να ακουμπήσει η μπάλα στον Χάντερ σε τέτοια σημεία αποτελεί προτεραιότητα, όχι απλώς λύση ανάγκης. Για του λόγου το αληθές, ο Οθέλο έχει αγωνιστεί φέτος τα περισσότερα λεπτά από όλους τους συμπαίκτες του στην crunch time (40+) και έχει συνεισφέρει σε παραγωγή πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε, πλην των "αυτονόητων" Γουίλμπεκιν και Ντόρσεϊ. Όλοι οι άλλοι βρίσκονται μίλια πίσω.

(Σημ: points created = πόντοι + πόντοι που πήρε η ομάδα από ασίστ του παίκτη).

Βλέποντας καμία τον παραπάνω πίνακα βέβαια, μπορεί να καταφύγει εύκολα σε δύο κακεντρεχείς παρατηρήσεις (ή αλλιώς "παρατηρήσεις του Πέτρου", όπως τις ονομάζουμε στο σάιτ). Πρώτον, πως η παραγωγή του Χάντερ ανά λεπτό (0,74 πόντοι) δεν είναι και κάτι σπουδαίο και δεύτερον πως είναι μέσες άκρες αυτονόητη, καθώς σε ένα πικ εν ρολ εμπλέκονται συνήθως ένας γκαρντ και ο σέντερ. Τι διάολο, σε έναν από τους δυο θα πάει η μπάλα, σου λέει...

Όμως δεν είναι έτσι ακριβώς και μία σύγκριση με τους υπόλοιπους σέντερ είναι άκρως αποκαλυπτική. Δείτε κάτι που ετοίμασε ο Panagiotis S. για τις ανάγκες του τρομερού αυτού άρθρου.

Στο διάγραμμα έχουν τοποθετηθεί όλοι οι σέντερ της Ευρωλιγκα, που έχουν αγωνιστεί στην crunch time. O Χάντερ είναι σε εκείνους που έχουν πάρει τον περισσότερο χρόνο (οριζόντιος άξονας) και επίσης έρχεται δεύτερος σε παραγωγή πόντων ανά λεπτό, μετα τον Ντέιβις της Μπαρτσελόνα (κάθετος άξονας). Ο Ντέιβις όμως έχει αγωνιστεί πολύ λίγο στα κρίσιμα σημεία και επιπλέον τα ποσοστά του σε αυτά (4/7 σουτ) ωχριούν μπροστά σε εκείνα του Χάντερ (11/12!). Το γεγονός δε πως ο Οθέλο έχει συνεισφέρει περισσότερα ακόμη και από stretch fives (Ντούμπλιεβιτς) ή σέντερ-"τεχνίτες" (Αγιόν, Μονρό), οι οποίοι είναι σημεία αναφορά στις ομάδες τους, προσφέρει μία έξτρα ένδειξη πως στη Μακάμπι υπάρχει σχέδιο αξιοποίησης του στα δύσκολα. Δεν είναι στο γήπεδο απλώς για την τρομερή του άμυνα, είναι για να κερδίζει παιχνίδια.

H πιο ωραία clutch στιγμή του σέντερ των Ισραηλινών ήρθε φυσικά πριν λίγες εβδομάδες στη νίκη της Μακάμπι επί της Φενέρ στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σφαιρόπουλος ως γνωστόν δεν έχει συστήματα, συνεπώς σχεδίασε το τελευταίο play του αγώνα με μια μεγαλοπρεπή απλότητα, προκειμένου η προσπάθεια να καταλήξει στα χέρια του. Ο Χάντερ ευστόχησε και για εκείνο το βράδυ δικαιούται να λέει πως κέρδισε το ματς σχεδόν μόνος του, καθώς στην αμέσως προηγούμενη φάση είχε ταπώσει τον Nτε Κολό και είχε μαζέψει το αμυντικό ριμπάουντ. Ας τα θυμηθούμε σε συνέχεια.

Εχει πολύ ενδιαφέρον η φετινή αγωνιστική προσέγγιση της Μακάμπι. Ο Σφαιρόπουλος δεν έχει στα χέρια του την καλύτερη περιφέρεια της Ευρωλίγκα, ούτε πλάγιους με ταχύτητα στην εκτέλεση. Πλην του τρομερού Γουίλμπεκιν, ο Ντόρσεϊ είναι ασταθής και ένα σωρό λεπτά καταλήγουν στον Άαρον Τζάκσον, που ώρες ώρες μοιάζει πρώην παίκτης. Ο Μπράιαντ είναι φυσικά ποιοτικότατος, όμως δεν δημιουργεί εύκολα φάσεις μέσα στην πολυκοσμία και γενικά οι λύσεις είναι συγκεκριμένες, όπως και οι δυνατότητες της επιθετικής αποτελεσματικότητας συνολικά. Η "ομάδα του λαού" (συγγνώμη) δεν είναι ούτε από τα ευστοχότερα, ούτε από τα παραγωγικότερα σύνολα.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο Χάντερ θριαμβεύει ως επιθετικός πόλος, διάγοντας τις καλύτερες μέρες της καριέρας του στην διοργάνωση. Στα 33 του, για πρώτη φορά έχει ξεπεράσει τους 10 πόντους ανά αγώνα και έχει ατομικό ρεκόρ στα ριμπάουντ (6,6)^{1 .} Τέλος, παίρνει τον περισσότερο χρόνο από ποτέ (23 λεπτά) και ως αντάλλαγμα για την εμπιστοσύνη, προσφέρει στην ομάδα του νίκες.

Σημείωση

1. Εξαιρώ τη χρονιά με τη Σιένα, όταν είχε αγωνιστεί για μόλις 10 ματς. Τότε είχε 6,7 ριμπάουντ ανά παιχνίδι.