Ας ξεκινήσουμε από τα όσα γίνονται στο Βελιγράδι που είναι πραγματικά σοκαριστικά. Σε ένα δίκαιο παράλληλο σύμπαν δεν θα έπρεπε να διαβάζετε τις επόμενες γραμμές, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μέσα σε διάστημα τριών ημερών η Σερβία θρηνεί 18 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους παιδιά, από δύο διαφορετικές επιθέσεις με όπλα. Οι τραυματίες είναι δεκάδες, κι ο αριθμός των νεκρών ενδέχεται να αυξηθεί. Ανάμεσα στις δύο δολοφονικές επιθέσεις ήταν προγραμματισμένο το 4ο παιχνίδι ανάμεσα σε Παρτιζάν και Ρεάλ.
Όπως και στην περίπτωση των ελληνικών ομάδων λίγες ώρες μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, η Ευρωλίγκα αποφάσισε (σε συννενόηση με τις αρχές σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) ότι είναι πρέπον να διεξαχθεί το ματς, αδιαφορώντας πλήρως για τα γεγονότα εκτός γηπέδου. Και μην έχετε καμία αμφιβολία ότι κι η δεύτερη επίθεση να είχε γίνει, ο αγώνας θα πραγματοποιούταν χωρίς κανένα ενδοιασμό. Τα διαβάσατε από τον Γκουρού τον ίδιο, επομένως ας μην μακρηγορώ. Ήθελα απλώς να γίνει σαφές ότι η σειρά αυτή (κατά τη γνώμη μου) έπαψε να κρίνεται αμιγώς εντός τεσσάρων γραμμών του παρκέ, κι είτε θα γραφτεί στην ιστορία ως μία από τις σπουδαιότερες προκρίσεις σε F4 Ευρωλίγκα, είτε ως μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες.
Ας κάνουμε μια προσπάθεια να δούμε όσο πιο σφαιρικά γίνεται τα αγωνιστικά σημεία της δεύτερης αναμέτρησης στο Βελιγράδι. Η Παρτιζάν είχε ματς μπολ και τον Λεσόρ να επιστρέφει, η Ρεάλ έπαιζε τη σεζόν της με τον Γκάμπριελ Ντεκ ξανά στη σύνθεση της. Οι γηπεδούχοι στα πρώτα δέκα λεπτά ήταν εκτός κλίματος αγώνα, κάτι απόλυτα δικαιολογημένο. Η Ρεάλ με τους Μούσα και τον Χάνγκα εκμεταλλεύτηκε την ανισσοροπία των παικτών της Παρτιζάν κι έφτασε να προηγείται με 18-30 αρχές δεύτερου δεκαλέπτου. Σταδιακά η άμυνα της σέρβικης ομάδας βελτιώθηκε, οι Λεσόρ και Λεντέι χτύπησαν στη ρακέτα της Ρεάλ και μπήκαν στο ματς για τα καλά.
Αυτός που εν τέλει έδωσε τη νίκη στη Ρεάλ ήταν ο Βάλτερ Ταβάρες, με τους δύο κάτωθι τρόπους. Σε πρώτη φάση, ο Τσους Ματέο επέλεξε αυτή την αμυντική διάταξη.
Ζώνη 2-1-2 με τον Ταβάρες (ή τον Ράντολφ για μερικά λεπτά) σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ξεκινούσε στο κέντρο του σχηματισμού, για να ελέγχει οποιονδήποτε εφορμά στο καλάθι, κι όταν η Παρτιζάν προσπαθούσε να διασπάσει με τον Λεσόρ στο ψηλό ποστ, ο θηριώδης σέντερ της Ρεάλ βυθιζόταν στη ρακέτα, υπερασπιζόμενος την πίσω γραμμή άμυνας. Η κυριαρχία του Ταβάρες στο ζωγραφιστό έδωσε τη δυνατότητα τους υπόλοιπους τέσσερις να καλύπτουν τα φτερά χωρίς φόβο, παραχωρώντας το σουτ από την κορυφή στους Έξουμ και Νάναλι. Του μεν δεν είναι το φόρτε του το σουτ μετά από ντρίπλα, ο δε ήταν απαράδεκτος με 1/11 εντός παιδιάς. Καθώς η Παρτιζάν είχε τον Πάντερ εκτός για τους γνωστούς λόγους και τον Αβράμοβιτς λόγω τραυματισμού στον καρπό που απαιτεί χειρουργείο, δεν υπήρχε στο ρόστερ ένας γκαρντ να δημιουργήσει χώρους για τον εαυτό του με αξιώσεις (ο Μανταρ θέλει δουλειά ακόμα). Εννοείται πως Πάντερ παρόντος, αυτό το αμυντικό πλάνο πάει στο καλάθι των αχρήστων. Ίσως βέβαια ένα χαμηλό σχήμα με Λεντέι στο 5, όπως αυτό στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου να είχε ανοίξει τη ζώνη της Ρεάλ. Τα 6/23 τρίποντα της Παρτιζάν δικαιώνει την απόφαση του Ματέο.
Ο Ταβάρες ήταν εξίσου επιδραστικός και επιθετικά. Οι screen n roll δράσεις με αυτόν σε κεντρικό ρόλο έμειναν αναπάντητες από τον Ζοτς, που έβλεπε τον γίγαντα από το Πράσινο Ακρωτήρι να φθείρει λίγο λίγο την άμυνα του, τόσο με τελειώματα κοντά στο καλάθι, όσο και με κερδισμένα φάουλ ή επιθετικά ριμπάουντ. Ταυτόχρονα ήταν αναγκασμένος να επιμείνει με τον Λεσόρ, για να μην χάσει τελείως την μάχη των ριμπάουντ. Οι Ροντρίγκεθ και Μούσα, που είχαν καλό χέρι χθες, ήταν το τυράκι που χρειαζόταν η Ρεάλ για να αποσπάσει την προσοχή της Παρτιζάν και ειδικά ο Ισπανός γκαρντ βρήκε σχεδόν όλα τα μις ματς κοντά στο καλάθι και περνούσε τη μπάλα με άνεση.
Καθοριστικός ήταν και ο Γκάμπριελ Ντεκ με 14 πόντους, πολλή δουλειά κοντά στο καλάθι και εξαιρετική αμυντική παρουσία. Δυστυχώς ο Αργεντινός τραυματίστηκε πολύ σοβαρά, όπως φάνηκε από την πρώτη του αντίδραση μετά από τάκλιν του Λεντέι στα πόδια του, σε προσπάθεια να σώσει μια κατοχή. Αρχίζουν και ανεβαίνουν σε δημοφιλία παγκοσμίως τέτοιες κινήσεις (Μάρκους Σμαρτ εσύ φταις για όλα), χωρίς να ξέρω αν ο Αμερικανός το έκανε επίτηδες φυσικά. Γιατί να μην θεωρούνται αντιαθλητικά όμως; Πόσο λιγότερο επικίνδυνο είναι ένα τάκλιν ώμου στο γόνατο από ένα “Landing Zone” φάουλ ή το μετονομαζόμενο και “Ζάζα Πατσούλια”;
Η σειρά θα κριθεί στη Μαδρίτη με τη Ρεάλ να έχει το πλεονέκτημα, και λόγω ψυχολογίας και λόγω της διαφαινόμενης αδυναμίας της Παρτιζάν να αφοπλίσει τον Ταβάρες. Κλείνουμε εδώ με το blooper της χρονιάς, ενδεχομένως τη στιγμή που κρίνεται μια πρόκριση σε F4. Ντόινκ.
Η ευκαιρία της Μακάμπι
Στο Τελ Αβίβ ήταν η γηπεδούχος Μακάμπι με την πλάτη στον τοίχο, μετά το μπρέικ της Μονακό στο τρίτο παιχνίδι. Ο αγώνας ξεκίνησε ακριβώς όπως σταμάτησε στο game 3. Μια Μονακό στημένη και προσαρμοσμένη πάνω στα γκαρντ της Μακάμπι, με τους Τζέιμς, Οκόμπο και Ντιαλό να μένουν μπροστά από τους Μπράουν και Μπάλντουιν με σχετική άνεση. Η καλή άμυνα έδωσε ρυθμό στην επίθεση, και το 17-24 της πρώτης περιόδου χτύπησε καμπανάκι, πως κάτι πρέπει να αλλάξει για τους Ισραηλινούς. Κι αυτό ακριβώς έγινε.
Ο Κάτας απέσυρε τον άθλιο και στα τέσσερα παιχνίδια Τζαρέλ Μάρτιν, και πέρασε σε σχήμα με Ντιμπαρτολομέο και Κόεν, ανεβάζοντας αυτόματα μία ταχύτητα την επίθεση του. Η παρουσία τους βελτίωσε αμέσως το spacing της ομάδας, με τον Κόεν να εκτελεί άριστα από το screen n pop, και τον Brown να βρίσκει χώρους νωρίς στο 24ρι, καθώς η πανικόβλητη άμυνα της Μονακό είχε ξαφνικά να καλύψει τέσσερις απειλές. Έτσι ξεκίνησε κατρακύλα της τάξης του 20-0 σε μόλις 4 αγωνιστικά λεπτά, που έσπασε από δύο βολές του Μάικ Τζέιμς. Είναι χαρακτηριστικό αυτής της σειράς, όποια από τις δύο ομάδες παίρνει σαφές προβάδισμα μες τον αγώνα, στο τέλος κατακτά και τη νίκη.
Στο δεύτερο ημίχρονο η εικόνα δεν μεταβλήθηκε σημαντικά. Η Μακάμπι συνέχισε με ποικίλες δράσεις (ghost σκριν μεταξύ Μπράουν – Μπάλντουιν, 1-5 ή 1-4 screen n roll) και σε συνδυασμό με τα επιθετικά ριμπάουντ και το περιστασιακό run n gun, έχτισε μια διαφορά 20 πόντων στη λήξη της τρίτης περιόδου. Εκεί ο Σάσα Ομπράντοβιτς έκανε το πιο χρήσιμο πράγμα που μπορούσε, δηλαδή κατάφερε να αποβληθεί. Καλώς ή κακώς δεν έχει μεγάλη επίδραση στην ομάδα εντός αγώνα, ακόμα κι οι αλλαγές που κάνει είναι τυποποιημένες. Παρόλα αυτά, το ταλέντο της ομάδας και το αμυντικό στήσιμο, του οποίου είναι βέβαια ο πρωτεργάτης, πολλές φορές αρκούν για το ροζ φύλλο. Η χθεσινή δεν ήταν μία από αυτές. Η συνέχεια ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα, και το 104-69 σε καμία περίπτωση δεν είναι ενδεικτικό της δυναμικότητας των δύο ομάδων. Μιλώντας για αμυντικές τακτικές, παρακάτω θα δείτε το στήσιμο της Μακάμπι στις περισσότερες κατοχές που ο Τζέιμς επιδίωξε το iso.
Η Μακάμπι έπαιζε switch στο πρώτο σκριν. Η Μονακό υπερφόρτωνε την δυνατή πλευρά, κι ο Κάτας έστελνε βοήθεια από την αδύνατη πλευρά, ρισκάροντας μεν ένα ελεύθερο τρίποντο από εκεί, αλλά εγκλωβίζοντας τον Τζέιμς ανάμεσα στην κορυφή και τις 45 μοίρες. Ο αμυντικός της αδύναμης πλευράς (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Μπάλντουιν) έκανε πολύ καλή δουλειά στην επιτήρηση της ελεύθερης πάσας, κι ο Τζέιμς ξέμενε από επιλογές. Είναι σαν μια άτυπη ζώνη 2-3, που γύριζε σε άμυνα αλλαγών τη στιγμή που ο Τζέιμς έδιωχνε τη μπάλα από τα χέρια του. Αν δεν έπαιρνε σκοτωμένα σουτ βέβαια...
Πέραν της τακτικής επικράτησης, η ομάδα του Κάτας κατάφερε να βάλει στην εξίσωση αρκετούς παίκτες, ανοίγοντας αποτελεσματικά το ροτέισον. Έξι διψήφιοι σε πόντους, με τους Κόεν, Σόρκιν και Νέμπο να μην φτάνουν σε αυτά τα επίπεδα σκοραρίσματος, αλλά να προσφέρουν πολύ ποιοτικά λεπτά και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ασίστ, ριμπάουντ και λάθη όλα υπέρ της Μακάμπι, σε μια βραδιά που έθεσε η ίδια το ρυθμό κι όχι η Μονακό, όπως συνέβη στα δύο προηγούμενα παιχνίδια. Στον αντίποδα, ο Ομπράντοβιτς συνεχίζει να βλέπει τον Οκόμπο να κινείται σε νωχελικά επίπεδα κι αυτό δημιουργεί κενά διαστήματα, όταν ο Τζέιμς αδυνατεί να σκοράρει. Κακή σειρά και από τους Ντιαλό, Χολ προς το παρόν, που τρώνε αρκετό ξύλο από τους γεροδεμένους φόργουορντ της Μακάμπι.
Παρόλα αυτά, δεν αποκλείεται ο Κάτας να παρουσίασε ό,τι κόλπο είχε κρυμμένο για να μείνει ζωντανή στη σειρά η “ομάδα του λαού”, και να πηγαίνει τώρα στο Μονακό άδειος από εμπνεύσεις. Το θετικό είναι ότι έφτιαξε ψυχολογία σε πολλούς παίκτες, το αρνητικό ότι καλείται να ξανασπάσει μια κορυφαία έδρα, κάτι που δεν είναι το καλύτερο της Μακάμπι φέτος.
Εις Τετάρτη βράδυ τα σπουδαία και για τα δύο ζευγάρια.
