Η αλήθεια είναι πως η καλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση διέκοψε τις εργασίες της (και εκείνες του Eurocup) κατόπιν πιέσεων μελών της ή των παικτών, που μέσω μίας ήπιας ανακοίνωσης ζήτησαν την αναβολή των παιχνιδιών. Το πρώτο κρούσμα επίσπευσε σίγουρα τις διαδικασίες και δημιούργησε επιτέλους αντανακλαστικά, τα οποία άλλες αθλητικές αρχες είχαν επιδείξει νωρίτερα.

Η FIBA για παράδειγμα προηγήθηκε, όπως φυσικά και το ΝΒΑ, που όμως επέτρεψε να του ξεφύγει η δημόσια 'στοχοποίηση' ενός παίκτη του, του Ρούντι Γκομπέρ. Ο Γκομπέρ πράγματι επιδόθηκε σε συμπεριφορά ηλιθίου, αγγίζοντας τα μικρόφωνα σε συνέντευξη τύπου, όμως από εκεί και πέρα τα ρεπορτάζ τον αναπαρέστησαν μέχρι και ως μοναδικό υπεύθυνο για το κλείσιμο της λίγκας, συμμετέχοντας στη δημιουργία ενόχων. Πιο χαρακτηριστικό, ένα κουτσομπολίστικο tweet του "πολύ" Έντριαν Βονιαρόφσκι και ακόμη πιο κοινότοπο, το ρεσιτάλ μαλακίας ορισμένων ελληνικών μέσων. 

Την αλυσίδα των μεγάλων ακυρωθέντων μπασκετικών γεγονότων συμπληρωσε χθες βράδυ και το NCAA, που ακύρωσε το τελικό τουρνουά, την περίφημη march madness. Κανένας δεν γνωρίζει τι θα γίνει με τα προολυμπιακά τουρνουά ή τους ίδιους τους Ολυμπιακούς αγώνες, το Euro στο ποδόσφαιρο ίσως μεταφερθεί για το 2021.

Στα δικά μας, εκτός από την ακύρωση του πρωταθλήματος του ΕΣΑΚΕ, παύθηκαν όλες οι ομαδικές διοργανώσεις. Κανονικά αύριο ήταν να ταξιδέψουμε με την ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο του Αμαρουσίου για ένα παιχνίδι στο Βόλο, στο οποίο θα ήμασταν το φαβορί. Θα πηγαίναμε το βράδυ για τσίπουρα, θα οδηγούσα το φορτηγάκι με τα καρότσια και θα πετούσα τη στάχτη από το παράθυρο. Ευτυχώς ο αγώνας αναβλήθηκε, καθώς η Ομοσπονδία Σωματείων Ελλήνων Καλαθοσφαιριστών με Αμαξίδιο (ΟΣΕΚΑ) σταμάτησε το πρωτάθλημα εγκαίρως. Παράλληλα, σταμάτησαν και οι προπονήσεις των αθλητών και των αθλητριών. Τα αθλητικά γεγονότα αποτελούν απλώς μία μικρή ψηφίδα στον χάρτη των διαδικασιών που πρέπει να διαφοροποιηθούν, λόγω της πανδημίας.

Τις προηγούμενες ημέρες, πέρα από άρθρα που σπέρνουν τον τρόμο, διάβασα ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα, ευτυχώς που υπάρχουν. Εν μέσω της πρωτόγνωρης συγκυρίας, όπως είναι λογικό, διάφοροι/ες κατέφυγαν στα γραπτά φωτισμένων ανθρώπων από το παρελθόν ή στα ποιήματα της τέχνης γενικότερα. Διάβασα για την Πανούκλα του Καμύ, για τα σκιώδη κόκκινα φώτα του Blade Runner, για το Περί Φωτίσεως του Σαραμάγκου. Όλα, τα πάντα, αποτελούν ένα αληθινά χρήσιμο εργαλείο για την ερμηνεία αυτού που φαντάζει ως ακατανόητο. Αποτελούν επίσης, ένα θαυμάσιο κληροδότημα.

Η περίσταση παρόλα αυτά, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι, καλεί να τα διαβάσουμε πολύ προσεκτικά, να τα παρακολουθήσουμε με λεπτομερή όρεξη και κατόπι να τα βάλουμε ξανά στο ντουλάπι - όσοι/όσες διαπίστωσαν τις μέρες αυτές μία δυστοπία, μάλλον ελάχιστα έχουν κατοικήσει στον πλανήτη αυτόν τα προηγούμενα χρόνια, ούτε καν τις προηγούμενες μέρες. Παράλληλα με την αυτονόητη στάση υπευθυνότητας που οφείλουμε να τηρήσουμε απέναντι στους συνανθρώπους μας, περιορίζοντας τις συνήθειες και την προσωπική μας ευχαρίστηση, νομίζω πως είναι μία καλή στιγμή να προσπαθήσουμε να παράξουμε καινούριο λόγο, σε ευθεία επικοινωνία με την περίσταση, ευθύ και τολμηρό. Αν - όπως στη δική μου περίπτωση - δεν είμαστε εύκολα ικανοί/ες για κάτι τέτοιο, είναι ευκαιρία να προσέξουμε τον λόγο των άλλων και να συνταχθούμε μαζί του.

Παρακάτω θα ήθελα να σας παραθέσω δύο σχετικά αποσπάσματα, με τα οποία δεν συμφωνώ απαραίτητα μέχρι κεραίας, κάτι που δεν έχει την παραμικρή σημασία. Εκείνο που μου αρέσει σε αυτά, είναι πως δεν προσπαθούν να δημιουργήσουν βολικούς εγκληματίες στα ασκιαγράφητα πρόσωπα κάποιων "ανεύθυνων 'Αλλων" (άραγε εμείς είμαστε "υπεύθυνοι/ες";), αλλά επιχειρούν να αμφισβητήσουν τα κατασκευαστικά υλικά του πολιτικού-κοινωνικού. 

Το πρώτο απόσπασμα προέρχεται από άρθρο του δημοσιογράφου Νταβίντ Τρουέμπα στην Ελ Παϊς και το έφερε στην προσοχή μου ο Λεωνίδας.

"Φανταστείτε ότι η εξάπλωση του κορωνoϊού διασπείρεται στην Ευρώπη με ανεξέλεγκτο τρόπο, ενώ στην αφρικανική ήπειρο, λόγω των κλιματικών συνθηκών, να μην έχει καμία επίπτωση. Οι τρομοκρατημένες, οι ευρωπαϊκές οικογένειες θα έπαιρναν υστερικά τον δρόμο προς τα αφρικανικά σύνορα. Θα προσπαθούσαν να διασχίσουν τη θάλασσα μέσω του Στενού, θα ξεκινούσαν σε επισφαλή σκάφη από τα ελληνικά νησιά και τις τουρκικές ακτές. Εκδιωχθείσες από τη σκιά μιας νέας θανατηφόρας πανώλης, θα προσπαθούσαν να φτάσουν στην ασφάλεια, κινούμενες από την ανάγκη. Αλλά όταν θα έφταναν στην ακτή της Αφρικής, οι ίδιοι φράκτες που ανέθεσαν, οι ίδιοι βίαιοι έλεγχοι και τα αδιεπέραστα σύνορα, θα ανέστρεφαν την ορμή της πορείας τους. Οι βορειοαφρικανικές δυνάμεις της τάξης θα πυροβόλησαν στους Δυτικούς χωρίς έλεος και θα τους φώναζαν: "Πηγαίνετε σπίτι, αφήστε μας μόνους, δεν θέλουμε την ασθένειά σας, τη δυστυχία σας, την ανάγκη σας." Εάν οι σεναριογράφοι ήθελαν να γράψουν με ακραία σκληρότητα, θα επέτρεπαν σε κάποιους Ευρωπαίους, που καθοδηγούνται από τις εκβιαστικές μαφίες, να φτάσουν σε αφρικανικούς προορισμούς και εκεί θα τους κλείδωναν σε αφιλόξενες καραντίνες, όπου θα αφαιρούνταν τα υπάρχοντά τους, οι αγάπες τους και η αξιοπρέπειά τους.

Αυτό ονομάζεται αντεστραμμένη τραγωδία και συνίσταται απλώς στην προσπάθεια να βρεθείτε στα παπούτσια του άλλου, εκείνου που υποφέρει, εκείνου που τρέχει μακριά, εκείνων που δεν έχουν τίποτα επειδή οι πόλεμοι και η δυστυχία έχουν πάρει το έδαφος όπου μεγάλωσαν. Όλοι γνωρίζουν ότι η ευρωπαϊκή κρίση για την υγεία δεν συνδέεται άμεσα με το μεταναστευτικό δράμα, όμως η κατάσταση του νου των Ευρωπαίων συνδέει και τα δύο. Για το λόγο αυτό, ανεχόμαστε το βαρύ χέρι και την υποβάθμιση των ανθρωπίνων αξιών στην ελληνοτουρκική συνοριακή προσφυγική κρίση. Η ιδιωτικοποίηση του ελέγχου της μετανάστευσης, που ολοκληρώθηκε με την παράδοση εκατομμυρίων ευρώ για την Τουρκία ως πρώιμο τείχος, έχει στραφεί εναντίον μας. Είμαστε ομήροι μιας μαφίας που μας ζητάει περισσότερα χρήματα και μας εκβιάζει, στέλνοντας μας τις πεινασμένες μάζες στη μέση μιας κρίσης περιορισμού και αυτοέλεγχου των κινήσεων. Κατά τον ίδιο τρόπο, ενώ οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας αγωνίζονται με συνεκτικό και αποτελεσματικό τρόπο για να σταματήσουν τη μετάδοση, η ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων, των εργαστηρίων και της υγειονομικής υγιεινής δείχνει το μεγάλο λάθος στους υπολογισμούς μας για το τι σημαίνει η έννοια της δημόσιας υγείας. Προς το παρόν, αντί να κατανοήσουμε την αλήθεια των λαθών μας, σπρώχνουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί."

Το δεύτερο απόσπασμα είναι μικρότερο. Το έχει γράψει η φίλη μου Σέλμιν Καρά, αναπληρώτρια καθηγήτρια στις σπουδές κινηματογράφου και media στο πανεπιστήμιο OCAD του Τορόντο.

"Ο COVID-19 έχει καταφέρει να εκθέσει όλες τις κοινωνικές αδικίες του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η στροφή προς την διαδικτυακή εκπαίδευση θα δουλέψει μόνο για τα πανεπιστήμια με ισχυρές τεχνολογικές πηγές και με μαθητικά σώματα που έχουν σταθερή πρόσβαση σε υπολογιστές ή το διαδίκτυο. Ο ιατρικός έλεγχος και οι θεραπείες θα είναι επιτυχείς μόνο για όσους έχουν πρόσβαση σε δωρεάν ή ιδιωτική νοσηλεία. Οι καραντίνες θα λειτουργήσουν μόνο για εκείνες τις χώρες, πόλεις ή πολιτείες με υπεύθυνη διακυβέρνηση, που δεν έχει ως κίνητρο τα χρήματα ή την εξουσία. Η ατομική απομόνωση θα φέρει αποτέλεσμα για όσους/όσες έχουν τη δυνατότητα να αποθηκεύσουν αγαθά/φαγητό/υγειονομικό υλικό έγκαιρα ή για για όσους/όσες δεν χρειάζονται να στηρίζονται σε άλλους ή σε αβέβαια επαγγέλματα για την επιβίωση τους. Αγαπητέ ιέ, δεν φταις εσύ και δεν είναι η μεταδικότητα σου εκείνη που φοβόμαστε. Τα σώματα μας είναι ήδη πορώδη και φιλοξενούν τα πανδημικά ελαττώματα του νεοφιλελεύθερου κεφαλαίου."

Αν συμβαίνει να διακινείται τέτοιος λόγος, τότε η γη σαφώς και μπορεί να γυρίσει αντίστροφα. Ποτέ δεν είδα τον κόσμο συνεχώς ως μία δυστοπία, η υφή του είναι πολύ πιο περίπλοκη από την περιγραφή του.

Με αυτή την περιπλοκότητα έχουμε έρθει αντιμέτωποι και εδώ, στο Basketball Guru. Αναρωτιόμαστε για το τι θα γράψουμε τις επόμενες ημέρες και φυσικά τις μεθεπόμενες, χωρίς να συνιστά το μίνι αδιέξοδο κάποιου είδους διεθνές πρόβλημα. Όμως να, από την στιγμή που ξεκίνησα το προσωπικό μου μπλογκ και από τότε που βάλαμε μπρος το σάιτ μαζί με τα παιδιά - συμπληρώθηκαν ήδη τέσσερα χρόνια - τα κείμενα εκτός του αθλήματος ήταν στο σύνολο ... δύο. Ακόμη και τα όποια κοινωνικά θέματα, βρίσκαμε ένα τρόπο να τα συνδέουμε με το αγαπημένο μας σπορ. Όταν κάηκε το Μάτι και ο Νέος Βουτζάς για παράδειγμα, την επόμενη μέρα το πρωί πήγα και φωτογράφισα το ανοιχτό γηπεδάκι της Αμπελούπολης και μερικούς μήνες αργότερα έγραψα δύο σχετικά θέματα. Δεν πολυδιαβάστηκαν, σιγά τα αυγά, αλλά παραμένουν ως τώρα εκείνα που ευχαριστήθηκα περισσότερο.

Είχα επίσης απολαύσει το πώς ο Λεό συνέδεσε τη γέννηση της κόρης του με το μπάσκετ και το πώς ο Τζιμκρις συνδύασε το άθλημα με τις απέραντες μουσικές γνώσεις του. Ο Νίκος δε, αν θυμάστε, πολύ πρόσφατα μετέφερε τη σφαιρική του κατάρτιση στην αντιπαράθεση μεταξύ Κίνας και ΝΒΑ, ο Πέτρος έγραψε κάποτε για αρχιτεκτονική, ενώ το πάθος του Παναγιώτη με την στατιστική, μετατράπηκε στην ομορφότερη απεικόνιση δεδομένων μπάσκετ στην Ευρώπη.

Ε λοιπόν, αυτό θα κάνουμε και τώρα! Απλώς με χαλαρότερη σύνδεση με το μπάσκετ. Ο Γιάννης λέει θα γράψει για βίντεο γκέιμ, ενώ ο Πιτ θέλει να θυμηθεί ένα ταξίδι στο Περού. Ο Βαγγέλης πιθανώς να ασχοληθεί με την γυμναστική, ο Μήτσος με τη φόρμουλα ή τον κινηματογράφο, ο Μπιλ με τον Παναθηναϊκό. Μπορεί να γράψουμε για χορό, μπορεί να γράψουμε για ποίηση, μπορεί ο Έρωτας να γράψει για τον έρωτα και ο Θάνος για την αγάπη, δεν έχω ιδέα. Εννοείται πως το μπάσκετ δεν έχει να πάει πουθενά, όμως θα αυτοσχεδιάσουμε και θα δούμε. Είναι ευκαιρία να επικοινωνήσω με κάποιους παλιούς φίλους και καλές φίλες, τώρα που το σκέφτομαι. Τι να κάνει άραγε η κυρία Έλλη;