Το κόμικ του με τίτλο ''New Age'' (αρχική φωτό) κυκλοφορούσε ήδη στην Αμερική και, κρίνοντας εκ των υστέρων, προέβλεπε πολλές τεχνολογικές καινοτομίες του μέλλοντος, οι οποίες στην εποχή τους έμοιαζαν να κινούνται στα όρια του φαντασιακού/ουτοπικού. Όσα όμως για τους αναγνώστες αποτελούσαν ουτοπία, για τον Σπίλχαους ήταν ήδη σχεδόν απτά. Για τον ίδιο, το κόμικ του δεν ήταν fiction, αλλά η καταγραφή όσων θα συναντούσαμε όχι σε κάποιες δεκαετίες, αλλά στην αμέσως επόμενη στροφή της τεχνολογικής ιστορίας. Η εμφάνιση του MXC στη δημόσια σφαίρα των ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε στα μέσα του 1960 και κατά κάποιον τρόπο σόκαρε ένα μέρος της αμερικανικής κοινωνίας. Στις αντιδράσεις όμως, θα επανέλθουμε παρακάτω.
Ένα "χωνευτήρι" νέων υλικών και τεχνολογικών μεθόδων
Το MXC επρόκειτο να ανεγερθεί στη Βόρεια Μινεσότα, κοντά στην περιοχή Σουατάρα, και θα εκτείνονταν σε μια έκταση περίπου 60.000 στρεμμάτων. Στη νεόδμητη, πειραματική πόλη θα μεταφέρονταν, προκειμένου να την κατοικήσουν, 250.000 άνθρωποι. Η τσιμεντόστρωση θα κάλυπτε μόλις το 1/6 της συνολικής έκτασης, με την υπόλοιπη να παραδίδεται σε υπαίθριους χώρους: Πάρκα, φάρμες και ερημότοπους. Η ιδέα δεν ήταν η δημιουργία μίας πόλης που θα εφάρμοζε τις πιο σύγχρονες υπαρκτές τεχνολογίες της εποχής, αλλά μία περιοχή στην οποία θα εφαρμόζονταν καινοτόμες τεχνολογικές ιδέες, οι οποίες δεν είχαν δοκιμαστεί ποτέ στο παρελθόν. Μία πόλη η οποία θα αποτελούσε έναν ζωντανό, διαρκώς αυτό - βελτιούμενο οργανισμό.
Ο Σπίλχαους είχε συγκεντρώσει γύρω του μία σημαντική ομάδα πολιτικών και τεχνοκρατών, κάποιοι εκ των οποίων κατείχαν πολύ σημαίνουσες θέσεις στην Αμερικανική πολιτική σκηνή, όπως ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Χιούμπερτ Χάμφρεϊ, και οι οποίοι θα αποτελούσαν την ομάδα που θα αναλάμβανε την πραγματοποίηση του έργου. Εκείνη την περίοδο, η έναρξη των εργασιών για τη δημιουργία του MXC, έμοιαζε πιο κοντά από ποτέ.
Οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους θα στηριζόταν το πρότζεκτ ήταν η ανακύκλωση υλικών, η οικολογική παραγωγή ενέργειας, οι μετακινήσεις με δημόσιες συγκοινωνίες κατ' αποκλειστικότητα, οι συναλλαγές, οι αγορές και η εργασία εξ' αποστάσεως μέσω υπολογιστών (και μιας πειραματικής, πρωτόλειας μορφής διαδικτύου) των οποίων την διάδοση είχε προβλέψει ο Σπίλχαους. Αυτοσκοπός ήταν η απαγκίστρωση από τις τεχνολογίες της εποχής, οι οποίες είχαν μετατρέψει τις μεγαλουπόλεις σε "καρκινικούς οργανισμούς", όπως τις χαρακτήριζε ο επιστήμονας. Το κόστος του εγχειρήματος θα ανερχόταν στα 10δις δολάρια (με την ισοτιμία του δολαρίου το 1967) και θα καλυπτόταν από ιδιώτες μεγαλοβιομήχανους και από τους πόρους που θα εξοικονομούσαν οι ΗΠΑ από την απεμπλοκή τους από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι πιο μετριοπαθείς προβλέψεις για την ολοκλήρωση της ανέγερσης του MXC, έκαναν λόγο για περάτωση του έργου το 1984. Το πρότζεκτ μάλιστα, απέσπασε αρχικά κάποια ομοσπονδιακή χρηματοδότηση, ωστόσο τα πρώτα μεγάλα εμπόδια δεν άργησαν να εμφανιστούν.
"NIMBY": H κατάρρευση του σχεδίου και ο "θάνατος" της πίστης στους τεχνοκράτες
Όσο περισσότερο διαδιδόταν στην χώρα η φήμη του MXC, μετά το 1965, τόσο αυξάνονταν οι συντηρητικές, στα όρια του σκοταδισμού φωνές που αντιδρούσαν στην ιδέα, κηρύσσοντας πως η νέα πόλη θα αποτελούσε ένα άνδρο ακολασιών, διαφθοράς, εγκληματικότητας και ταραχών. Οι Αμερικανοί περιγράφουν πολύ ευφάνταστα με το αρκτικόλεξο NIMBY (Not In My Backyard) τις λαϊκίστικες αντιδράσεις συντηρητικών πολιτών σε σχέδια που αφορούν την πόλη τους. Παραδομένο στη δίνη του λαϊκισμού, το MXC άρχισε να ¨δαιμονοποιείται", με αποκορύφωμα την πορεία 240 χιλιομέτρων που πραγματοποίησαν ορισμένοι κάτοικοι τον Ιανουάριου του 1970, με τελικό προορισμό την πρωτεύουσα της πολιτείας της Μινεσότα, το Σεντ Πολ. Αυτό ήταν το δεύτερο, χρονικα, από τα τρία καθοριστικά πλήγματα που οδήγησαν στη ματαίωση του σχεδίου.
Το πρώτο μεγάλο πλήγμα στο σχέδιο της Πειραματικής Πόλης της Μινεσότα, σημειώθηκε δύο χρόνια νωρίτερα, όταν το δυνατό "χαρτί" του Σπίλχαους, ο αντιπρόεδρος Χάμφρει, έχασε τις εκλογές για την προεδρία το 1968, αφήνοντας το φιλόδοξο πρότζεκτ χωρίς τον ισχυρότερο υποστηρικτή του. Η "χαριστική βολή" ήρθε το 1973, όταν το πρότζεκτ έχασε και την υποστήριξη της πολιτικής και νομοθετικής αρχής της πολιτείας της Μινεσότα και ουσιαστικά σταμάτησε πια να υφίσταται ως σχέδιο προς υλοποίηση. Η ματαίωση του εν μέσω των προαναφερθέντων γεγονότων, έμεινε στην αμερικανική ιστορία ως το ορόσημο της απώλειας της "τυφλής" εμπιστοσύνης των Αμερικανών προς τους τεχνοκράτες, ώστε να σχεδιάζουν και να εκπονούν εν λευκώ πρότζεκτς που έχουν να κάνουν με τον αστικό σχεδιασμό και εν γένει με οποιαδήποτε εφαρμογή νέων μεταρρυθμίσεων, που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή του πληθυσμού.
Ωστόσο, 43 χρόνια αργότερα, η Μινεσότα αποφάσισε να ξαναδώσει την ευκαιρία σε έναν σκληρό τεχνοκράτη να καθορίσει το μέλλον της, έστω και αν αυτή τη φορά η επιρροή στην καθημερινότητα των πολιτών θα περιοριζόταν στις χαρές, ή μάλλον κυρίως στις λύπες, που αυτοί αντλούσαν από την ομάδα μπάσκετ της πόλης. Το όνομά του, Τομ Τιμποντό.
Το σύγχρονο "υλικό" στα χέρια ενός τεχνοκράτη
Η πρόσληψη του Τιμποντό ανακοινώθηκε αμέσως μετά το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων των Τίμπεργουλβς, την άνοιξη του 2016, καθώς φυσικά είχαν μείνει και πάλι εκτός πλέι-οφς. Οι αντιδράσεις ήταν δύο ειδών. Από τη μία όσοι έβλεπαν στον νεόφερτο χεντ-κόουτς τον ιδανικό άνθρωπο για να προσφέρει στην ομάδα τα στοιχεία που έλειπαν από τους νεαρούς και ταλαντούχους παίκτες της: προσηλωμένη άμυνα (Τάουνς και Γουίγκινς σίγουρα θα έπιασαν το υπονοούμενο), σκληράδα, νοοτροπία νικητή, καλό κλίμα στα αποδυτήρια. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της οπτικής, ο Τιμποντό είχε επωφεληθεί από την χρονιά που έμεινε μακριά από τους πάγκους, την οποία πέρασε παρακολουθώντας τις προπονήσεις και τον τρόπο δουλειάς άλλων, σπουδαίων προπονητών της λίγκας όπως ο Στιβ Κερ και ο Γκρεγκ Πόποβιτς. Η διαδικασία αυτή, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη άποψη, είχε βοηθήσει τον κόουτς να χαμηλώσει τον, ομολογουμένως υψηλό, δείκτη προπονητικού δογματισμού του.
Στην άλλη όψη του νομίσματος, συναντούσε κανείς όσους θεωρούσαν ότι "πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι" και πως το "μαστίγιο" του Τομ δεν επρόκειτο να αποτελέσει τον ιδανικό τρόπο διαπαιδαγώγησης των πιτσιρικάδων της ομάδας, οι οποίοι την άνοιξη του 2016 δεν ήταν δα και λίγοι: Κρις Νταν, Ζακ Λαβίν, Άντριου Γουίγκινς, Καρλ Άντονι Τάουνς. Σε αυτούς προσθέστε και το 7ο πικ 1ου γύρου το οποίο θα επέλεγαν οι "Γουλβς" εκείνο το καλοκαίρι από την διαδικασία του Ντραφτ. Επίσης, η θητεία του Τιμποντό στο Σικάγο χαρακτηρίστηκε σε μεγάλο βαθμό από την υπερ-χρησιμοποίηση των βασικών του παικτών, οι περισσότεροι εκ των οποίων έμπαιναν στο παρκέ και δεν έβγαιναν σχεδόν ποτέ, με αποτέλεσμα παίκτες όπως ο Ντενγκ, ο Μπάτλερ και ο Ρόουζ να βρίσκονται στις πρώτες θέσεις του πίνακα λεπτά/αγώνα. Για αρκετούς, αυτός ο τρόπος χρησιμοποίησης των αστέρων του, οδήγησε σε μεγάλη καταπόνηση και τελικά, σε κάποιες περιπτώσεις, σε πολύ σοβαρούς τραυματισμούς, όπως συνέβη με τον δύστυχο Ντέρικ Ρόουζ, ο οποίος κυριολεκτικά "ξεζουμίστηκε".
Παρά τις όποιες διαφωνίες, ο Τιμποντό ήταν πλέον όχι μόνο ο καινούργιος προπονητής της ομάδας, αλλά και ο πρόεδρος του τμήματος μπάσκετ. Με λίγα λόγια, ο απόλυτος "άρχοντας" της ομάδας, καθώς η συγκεκριμένη θέση αποτελεί το ανώτερο αξίωμα που μπορεί να κατέχει κανείς σε μία ομάδα του ΝΒΑ, ο κάτοχος της οποίας λογοδοτεί μόνο στον ιδιοκτήτη της ομάδας. Η Μινεσότα αποφάσισε να δώσει "λευκή επιταγή" σε ένα ''basketball junkie", όπως τον χαρακτήρισε κάποτε ο φίλος και παλιός συνεργάτης του στους Σέλτικς, Ντοκ Ριβερς, καθώς θεώρησαν το σκληρό προφίλ του την ιδανική επιλογή, ώστε να βγει επιτέλους ο οργανισμός από το τέλμα της ανυποληψίας.
Μόνο που ο Τίμποντο δεν ήταν Σπίλχαους. Ο πρωτοπόρος γεωφυσικός δεν κατάφερε ποτέ να "ενσαρκώσει" το εγχείρημά του, αλλά ένας από τους λόγους που, τουλάχιστον για μια περίοδο, έφτασε κοντά στην έναρξη των εργασιών, ήταν το πολυσχιδές της προσωπικότητάς του. Αντίθετα, ο κόουτς των Γουλβς είναι μάλλον μονομανής και έτσι το δικό του αναπλαστικό όραμα αντικατέστησε την καινοτομία με τον αναχρονισμό και την ανέργεση με την κατεδάφιση . Και ας μην ήταν εκείνος ο αποκλειστικά υπεύθυνος, όπως θα δείξει και ο Λεωνίδας στο δεύτερο μέρος, με αναφορές σε μοντέλα κοινωνικής οργάνωσης.
Οι δύο σεζόν με τον "Λοχία" επικεφαλής
Τη χρονιά 2016-17 οι Τίμπεργουλβς κατάφεραν μια σειρά από πράγματα, κανένα εκ των οποίων δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με αγωνιστικά επιτεύγματα. Βελτίωσαν μεν ανεπαίσθητα το ρεκόρ τους (31-51 από 29-53 το 2015-16), ωστόσο όχι μόνο δε μπήκαν στα πλέι-οφς, αλλά ούτε καν στην κουβέντα περί ουσιαστικής διεκδίκησης μιας θέσης σε αυτά. Στα υπόλοιπα νέα, με το τέλος της σεζόν αποκάλυψαν το νέο τους logo, ανακαίνισαν το γήπεδό τους, ισοφάρισαν το ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων σεζόν εκτός πλει-οφς για ομάδα του ΝΒΑ (13) και αποχαιρέτησαν τον "θρύλο" τους, Κέβιν Γκαρνέτ.
Η σεζόν 2017-18 ξεκίνησε με υψηλές προσδοκίες και με μεγάλη πίστη στην πολυπόθητη είσοδο στην post-season. Η Μινεσότα είχε πια έναν all-star στο πρόσωπο του Τζίμι Μπάτλερ, ο οποίος ανταλλάχθηκε με τους Λαβίν, Νταν και το 7ο πικ, την ημέρα του ντραφτ. Επίσης, λίγο πριν την έναρξη της σεζόν, η ομάδα ανακοίνωσε την ανανέωση του Γουίγκινς με μάξιμουμ συμβόλαιο. Αυτή η κίνηση αποδείχθηκε κομβική για το μέλλον των "Γουλβς", θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε ακριβώς παρακάτω. Εκείνη την περίοδο, πάντως, όλα έμοιαζαν ρόδινα και στο τέλος της σεζόν η είσοδος στα πλέι-οφς ήρθε. Ωστόσο, οι μεγάλες δυσκολίες για τον οργανισμό βρίσκονταν όπως αποδείχθηκε μπροστά, και όχι πίσω.
"Όμηροι" του Γουίγκινς (και της βιασύνης)
Το πρώτο, κρίνοντας εκ των υστέρων, μεγάλο λάθος της Μινεσότα ήταν η προσφορά μάξιμουμ συμβολαίου στον Άντριου Γουίγκινς. Το "αστείο" της υπόθεσης (και εδώ οφείλουμε να δώσουμε ένα ελαφρυντικό στον "Τιμπς"), είναι πως η επιλογή που έμελλε να θέσει εν αμφιβόλω το πολλά υποσχόμενο μέλλον της ομάδας, πάρθηκε περισσότερο (ή εν πάση περιπτώσει προωθήθηκε) από τον ιδιοκτήτη της ομάδας Γκλεν Τέιλορ, ο οποίος φέρεται να πίεσε προς αυτήν την κατεύθυνση, παρά από τον ίδιο τον Τιμποντό, ο οποίος δέχθηκε μία εξέλιξη που μπορεί να μην του επιβλήθηκε ακριβώς, ωστόσο σίγουρα εμπεριείχε την εσάνς του "χατηριού στο αφεντικό". Η δικλείδα ασφαλείας του διπλού ρόλου του Τιμποντό στην ομάδα δεν στάθηκε αρκετή για να αποτρέψει την επιλογή της ανανέωσης του Γουίγκινς και κάπως έτσι, λίγες μέρες πριν την έναρξη της περσινής σεζόν, οι Τίμπεργουλβς "ξόδεψαν" το ένα από τα δύο μάξιμουμ συμβόλαια που κάθε ομάδα δικαιούται να προσφέρει, αφήνοντας τους Τάουνς και Μπάτλερ να "κολυμπούν" σε ένα πέλαγος αμφιβολίας και κακώς εννοούμενης ανταγωνιστικότητας, γνωρίζοντας πλέον ότι στην "στεριά" του μάξιμουμ συμβολαίου, θα μπορούσε να φτάσει μόνο ο ένας εκ των δύο. Η "βομβα" στα θεμέλια του εγχειρήματος είχε μπει, όπως συνέβη με το MXC το 1968, όταν ο Χάμφρει έχασε τις προεδρικές εκλογές.
Εδώ οι "Γουλβς" έχουν το πλεονέκτημα να ξέρουν πίσω από ποια κουρτίνα βρίσκεται ο Τάουνς, και από ποια ο Μπάτλερ. Έχουν όμως και το μειονέκτημα, ότι πλέον υποχρεούνται να διαλέξουν έναν εκ των δύο, έχοντας ήδη "φάει" το "Ζονγκ" με την προσφορά του μάξιμουμ στον Γουίγκινς. Υπάρχει βέβαια ένα "παράθυρο" που θα τους επέτρεπε να κρατήσουν και τους δύο, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε παρακάτω. Ο ΚΑΤ έχει ήδη στα χέρια του προσφορά για max extension από τον οργανισμό, όμως ο ίδιος επιλέγει να τους χορεύει στο "ταψί", αφήνοντας την μέχρι στιγμής αναπάντητη. Υπενθυμίζουμε πως η ομάδα έχει δικαίωμα να υπογράψει την επέκταση με τον παίκτη της μέχρι ακριβώς πριν την έναρξη της σεζόν. Σε διαφορετική περίπτωση, το καλοκαίρι θα μπορέσουν να διαπραγματευτούν με τελείως διαφορετικούς όρους, καθότι ο ίδιος θα λογίζεται ως φρι έιτζεντ. Χωρίς να μπλέξουμε με στατιστικά, εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Τάουνς έκανε τις καλύτερες εμφανίσεις του την περσινή σεζόν στο διάστημα που ο Μπάτλερ βρισκόταν εκτός λόγω τραυματισμού και γενικώς "αιωρείται" στα αμερικανικά μίντια πως ο ίδιος θεωρεί ότι η παρουσία του Μπάτλερ στην ομάδα, τον περιορίζει.
Από την άλλη, ποιος αλήθεια μπορεί να κατηγορήσει τον Τζίμι, έναν παίκτη που έχει επιλεγεί τέσσερις φορές σε all-star, όταν βλέπει πως η ομάδα σπεύδει να προσφέρει τα δύο μάξιμουμ συμβόλαιά της χωρίς ο ίδιος να παίρνει κανένα; Στα 29 του χρόνια ο Μπάτλερ δεν σκοπεύει να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από το μάξιμουμ συμβόλαιο, πράγμα που φαντάζει απόλυτα λογικό. Το κλίμα έχει στραβώσει τόσο, που στη φόρα βγαίνουν διάφορες ίντριγκες (έστω και αν πολλές από αυτές είναι ψευδείς, ή έστω "παραφουσκωμένες"), όπως για παράδειγμα το "στράβωμα" του "μαχητικού" Μπάτλερ με τη νωθρότητα των πιτσιρικάδων της ομάδας. Μπορεί ο Ρόντο να είχε πάρει το μέρος των μικρών των Μπουλς (όταν ο Μπάτλερ είχε εξαπολύσει μία αντίστοιχη μομφή όσο βρισκόταν στο Σικάγο) λέγοντας πως βετεράνοι όπως ο Πιρς και ο Γκαρνέτ (ακόμα τον "τσούζει" ο Άλεν) έδιναν το παράδειγμα με πράξεις και όχι με λόγια, ωστόσο βλέποντας κανείς τον Μπάτλερ να παίζει, δεν μπορεί να μην του αποδώσει τον τίτλο του ''leader by example". Ε, και όπως και να το κάνουμε, ο Ρόντο είναι ο Ρόντο.
Μ' αυτά και μ'αυτά, την Τρίτη έχει οριστεί ραντεβού μεταξύ του Μπάτλερ και του Τιμποντό κατόπιν αιτήματος του πρώτου, με θέμα συζήτησης το μέλλον του στην ομάδα και οι εξελίξεις στα τεκταινόμενα των Τίμπεργουλβς αναμένονται ραγδαίες τις επόμενες ημέρες.
3+1 σενάρια
Σενάριο Α. Ο Καρλ Άντονι Τάουνς υπογράφει τελικά πριν το τέλος Οκτώβρη την επέκταση με μάξιμουμ 5ετές συμβόλαιο και επί της ουσίας ο Μπάτλερ τίθεται στην πράξη εκτός ομάδας, είτε άμεσα με τους Τίμπεργουλβς να ψάχνουν ένα "σκοτωμένο" για την αξία του τρέιντ, είτε χάνοντας τον για το τίποτα το ερχόμενο καλοκαίρι, ως φρι έιτζεντ. Φέιλ.
Σενάριο Β. Ο Καρλ Άντονι Τάουνς δεν υπογράφει το συμβόλαιο πριν τις 31 Οκτωβρίου και η Μινεσότα ξέροντας ότι το καλοκαίρι θα μπορέσει να διαπραγματευτεί εκ νέου με δυσχερέστερους όρους απ' ό,τι τώρα, εγκαταλείπει την περίπτωσή του και προσφέρει το μάξιμουμ στον Μπάτλερ. Άλλωστε, η περίπτωση να ανανεώσει ο Τάουνς το καλοκαίρι, είναι ουσιαστικά σχεδόν απίθανη, καθώς θα έχει λάβει το ρίσκο να "παγώσει" ένα συμβόλαιο που μπορεί να πάρει "εδώ και τώρα", για αργότερα. Ένας πιθανός τραυματισμός είναι πάντα στο "παιχνίδι" για όλους τους αθλητές, ενώ το ερχόμενο καλοκαίρι θα μπορεί να διαπραγματευτεί και ως φρι-έιτζεντ (restricted). Εδώ υπάρχουν διάφορα υπο-σενάρια, τα οποία έχουν να κάνουν με τη σειρά πραγμάτωσης των γεγονότων. Για παράδειγμα, να κουραστεί ο οργανισμός να περιμένει τον Τάουνς και να προσφέρει το μαξ στον Μπάτλερ, εγκαταλείποντας την περίπτωση του πρώτου. Εδώ ισχύει ό,τι και από πάνω, οι Τίμπεργουλβς πιθανότατα θα κοιτάξουν να μη χάσουν τον Τάουνς (ο οποίος θα παίζει με... ημερομηνία λήξης) για το απόλυτο τίποτα, ψάχνοντας κάποιο τρέιντ μέσα στη σεζόν. Φέιλ.
Σενάριο Γ. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο η Μινεσότα αντιλαμβάνεται και σπεύδει να διορθώσει το θεμελιώδες λάθος της: την ανανέωση του Γουίγκινς. Εδώ επανερχόμαστε στη νύξη που κάναμε παραπάνω, περί "παραθύρου" διατήρησης στην ομάδα και του Τάουνς και του Μπάτλερ. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει η πρώτη κίνηση της ομάδας να είναι η αποδέσμευση του Γουίγκινς (ή αν προτιμάτε, η αποδέσμευση από τον Γουίγκινς) μέσω ανταλλαγής, ώστε τα δύο μαξ συμβόλαια να παραμείνουν ελεύθερα και να δοθούν στους ΚΑΤ και Μπάτλερ. Το σενάριο αυτό, αν και ιδανικό, δεν είναι καθόλου εύκολο για αρκετούς λόγους. Ο Καναδός φόργουορντ δεν έχει δικαιώσει μέχρι στιγμής τις προσδοκίες και το συμβόλαιό του θεωρείται στο συγκεκριμένο τάιμινγκ, "κακό". Δεν θα είναι εύκολο να το αναλάβει κάποια ομάδα και μόνες ελπίδες θα ήταν μάλλον κάποιοι οργανισμοί που ψάχνουν εναγωνίως franchise πρόσωπα, όντας διατεθειμένες να πάρουν το ρίσκο να πληρώσουν υπεραξία (πχ. Νετς, Κλίπερς). Άλλη μία "ανορθογραφία" που χαλάει το συγκεκριμένο σενάριο, είναι πως η ίδια η Μινεσότα έχει "ψυχράνει" με τους χειρισμούς τη σχέση του Τάουνς με τον Μπάτλερ και τους έχει τοποθετήσει περισσότερο "απέναντι", παρά "πλάι-πλάι". Ειδικά ο πρώτος, αν πιστέψουμε τα μίντια των ΗΠΑ, δε φέρεται διατεθειμένος να συνεχίσει να παίζει με τον Μπάτλερ για πολύ ακόμα. Οπότε αυτή η προοπτική, αν και ιδανική, είναι αυτή τη στιγμή αουτσάιντερ.
Σενάριο Δ και παρακαλώ βάλτε ήχο.
Ο "Τιμπς" φτάνει στο "αμήν" με τις "κόνξες" των παικτών του και βάζει μπρος για τα καλά το σχέδιο "Space Cowboys", όπως φανταστικά εύστοχα το ονομάζει ο Λεωνίδας. Τους διαολοστέλνει όλους εκτός των Μπάτλερ, Γκίμπσον, Ρόουζ, Ντενγκ, προσθέτει τον Νόα και επαναφέρει στην αγωνιστική δράση τον Λούκας τον Τρίτο. Μέσα σε τρία χρόνια η ομάδα της Μινεσοτα θα έχει περάσει από την προοπτική και το όνειρο μιας μοντέρνας ομάδας χτισμένης γύρω από τους νεαρούς αστέρες της, στην σκληρή πραγματικότητα των Timberbulls. Ένα ξαναζεσταμένο φαγητό μιας άλλης εποχής και με παικτες που εκτός του Μπάτλερ δεν τραβάνε τον κόσμο στο γήπεδο. Για δεύτερη φορά στην ιστορία της πόλης (μετά την μη υλοποίηση του MXC) θα χαθεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να χτιστεί κάτι πραγματικά καινοτόμο (σκεφτείτε μόνο τι θα βλέπαμε αν ένας προπονητής όπως ο Μπράντ Στηβενς είχε στα χέρια του έναν τόσο μοναδικό παίκτη όπως ο Τάουνς). Ίσως να είναι το κισμέτ της να μην υλοποιούνται τόσο καινοτόμα σχέδια. Αν επαναληφθεί αυτό το σενάριο, τότε κλεινει ένας κύκλος και από την επαναστατικότερη ιδέα γύρω από τον αστικό σχεδιασμό, το MXC του Σπίλχαους στις αρχές του '60 , φτάνουμε στην αναχρονιστικότερη ίσως βερσιόν ομάδας του NBA όλων των εποχών, του MSP (Minnesota Space Cowboys) του Τομ Τιμποντό, στο "κατώφλι" του 2020.
*Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον ρίαλ Guru, Leon T, και στη Ναϊσώ, η οποία ως φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής βοήθησε γεμάτη καλή πρόθεση στην έρευνα για το MXC.
