Τώρα γυρίζουμε μια δεύτερη ταινία, που δεν έχει καμία σχέση με το μπάσκετ, είναι για τον χορό. Παράλληλα, προσπαθούμε να προωθήσουμε το "No Heroes" για διανομή, με τη βοήθεια της συνεργάτιδας στην παραγωγή, της Tίνας, που είναι μία κοπέλα με διαρκή αισιόδοξη σκέψη, κάτι υπέροχο. Από τη στιγμή που έκλεισα το μοντάζ βασικά, η Tίνα κάνει σχεδόν τα πάντα, από τα δελτία τύπου μέχρι την επικοινωνία με streaming πλατφόρμες κ.ο.κ.

Ανάμεσα στις αρμοδιότητες της, είναι και μία άκρως συναρπαστική. Η κατάθεση της ταινίας στα διάφορα φεστιβάλ. Μεταξύ των τυχερών της υπόθεσης δε, είναι πως διάφορα από αυτά έχουν κάνει την ταινία δεκτή και κατόπι έχουν κανονίσει με δικά τους έξοδα την πρόσκληση, μετακίνηση και διαμονή μου στην πόλη της εκάστοστε διοργάνωσης, προκειμένου να λέω δύο εξυπνάδες μετά το τέλος της προβολής. Συνήθως, σε τέτοια meta-sessions, οι θεατές καταλαβαίνουν κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είχα σκοπό να δείξω στην ταινία και έτσι καταλήγουμε να μιλάμε για πράγματα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Η κατάσταση σώζεται μόνο αν στη συζήτηση είναι παρόντα κάποια μέλη του ΑΣΚΑ Μαρούσι, καθώς στη θέα της αναπηρίας, η έκφραση της προσωπικής άποψης ως διά μαγείας ξεκινά να διέπεται και από προσπάθεια στοιχειοθέτησης της. Αν όμως είμαι μόνος, τότε ζήτω που καήκαμε.

"Γιατί εδώ δεν χρησιμοποίησες έναν πιο ευρυγώνιο φακό;"

"Γιατί δεν είχα".

Τρομερά εποικοδομητικό.

Τι γίνεται όμως μέχρι να φτάσουμε εκεί; Να μια ιστορία, από πολλές απόψεις φανταστική.

Πέρυσι τον Σεπτέμβριο, η Tίνα κατέθεσε την ταινία στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου, το οποίο διοργανώνεται κάθε Φεβρουάριο σε καμιά δεκαριά πόλεις του διαμερίσματος. Καθώς όμως ο covid σάρωσε στο πέρασμα του τα πάντα, οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να μεταφέρουν τις προβολές για το καλοκαίρι, σε θερινά σινεμά ή σε άλλου είδους ανοιχτούς χώρους. Η δική μου πρόσκληση ήρθε για τη Σπάρτη, όπου το "No Heroes" είχε προγραμματιστεί για τις 17 Ιουλίου στις 21.00, στο προαύλιο του δεύτερου δημοτικού σχολείου.

"Κύριε Βιτσαρόπουλε, σας έχουμε κλείσει διαμονή στο ξενοδοχείο Απόλλων. Βρίσκεται μόλις 200 μέτρα από τον χώρο προβολής, θα βρείτε πληροφορίες στον χάρτη. Ενημερώστε μας για την ώρα άφιξης σας. Με εκτίμηση, Ναταλία".

Ξεκίνησα Σάββατο απογευμα και έφτασα Σάββατο απόγευμα. Το ξενοδοχείο Απόλλων βρισκόταν στην οδό Θερμοπύλων. Μπαίνοντας στη Σπαρτη, πήρα την οδό Τριακοσίων, πέρασα κάθετα την Ωραίας Ελένης, μετά την Αρχιδάμου και πάρκαρα ακριβώς απέξω. Τουλάχιστον τρεις ακόμη θέσεις ήταν κενές.

Η κεντρική πόρτα ήθελε λίγο σπρώξιμο. Το παλιό, ασημί αλουμίνιο έτριξε και η σιωπή γύρω με έκανε να φοβηθώ, μήπως ξυπνήσω κανέναν άνθρωπο. Μετά το κατώφλι, στα δεξιά, απλωνόταν μία τεράστια αίθουσα με ξύλινα τραπέζια και καρέκλες, μάλλον πολλαπλών χρήσεων. Στο βάθος της έστεκε μισοκαλυμμένο ένα μπιλιάρδο και οι ακτίνες του ήλιου φανέρωναν μία καλή ποσότητα σκόνης στο ξεσκέπαστο ξύλο. Λίγο πιο αριστερά, το μπαρ ήταν άδειο, με άριστα τακτοποιημένα ποτήρια πίσω από τζαμένιες βιτρίνες, ημισκονισμένες και αυτές.

Ανέβηκα πέντε σκαλιά και βρέθηκα στην υποδοχή. Δεν υπήρχε ψυχή. Έσυρα τα πόδια μου στο πάτωμα, για να κάνω αισθητή την παρουσία μου και τότε από ένα δωμάτιο, κάπου πιο πίσω, ακούστηκε μια φωνή.

- "Θέλετε κάτι;"

Τι να θέλω δηλαδή, σκέφτηκα.

- "Εμ... πρέπει να υπάρχει μία κράτηση στο όνομα μου", ύψωσα τον τόνο."Βιτσαρόπουλος".

Βγήκε μία βαριεστημένη κυρία που φορούσε γυαλιά και δεν φορούσε μάσκα. Εσκυψε πάνω από ένα σημειωματάριο, συλλάβισε ψυθιριστά και κατόπι σήκωσε το βλέμμα, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι.

- "Α, εσείς είστε."

Μάλλον δεν περίμενε άλλον.

- "Το δωμάτιο το πληρώνει ο δήμος βλέπω."

- "Α ναι; Eμένα ένα φεστιβάλ με έχει καλέσει."

- "Tι φεστιβάλ;"

- "Κινηματογράφου, νόμιζα ότι θα βρω και άλλους."

Δεν απάντησε. Μου έδωσε ένα κλειδί που ζύγιζε μισό κιλό.

- "Το 105, είναι στον πρώτο όροφο, μπορείτε να πάρετε το ασανσέρ ή τις σκάλες."

- "Είναι εύκολο να μου δώσετε τον κωδικό του wi-fi;" ρώτησα, καθώς δεν είχα λάβει τίποτε άλλο πέρα από το βαρύ κλειδί.

Έδειξε πίσω από τον ώμο της με τον αντίχειρα, προς ένα χαρτί με κάτι νούμερα, που ήταν κολλημένο στον τοίχο. "Αντιγράψτε αυτό αν θέλετε", με προέτρεψε. Αποθήκευσα τον αριθμό σαν κλήση και ανέβηκα μια στρογγυλή σκάλα, που βρισκόταν στο κέντρο του λόμπι. Από την κορυφή της ξεκινούσε ένας μακρύς, κατασκότεινος διάδρομος, που φωτιζόταν μόνο από μία κίτρινη λάμπα στο βάθος. Ευτυχώς, το δωμάτιο μου ήταν το πρώτο στη σειρά. Ξεκλείδωσα την πόρτα με προσοχή, αλλά και πάλι το κλειδί βρήκε πάνω της και ακούστηκαν κρότοι, που γέμισαν τον διάδρομο με ηχώ. Πάλι καλά, μάλλον δεν υπήρχε άλλος ένοικος στον όροφο.

Τα 15 τετραγωνικά που μου ανήκαν ήταν υπεραρκετά για να κάνω ένα άνετο μπάνιο και να ξεκουραστώ λιγάκι, αρκεί να πρόσεχα τις κινήσεις μου επάνω στο κρεβάτι, για να μην το διαλύσω. Το ερ κοντίσιον το άνοιξα και το έκλεισα αμέσως, διότι έβγαζε έναν ήχο, σαν τις άγκυρες των παλιών οχηματαγωγών του Αγούδημου, που έφταναν Ικαρία σε 12,5 ώρες. Είκοσι λεπτά μετά την προσαρμογή, χτύπησε το τηλέφωνο.

Ήταν η Ναταλία, από το e-mail. Μου έδωσε ραντεβού μία ώρα πριν την προβολή, στην υποδοχή, για να πάμε να πιούμε έναν καφέ. "Θα είναι και η Πίτσα", μου ανακοίνωσε, "η διευθύντρια του φεστιβάλ".

Κατέβηκα στην ώρα μου. Με περίμεναν στη Θερμοπυλών. Η Πίτσα ήταν μια μεσήλικη γυναίκα, με κοντό μαλλί. Φορούσε ένα άνετο, ρηχτό φουστάνι και μακρουλά κοσμήματα. Δεν είχε σημασία το είδος του κοσμήματος, αρκεί να ήταν μακρουλό. Η Ναταλία είχε μωβ μαλλιά και piercing σε διάφορα σημεία του προσώπου. Πρέπει να ήταν περίπου 15 χρόνια νεότερη μου. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και πρότειναν να κατηφορίσουμε λίγο παρακάτω. Τους ρώτησα αν ήταν η σωστή στιγμή να πάρω μαζί και το πρόγραμμα της ταινίας, ένα 16σελιδο βιβλιαράκι με κείμενα για την αναπηρία και το μπάσκετ με αμαξίδιο. Είχα φέρει μαζί περίπου 150 αντίτυπα. Μου εξήγησαν πως θα γυρνούσαμε να τα πάρουμε αργότερα, στο δρόμο μας για το δημοτικό σχολείο. Έβγαλα μόνο δύο προγράμματα και τους τα έδωσα να τα ξεφυλλίσουν, περήφανος για το είδος της δουλειάς που είχε γίνει σε αυτά. Δεν τα ξεφύλλισαν και ξεκινήσαμε.

- "Προσπαθούμε πάντα να έχουμε ταινίες για ΑμεΑ στο πρόγραμμα', μου ξεκαθάρισε η Πίτσα στην αρχή της βόλτας μας.

- "Και πολύ καλά κάνετε", είπα. "Υποθέτω πως δεν είναι το μοναδικό κριτήριο ένταξης, έτσι δεν είναι;"

- "Ε όχι, πρέπει και η ταινία να βλέπεται εννοείται. Ας στρίψουμε εδώ."

Στρίψαμε. Καθώς περπατούσαμε, παρατήρησα πως γίνονταν κάποιες εκδηλώσεις στην πόλη, όμως πουθενά δεν υπήρχε αναρτημένη αφίσα του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Με το που κάτσαμε σε ένα άνετο καφέ, ήταν το πρώτο που ανέφερα. Η Πίτσα μου εξήγησε πως ο δήμος Σπάρτης, ο οποίος πλήρωνε το δωμάτιο μου, δεν είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα με την προώθηση και πως η ίδια δεν ήταν ευχαριστημένη από τις ενέργειες του. Στην εύλογη ερώτηση μου αν κάτι ανάλογο είχε ξανασυμβεί, πήρε το λόγο η Ναταλία, διευκρινίζοντας πως αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνεργάζονταν με τον δήμο.

- "Και καλά, τις άλλες χρονιές πώς μαζεύατε κόσμο;" αναρωτήθηκα.

- "Κάναμε την προώθηση μόνοι μας και δεν προβάλαμε σε δημοτικό χώρο. Μαζεύονταν τουλάχιστον 80 άτομα", είπε περήφανη η Πίτσα. "Σε όσες πόλεις κάνουμε προβολές, πάντα έρχεται κόσμος, μέχρι και στο Λεβίδι."

"Κάτι δεν πάει πολύ καλά εδώ", σκέφτηκα, αλλά προτίμησα να μάθω την ιστορία των δύο συνοδών μου. Μιλήσαμε κάμποσο για τα κατορθώματα της Πίτσας στην παραγωγή ανά τα χρόνια και λίγο λιγότερο για τις σπουδές της Ναταλίας στον κινηματογράφο. Η Πίτσα ανέφερε διάφορες ταινίες που είχε συμμετάσχει, από τις οποίες δεν ήξερα καμία, ενώ η Ναταλία φαινόταν να τη θαυμάζει, δηλώνοντας την αφοσίωση της στο έργο της και στο φεστιβάλ. Όταν επιχείρησα να πάρω τη γνώμη της έμπειρης παραγωγού για την δική μου ταινία, εκείνη δίστασε.

- "Ε, δεν μπορώ να σου πω αναλυτικά τώρα, πάντως ήταν καλή. Μη νομίζεις, για να επιλέξω το πρόγραμμα, είδα περίπου 400 ταινίες, δεν συγκρατώ και τόσο πολλά για την καθεμία."

Ακούγοντας αυτόν τον αριθμό, θυμήθηκα πως το φεστιβάλ δεν είχε ζητήσει αντίτιμο για την κατάθεση του "No Heroes", όπως συχνά συνηθίζεται σε άλλες διοργανώσεις. Πώς να συντηρούνταν άραγε; Από χορηγούς; Εκνευρισμένος με την προηγούμενη απάντηση της Πίτσας, αποφάσισα να γίνω κάπως αδιάκριτος.

- "Είδα ότι δεν παίρνετε συμμετοχή, από πού αντλεί έσοδα ένα τόσο άρτια οργανωμένο φεστιβάλ;"

- "Παίρνουμε επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού", πετάχτηκε η Ναταλία.

- "Κατάλαβα", είπα.

- "Επί ΣΥΡΙΖΑ μας την έδωσαν πρώτη φορά", διευκρίνισε η Πίτσα. "Τώρα πιστεύω θα την ανανεώσουμε και φέτος."

- "Μπράβο! Άρα δεν πειράζει να χρεώσουμε τον υπουργό ένα tanqueray, σωστά;"

H Πίτσα με κοίταξε, απλώς με κοίταξε. Το αστείο ήταν κακό, δεν ήθελα tanqueray. Έτσι κι αλλιώς, η ώρα της προβολής είχε σχεδόν φτάσει και ζήτησα τον λογαριασμό.

Επιστρέψαμε στο ξεονοδοχείο, για να πάρω τα προγράμματα.

- "Πόσα να έχουμε;" ρώτησα. "Τριάντα; Σαράντα;"

Οι δύο γυναίκες αντάλλαξαν βλέμματα. Άνοιξα το πορτ-μπαγκάζ, πήρα είκοσι και περπατήσαμε στην αντίθετη κατεύθυνση από τις καφετέριες, προς το δεύτερο δημοτικό σχολείο. Η παρέα μου δεν βιαζόταν καθόλου κι έτσι χαμήλωσα το βήμα και εγώ, παρόλο που έμεναν μόλις δέκα λεπτά για την έναρξη.

Περάσαμε την πόρτα του προαυλίου στις 20.58. Διασχίσαμε ένα υπαίθριο πέρασμα ανάμεσα στο κτίριο του σχολείου και στο κλειστό κυλικείο και φτάσαμε στον χώρο της προβολής, σε ένα τσιμεντένιο ξέφωτο. Δεξιά υπήρχε ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ και στα αριστερά ένα παλιό σπίτι, μεσοτοιχία με το προαύλιο. Στη μάντρα του σπιτιού, ένας προτζέκτορας πρόβαλε την εικόνα και ακριβώς μπροστά ήταν τοποθετημένες τριάντα καρέκλες, δέκα περισσότερες από τα προγράμματα που είχα πάρει μαζί. Ανάμεσα στις καρέκλες και στη μάντρα, ένας τεχνικός έξυνε το κεφάλι του.

- "Όλα μωβ τα δείχνει αυτό το πράγμα", αναφώνησε όταν είδε την Πίτσα και σκέφτηκα πόσο τυχερός ήμουν, που δεν είχε έρθει μαζί μου ο διευθυντής φωτογραφίας.

- "Ε, εντάξει, μια χαρά είναι", απάντησε εκείνη, περιεργαζόμενη τον άδειο χώρο. "Δεν είναι αυτό το πρόβλημα μας", συνέχισε.

Είχε δίκιο. Το ρολόι στο κινητό έγραφε 21.03 και δεν είχε έρθει κανείς. Μπορούσα πλέον πανεύκολα να διακρίνω τον εκνευρισμό και για αυτό αποφάσισα να μην πω κάτι. Αρχίσαμε να κόβουμε μικρές, κυκλικές βόλτες, ο καθένας και η καθεμία στον αξονά του/της, μέχρι που η Ναταλία με προέτρεψε να την ακολουθήσω στο σχολείο. Είχε λέει μέσα κάτι σπάνια αρχαία ευρήματα.

Μπήκαμε στο κτίριο, ήταν θεοσκότεινα. Η Ναταλία άνοιξε τον φακό του κινητού και τον έστρεψε προς το πάτωμα. Μετά από μερικά βήματα στο σκοτάδι, φανερώθηκε κάτω από τα πόδια μας μία τζαμαρία.

- "Να τα", αναφώνησε η κοπέλα. "Είναι από την αρχαία Σπάρτη και ανακαλύφθηκαν όταν χτιζόταν το σχολείο." Πράγματι, φαίνονταν κάτι σχηματισμοί, όμως δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τι ήταν.

- "Μισό λεπτό να ανάψω τα φώτα", είπα και πάτησα τον διακόπτη δίπλα μου.

- "Α ναι, καλύτερα έτσι".

- "Ε...".

Κοιτάξαμε τα ευρήματα για περίπου ένα λεπτό και ύστερα βγήκαμε έξω. Έσβησα τα φώτα από έναν άλλο διακόπτη, που βρισκόταν δίπλα στην κεντρική πόρτα. Το σκηνικό του αυτοσχέδιου σινεμά δεν είχε αλλάξει, η Πίτσα έκοβε βόλτες και ο τεχνικός έξυνε αυτή τη φορά το μούσι του. Έχοντας πλέον πάρει απόφαση πως δεν θα παιχτεί η ταινία και διακρίνοντας ακόμη περισσότερο εκνευρισμό, αποφάσισα να αλλάξω το κλίμα. Πέταξα κάτι μπαρούφες πως "αυτά συμβαίνουν συχνά" (δεν συμβαίνουν) και πως εγώ είχα έρθει για την περιπέτεια (όχι) και πρότεινα στην Πίτσα να δούμε έτσι κι αλλιώς το ντοκιμαντέρ, ώστε να μου δώσει αναλυτικά την κριτική της. Τόση εμπειρία είχε, σκέφτηκα, ας την εκμεταλλευτώ. Εκείνη συμφώνησε, μην έχοντας και άλλη επιλογή.

- "Ωραία", είπα. "Πετάγομαι μία στο ξενοδοχείο να αφήσω τα προγράμματα και να πάρω τρεις μπύρες. Οκ;"

- "Oκ".

Έφυγα για το Απόλλων σχεδόν τρέχοντας. Μπήκα βιαστικά μέσα και άρχισα να ανεβαίνω τη στρογγυλή σκάλα, όταν με σταμάτησε η φωνή του βραδινού ρεσεψιονίστ, ενός μεγαλόσωμου άντρα με φαλάκρα.

- "Ποιοι είστε εσείς;" φώναξε.

- "Μόνος μου είμαι", απάντησα.

- "Εχετε δωμάτιο;"

- "Nαι το 105, έχω έρθει για το φεστιβάλ".

- "Ποιο φεστιβάλ;".

- "Ντοκιμαντέρ".

- "Δεν το χω ακούσει. Είστε εσείς που σας πληρώνει το δωμάτιο ο δήμος;".

- "Nαι, γάμησε μας κι εσύ", ήθελα του πω, αλλά συγκρατήθηκα. Πήγα στο δωμάτιο, μάζεψα γρήγορα τη ζακέτα μου και κατέβηκα μονομιάς στο περίπτερο, βγαίνοντας από μία διαφορετική πόρτα. Η επιστροφή μου στο σχολείο συνέβη μετά από επτά λεπτά.

Το σκηνικό είχε κάπως αλλάξει. Με την Πίτσα και τη Ναταλία συνομιλούσαν άλλα τρία άτομα: Ένας κύριος περίπου 50 χρονών, μέτριου αναστήματος, που φορούσε καρό πουκάμισο, μία γυμνασμένη κυρία, πιθανώς ίδιας ηλικίας, με καρέ μαλλιά και ένα κοριτσάκι με γυαλιά, που πρέπει να ήταν κοντά στα 12. Η Πίτσα μου έγνεψε να πλησιάσω. Το έκανα και τότε μου σύστησε τους συνδαιτημόνες της. Ο Τάσος και η Τόνια ήταν λέει από την κινηματογραφική λέσχη του Γυθείου και οργάνωναν για το φεστιβάλ τις προβολές στην πόλη τους. Το κοριτσάκι, η Παρασκευή, είχε μόλις αφιχθεί από την Αθήνα με ΚΤΕΛ, για να παρακολουθήσει ταινίες και από ό,τι κατάλαβα ήταν κάποιου είδους γνωστή του ζευγαριού από το Γύθειο.

Είχε πάει εννιάμιση και ο τεχνικός άρχισε να ετοιμάζει τα της προβολής. Αντί όμως να κάτσουμε να παρακολουθήσουμε την ταινία όλοι μαζί, η Πίτσα πρότεινε να πάμε για φαγητό σε ένα διπλανό εστιατόριο και να έρθει να μας βρει αργότερα η τριάδα των θεατών. "Θα πεινάς ήδη Γιώργο, έτσι δεν είναι;". Όχι, δεν ήταν έτσι, αλλά στην τελική, από το να δω το ντοκιμαντέρ σε αποχρώσεις του μωβ, ίσως ήταν προτιμότερο να φάω τίποτα, κι ας έχανα την κριτική ματιά της επικεφαλής.

Η Ναταλία μπήκε μπροστά, για να μας οδηγήσει στο εστιατόριο, που ήταν της αλυσίδας "Loucoulos pizza". Η Πίτσα παράγγειλε μία σαλάτα με πέστροφα, κοτόπουλο σνίτσελ, μανιτάρια κρασάτα, κεφτεδάκια με σως τζατζίκι (sic) και μία μερίδα πατάτες, προτείνοντας μου να επιλέξω το κρασί. Πήρα ένα λευκό και για την επόμενη μία ώρα κουβέντιασα μόνο με τη Ναταλία, της οποίας τα (μωβ) μαλλιά είχαν φουντώσει από το πέρα-δώθε. Δεν είπαμε τίποτε αξιομνημόνευτο, όσο η Πίτσα ήταν απασχολημένη να ειδοποιεί άλλους σκηνοθέτες για τις συνθήκες, έτσι ώστε να μην βρεθούν στην άβολη κατάσταση, στην οποία είχαμε περιέλθει. Δυστυχώς για την παραγωγό, ο επόμενος καλεσμένος είχε ήδη φτάσει στο Γύθειο, από όπου και θα ερχόταν στο φεστιβάλ για τη δική του προβολή, μία μέρα αργότερα.

- "Tουλάχιστον θα προλάβεις τους άλλους", προσπάθησα υποκριτικά να της δώσω κουράγιο. Δεν πρόλαβε όμως να απαντήσει, διότι την εμφανώς αποτυχημένη συνομιλία διέκοψαν ο Τάσος και η Τόνια. Μου έδωσαν συγχαρητήρια για το ντοκιμαντέρ και κάθισαν μαζί μας, αποτελειώνοντας ό,τι είχε απομείνει στα πιάτα μας. Η Παρασκευή, το κοριτσάκι, έφαγε με την περισσότερη όρεξη. Το ταξίδι με το λεωφορείο μάλλον είχε αρχίσει να την καταβάλει. Ήμουν κάμποσο περίεργος για το πώς βρέθηκε ένα παιδί σε ένα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στη Σπάρτη και έτσι είπα να το διερευνήσω.

- "Το ξέρω, είναι περίεργο, γιατί δεν έρχομαι συχνά στην επαρχία, δεν μου αρέσει η νοοτροπία τους", δήλωσε με ευθύτητα η Παρασκευή και ένιωσα πως με είχε τοποθετήσει εκεί ένα τεράστιο χέρι.

- "Μάλιστα. Σου αρέσουν τα κινούμενα σχέδια;" ρώτησα.

- "Ναι πολύ, το αγαπημένο μου είναι ο Πρίγκηπας της Αιγύπτου. Έχει καταπληκτικό σάουντρακ".

- "Εμένα το Wall-E. Έχεις δει το Wall-E; Είναι κάπως παλιότερο".

- "Είναι του 2008", είπε η Παρασκευή.

Η Πίτσα πετάχτηκε, ρωτώντας τι ιδιαίτερο έχει το Wall-E, μιας και δεν το είχε ακούσει ποτέ. Περίεργο, σκέφτηκα, μία τόσο ψημένη παραγωγός, που βλέπει 400 ταινίες στην καθισιά της, να μην έχει δει ένα από τα σύγχρονα αριστουργήματα του σινεμά; Της εξήγησα πως πρόκειται για ένα βουβό animation, που για το πρώτο μισάωρο δεν παρακολουθεί παρά έναν και μόνο χαρακτήρα και μάλιστα από σχετική απόσταση, σαν να πρόκειται για ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Μου απάντησε πως θα το έχει υπόψη της και αμέσως μετά έριξε την τελευταία σταγόνα στο γεμάτο ποτήρι της ημέρας.

- "Γιώργο, μιας και δεν πήγαν τόσο καλά τα πράγματα, τι θα έλεγες για μία προβολή σε κλειστό χώρο το φθινόπωρο στην Καλαμάτα; Eίναι νομίζω σπουδαίο να προβάλουμε τα προβλήματα των αναπήρων".

- "Είναι όντως", της είπα, "απλώς η ταινία μου δεν αφορά τόσο τα προβλήματα τους, είναι κυρίως για το μπάσκετ με αμαξίδιο".

- "Κατάλαβες πως το εννοώ, την οπτική τους".

Της χάρισα ένα "ναι, ναι, ευχαρίστως" και έτριψα τα μάτια μου συμβολικά. Ο Τάσος είχε ήδη ξεκινήσει να λέει μια ιστορία, για το πώς η Πίτσα είχε βάλει στα μουλωχτά εκείνον και την Τόνια στο φεστιβάλ του Ταλίν, ως υπεύθυνους μακιγιάζ και φώτων της πιο πρόσφατης ταινίας της, χωρίς να είναι φυσικά τίποτε από τα δύο. Συμπέρανα πως είχαν περάσει καταπληκτικά οι τρεις τους στην Εσθονία, έσκασα ένα-δυο χαμόγελα και τους ευχαρίστησα για την παρέα τους.

- "Με συγχωρείτε, λέω να πάω για ύπνο, γιατί αύριο έχω ταξίδι νωρίς". Μετά από τη δήλωση, όλες και όλοι φαινόμασταν ανακουφισμένοι και οι χαιρετισμοί έλαβαν χώρα εκ νέου σε εγκάρδια ατμόσφαιρα.

Είχαν περάσει μεσάνυχτα, όταν σηκώθηκα. Οι περισσότεροι δρόμοι είχαν αδειάσει. Περπάτησα στο φαρδύ πεζοδρόμιο της οδού Λεωνίδα, πέρασα μπροστά από το δεύτερο δημοτικό σχολείο και μετά την επόμενη στροφή βρέθηκα στη Θερμοπυλών, στην είσοδο του Απόλλων. Επικρατούσε ξανά σιγή, η αλουμινένια πόρτα έσκουξε ακόμη πιο δυνατά. Στα δεξιά μου, η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων με το μπιλιάρδο στο βάθος, φωτιζόταν τώρα από μία λάμπα του δρόμου. Η σκόνη είχε χαθεί στο ημίφως. Αν άνοιγαν ξαφνικά τρεις πολυέλαιοι και έμπαιναν μέσα 100 άτομα, θα μπορούσαμε να διοργανώσουμε το καλύτερο πάρτι της πόλης.

Όταν έφτασα στην υποδοχή, στην οποία δεν βρισκόταν κανείς, παρατήρησα στην άκρη του πάγκου μία στοίβα από έντυπα. Πλησίασα, βγάζοντας το βαρύ κλειδί από την τσέπη και ακουμπώντας το άγαρμπα επάνω στο μάρμαρο. Γκντουπ! Ήταν μία εξαιρετικά φροντισμένη έκδοση, που έγραφε στο εξώφυλλο: "Έβδομο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου - Ελληνική Δημοκρατία, Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού". Στη σελίδα 33, υπήρχε η καταχώρηση του "No Heroes" σε δύο παραγράφους, όπως αναφερόταν στα δελτία τύπου που είχε στείλει η Tίνα παντού, στις αρχές του προηγούμενου φθινοπώρου.

"Νο Heroes -  του Γιώργου Βιτσαρόπουλου. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει εκτεταμένα επεισόδια από τις ομαδικές δραστηριότητες του Αθλητικού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων (ΑΣΚΑ) Μαρούσι, κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 2018-2019. Ο σύλλογος άνοιξε τις πόρτες των προπονήσεων σε ένα κινηματογραφικό συνεργείο και επέτρεψε επιπλέον στα μέλη του (5 άτομα) να ακολουθούν την ομάδα στα ταξίδια και στους αγώνες της, σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Η συρραφή των στιγμιότυπων για ένα χρονικό διάστημα επτά μηνών συνοδεύεται από συνεντεύξεις των συντελεστών της ομάδας, κατά τις οποίες μοιράζονται πληροφορίες για την προσωπική τους ιστορία, για το βίωμα της κινητικής αναπηρίας, για την επιλογή του ειδικού αθλητικού εξοπλισμού, όπως και για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει το άθλημα και ο ειδικός αθλητισμός στην Ελλάδα."

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Καλό καλοκαίρι, καλό Αύγουστο φίλες και φίλοι, διαδικτυακοί συνοδοιπόροι. Τα λέμε στο τέλος του μήνα, η θάλασσα μας περιμένει!