"... δεν πιστεύω ότι μια νίκη μπορεί να απαλύνει τον πόνο για ό,τι συμβαίνει. Μας θλίβει ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, ευχόμαστε να μην κινδυνεύσει κανείς. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ζητάμε προκαταβολικά ένα “συγγνώμη” για τη χαρά και τον ενθουσιασμό μας. Με όλο τον σεβασμό, θα πανηγυρίσουμε αυτή την επιτυχία και θα σκεφτούμε όσα γίνονται πίσω."

Η Ελλάδα καιγόταν. Από άκρη σε άκρη, η χώρα αφέθηκε για περίπου μία εβδομάδα στη μανία των πυρκαγιών, που σχεδόν άμεσα, με περίσσια σπουδή, παρουσιάστηκαν ως απότοκα της κλιματικής αλλαγής και λίγο εώς πολύ εώς αναπόφευκτα καταστροφικά γεγονότα. Η πολιτεία ή το κράτος ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, πάτησε σε αυτή την εξήγηση και χωρίς ίχνος μεταμέλειας, σκαρφάλωσε επάνω από τα κεφάλια των μελών της, για να θριαμβολογήσει για τις ελάχιστες απώλειες σε ανθρώπινη ζωή. Η ζωή, δηλαδή το διακύβευμα της σύγχρονης πολιτικής τεχνικής, τελικά αναδείχτηκε νικήτρια, διότι πυροδότησε όλη την αλληλουχία των γεγονότων, που κατέληξαν σε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία του τόπου. Ειδικά στη Βόρεια Εύβοια, η ζωή επικράτησε σε τέτοιο βαθμό, που ο καθημερινός βίος των ανθρώπων έχει πλέον καταστεί αδύνατος.

Τα έχω ζήσει στο Μάτι και τα ξέρω. Οι κάτοικοι των περιοχών που κάηκαν, θα βρεθούν πλέον αντιμέτωποι με τον κρατικό δαίδαλο, μέχρι κάποιοι/ες από αυτούς/ες να τα παρατήσουν, μέχρι οι περιουσίες, τα χωράφια και οι ιδιοκτησίες τους να καταλήξουν σε έχοντες και δασικούς αναδόχους. Στα επόμενα χρόνια θα φανούν οι ωφελημένοι, αλλά για να τους βρούμε, θα πρέπει όλοι να ξέρουμε πού να κοιτάξουμε και επίσης να κοιτάζουμε διαρκώς, παρόλο που γύρω γύρω θα συμβαίνουν νέες ειδήσεις, νέα τρομακτικά συμβάντα και σαφώς, ακόμη περισσότερες αθλητικές επιτυχίες και ακόμη συναρπαστικότερα θεάματα. Η ζωή (τι ειρωνεία!) βαδίζει ταχύτατα. Πώς θα γίνει άραγε να μην ξεχαστούν, όχι από το κράτος, αλλά από εμάς, όσοι/ες έχουν καταδικαστεί να υποφέρουν;

Την ενσυναίσθηση του αρχηγού της εθνικής, ακολούθησε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, προσφέροντας προσωρινή στέγη για πυρόπληκτους κατοίκους. Η προσπάθεια και τα αντανακλαστικά του ήταν αξιέπαινα, παράλληλα όμως φανέρωσαν και ένα μονοπάτι, το οποίο έχουμε ήδη πάρει και οφείλουμε στο μέλλον να αποστραφούμε: Την εμπλοκή των ιδιωτικών εταιρειών στην αποζημίωση και την αποκατάσταση, είτε για έμμεσα (φήμη), είτε για άμεσα οφέλη. O τρομερός NBAer ίσως δεν χρειαζόταν σε τίποτα την Novibet, θα μπορούσε και μόνος του να είχε κάνει όλα τα όμορφα που έκανε.

Όπως και να έχει, οι άνθρωποι του αθλητισμού μπορούν να συμβάλουν στη διατήρηση της μνήμης, ώστε να μπορέσει εκείνη να επιβιώσει από τα έργα "ανακατασκευής" της, που έχουν αναλάβει πολλά μέσα ενημέρωσης. Τα σπορ και δη τα ομαδικά, μέσω των εκπροσώπων τους, έχει τον δικό τους ρόλο να παίξουν, σε ό,τι αφορά παραδείγματα αλληλεγγύης και συνεργασίας. Η απάντηση στην ερώτηση που τέθηκε λίγο παραπάνω άλλωστε, δεν μπορεί παρά να είναι "μέσω της συνεργασίας, της επαφής, της διαρκούς κινητοποίησης". Και πλέον, όλο και περισσότερο και ήδη από τα χρόνια που έχουν προηγηθεί, έχει γίνει φανερό πως η πολιτική αποτελεί εγγενές, ουσιώδες και απαραίτητο στοιχείο του αθλητικού περιβάλλοντος.

Το ποτάμι έχει τη ρότα του και δεν γυρίζει πίσω. Την στροφή την έχουμε πάρει. Παρότι η προσδοκία από τα αθλητικά πρόσωπα να μετέχουν φανερά των πολιτικών και των κοινωνικών δρώμενων, διαποτίζεται από την ασθένεια της ανάθεσης, εντούτοις η αφαίρεση του πολιτικού από το αθλητικό δεν είναι δυνατόν να συμβεί ξανά, τουλάχιστον με τον ίδιο, βίαιο τρόπο που συνέβαινε σε παλαιότερους καιρούς. Πολύ καλώς λοιπόν, ακόμη και αν οι κρίσεις δεν είναι πάντα κατ'ουσίαν δίκαιες, η πορεία των αθλητών και των αθλητριών χρωματίζεται από το κοινό του θεάματος ανάλογα και με τις πολιτικές τους (μη) τοποθετήσεις. Οι αθλητές του ΝΒΑ, οι αθλήτριες του WNBA και της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου των ΗΠΑ, η Ναόμι Οσάκα, οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Αγγλίας και ένα σωρό άλλοι διεθνείς εκπρόσωποι του αθλητισμού τέντωσαν τα όρια και από εδώ και πέρα δεν θα μπορούν εύκολα να ξεφύγουν ούτε οι δικοί μας, εγχώριοι και εγχώριες σταρ.

Η πιο σαφής ένδειξη προσφέρεται ήδη από τους νεόδμητους ήρωες (sic) του τένις, Στέφανο Τσιτσιπά και Μαρία Σάκκαρη. Ο πρώτος, στροβιλίζεται εκ νέου σε έναν ορυμαγδό πυρών κριτικής, μετά από τις δηλώσεις του για την επιλογή του να μην εμβολιαστεί κατά της νόσου Covid-19, οι οποίες δικαίως θεωρήθηκαν ατομικιστικές. Ο Τσιτσιπάς, έχοντας στο παρελθόν μετέχει της πολιτικής ως εκπρόσωπος του κυβερνητικού σχεδιασμού για την αντιμετώπιση της πανδημίας, έφτασε να αποτελεί persona non grata μέχρι και για κυβερνητικά στελέχη, τα οποία προηγουμένως πανηγύριζαν τις επιτυχίες του.

Η Σάκκαρη από την άλλη, παρέμεινε στο απυρόβλητο από τους κομματικούς εκπροσώπους, δεν διέφυγε εντούτοις των επικριτικών σχολίων μερίδας φιλάθλων, για την επιλογή της να πάρει μέρος στην διαρκή δημιοσιοποίηση του δεσμού της με τον γιο του πρωθυπουργού. Γύρω από το πρόσωπο της οι διαξιφισμοί υπήρξαν έντονοι, καθότι ο προσωπικός βίος δεν προσμετράται ως επαρκές κριτήριο για καμία είδους κατάταξη. Παρόλα αυτά, η θεώρηση πως η ιδιωτική της επιλογή φανερώνει ταυτόχρονα και μία συνυπογραφή σε δημόσια πεπραγμένα, σε πολλές περιπτώσεις επικράτησε. Πρόκειται για αδικία; Δεν είμαι σίγουρος, πάντως δεν πρόκειται απαραιτήτως για νοσηρότητα. Ο έλεγχος από κάτω προς τα πάνω έχει πολύ διαφορετική υφή από εκείνον που εκφράζεται μέσα από τις δομές της βιοπολιτικής διοίκησης και οι σχετιζόμενοι/ες με την κυριαρχία, δεν μπορούν a priori να εξαιρεθούν από τη συμμετοχή τους στις διεργασίες της.

Εξάλλου, πρόκειται ταυτόχρονα και για μία χρυσή ευκαιρία απέκδυσης της χαράς για την αθλητική επιτυχία από το στοιχείο του εθνικού. Οι παραστάσεις μας από τους πρωταγωνιστές και τις πρωταγωνίστριες των σπορ είναι πια τόσες πολλές, που φαντάζει τουλάχιστον απαρχαιωμένο να πανυγηρίζει ο οποιοσδήποτε/η οποιαδήποτε για μία διάκριση, επειδή οι διακριθείσες/διακριθέντες προέρχονται απο τη χώρα του/της. Ίσως έχει έρθει η στιγμή για τις αθλητικές προσωπικότητες να λάμψουν ολοκληρωτικά, χωρίς τις βάρβαρες αγκυλώσεις της νοοτροπίας "αθλητισμός και πολιτική δεν πάνε μαζί". Δεν διαβάζετε την συγκεκριμένη θέση για πρώτη φορά τώρα, ούτε πρωτοτυπώ, όμως όσο το εθνικό υποβόσκει, η πράξη από την διακύρηξη εξακολουθεί να απέχει έτη φωτός.

Αν πάντως δεν φαίνεται δόκιμο το "προτιμώ να κερδίσει ο Μάρεϊ τον Τσιτσιπά", υπάρχουν και σαφώς λιγότερο διχαστικά ζητήματα. Από εχθές παρακολουθούμε την (μη) τοποθέτηση του αθλητικού κόσμου του ποδοσφαίρου, είτε αθλητών, είτε φιλάθλων, απέναντι στη σύλληψη του Ρούμπεν Σέμεδο για βιασμό ανήλικης. Θα υπάρξει άραγε σιωπή; Θα υπάρξουν "ναι μεν, αλλά;". Mάλλον, απλώς σιγά σιγά γινόμαστε περισσότεροι και περισσότερες και έτσι αναπόφευκτα, το σάιτ που διαβάζετε σταδιακά θα αλλάξει. Οι μπασκετικές αναλύσεις και τα αμιγώς μπασκετικά άρθρα θα μειωθούν κάπως και η έμφαση θα δίνεται ολοένα και περισσότερο σε κείμενα/θέματα/εκπομπές εκτός του στενού μπασκετικού πλαισίου. Το κάναμε ως τώρα, ναι, πλέον θα το κάνουμε περισσότερο, απλώνοντας μάλιστα συχνά τη θεματολογία μας και σε πολλά άλλα σπορ.

Το μπάσκετμπολ γκούρου γίνεται μπάσκετμπολ γκούρου plus με λίγα λόγια. Plus τένις, plus κοινωνία, plus και εγώ δεν ξέρω τι, θα δούμε. Συμφωνήσαμε πως έτσι θα είμαστε περισσότερο δημιουργικοί, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την υποχρέωση να δεχόμαστε την σχετική κριτική. Το πώς θα μεταφραστεί όλο αυτό θα το ανακαλύψουμε, πάντως η κοινή μας εμπειρία από τις θερινές διακοπές, κατέδειξε πως ο ιστότοπος οφείλει να διασπά συχνότερα την προσοχή του. Κάναμε τα μπάνια μας και βλέπαμε καπνούς, βλέπαμε τον ήλιο να σκεπάζεται από μαύρα σύννεφα, τη στάχτη να γεμίζει την παραλία. Νιώθαμε τη μυρωδιά να τρυπάει τα ρουθούνια. Εννοείται πως δεν υπήρχε κανένα δράμα σε εμάς, που να μπορεί να ανταγωνιστεί τα όσα συνέβαιναν σε άλλους ανθρώπους, παρά μόνο υπήρχε η επιβεβαίωση, πως τίποτε δεν συμβαίνει αποστειρωμένο.

Καλή σεζόν να έχουμε!