Είναι αναμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα των τελευταίων ετών στο ΝΒΑ κι αλλάζει άρδην τις ισορροπίες στη λίγκα, όχι μόνο λόγω της ανακατανομής ταλέντου, αλλά και λόγω της ιστορικής συνθήκης που έχουμε μπροστά μας. Ο Γιάννης κι ο Λίλαρντ γίνονται μόλις το δεύτερο δίδυμο στην ιστορία του ΝΒΑ που θα αγωνιστούν μαζί, αμέσως αφότου καθείς τους έγραψε τουλάχιστον 30 πόντους την σεζόν που προηγήθηκε. Η πρώτη φορά που έγινε αυτό ήταν με τους Τζέρι Γουέστ και Έλτζιν Μπέιλορ το 1961-62!

Από πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις όλο αυτό. Αρχικά ο Τζον Χορστ και το επιτελείο του πρέπει να βρίσκονται ακόμα σε κάποιο ρετιρέ, έχοντας ανοίξει ένα Macalan κι ένα κουτί Cohiba Behike. Αυτή ακριβώς την επικοινωνιακή νίκη έψαχναν οι Μπακς, αφού όλο το καλοκαίρι έγιναν εμμέσως δέκτες των παραπόνων του Γιάννη, που χρησιμοποίησε στο έπακρο το βήμα που του δίνει η θέση του για να απαιτήσει την άμεση βελτίωση της ομάδας. Ως γνωστόν, μεγαλύτερος μοχλός πίεσης από τα ΜΜΕ δεν υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις, κι ο Χορστ βλέποντας τον Οκτώβρη να πλησιάζει έκανε το χατίρι στον σουπερστάρ της ομάδας. Είναι μια κίνηση που επαναπροσδιορίζει τον αγωνιστικό προσανατολισμό των Μπακς σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ενώ από άποψη ρόστερ, ο Λίλαρντ απλώς θα καλύψει τη θέση του απερχόμενου Χόλιντεϊ, η παρουσία του προσθέτει στοιχεία που έλειπαν ειδικά πέρυσι και μετατοπίζει το κέντρο βάρους λίγο πιο μακριά από τον Αντετοκούνμπο.

Πρωτόγνωρο για τον Γιάννη...

Ας αρχίσουμε από το προφανές. Χωρίς να τους έχουμε δει ούτε λεπτό στο παρκέ, ενδεχομένως να μιλάμε ήδη για ένα από τα αποτελεσματικότερα screen n roll δίδυμα της χρονιάς που έρχεται. Αν και υπερβολική για Σεπτέμβρη μήνα, είναι μια σχεδόν ασφαλής πρόβλεψη, υπό την έννοια ότι το κούμπωμα μεταξύ των δύο μοιάζει ιδανικό στα χαρτιά. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα έχει δίπλα του έναν γκαρντ που θα συνιστά απειλή κάθε μέρα, όλη μέρα, από σχεδόν κάθε σημείο του επιθετικού μισού. Ο Λίλαρντ είναι ένας δημιουργός σκορ απαράμιλλου ταλέντου κι εκτελεστικής δεινότητας, που θριαμβεύει με τη μπάλα στα χέρια εκκινώντας από την κορυφή. Ο Γιάννης είναι ένας εκ των αποτελεσματικότερων finisher στη λίγκα, αλλά ως τώρα έπρεπε πολλές φορές να κάνει ζογκλερικά για να φτάσει ως εκεί.

Η παρουσία του Λίλαρντ, ενός γκαρντ-βαρόμετρο, ως αρχικό σημείο στο παιχνίδι 2v2 ήδη βάζει δύσκολα στις αντίπαλες άμυνες. Δεν μπορούν πια να προκαλέσουν με τρόπο επιδεικτικό τον Χόλιντεϊ να σκοράρει, αλλά ούτε και να τριπλομαρκάρουν το Γιάννη. Ακόμα και το γεγονός ότι θα απαιτείται λιγότερη (σε ποσότητα) δημιουργία από τον Αντετοκούνμπο, είναι κέρδος για την ομάδα. Όχι γιατί αδυνατεί να προσφέρει ασίστ, απλά πόσες και πόσες φορές τον είδαμε αγκυροβολημένο στην κορυφή ή το χαμηλό ποστ ψάχνοντας για στήριγμα σε μια επίθεση στατική και πλήρως εξαρτημένη από τις αντοχές του σώματος του. Η έλευση του Δαμιανού θα αποφορτίσει σε μεγάλο βαθμό το #34 από αυτή την ευθύνη, που τώρα πια μπορεί να μεταφερθεί σχεδόν μόνιμα στο ρόλο του αρχικού σκρίνερ, έναν ρόλο που στην καριέρα του ως τώρα έχει παίξει σπάνια και κατά συνθήκη.

Ενδεικτικό είναι πως πέρυσι είχε μόλις 1.8 κατοχές ανά αγώνα ως “roll man” σύμφωνα με το επίσημο σάιτ του ΝΒΑ. Ο Γιάννης οφείλει να βάλει σε δεύτερη μοίρα το ρόλο του δημιουργού ή του τραίνου που τα διέλυε όλα στο διάβα του και να βυθιστεί στη ρακέτα, όπου κι ο ίδιος είναι στα καλύτερα του εκτελεστικά. Ακόμα κι αν έτσι έχει λιγότερη επαφή με τη μπάλα, θα είναι πιο ουσιαστική και θα δώσει χώρο στον Λίλαρντ για να απειλήσει ή να δημιουργήσει ευκαιρίες για εκείνον.

... και πρωτόγνωρο για τον Λίλαρντ

Η συνθήκη είναι πρωτόγνωρη και για τον τέως παίκτη των Μπλέιζερς, καθώς για πρώτη φορά αγωνίζεται δίπλα σε τόσο κυρίαρχο 4-5ρι. Παρότι έχουμε τον έχουμε συνηθίσει ως παίκτη που σουτάρει άνιωθα από τα 8.5 μέτρα, ξεσηκώνοντας τα πλήθη, θέλω να πιστεύω ότι αυτές οι μέρες είναι παρελθόν. Τέρμα τα ασταμάτητα hedge out πάνω του, τέρμα οι ατελείωτες αλλαγές σε όλα τα σκριν ή τα πιο κοντά κι ευέλικτα σχήματα. Με τον παράγοντα Αντετοκούνμπο στην εξίσωση ο Λίλαρντ ανεβαίνει σε επικινδυνότητα, υπό την έννοια ότι στο παρκέ θα υπάρχει ένας ακόμη ισχυρός πόλος έλξης της άμυνας, αλλά δεν θα βρίσκεται ακριβώς δίπλα του, όπως ο Μακόλουμ λόγου χάριν.

Η φυσική απόσταση μεταξύ των δύο κορυφαίων παικτών στο παρκέ ήδη ανοίγει το γήπεδο, κάτι που αναμένεται να ενταθεί με την ταυτόχρονη παρουσία των Μαλίκ Μπίζλι, Μίντλετον και Μπρουκ Λόπεζ. Κι αυτό είναι ευχής έργον για τον Λίλαρντ, καθώς δεν υπάρχουν πολλά γκαρντ που μπορούν να ισχυριστούν ότι τον έχουν στην προσωπική άμυνα. Η ικανότητα του να δημιουργεί χώρο και να εκτελεί είναι γνωστή, ίσως όμως φέτος να τη δούμε στο απόγειο της. Κι ας μην ξεχνάμε πως εδώ και πολλά χρόνια στους Μπλέιζερς υπήρχε συνωστισμός στις θέσεις των γκαρντ κι ένας άτυπος ανταγωνισμός για τα λεπτά και τις κατοχές, κάτι που στους Μπακς δεν υφίσταται. Η σκηνή είναι όλη δική του. Εκτός κι αν πιστεύει ο οποιοσδήποτε ότι ο συγκαταβατικός και μετριοπαθής Μίντλετον δεν θα κάνει ένα και δύο βήματα πίσω σε αυτό το κομμάτι. Ειδικά μετά από τη σεζόν που προηγήθηκε.

Οι προβληματισμοί

Ωραία τα είπαμε ως εδώ, πάμε όμως και στους προβληματισμούς. Ο πρώτος και βασικότερος είναι πως παρά το τεράστιο κέρδος των Μπακς στην επίθεση, έχασαν έναν άριστο περιφερειακό αμυντικό, που πολλές φορές ξελάσπωσε την ομάδα με το γερό του στέρνο. Ο δε Λίλαρντ αναμένεται να σημαδευτεί στην συντριπτική πλειοψηφία των αντίπαλων επιθέσεων, επομένως πρέπει να βρεθεί τρόπος να κρυφτεί στην άμυνα. Το σύστημα του κόουτς Μπαντ με το δίπολο Χόλιντεϊ – Λόπεζ ως βασική γραμμή άμυνας και το Γιάννη σε ρόλο λίμπερο δούλεψε, ακριβώς επειδή ο Αμερικανός γκαρντ είχε την ικανότητα να οδηγεί τους αντιπάλους του πάνω στους δύο γίγαντες, εγκλωβίζοντας τους. Καθώς ο Λίλαρντ σε καμία περίπτωση δε μπορεί να σταθεί μόνος του εκεί έξω, η αμυντικη διάταξη των Μπακς θα είναι εντελώς διαφορετική φέτος. Ίσως δούμε το Γιάννη να βγαίνει πιο μακριά από τη ρακέτα ανά συνθήκη ή μια συνθήκη triangle defense, με τους Γιάννη, Λόπεζ, Λίλαρντ να μαρκάρουν χώρο στον άξονα και το ζωγραφιστό. Όμως για αυτό λείπουν δύο γερά ζευγάρια πνευμόνια στα φτερά.

Μιας που πιάσαμε το υπόλοιπο ενεργό ρόστερ του Γκρίφιν, αυτό συμπληρώνεται από τους Μίντλετον, Κόνατον, Κράουντερ, Πόρτις, Μαλίκ και Μπρουκ Λόπεζ. Ναι, το παρόν ροτέισον έχει στη θεωρία αρκετούς παίκτες που μπορούν να σουτάρουν. Ναι, προσφέρει αρκετές δυνατότητες για διαφορετικά σχήματα κι αλληλοκαλύψεις. Όμως έχει κάποια βασικά προβλήματα. Πρώτον, είναι μόλις 8 παίκτες. Σαφώς θα πάρουν λεπτά και αρκετοί νέοι παίκτες στην κανονική περίοδο, όμως τον Απρίλιο σε αυτούς θα βασιστεί ο κόουτς για να φορέσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Αν και οι Ναγκετς τα κατάφεραν με έναν παρόμοιου μεγέθους κορμό, η χημεία κι η ποιότητα των δύο ρόστερ δεν πρέπει να συγκριθούν. Κι όταν μιλάμε για ένα ρόστερ με αρκετά ψηλό μέσο όρο ηλικίας, οι λύσεις από τον πάγκο είναι ζωτικής σημασίας.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι αυτός της διαθεσιμότητας. Ο Λίλαρντ τις τελευταίες τέσσερις σεζόν έχει αγωνιστεί σε 66,67,29 και 58 παιχνίδια αντιστοίχως, δεν τον λες κι ακριβώς αξιόπιστο σωματικά. Ο Γιάννης έχει μέσο όρο 63,5 αγώνες ανά κανονική περίοδο στο ίδιο διάστημα. Για τον Μίντλετον τι να πούμε, τη στιγμή που κι ο Λόπεζ πέρυσι ταλαιπωρήθηκε πολύ. Για να φτάσουν όλοι αυτοί υγιείς ως τον Απρίλιο πρέπει πέρα από το να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες, να γίνει τρομακτικά καλή διαχείριση από το προπονητικό επιτελείο. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να θυσιαστούν αρκετές νίκες ή ακόμα και το πλεονέκτημα έδρας. Το να αναλωθούν οι δυνάμεις αυτών των παικτών για ένα παραπάνω παιχνίδι εντός, τη στιγμή που χρόνο με το χρόνο η έδρα έχει όλο και λιγότερη σημασία, θα είναι αυτοκτονικό.

Πέρα από τον αρχικό ενθουσιασμό του “ο Γιάννης θα παίξει με τον Λίλαρντ”, που προφανώς είναι κάτι πολύ μεγάλο και υπάρχει ήδη τεράστια προσμονή για αυτή τη συνύπαρξη, τα βασικά ερωτήματα όσον αφορά τους Μπακς παραμένουν. Μπαίνουν στη σεζόν με νέο προπονητή, έναν σούπερσταρ που καλείται να αποδείξει ότι δεν είναι ένας ball hog της σειράς, όπως κατηγορείται ανά καιρούς, κι έναν ακόμη που δείχνει να μην έχει πολλή υπομονή με τον οργανισμό. Καθένας τους πήρε προς το παρόν αυτό που ζήτησε, και το διακύβευμα είναι ξαφνικά πολύ μεγαλύτερο. Το ρόστερ παραμένει λειψό και κάπως γερασμένο, όπως και ο παράγοντας υγεία. Ενδεχόμενη ήττα θα εγείρει πολλά ερωτήματα και κριτική, ενώ η νίκη θα δικαιώσει άπαντες για το all-in (γιατί περί τέτοιου πρόκειται). Επομένως ωραία τα πυροτεχνήματα κι η χαρά, αρκεί να μην καλύπτουν την ουσία του πράγματος. Ότι οι Μπακς ακόμα και με τον Λίλαρντ, προς το παρόν δεν είναι φόβητρο, μέχρι αποδείξεως του εναντίου.