Ξεκινάω από το αυταπόδεικτο, δηλαδή την επιβεβαίωση της θέσης του κειμένου του Gus. Δύο superstars, ο Giannis και ο Lillard, πέρασαν το καλοκαίρι παραπονούμενοι πως δεν τους αρέσει η τρέχουσα κατάσταση των ομάδων τους και θέλουν τη βελτίωση της: Ο μεν Giannis ζητώντας έμπρακτη ενίσχυση των Bucks, o δε Lillard απαιτώντας να πάει στους Heat και μόνο, διαφορετικά μάλλον θα κρατούσε την ανάσα του μέχρι να σκάσει. Με τον Giannis να είναι top-3 παίκτης αυτή την στιγμή στη Λίγκα και με τον Lillard να είναι μάλλον top-15, δεν θα πρέπει να μας προξενεί εντύπωση ποιανού το χατίρι έγινε, και ποιος, παρά τις δηλώσεις “δεν θα εμφανιστώ σε καμία όλη ομάδα πλην των Heat”, τελικά “είναι ενθουσιασμένος που θα αγωνιστεί στους Bucks και δίπλα στον Giannis”. Το Player Empowerment ξεκάθαρα αφορά “λίγους και εκλεκτούς” και μέσω της 2023 CBA, οι ομάδες έχουν βάλει σκοπό να το περιορίσουν ακόμα δραστικότερα (μένει ωστόσο να φανεί αν θα το καταφέρουν).

Το παραπάνω ως εισαγωγικό για το κάτωθι: όλο το καλοκαίρι ο Giannis έκανε power game έναντι της ομάδας του. Δύο μόλις μήνες μετά τις δηλώσεις του περί “μη ύπαρξης αποτυχίας στα sports”, όπου έβρισκε μικρόφωνο ανοιχτό απαιτούσε αφοσίωση από διοίκηση, συμπαίκτες και προπονητές για να “πετύχουν”: “Δεν θα ήμουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου αν δεν γνωρίζω πως είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα, όλοι αγωνιζόμενοι για ένα Πρωτάθλημα, όλοι διατεθειμένοι να θυσιάσουμε χρόνο με τις οικογένειες τους όπως κάνω κι εγώ. Και αν δεν το νιώθω αυτό, δεν θα υπογράψω νέο συμβόλαιο με τους Bucks”. Ήτοι, μια διαρκής αντίφαση: εκμετάλλευση του superstar status που ενδυναμώνει τον παίκτη, απαιτώντας από τη διοίκηση να εκπληρώσει τις επιθυμίες του, ακόμα και εκβιάζοντας. Στην ήττα που είχε προηγηθεί όμως, υπεκφυγές.

Το εντυπωσιακό είναι πως με τις συγκεκριμένες δηλώσεις αυτό που κυρίως κατάφερνε είναι να δημιουργεί μια αχρείαστη αναστάτωση στην ομάδα, μια πρόσθετη πίεση στον νέο προπονητή της, Adrian Griffin, ο οποίος μάλιστα προσλήφθηκε μετά από δική του προτροπή και έγκριση. Παράλληλα, δυσχέραινε τη δουλειά του front office, βάζοντάς το σε μια δύσκολη διαπραγματευτική μέγγενη ως προς τα δυνητικά αντισυμβαλλόμενα μέρη: “θα μας δώσετε παραπάνω, γιατί αλλιώς θα δυσαρεστείσετε τον καλύτερό σας παίκτη και θα τον χάσετε” είναι ένας εύλογος συλλογισμός κάθε συνομιλούντα με τον GM των Bucks, John Horst, μετά τις επίμονες δηλώσεις του Antetokounmpo.

Mία άδικη πίεση - το front office πάντα προσπαθούσε

Η ειρωνία είναι πως το ίδιο front office τα τελευταία χρόνια κάνει έμπρακτα ό,τι είναι δυνατό για να ενισχύσει αγωνιστικά τον οργανισμό. Σε κάθε trade deadline φέρνει έναν παίκτη που θεωρητικά έχει τα ιδανικά χαρακτηριστικά για να σταθεί δίπλα στον Giannis: από τον Mirotic και τα τέσσερα picks δεύτερου γύρου που δόθηκαν για αυτόν (έναντι τελικά δύο όλων κι όλων αναιμικών μηνών στο Wisconsin), ως τον Ibaka τη σεζόν που ήταν τραυματίας ο Brook Lopez και τον Crowder στην πρόσφατη σχετική προσθήκη του Φλεβάρη.

Και δεν είναι μόνο οι mid-season κινήσεις: Ο αδερφός του Giannis, Θανάσης (aka Thanasis), έχει μόνιμα καπαρωμένη μια θέση -και μια πετσέτα- στον πάγκο, οι Lopez και Middleton πληρώθηκαν -και κατ’επιθυμία του Giannis- πάνω από τις αγοραίες τιμές τους κατά την τρέχουσα offseason για να παραμείνουν, με τον δε Lopez να ζητάει και να (επανα)φέρνει και τον δικό του αδερφό στην ομάδα. Την προηγούμενη δε φορά που ο Giannis ήταν να ανανεώσει και πάλι μουρμούραγε, η ομάδα έδωσε πέντε picks πρώτου γύρου (τρία picks και δύο swaps) για τον Holiday. Κίνηση που φυσικά τους οδήγησε στο πρώτο τους πρωτάθλημα μετά από 50 χρόνια.

Ταυτόχρονα, πιστή στο όραμα και στην εκπλήρωση των επιθυμιών (και) του Antetokounmpo, οι Bucks, μια ομάδα που διαχρονικά απεύφευγε να περάσει το tax line, είναι τέσσερις σερί σεζόν τώρα over the tax. Έχοντας τερματήσει 1η, 3η, 3η και 1η αντίστοιχα το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στην ανατολική περιφέρεια, έχοντας κατακτήσει έναν Τίτλο, φτάνοντας κοντά σε έναν ακόμα, και έχοντας καταγράψει δύο τεράστιες αποτυχίες τις δύο άλλες χρονιές, που οδήγησαν τον πιο επιτυχημένο προπονητή της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, τον Mike Budenholzer, στην έξοδο, πάντα με τις ευλογίες και την συγκατάθεση του Giannis.

Όλα τα παραπάνω αναφέρονται για να τονιστεί πως η πίεση που ασκούσε ο Giannis τους τελευταίους μήνες στους Bucks ήταν παράλογη. Η ομάδα έμπρακτα έκανε, τόσο ό,τι μπορούσε για να ενισχύσει το ρόστερ της, και δη με παίκτες με χαρακτηριστικά που ταιριάζουν και ενισχύουν το αγωνιστικό προφίλ του Antetokounmpo, όσο και προσπαθούσε να ικανοποιήσει όλες τις -λογικές και μη (βλ., για παράδειγμα, “Τhanasis”)- απαιτήσεις του.

Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο μπορεί να μπει και η κίνηση της απόκτησης του Lillard. Δίνοντας ένα unprotected pick (2029) κι δύο unprotected swap rights (2028 και 2030) στους Blazers για τον Dame, οι Bucks γίνονται η δεύτερη ομάδα μετά τους Suns που έχει υποθηκεύσει όλο της το μέλλον για άμεσα αποτελέσματα. Πλέον, μαζί με τα δύο picks και τα δύο swaps που χρωστάνε ακόμα στους Pelicans από την έλευση του Jrue Holiday, δεν έχουν την κυριότητα για κανένα από τα μελλοντικά διαθέσιμα picks τους. Τα δε picks ξεκινάνε όταν ο Giannis θα είναι 33 και έχοντας ως τότε δεσμεύσει $214 εκατ. στον Lillard ως τα 38 του, $95 εκατ. για τρία χρόνια στο μισό πόδι του Middleton ως τα 35 του, και $48 εκατ. στον Brook Lopez για δύο χρόνια ως τα 37 του. Κοντολογίς, η δημόσια πίεση που ο Giannis άσκησε για τα παραπάνω έφτασε, ως και ξεπέρασε τα LeBronικά επίπεδα των ημερών του τελευταίου τόσο στους ύστερους Cavs, όσο και στους πρώιμους Lakers.

Ο αντίλογος: Οι Bucks θα είναι στα φαβορί

Ο αντίλογος βέβαια είναι ο προφανής: “Πέτυχαν αυτό που ήθελαν αμφότεροι;” “Φυσικά.”

“Αντάμειψαν οπαδούς και διοίκηση μες στο παρκέ;” επίσης “φυσικά”: Πρωτάθλημα για Cavs, Πρωτάθλημα για Lakers, Πρωτάθλημα για Bucks. Μας αρέσει ωστόσο αυτό να συμβαίνει; Έτσι καταλήγουμε σε ένα ερώτημα, η απάντηση στο οποίο δεν είναι τόσο προφανής. Αντίθετα είναι θέμα αισθητικής, αλλά και ηθικής και συνέπειας του καθενός.

Πράγματι, οι παίκτες είναι που φέρνουν τόσο τις επιτυχίες, όσο και τα έσοδα. Παρόλα αυτά, η θέση τους παραμένει εντός παρκέ και εκτός front office. H εμμονή στην απόκτηση Westbrook από τον LeBron και στην ανανέωση του Middleton από τον Giannis, μόνο με τη διαχείριση χρημάτων τρίτων στον “Μεγάλο Περίπατο” από τον Kostas (Bakoyannis)  μπορούν να συγκριθούν. Κοινώς, κάποιος διοικητικός θα πρέπει να βάζει κάπου φρένο. Και στην περίπτωση του Giannis (αλλά και του Kostas), θα πρέπει οι πρωταγωνιστές να είναι μετά υπόλογοι για τα αποτελέσματα των ενεργειών τους.

“Μα οι Bucks είναι πλέον πρώτο φαβορί στην Ανατολή”. Πράγματι, σαφώς και είναι. Αλλά αυτό μάλλον συμβαίνει επειδή η Ανατολή δεν είναι ούτε φέτος πολύ δυνατή. “Θα ήταν πρώτο φαβορί αν απλά αποκτούσαν τον Buddy Hield, δίνοντας λιγότερα” ήταν το συμπέρασμα μιας εκτενούς συζήτησης μεταξύ ημών των μελών του Basketball Guru. Όπως μάλλον ισχύει πως θα πρέπει και τώρα να κινηθούν για την απόκτηση δύο φτερών με χαρακτηριστικά πιο κοντά σε αυτά του Hield, σπάζοντας από τα τέλη Δεκέμβρη -οπότε και λόγω κανονισμών θα μπορούν- το συμβόλαιο του Middleton σε δύο πιο συμπληρωματικών παικτών. Τούτο καθώς με την έλευση του Lillard ο ρόλος του Middleton αλλάζει ριζικά: δεν θα είναι αυτός ο βασικός pick’n roll partner του Giannis, αλλά αντίθετα θα πρέπει με την παρουσία του ή να αποτελεί στατική απειλή από έξω, ή να εφορμά στους πολλούς κενούς χώρους που ο χορός Dame-Giannis θα δημιουργεί. Ο Middleton στα 32 του και με όσα δείχνει την τελευταία διετία μετά τον τραυματισμό του, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα όσα από αυτόν πια θα απαιτηθούν. Και μένει να φανεί αν θα υπάρξει διάθεση από άλλη ομάδα να απορροφήσει το συμβόλαιό του ή από τον Giannis να θυσιάσει τον μακροβιότερο πλέον συνοδοιπόρο του.

Το παραπάνω μάλλον είναι κρίσιμο για το αν θα συμβεί, και δη αν θα συμβεί άμεσα, στη σεζόν που ξεκινά. Tο παράθυρο των Bucks πλέον έχει στενέψει. Δεν υπάρχουν λοιπά διαθέσιμα μελλοντικά assets για ρευστοποίηση, όλα δόθηκαν για την ικανοποίηση των τρεχόντων επιθυμιών του Giannis, τον σχηματισμό και διατήρηση της όσο ανταγωνιστικότερης ομάδας γίνεται στο σήμερα, στο τώρα. Όμως η τετράδα των stars που βασίζεται για επιτυχίες έχει μέσο όρο ηλικίας πάνω από 32 έτη. Άρα μιλάμε για “παράθυρο” διετίας, βαριά τριετίας και το “τριετίας” εξαρτάται από το πώς θα περάσει τα 36 του ο Brook Lopez, μια ηλικία δηλαδή που, για κορμί πάνω από τα 2,13, αποκλειστικά ο Kareem στα 77 χρόνια του NBA δεν είχε κακογεράσει.

Παρόλα αυτά, το Lillard-Giannis είναι ενδεχομένως το ποιοτικότερο “NBA Jam” duo της Λίγκας, μαζί ίσως και με το Durant-Booker και το LeBron-Davis. Σε όποιο ranking και να απευθυνθούμε, κανένα άλλο δεν θα έχει άθροισμα (η θέση του ενός συν τη θέση του δεύτερου) κάτω από “20”. Κοινώς, οι Bucks για ακόμα μία φορά έκαναν το χατήρι του Giannis. Και με το παραπάνω. Με εξαιρετικό τρόπο, χωρίς κανείς να ακούσει το παραμικρό, και -κυρίως- με εξαιρετικό αποτέλεσμα.

H ευθύνη αυξάνει και το μερίδιο στην κριτική

Πλέον όμως, το βάρος της απόδειξης πέφτει στον Giannis. Έναν Giannis που εδώ και πολλά χρόνια έχει αφήσει πίσω του το παιδί από τα Σεπόλια, το παιδί που εντυπωσιαζόταν από ένα smoothie, τον αστέρα που έπαιρνε θέση στο κινημα “Black Lives Matter” κόντρα στον ρατσισμό. Πλέον ο Giannis είναι αυτός που απαιτεί και βάζει τελεσίγραφα δημόσια, που αφήνει πίσω τους τις αποθεραπείες για να διαφημίσει τα προϊόντα του στην Κίνα. Είναι αυτός που έχει αγκαλιάσει πλήρως το αμερικάνικο όνειρο και πουλάει το λαμπερό χαμόγελό του οπουδήποτε δίνονται ευρώ ή δολάρια ως αντάλλαγμα, ακόμα και αν αυτά είναι δυνητικά τα ματωμένα πετροδολάρια των Σαουδαράβων. Επιπλέον, αν ο ρόλος το απαιτεί (sic), δεν διστάζει να φωτογραφηθεί δίπλα στους ακροδεξιούς και ρατσιστές Σαμαρά και Βορίδη, τους διώκτες όλων των “παιδιών από τα Σεπόλια” που απλά “δεν ψήλωσαν”.

Ο Giannis ξέρει πως είναι ένας από τους τρεις καλύτερους παίκτες μπάσκετ στον κόσμο, πως το brand του είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα παντού και πως η διαδρομή του είναι από τα πιο hot προϊόντα του marketing: Δυσκολίες, struggle και στο τέλος επιτυχία, θρίαμβος. Αυτή του τη δύναμη πια την εξασκεί, την εκμεταλλεύεται, ακόμη και απέναντι στην ομάδα που πίστεψε σε αυτόν, τον βοήθησε να αναδειχθεί και έκανε ό,τι μπορούσε διοικητικά για να τον υποστηρίξει. Εφτασε πλέον σε αυτό το επίπεδο ενσωμάτωσης στη Λίγκα, όπου η λέξη “loaylty”, που αναμασούσε διαρκώς στα πρώτα του χρόνια, δεν χωράει σε ένα παιχνίδι δισεκατομμυρίων, ακραίου ανταγωνισμού και ακραίων εγωισμών (ακριβώς επειδή Duncan υπήρξε ένας και ήταν η εξαίρεση).

Μέχρι τώρα όλα τα θετικά χαρακτηριστικά του Antetokounmpo ήταν από μόνα τους αρκετά για να μην δέχεται την κριτική που οι υπόλοιποι superstars δέχονταν, ιδίως συνοδευόμενα από το Πρωτάθλημα του 2021. Επιλέγοντας όμως ο Giannis να μπει σε “LeBron επίπεδα” συνδιαχείρισης και εκβιασμού της ομάδας, πρέπει να καταλάβει πως αυτόματα βάζει τον εαυτό του και σε “LeBron επίπεδα” κριτικής. Πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και -κυρίως- αγωνιστικής κριτικής.

Το πρόβλημα και η στρέβλωση στη χώρα μας ως προς τη διάθεση κριτικής προς τον Giannis βρίσκεται στην κατάσταση ότι τον Antetokounmpo δεν τον αντιμετωπίζουν ως αυτό που είναι: Ενα τεράστιο, παγκόσμιο, φαινόμενο αθλητή και μια τεράστια, παγκόσμια μπράντα marketing. Σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη γίνεται διαρκώς αντικείμενο εκμετάλλευσης, είτε από την ανυπόφορη φουστανελάτη κάλυψη από τους δημοσιολογούντες σφουγγοκωλάριους που -έμμισθα ή μη- τον λιβανίζουν, είτε από την ανεγκέφαλη ακροδεξιά αηδία, που διαρκώς αυξάνεται αποπνικτικά γύρω μας και στο πρόσωπό του βρίσκει μια ακόμα αφορμή να ξεράσει το μίσος της.

Μακριά και από τις δύο ανωτέρω κατηγορίες, ο Giannis είναι ένας από τους κορυφαίους παίκτες που έχουν παίξει μπάσκετ στην Ιστορία του αθλήματος. Top-30; Top-20; Ακόμα ψηλότερα; Η επόμενη πενταετία θα το κρίνει οριστικά. Αλλά ακριβώς επειδή για αυτά τα επίπεδα μιλάμε και αυτά τα επίπεδα έχει και ο ίδιος αποδεχτεί, τόσο ότι ανήκει, όσο και ως διαρκή πρόκληση, με αυτά τα κριτήρια πρέπει να κρίνεται. Είναι ο πήχης που ο ίδιος έχει θέσει. Ο “αριθμητής του”, δηλαδή τα αποτελέσματα και το κατά πόσο αυτά είναι επιτυχημένα ή όχι, κρίνονται από τον “παρονομαστή” που ο ίδιος επιτακτικά καθόρισε: “θα κάνω τα πάντα για να κατακτήσω το επόμενο Πρωτάθλημά μου και θα αλλάξω ομάδα αν χρειαστεί για να το καταφέρω” διαλαλούσε σχετικά όλο το καλοκαίρι. Οπότε σε ενδεχόμενη επανάληψη της ερώτησης, τον επόμενο Απρίλη ή Μάη, αν η μη κατάκτηση του Πρωταθλήματος αποτελεί για αυτόν αποτυχία, ο δρόμος -των κορυφαίων, από του Kareem ως του LeBron- που αποφάσισε να περπατήσει δεν προβλέπει υπεκφυγές: η απόφαση να εκβιάσει για να κερδίσει το Πρωτάθλημα, δεν μπορεί να ακολουθείται από “δεν υπάρχει αποτυχία στα sports”. Πλέον είναι ξεκάθαρα “Ring or Bust”, είναι “Πρωτάθλημα ή Τσάμπα Θράσος”.