Μετά την ήττα από τους Μαϊάμι Χιτ στα πλέι-οφς την περασμένη άνοιξη, ξεκίνησε μια κουβέντα για την πορεία των Μπακς, ειδικά όσον αφορά την ηγεσία στην άκρη του πάγκου. Ο κόουτς Μπαντ πλήρωσε μπόλικα σπασμένα όσον αφορά τις δύο σεζόν που ακολούθησαν το πρωτάθλημα και κούνησε μαντήλι. Οι ιθύνοντες στο Μιλγουόκι βρέθηκαν με μια πολύ καυτή πατάτα στα χέρια τους, καθώς προπονητή δεν είχαν, οι Λόπεζ, Μίντλετον δεν είχαν υπογράψει ανανεώσεις κι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έλεγε δεξιά κι αριστερά πως θέλει να κερδίζει οπουδήποτε.

Έτσι, για να δημιουργηθεί ένα περαιτέρω κλίμα συνεργασίας και άνεσης με τον σούπερσταρ της ομάδας, ο Γιάννης συμπεριλήφθηκε στη διαδικασία ανεύρεσης κόουτς και μάλιστα μίλησε με όλους τους υποψηφίους. Όσα είχε να πει λήφθηκαν υπόψη σοβαρά από το front office, που από έναν εγνωσμένης αξίας προπονητή με δαχτυλίδι στο χέρι, πήγε σε έναν άνθρωπο που δεν είχε ξαναϋπάρξει head coach. Στους επιλαχόντες για τη δουλειά ήταν και ο Νικ Νερς, που προς το παρόν μεσουρανεί στους 76ερς κι επίσης σήκωσε χρυσαφικό το 2019, αλλά σύμφωνα με τα ρεπορτάζ ο Αντετοκούνμπο προτιμούσε κάποιον που έχει υπάρξει παίκτης και αυτός που τον ιντρίγκαρε περισσότερο όλων ήταν ο Γκρίφιν. Με τις ευλογίες όλων επομένως, ο 49χρονος κόουτς ανέλαβε τα ηνία των Μπακς, ανανέωσαν κι οι βετεράνοι, ήρθε κι ο Λίλαρντ και δημιουργήθηκε ένα μιξ ανθρώπων με πολλές δυνατότητες, αλλά και ανεξερεύνητες δυναμικές μεταξύ τους. Το όνειρο δεν κράτησε πολύ όμως.

Ας ξεκινήσουμε από τα αγωνιστικά, οπου ο Γκρίφιν χρεώθηκε κυρίως δύο πράγματα. Πρώτον, ότι θα έπρεπε να έχουμε δει πολύ περισσότερο screen n roll μεταξύ Λίλαρντ και Γιάννη, κάτι που σχολίαζαν κι οι ίδιοι οι παίκτες. Ενώ ο Ντειμ είναι τοπ 8 σε κατοχές ως ball handler σε τέτοιες καταστάσεις, ο Γιάννης είναι πολύ χαμηλά στη λίστα με τους roll men, με μόλις 2 κατοχές ανά αγώνα. Είναι αδιανόητο αυτό το δίδυμο να μην παίζει όσο δυνατόν γίνεται περισσότερο παιχνίδι δύο εναντίον δύο, τη στιγμή που τα ατομικά τους χαρακτηριστικά φαίνονται ιδανικά για αυτό. Σαν αποτέλεσμα κι ο Λίλαρντ, παρά το ότι πλησιάζουμε την άνοιξη, φαίνεται πως δεν έχει ακόμα ξεκάθαρο ρόλο στην ομάδα, θα έπρεπε δηλαδή να είναι πιο κομβικός και πιο σημαντικός, όχι όσον αφορά τα νούμερα, αλλά την αίσθηση που αποπνέει.

Το δεύτερο θέμα που απασχόλησε τους ιθύνοντες των Μπακς είναι φυσικά η αμυντική απόδοση, που είναι επιεικώς στα τάρταρα για ομάδα πρωταθλητισμού. Οι Μπακς είναι σταθερά στην τελευταία δεκάδα της λίστας σχεδόν από το Νοέμβριο, όταν ο Γκρίφιν αποφάσισε να στήσει την ομάδα όπως περίπου τους Ράπτορς όπου ήταν βοηθός του Νερς. Ήτοι, μια πιο επιθετικής μορφής άμυνας με μπόλικο κυνηγητό στην περιφέρεια και πολλές αλλαγές. Ήταν στην καλύτερη αμήχανο να βλέπεις τον Μπρουκ Λόπεζ να εμφανίζεται στην περιφέρεια να αμυνθεί, για αυτό και μετά από παροτρύνσεις των παικτών υιοθέτησε το μέχρι πρότινος μοντέλο και κάπως σταθεροποιήθηκε η κατάσταση, αλλά χωρίς σοβαρή βελτίωση, ούτε και κάποια εξέλιξη αυτού του πλάνου. Η δε άμυνα στο transition παραμένει τραγική.

Αυτό όμως που φαίνεται να κόστισε περισσότερο στον Γκρίφιν, είναι πως έχασε τα αποδυτήρια, κάτι που ξεκίνησε από την μη πειστική κι ανά διαστήματα προβληματική εικόνα της ομάδας στο παρκέ. Ο Γκρίφιν έχει ένα πλουσιότατο βιογραφικό με 15 έτη ως assistant σε πολλές ομάδες του ΝΒΑ, αλλά τα διαπιστευτήρια αυτά έπρεπε να κατατεθούν στο παρκέ κι ήταν τα μόνα παράσημα που είχε να παρουσιάσει στους παίκτες. Είναι πολύ πιο εύκολο για έναν προπονητή με εμπειρία κι επιτυχίες να κερδίσει το σεβασμό των παικτών, συγκριτικά με έναν που τώρα μαθαίνει να πατάει στα πόδια του. Κι εφόσον οι Μπακς δεν εμφανίστηκαν δυναμικοί κι άκρως απειλητικοί, αλλά μπερδεμένοι και χωρίς ταυτότητα, είναι κάπως λογικό το να χαθεί γρήγορα η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως πρόκειται για ένα ρόστερ με μεγάλα ονόματα.

Αυτό φάνηκε πολλές φορές από τις δηλώσεις και τη συμπεριφορά των παικτών. Ο Γιάννης, που έδωσε τη στάμπα του για την πρόσληψη του Γκρίφιν, νωρίς νωρίς ξεκίνησε να αλλάζει τα συστήματα που ζητούσε ο κόουτς και να στήνει την ομάδα αλλιώς, και μερικές φορές αρνούταν πεισματικά να αποχωρήσει από το παρκέ. Στα μίντια έλεγε ότι είναι ανοργάνωτοι και πρέπει ο καθένας να κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Ειδικά για την άμυνα, είχε αναφερθεί αρκετές φορές για το πώς δεν λειτουργεί και τι πρέπει να βελτιωθεί. Φυσικά, όταν ο ακρογωνιαίος λίθος του ρόστερ δείχνει να μην εμπιστεύεται τον προπονητή, επόμενο είναι να ακολουθήσουν κι άλλοι. Θυμηθείτε το ξέσπασμα του Πόρτις μετά την ήττα από τους Πέισερς στο in season tournament.

Καθώς λοιπόν το κλίμα στην ομάδα ήταν κάπως τεταμένο κι εύθραυστο, οι Μπακς βρέθηκαν στο εξής δίλημμα. Ή στηρίζουμε την επιλογή μας τουλάχιστον ως το καλοκαίρι, ρισκάροντας να χαθεί η σεζόν, ή όσο προλαβαίνουμε ας αναλάβει κάποιος που έχει διεκδικήσει ξανά το πρωτάθλημα. Και μάλλον συμπέραναν πως η σεζόν είναι καταδικασμένη με τα ως τώρα δεδομένα και πως το καλοκαίρι έκαναν ένα κρίσιμο λάθος στην επιλογή προπονητή.

Παρόλα αυτά, ήταν χωρίς αμφιβολία η χειρότερη δυνατή συνθήκη για τον Γκρίφιν για να μεταβεί στην άκρη του πάγκου. Γιατί πήγε σε μια ομάδα που θα είναι πάντα περισσότερο του Γιάννη, παρά του οποιοδήποτε προπονητή, και που βρίσκεται σε μια διαδικασία να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες για πρωτάθλημα μέσα στα επόμενα 3-4 χρόνια το πολύ. Μια κατάσταση που εντάθηκε άρδην με την έλευση του Λίλαρντ, κάτι που ο Γκρίφιν δεν ήξερε όταν υπέγραφ,ε αλλά όπως και να χει γνώριζε ότι πρέπει κάθε χρονιά η ομάδα να διεκδικεί το πρωτάθλημα κι ότι ο χώρος που θα χρειαζόταν για να ανθίσει ο ίδιος προπονητικά δεν θα υπήρχε. Σίγουρα είναι κάπως άδικο για τον Γκρίφιν όλο αυτό, μην ξεχνάμε πως η ομάδα βρισκόταν σχεδόν στο 0.700 όταν απολύθηκε, αλλά περισσότερο από τις νίκες έχει σημασία το τι βγάζει ένα σύνολο σε όσους το παρακολουθούν. Κι η αίσθηση ήταν πως ένα απλό μπρέικ τον Απρίλη θα οδηγούσε τους Μπακς στην πνευματική κατάρρευση. Θα ξαναεχει την ευκαιρία του σίγουρα.

Από εκεί και πέρα, τα “Ελάφια” πορεύονται πλέον με τον Ντοκ Ρίβερς. Είναι μάλλον η λογικότερη επιλογή στην παρούσα φάση, γιατί βρίσκονται σε μια κατάσταση που χρειάζονται έναν άνθρωπο μπαρουτοκαπνισμένο. Τα αποδυτήρια είναι γεμάτα με ισχυρές προσωπικότητες κι απαιτείται ένα βαρύ όνομα για να σταθεί ανάμεσα τους. Ο Ντοκ, αν και πάνε σχεδόν 16 χρόνια από το πρωτάθλημα με τους Σέλτικς, έχει γράψει μπόλικα χιλιόμετρα στο ΝΒΑ και τους σούπερσταρς τους έχει φάει με το κουτάλι. Είναι και για τον ίδιο μια σπουδαία (ίσως η τελευταία) ευκαιρία να εξιλεωθεί τρόπον τινά για τις σειρές που έχασε από το 3-1 και τις second round exits που χαρακτηρίζουν την καριέρα του τα τελευταία χρόνια. Κι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει μπροστά του δεν είναι τόσο το πρωτάθλημα φέτος τουλάχιστον, όσο να επαναφέρει τη σιγουριά σε αυτό το σύνολο και να τους πείσει ότι ανήκουν όντως στην ελίτ του ΝΒΑ.