Δεν είναι ετσι φυσικά, διότι ακόμη και αν περάσει το πρώτο εμπόδιο, ο αντίπαλος έχει μπροστά του το δεύτερο, την ώρα που οι υποστηρικτικές περιστροφές λειτουργούν στην εντέλεια. Με Γιάννη και Παπαγιάννη (συν Καλάθη, συν Παπανικολάου κλπ κλπ), η εθνική μοιάζει απροσπέλαστη και αν μάλιστα προστεθεί στην εικόνα η μέχρι πρότινος αμυντική επίδοση του πασπαρτού αντικαταστάτη τους (Αγραβάνης), τότε από εδώ και στο εξής θα πρέπει η ανασταλτική συνέπεια να θεωρείται δεδομένη.
Μακάρι. Μέχρι και πριν το χθεσινό δεύτερο ημίχρονο η εθνική είχε στην άμυνα σκαμπαναβέσματα, τα οποία είχαν επιτρέψει στην Ιταλία και την Κροατία να μείνουν σε επαφή με το σκορ και την Ουκρανία να προηγηθεί με σημαντική διαφορά μέχρι τη μέση. Αν όντως βαδίζουμε προς την οριστική λύση των συγκεκριμένων προβλημάτων, τότε θα μπορούμε να ασχοληθούμε με τις ειδικές περιπτώσεις, δηλαδή τα plan Bs ή Cs, που πάντα χρειάζονται στα χιαστί παιχνίδια.
Ή σχεδόν πάντα. Διότι υπάρχει μία περίπτωση, στην οποία η εθνική (όπως και οι Μπακς ενάμιση χρόνο πριν) φαντάζει ως άτρωτη, όχι μόνο στα μετόπισθεν, αλλά συνολικά. Σε αυτήν, δεν χρειάζεται ούτε B, ούτε C,ούτε κανένα άλλο γράμμα για να ταιριάξει στο πλάνο. Όποιος και να στέκεται απέναντι, στο μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι η τύχη σε παράδοξα σουτ. Ποια είναι αυτή; Να σκοράρει ο Γιάννης ακατάπαυστα από τα σημεία που είναι πιο αποτελεσματικός, i.e. γύρω ή μέσα από τη ρακέτα και στο transition. Ο all around Giannis αντιμετωπίζεται (μέχρι ενός σημείου), ο scorer Giannis με τίποτα και συνεπώς δεν αντιμετωπίζεται το σύνολο του οποίου είναι μέλος. Είναι εκείνος ο παράγοντας που μπορεί να κρύψει τις όποιες λοιπές επιθετικές αδυναμίες, όπως και να κάνει την άμυνα του αντιπάλου να πάψει να προσπαθεί. Αν σκοπός της είναι να στήσει ένα τείχος, για να τον αναγκάσει να μοιράσει τη μπάλα σε μέτριους σουτέρ, αλλά δεν το καταφέρνει με τίποτα, τότε πολύ απλά από ένα σημείο και ύστερα δεν θα ξέρει πού να προσανατολιστεί και η ομάδα που έχει στις τάξεις της τον Γιάννη θα νικήσει στο 95% των περιπτώσεων (ας πούμε).
Ακούγεται απλοϊκό ("αν ο καλύτερος μας παίκτης σκοράρει 30+, θα κερδίσουμε"), αλλά πρόκειται για ένα μεγάλο plot twist στην πορεία του Αντετοκούνμπο, που διαδραματίστηκε κυρίως υπό τη συνεχή επίδραση του Μάικ Μπάντενχόλζερ στους Μπακς. Ο coach Bud άφησε στην άκρη τα σχέδια για τον point Giannis και μετέτρεψε τον σταρ του σε μία σύγχρονη (και σαφώς όχι ίδια) εκδοχή του Σακίλ. Ούτε τρίποντα, ούτε 10 ασίστ ανά ματς, ούτε τίποτα παραπάνω από ένα έξτρα σουτάκι από τα τέσσερα μέτρα. Και κατά τα λοιπά, απόλυτη ισοπέδωση μέσα από το ζωγραφιστό, πάνω από τη στεφάνη και στο τρέξιμο. Οι σουτέρ γύρω του δεν τοποθετήθηκαν για να παίρνουν μπάλες ως πρώτη στόχευση, αλλά με προτεραιότητα να ανοίγουν για εκείνον οι χώροι. Το σκορ του Γιάννη από μικρή απόσταση έγινε το plan A και παραμένει το ίδιο μέχρι και σήμερα. Δεν ήταν λάθος ντε και καλά οι προηγούμενες προσεγγίσεις, o Αντετοκούνμπο βελτιώθηκε μέσα από αυτές. Απλώς αυτή ήταν η αποτελεσματικότερη και ίσως ήρθε και στην ώρα της.
Το παιχνίδι με την Ουκρανία ήταν ένα δείγμα της συνθήκης. Ειδικά στην τρίτη περίοδο, όταν ο Γιάννης σκόραρε ασταμάτητα, η εθνική έμοιαζε ως η καλύτερη ομάδα του τουρνουά, εικόνα την οποία κληθήκαμε για πρώτη φορά να πιστέψουμε. Απέναντι μπορεί να μη βρισκόταν η δυνατότερη ανταγωνίστρια, μα στη δική μας πλευρά βρισκόταν η σωστότερη συνταγή.
Η εθνική, βέβαια, δεν είναι Μπακς και γύρω από τον Γιάννη δεν υπάρχουν ανάλογοι σουτέρ. Σωστό. Απλώς στην προκειμένη περίπτωση το ζητούμενο είναι δύο-τρία παιχνίδια, όχι μία ολόκληρη σεζόν. Επίσης, οι αμυντικοί δεν είναι ανάλογου βεληνεκούς με το ΝΒΑ. Και τρίτον, και κυριότερον, η μικρή διάρκεια του τουρνουά επιτρέπει την εφαρμογή κάποιων σχεδίων, τα οποία μπορεί να μην προλαβαίνουν να αποκωδικοποιήσουν οι αντίπαλοι, σχεδίων προορισμένων να βοηθήσουν τον σταρ της ομάδας να σκοράρει περισσότερο.
Το πρώτο το γνωρίζουμε, άμυνα σε διάρκεια και αιφνιδιασμός, κάτι για το οποίο, όπως είπαμε στην αρχή, έχουμε λόγους να αισιοδοξούμε. Ας δούμε εδώ ένα δεύτερο: Παράλληλες δράσεις μακριά από τη μπάλα, προκειμένου να μην μπορούν να ασχοληθούν με τη δημιουργία τείχους πάνω από δύο παίκτες. Δείτε το flare screen του Παπανικολάου στον Ντόρσει, ακριβώς τη στιγμή που ο Θανάσης δίνει το πικ στον Γιάννη, χορογραφημένα από τον κόουτς Ιτούδη.
Έχει φυσικά σημασία το ότι ο παίκτης που κινείται πίσω από το σκριν είναι ο Ντόρσεϊ, η άμυνα προσέχει περισσότερο.
Ακόμη (τρίτη λύση δηλαδή), μοιάζει πολύ καλή ιδέα να εμπλέκονται ο Γιάννης με τον Παπαγιάννη στο πικ εν ρολ, εφόσον μάλιστα είναι δυνατόν και σχετικά γρήγορα. Πλεονεκτήματα; Α. Ένα μεγάλο κορμί αφαιρείται από τη ρακέτα στην άμυνα. Β. Το γρήγορο της υπόθεσης κάνει τις εναλλακτικές αντιδράσεις δυσκολότερες.
Yπάρχει μάλιστα μία παρόμοια φάση λίγο αργότερα, στην οποία ο Παπαγιάννης τρέχει να σκρινάρει (early drag) στο επιθετικό transition. Άντε να το αντιμετωπίσεις αυτό όταν σου συμβαίνει, με τη μανία την οποία επιτίθεται ο Γιάννης. Οι αντίπαλοι ψηλοί μπορούν να παρασυρθούν σε περίεργα μέρη, αδυνατώντας να κλείσουν τους διαδρόμους στα 1-2 μέτρα.
Χθες το απόγευμα, είδαμε επίσης και κάμποσες five out διατάξεις, ειδικά στο πρώτο μέρος, προκειμένου ο Αντετοκούνμπο να πάρει κάποια σουτ από τη μέση (προς κοντινή) απόσταση. Λειτούργησαν επίσης, διότι το ρίσκο της πάσας σε ενδεχόμενο double team, θεωρήθηκε από τους Ουκρανούς υψηλό. Για να μην μακρυγορώ όμως, ας κρατήσουμε πως η εθνική αξίζει πρώτα να επιμείνει στο να βοηθά τον δις MVP του ΝΒΑ να σκοράρει, προτού σκεφτεί οτιδήποτε άλλο αργότερα. Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι να χάσει, αν εκείνος σκοράρει 35 πόντους;
Υ.Γ. Προσοχή: Δεν είναι ατομικό το άθλημα, μέσα από τη λειτουργία βγαίνουν αυτά.
