Η άλλη κατηγορία διάκρισης είναι οι εκτελεσμένες βολές, μάλλον για ευνόητους λόγους (βλ. Γιάννης). Η εθνική κερδίζει περίπου 25 βολές (!) ανά παιχνίδι, αριθμός που απέχει από τα υπόλοιπα σύνολα χιλιόμετρα, με εξαίρεση τη Λιθουανία, που παίζει διαρκώς στη ρακέτα και που πάλι σουτάρει λιγότερες. Είναι πιστεύω αυτονόητο, πως αν ένα σύνολο βρίσκεται διαρκώς στη γραμμή του φάουλ, τότε για να έχουν νόημα οι επισκέψεις του εκεί, θα πρέπει και να είναι εύστοχο. Ε, η εθνική είναι (78%) και μάλιστα στο πρώτο της νοκ άουτ ματς παρουσιάστηκε ακόμη ευστοχότερη. 29 βολές, ποσοστό 83%.
Η ομάδα διακρίνεται επίσης σε διάφορες αμυντικές κατηγορίες, παρόλα αυτά είναι οι δύο προαναφερθείσες που κάνουν τη διαφορά, διότι πρόκειται για εκείνες που κρατούν άκρως παραγωγική μία επίθεση, που κατά τα τα λοιπά εξαρταται κυρίως από την συγκομιδή και τις εμπνεύσεις του Γιάννη Αντετοκούνμπο, χωρίς να υπολογίζει σε σταθερή περιφερειακή εκτέλεση.
Έτσι έγινε άλλωστε και χθες. Όταν στο τέταρτο δεκάλεπτο οι αντιστάσεις των Τσέχων μειώθηκαν, λόγω της διαρκούς προσπάθειας, ο Γιάννης κατάφερε να μπει σε κάθε ένα από τα κενά των αντιπάλων και να διαλύσει μόνος του, με τρίποντα, λέι απ και laser πάσες, την άμυνα τους. Η ζώνη του Γκίνζμπεργκ σταμάτησε να αποφέρει τα επιθυμητά και το μαν του μαν αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση, απέναντι στις άπειρες δυνατότητες του five-out του χαμηλού σχήματος του Ιτούδη. Ο Γιάννης αφηνίασε.
Είναι σχεδόν αναπόφευκτος ο Γιάννης. Ένα ανασταλτικό σχέδιο μπορεί να ελπίζει πως θα τον σταματήσει για κάποια λεπτά ενός αγώνα, όμως αργά ή γρήγορα θα πάρει μπρος και μαζί του θα ανεβάσει όλη την ομάδα. Για αυτό το λόγο ακριβώς, το να μπορούν να αντέχουν οι συμπαίκτες του στα κενά διαστήματα έχει σημασία και επίσης για αυτό, η ευστοχία στις βολές και το low mistake basketball προβάλουν ως απολύτως κομβικά. Φανταστείτε σε ένα ένα στείρο ημίχρονο του Γιάννη να είχε υποπέσει η εθνική σε 7-8 λάθη και να σούταρε τις βολές στο σίδερο. Τότε, ίσως και η δική του ανάκαμψη να μην αρκούσε, αν η ψαλίδα της διαφοράς είχε ανοίξει. Μετράω: 3/3 βολές ο Ντόρσεϊ, 5/5 ο Σλούκας, 1/1 ο Καλάθης, από 3/4 οι δυο Παπ. Και, όπως είπαμε, όλοι μαζί στα 8 λάθη στο σαραντάλεπτο. Οι Τσέχοι εκτέλεσαν 9 βολές στο σύνολο παρεμπιπτόντως...
Ίσως σιγά σιγά να έχει ολοκληρωθεί η χαρτογράφηση του μονοπατιού προς τα μετάλλια, ακόμη και αν ο εκάστοτε αντίπαλος απαιτεί τις απαραίτητες προσαρμογές. Τις επαφές, πέραν του Γιάννη, πρέπει να τις επιδιώξουν όλοι, με τον ίδιο ζήλο που επιδιώκουν τον αιφνιδιασμό. Το ίδιο και τα ριμπάουντ μετά από δικά τους άστοχα σουτ, κάτι που χθες κατάφεραν περίφημα. Για το ζήτημα των λαθών, οι Καλάθης και Σλούκας εώς τώρα αποτελούν εγγύηση, με τον πρώτο μάλιστα να κάνει συνολικά ένα ύπουλα αποτελεσματικό τουρνουά, παίρνοντας σχεδόν μονίμως τις σωστότερες των αποφάσεων. Ο άλλος άνθρωπος της εθνικής που επίσης δεν λαθεύει, είναι μέχρι στιγμής ο προπονητής της, Δημήτρης Ιτούδης.
Πάμε να πηδήξουμε στον χρόνο, μερικές ημέρες πίσω, στο παιχνίδι απέναντι στην Ιταλία. Χοπ.
Ο Ποτσέκο τότε δεν νοιαζόταν να αγκαλιάσει τον Γιάννη, αλλά είχε ανοίξει το γήπεδο με μεγάλα κορμιά και είχε καταφέρει να σταματήσει για ένα διάστημα στην τρίτη περίοδο τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, που μέχρι το ημίχρονο πήγαινε περίφημα. Σε εκείνο το σημείο, ο Ιτούδης τον απέσυρε, ρίχνοντας στο παρκέ τον Λαρεντζάκη και βάζοντας στο πλευρό του Αντετοκούνμπο ένα shooting four (Αγραβάνης), που παράλληλα συγκεντρωνόταν περισσότερο στο προσωπικό μαρκάρισμα, παρά στο κλέψιμο, όπως π.χ. ο Θανάσης. Το σχέδιο πέτυχε και οι Ιταλοί εξαντλήθηκαν.
Τις ίδιες ακριβώς κινήσεις ο Ιτούδης επιχείρησε και χθες, με τη διαφορά ότι αναγνώρισε πως ο φορμαρισμένος φόργουορντ ήταν ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Η πρόβα είχε πετύχει δηλαδή και πέτυχε και η παράσταση, με μία μικρή αλλαγή στον β' ρόλο. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες, το small σχήμα της εθνικής διέπρεψε στην αποστολή του και ο συντονιστής του έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος για τις αποφάσεις του. Και πώς να γίνει διαφορετικά δηλαδή, όταν στην κρισιμότερη καμπή του αγώνα, το σχήμα, η διάταξη, ο πρωταγωνιστής και ο απροσδόκητος ήρωας, παρήγαγαν όλα μαζί την πιο μπασκετικά απολαυστική στιγμή της βραδιάς;
Σε δεύτερη θέαση, έχει τρομερή πλάκα να παρατηρείς τα βλέμματα των Τσέχων, έτσι όπως συγκεντρώνονται όλα επάνω στον Αντετοκούνμπο. Σε τρίτη θέαση αντιλαμβάνεσαι το πόσο έτοιμος πρέπει να είναι ο συμπαίκτης στην περίμετρο, διότι η έμπνευση είναι εξίσου ιδιοφυής και ακαριαία στην εκτέλεση της. Τέλος, σε ένα ακόμη πέρασμα, διαπιστώνεις τις δυσκολίες που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μία οποιαδήποτε άμυνα, όταν ο παίκτης που βρίσκεται μία πάσα μακριά είναι ο Κώστας Σλούκας, δηλαδή ο καλύτερος σουτέρ της ομάδας. Ξαφνικά, το double team δεν μοιάζει και τόσο εύκολη απόφαση.
Τώρα, μετά τους ξορκισμένους δαίμονες, περιμένουν τα βαριά κορμιά της Γερμανίας, μαζί με την γεμάτη έδρα τους και τον παίκτη-αερικό, Φρανζ Βάγκνερ. Η πίστα μοιάζει σαφώς δυσκολότερη από την προηγούμενη, αλλά και πάλι οι ευκαιρίες θα παρουσιαστούν. Οι Γερμανοί είναι ευάλωτοι στην άμυνα στο χαμηλό ποστ και η αντίσταση τους σε ευέλικτα σχήματα είναι συζητήσιμη. Το plan A θα είναι φυσικά να παίξουμε στα ίσα, μιας και πάλι θα διαθέτουμε τον καλύτερο παίκτη στο παρκέ και να αφήσουμε τα προπονητικά κόλπα για την περίπτωση που χρειαστούν στη ροή του αγώνα. Εξάλλου, υπάρχει και μία οδός, που στην προκειμένη περίπτωση φαντάζει ως απολύτως ασφαλής: Αν αποκοπούν οι Σρέντερ και Λο από τον συντονισμό της γερμανικής κυκλοφορίας και (κυρίως) το σκορ, τότε δεν βλέπω πώς μία ακόμη τρομερή βραδιά του Γιάννη δεν θα καταλήξει σε θρίαμβο.
Εύκολο να το λες, βέβαια, οκ. Βήμα βήμα.
