Nαι, οπωσδήποτε! Ειδικά το Σάββατο, που η αναμέτρηση με την Ιταλία έχει προγραμματιστεί για τις 22.00, θα κανονίσουμε και φαγητό. Θα μαζευτούν τα παιδιά μας να παίξουν παραδίπλα στον κήπο. Θα βλέπουν και εκείνα, σαν να βρισκόμαστε στο 1987 ή στο 2004 ή στο 2005 ή σε όποιο έτος τραβάει η ψυχή σας. Θα φέρουν μαζί και το κιβώτιο με τις ερωτήσεις.

Η φετινή πρώιμη απήχηση της εθνικής μπάσκετ έχει φυσικά ονοματεπώνυμο: Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ο σταρ των Μιλγουόκι Μπακς πατάει αυτή τη φορά παρκέ με την γαλανόλευκη, όχι ως ένας από τους καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ, αλλά ως ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, έχοντας στο μεσοδιάστημα στεφθεί πρωταθλητής. Η εξέλιξη του έχει διαψεύσει μέχρι και τους πιο αισιόδοξους του ντραφτ του 2013 και η παρουσία του στο γήπεδο δημιουργεί ένα "φαινόμενο Νοβίτσκι",  δηλαδή δύναται να μετατρέπει ένα συμβατικό εθνικό συγκρότημα σε διεκδικητή ολκής. Δεδομένου πως θα έχει δίπλα του συμπαίκτες με καταξιωμένη πορεία στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο, τότε δικαιούμαστε να είμαστε αισιόδοξοι.

Ο Γιάννης και το τρίποντο

Υπάρχουν δύο τομείς στους οποίους ο Αντετοκούνμπο μπορεί να απογειώσει το παιχνίδι της εθνικής. Τον πρώτο νομίζω τον φαντάζεστε και είναι η άμυνα, για λόγους που δεν χρειάζεται καν να εξηγηθούν (βλ. ο Γιάννης ως help defender, ο Γιάννης στο drop του pick n roll, o Γιάννης στο ξεπέταγμα στις πάσες). Τον δεύτερο θα ήθελα να τον δούμε λίγο περισσότερο, χωρίς όμως πολλές αναλύσεις.

Πρόκειται για το μακρινό σουτ, μία κατ'εξοχήν αδυναμία του συγκροτήματος, ειδικά μετά την αποχώρηση των αξιόπιστων shooting fours της προηγούμενης γενιάς. Η αστάθεια από απόσταση μάλιστα ήταν τα προηγούμενα έτη τόσο μεγάλη, που το όνομα του Κώστα Βασιλειάδη έδινε και έπαιρνε στις συζητήσεις σχεδόν κάθε αποκαλόκαιρο.

Η κατάσταση από άποψη στελέχωσης δεν έχει γενικά διαφοροποιηθεί. Η εθνική στερείται και φέτος αξιόπιστων σουτέρ (πλην Σλούκα), καθώς μέχρι και ο Τάιλερ Ντόρσεϊ νιώθει πολύ πιο άνετα να εκτελεί στην κίνηση, παρά να εκμεταλλεύται τους άδειους χώρους. Η παρουσία του ενδεχομένως λύνει κάποια προβλήματα σε κλειστά παιχνίδια, όμως δεν προσφέρει απαραίτητα αξιοπιστία. Αντίθετα, πιο κρίσιμο μοιάζει το γεγονός πως φέτος η εθνική θα μπορεί να βγάζει πολλά περισσότερα ελεύθερα σουτ, απόρροια του swarming των αμυνών στον Γιάννη.

Συνέβαινε και σε προηγούμενες διοργανώσεις, θα μου πείτε. Όχι ακριβώς. Τα τελευταία τρία χρόνια, ο Αντετοκούνμπο μετράει πολύ σωστότερα τις κινήσεις του απέναντι στα τείχη που στήνουν οι αντίπαλοι. Δεν βιάζεται να επιτεθεί με πρόσωπο, παίρνει τον χρόνο του στο χαμηλό post μέχρι να προσεγγίσει τη στεφάνη και έτσι προβάλει ως ακόμη μεγαλύτερη απειλή. Οι πάσες του βγαίνουν προς τα έξω μόνο όταν έχουν όλοι κλείσει επάνω του, όχι νωρίτερα. Έχει γίνει καλύτερος σκόρερ και άρα ισχυρότερο σημείο βαρύτητας. Οι εποχές που τράκαρε στα μεγάλα κορμιά ανήκουν στο παρελθόν, ακριβώς στην ηλικία που οι περισσότεροι μπασκετμπολίστες πιάνουν το peak τους.

Συνεπώς, το βασικό ερώτημα γύρω από την ομάδα είναι το τι θα κάνει με τις ευκαιρίες που θα της παρουσιαστούν από το τρίποντο και αν οι μέτριοι σουτέρ της θα σουτάρουν καλύτερα, επειδή θα βρίσκονται συχνότερα ελεύθεροι. Το χαμένο ντέρμπι με τη Σερβία είναι χαρακτηριστικό: Όταν η εθνική έφτασε τους 68 πόντους, κάπου στα μέσα της τέταρτης περιόδου, απώλεσε τρία ελεύθερα τρίποντα, που θα της επέτρεπαν να ξαναμπεί στο ματς πολύ νωρίτερα από το τελευταίο λεπτό και χωρίς την μπασκετικά παράδοξη αλληλουχία του φινάλε (δύο χαμένες βολές από τον Γιόκιτς, τρίποντο Θανάση κλπ).

Αυτά τα χαμένα σουτ τα έχω εδώ και κάποιες μέρες διαρκώς στο μυαλό μου. Αν οι αντίπαλοι πειστούν πως αξίζουν το ρίσκο, τότε η επιρροή του Γιάννη στην crunch time θα μειωθεί και το "κόλπο" του να παίζει σέντερ ευκαιριακά, θα χάσει μέρος της ισχύος του. Αν όμως μπουν, τότε ο παιχταράς θα έχει τους χώρους να αφήσει το αποτύπωμα του, με τον ίδιο τρόπο που πριν ενάμιση χρόνο το άφησε στους τελικούς του ΝΒΑ - σκοράροντας δηλαδή και ο ίδιος στα κρισιμότερα σημεία. Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά κάπως έτσι κατάφερε ο Γιόκιτς να πετύχει τόσα καλάθια στην παράταση πριν λίγες μέρες. Λόγω της ευστοχίας των υπόλοιπων, η εθνική αναγκάστηκε να τον μαρκάρει χωρίς πολλές βοήθειες.

Και χωρίς σέντερ...

Ναι, βεβαίως. Όμως εδώ μιλούμε για τους "δικούς μας" σουτέρ. Ένα 35% ίσως μοιάζει αρκετό προς το παρόν, παρόλα αυτά το επιθυμητό θα ήταν τρεις τέσσερις μονάδες παραπάνω και αυτό διότι αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που το αγαπημένο μπάσκετ της εθνικής (άμυνα, ανοιχτό γήπεδο) δεν θα είναι εφικτό. Ή μάλλον σωστότερα, δεν θα είναι εφικτό να πάει η ομάδα γρήγορα στη στεφάνη και προκειμένου να συνεχίσει να τρέχει, θα χρειαστεί να ευστοχεί από απόσταση, μέχρι και στον αιφνιδιασμό. Το καλό είναι πως με τον Ιτούδη στον πάγκο, το transition γίνεται με όρους σετ παιχνιδιού σε τοποθετήσεις και αποστάσεις.

Από εκεί και πέρα, φυσικά θα έχουμε όλοι και όλες το νου μας στην υγεία κομβικών παικτών, όπως ο Σλούκας και το δίδυμο των σέντερ. Δεν έχω ιδέα τι να γράψω επάνω σε αυτά όμως, συνεπώς ας τα προσπεράσουμε, με την ευχή να δούμε ως επί το πλείστον κανονικές (sic) συνθέσεις και όχι τον Θανάση να τα βάζει με τα θηρία ή τον Γιάννη να εξαντλείται από τα σπρωξίματα. Το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε να δούμε είναι μία δοκιμασία των αντοχών του, σε ένα τουρνουά που προβλέπεται μακρύ και πυκνό.

Άλλωστε, δεν υπάρχει εθνική χωρίς Γιάννη και παρακαλώ να συγχωρήσετε τον αφορισμό. Προφανώς πρόκειται για κατάχρηση, προορισμένη να εννοήσει την παραδειγματική στροφή που έχει συντελεστεί στο συγκρότημα, λόγω της παρουσίας του δις MVP του NBA. Τα γήπεδα γεμίζουν για χάρη του, η ομάδα είναι φαβορί εξ αιτίας του, οι παρέες ανυπομονούν να τον δουν και, δυστυχώς, γύρω του διαδραματίζεται ακόμη εντονότερα η πολιτική σπέκουλα, συμπεριλαμβάνοντας αυτή τη φορά και τα αδέρφια του, καθώς είναι συμπαίκτες του. Δεν ξέρω πού θα πάει όλο αυτό αν η εθνική προχωρήσει, πάντως μου φαίνεται πολύ δυσκολότερο να αντιμετωπίσουμε τους υμνητές της αριστείας από τους φασίστες - στο συγκεκριμένο ζήτημα. Οι φασίστες έχουν απομονωθεί ήδη από την συγκυρία, που τους έχει προσπεράσει και φτύσει ταχύτατα (όχι σε άλλους τομείς, μην παρεξηγηθώ). Οι πρώτοι όμως; Πού θα πάει το βιολί των επαίνων προς την εθνική, επειδή δήθεν εκπροσωπεί την Ελλάδα που θέλουμε;

Η εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ δεν έχει φυσικά καμία σχέση με τη χώρα. Ανά τα χρόνια, αποτελεί την λιγότερο "εθνική" από όλες τις εθνικές. Η μπασκετική μασονία των παλαιότερων καιρών πιάστηκε πάνω της, όχι για να προωθήσει οτιδήποτε εθνικό, αλλά για να αδράξει την ευκαιρία να κάνει το σπορ λαοφιλές, προκειμένου να εκμεταλλευτεί μία αγορά με δυνατότητες. Στην περίπτωση της συγκεκριμένης ομάδας, το δέσιμο ήταν πρότερα με το άθλημα, τους όρους και τις τακτικές του, παρά με την πατρίδα. Ήταν εκείνη που δίδαξε το μπάσκετ στον κόσμο και αυτή της η διδασκαλική ιδιότητα βοήθησε στο να αντιμετωπίζονται οι επιτυχίες και οι αποτυχίες της με σύνεση και υπό όρους αγωνιστικούς. Με τον ίδιο τρόπο έκανε ορκισμένους φανζ και κάποιους ή κάποιες από εμάς, που δεν μας καίγεται για καρφί για οτιδήποτε εθνικό και αποστρεφόμαστε τα εθνικά σύμβολα πάσης φύσεως.

Ας μας λείπουν αυτά. Η πολιτική δεν πηγαίνει ποτέ ξέχωρα από τον αθλητισμό, ομως η βίαιη μετάγγιση της που συντελείται στην εθνική, θα αντιμετωπιστεί όπως της αξίζει. Με παρέες, συγκεντρώσεις, μπυρίτσες, για να δούμε την εθνική του Γιάννη Αντετοκούνμπο, του καλύτερου παίκτη στον κόσμο. Τι λέτε, θα μαζευτούμε να δούμε εθνική;

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

By the way, καλώς ήρθατε στη νέα σεζόν του Basketball Guru. Αναμένεται η δυναμική επιστροφή των BG Specials από Οκτώβριο, ενώ το πρώτο podcast θα βγει στον αέρα περί τα μέσα Σεπτεμβρίου. Η ομάδα θα έχει κάποιες αλλαγές στη σύνθεση, όχι θεαματικά πράγματα. Μας βλέπω τρομερά ορεξάτους μετά τις διακοπές, για να δούμε πώς θα μας βγει.

Ας αποχαιρετήσουμε και το καλοκαίρι σιγά σιγά με μία φωτό από ένα μονοπάτι στους πρόποδες του Ταϋγετου, κάπου στην Μεσσηνιακή Μάνη.

Αληθινό αριστούργημα, καλή σεζόν σε όλες και όλους.