Μαζευτήκαμε χωρίς προκαθορισμένη διαδικασία στο μοναδικό καφέ του οικισμού, καθώς το αθλητικό κέντρο του συλλόγου μας, που αποτελούσε παντα τόπο συνάντησης, είχε γίνει στάχτη. Τα νέα για την συνέλευση μαθεύτηκαν από «στόμα σε στόμα», που θα έλεγαν παλιά, και τελικά ο κόσμος έφτασε να στριμώχνεται στο μικρό προαύλιο, μέχρι και να σκαρφαλώνει στα κάγκελα. Αν δεν κάνω λάθος, συζητήσαμε τότε περί τα 200 άτομα, ο καθένας και η καθεμιά εκπροσωπώντας μία ή δύο οικογένειες. Ξέρετε πώς είναι αυτά. "Γιώργο αν μπορείς πήγαινε εσύ και πες μας τα νέα και εμάς".

Ακριβώς δίπλα στο καφέ, σε ένα άδειο ισόγειο που είχε παραχωρηθεί από τον ιδιοκτήτη του, μαγείρευε για τα ξεσπιτωμένα νοικοκυριά η κουζίνα "ο Άλλος Άνθρωπος", μία από τις πολλές καταπληκτικές συνεργατικές δομές αλληλεγγύης που στάθηκαν δίπλα μας εκείνες τις μέρες. To αποτέλεσμα ήταν να διεξαχθεί η συνέλευση μέσα σε αρώματα που είχαμε αληθινά ανάγκη, καθώς για μία εβδομάδα, αλλά και για μήνες αργότερα, ο τόπος δεν ανέδυε τίποτε άλλο από τη σιχαμερή μυρωδιά του καμένου. Καμένο πλαστικό; Μύριζε. Καμένο Ξύλο; Φυσικά και μύριζε. Τσίγκος; Μέταλλο; Πέτρα; Μύριζαν.

Η συνέλευση ξεκίνησε χωρίς κανέναν ιδιαίτερο συντονισμό και βρήκε τους ρυθμούς και τα πρόσωπα της μέσα από τη συζήτηση. Το πιο αξιοσημείωτο είναι πως κανένας ή καμία δεν αναλώθηκε σε προσωπική περιπτωσιολογία, αλλά όλες και όλοι έβαλαν ζητήματα κοινής μέριμνας, όπως για παράδειγμα η απομάκρυνση των καμένων, η αποκατάσταση ύδρευσης και ρεύματος, η απομάκρυνση καρκινογόνων υλικών (σαν το ελενίτ) και φυσικά οι τρόποι αποκατάστασης της περιοχής και η αποσαφήνιση της γραφειοκρατίας. Είχαμε φίλους, φίλες, γνωστούς και γνωστές, συγγενείς, που πριν λίγες ημέρες είχαν χαθεί, όμως για εκείνο τα απόγευμα υπήρχε μόνο το μέλλον, μιας και οι άνθρωποι κοιτούν αλλού από εκεί που στρέφονται οι φακοί των media. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην γυρίσουμε και να μην γυρνάμε πίσω, θα το κάνουμε κάθε μέρα για όλη μας τη ζωή. Απλώς, όσο κλισέ και αν ακούγεται, στις 30 Ιουλίου του 2018, μαζευτήκαμε για να κοιτάξουμε μπροστά και το καταφέραμε.

Μέσα από τις διαβουλεύσεις προέκυψε, χωρίς την παραμικρή ψηφοφορία δημοκρατικού τύπου, αλλά με συναίνεση, μία συντονιστική επιτροπή. Μέλος της ήμουν κι εγώ, αλλά λίγο αργότερα παραχώρησα τη θέση μου σε μία ικανότερη γυναίκα, περιορίζοντας τη δραστηριότητα μου σε τομείς που μπορούσα να συνεισφέρω ουσιαστικότερα. Χωρίς εμένα, με καταπληκτικούς ανθρώπους, η συντονιστική επιτροπή πέτυχε να επιταχύνει αμέτρητες διαδικασίες και να ασκήσει μεγάλη πολιτική πίεση, μήπως και προχωρήσουν όλα γρηγορότερα και εισακουστούν οι επιθυμίες μας από τους φορείς. Συνέβη μόνο ως ένα ελάχιστο σημείο και τα περισσότερα τελικά πραγματοποιήθηκαν μέσα από την τοπική, ανεξάρτητη πρωτοβουλία και τη διαρκή συννενόηση.

Η επιτροπή αργότερα αντικατέστησε απολύτως συναινετικά το διοικητικό συμβούλιο του Εξωραϊστικού Συλλόγου Νέου Βουτζά, προκειμένου να ενισχυθεί θεσμικά, και συνεχίζει ως τώρα να ενημερώνει τους πάντες και να καλεί σε συνελεύσεις. Ο έτερος σύλλογος του Νέου Βουτζά δε, ο αθλητικός σύλλογος "ΑΣ ΠΡΟΟΔΟΣ", κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο να ανοικοδομήσει ολόκληρο το αθλητικό κέντρο και να προσθέσει επιπλέον τμήματα. Σήμερα, την ώρα που γράφω, έχουμε έχουμε περίπου 300 αθλούμενες οικογένειες-μέλη του οικισμού, τέσσερα γήπεδα τένις, ένα μπάσκετ, ένα ποδοσφαίρου και μία πανέμορφη αίθουσα για χορό, πινγκ πονγκ και λοιπές πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως συναυλίες, συζητήσεις, λέσχη ανάγνωσης και θεατρικά. Α, πρόσφατα φτιάξαμε και βιβλιοθήκη, μέρος της οποίας έχει τοποθετηθεί σε κοινή θέα εν οίδει ανταλλακτηρίου, έτσι ώστε ο καθένας/η καθεμία να παίρνει ένα βιβλίο και να αφήνει ένα δικό του/δικό της. Υπήρχαν και πριν, σχεδόν όλα. Απλώς είχαν δημιουργηθεί με κόπους 35 χρόνων, που ξαφνικά έπρεπε να συμπτυχθούν εντός λίγων μηνών.

Οι διαδικασίες ήταν έντονες και για να έρθουν τα πάντα εις πέρας, χρειάστηκε να ζητηθεί η αρωγή χορηγών. Η προσωπική μου άποψη για τέτοιου είδους δικτυώσεις δεν είναι και η καλύτερη, διότι το σύμπλεγμα των οφελών συνήθως δεν φανερώνεται πλήρως, όμως εδώ συνέτρεχαν δύο συνθήκες: Πρώτον, ότι βρέθηκαν άνθρωποι και οργανισμοί να βοηθήσουν, την ώρα που οι επίσημοι θεσμικοί φορείς δεν ενδιαφέρονταν να δώσουν φράγκο. Δεύτερον, ότι η γνώμη μου δεν μετράει παραπάνω από των ανθρώπων που προσπάθησαν περισσότερο. Τα πάντα έγιναν καλώς και όποιοι/ες έχουν αντίρρηση, θα υπάρχει εκείνη η συνέλευση να μας θυμίζει, ότι καταλήξαμε στα σχήματα μας από κοινού. Στην τελική, καρπούζι υπήρχε, μαχαίρι εξίσου και δεν θυμάμαι τίποτε με μεγαλύτερη περηφάνεια από το σούρουπο στο καφέ, όταν διαλύσαμε συνοπτικά τις αγκυλώσεις των δημοκρατικών διαδικασιών και λειτουργήσαμε σαν αληθινή κοινότητα, με τη φωνή όλων να ακούγεται στο τέλος σαν μία και αραγής.

Το ίδιο συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Οι δύο σύλλογοι του Νέου Βουτζά καλούν σε τακτικές συνελεύσεις και προβαίνουν, όταν έρχεται η στιγμή, σε κοινά ψηφίσματα, κοινές δράσεις και κοινές αποφάσεις. Ομοίως συμβαίνει και στο Μάτι, απλώς δεν είμαι σε εκείνους τους σχηματισμούς για να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Σε κάθε περίπτωση, οι συγκυρίες απαιτούν την συχνή επικοινωνία μεταξύ όλων, διότι εξακολουθούμε να βρίσκουμε μπροστά μας εμπόδια, τοποθετημένα απροκάλυπτα από το κράτος και τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Aν αρχίσω να τα απαριθμώ ή να τα περιγράφω αναλυτικά, αντί για άρθρο θα γράψω βιβλίο. Περιπτώσεις που κάτοικοι, μέλη των συλλόγων οδηγήθηκαν στο αυτόφωρο, επειδή πήραν πρωτοβουλίες (όχι στα κρυφά) αναδιαμόρφωσης των χώρων, αέναες κωλυσιεργίες έργων μέχρι να είναι διαθέσιμος ο σωστός (sic) εργολάβος, αναπάντητα αιτήματα και μία μόνιμη καπήλευση των φορέων επάνω στο έργο των άλλων. Μένει δε ακόμη στη μνήμη μου χαραγμένη η απελιπισία του πρώην διοικητή του εθελοντικού πυροσβεστικού σταθμού του διαλυμένου οικισμού του Προβάλινθου, όταν την τελευταία φορά που τον συνάντησα, μου έδειχνε γραπτές απαντήσεις χρόνων από διάφορες αρμόδιες (sic) αρχές, στις οποίες οι εκκλήσεις του για ενίσχυση του εξοπλισμού, της συντήρησης των οχημάτων και της αναδιαμόρφωσης του πυροσβεστικού δικτύου της περιοχής, παρασέρνονταν σε μία ρουφήχτρα ακατανόητων εγγράφων. Τι νομίζετε, έτσι τυχαία ήρθε η καταστροφή, επειδή φύσηξαν εννέα μποφόρ; Από το 1995 και την πρώτη φωτιά το περιμέναμε. Θα συνέβαινε, ανεξαρτήτως κυβέρνησης.

Η πραγματικότητα της καθημερινότητας των συλλόγων της περιοχής μετά την πυρκαγιά δεν έχει αλλάξει σε πολλά σε σχέση με ό,τι ήταν πριν. Με το που υπερπηδάμε το ένα εμπόδιο, εμφανίζεται ένα καινούριο, διότι το κράτος, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, έχει φροντίσει για τη συνέχεια του, δημιουργώντας νομικούς δαιδάλους, που αποθαρρύνουν πλήρως την τοπικά οργανωμένη δράση εκτός των ορίων του. Αυτή ενοχλεί, για τον απλούστατο λόγο ότι οι επιδιώξεις της αρθρώνονται συλλογικά, χωρίς να πατούν στους δρόμους που έχουν χαραχτεί από την κεφαλή.

Συχνά η δράση θα συνοδεύεται από συμβιβασμούς, που προσωπικά αποστρέφομαι. Ομως ακόμη και αν είναι έτσι, πρόκειται για το κομμάτι της κοινωνικής/πολιτικής οργάνωσης, το οποίο αξίζει να χτίσουμε και να το βελτιώσουμε, ο καθένας και η καθεμία από το πόστο του. Καμία αρχή δεν μας κάλεσε στο καφέ και κανένας άρχοντας δεν μας συντόνισε.

Το βράδυ εκείνο, όταν γύρισα στο σπίτι που προσωρινά μας φιλοξενούσε, είχα βρει ξανά την ελπίδα, πως ο τόπος μας θα επανέλθει γρηγορότερα από όσο μπορούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή να φανταστώ. Απόψε, όταν θα περπατήσουμε πολλοί και πολλές μαζί προς το Μάτι, για την ετήσια τελετή μνήμης στο λιμανάκι, θα την επιβεβαιώσω και πάλι. Και αύριο, όταν θα καθίσουμε παρέα στις κερκίδες του αθλητικού μας κέντρου, για μία συναυλία τιμής, το δάσος θα χορεύει ξανά.