Ψιλά γράμματα. Έτσι κι αλλιώς, η 27η αγωνιστική ήταν σαν να μην έγινε, καθώς το κλίμα παραήταν βαρύ μετά τις αναμετρήσεις, με τους πρωταγωνιστές να στέκονται στις δηλώσεις τους κυρίως στα τραγικά συμβάντα της Ουκρανίας. Όση δύναμη και αν έχει ο αθλητισμός, δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της ανάθεσης του να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια αδίστακτων ανθρώπων και δυναστικών κυβερνήσεων, όταν εκείνοι και εκείνες αποφασίζουν να σκοτώσουν κόσμο, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ολίγων.
Δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε σε αυτή εδώ τη στήλη, έστω για μία εβδομάδα ακόμη, πριν επανέλθουμε στα καθιερωμένα. Τη δεδομένη στιγμή, το να κοιτάξουμε τα παιχνίδια είναι σαν να προσποιούμαστε πως δεν συμβαίνει τίποτα, τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι γίνονται πρόσφυγες μέσα σε λίγες ώρες και άλλοι πεθαίνουν ακαριαία, χτυπημένοι από τις βόμβες του Πούτιν. Πού θα αναζητήσουν καταφύγιο και ποιες χώρες θα ανοίξουν όντως διάπλατα τις πόρτες τους για να τους υποδεχτούν, χωρίς να καταφύγουν σε αριθμητικές πράξεις;
Το ουκρανικό ζήτημα πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω, δεν πρόκειται για μία διαμάχη με αφετηρία το πραξικόπημα (για άλλες και άλλους δημοκρατική ανατροπή) του 2014. Εμπλέκει στον πυρήνα του φιλοδοξίες για εδαφικό και ενεργειακό έλεγχο, αντίρροπες δυνάμεις μεταξύ των δυτικών κρατών και της Ρωσίας, διαρκείς εναλλαγές της εξουσίας ανάμεσα σε ηγέτες επιρροής των μεν και δε. Γενικώς, αφορά τις διακλαδώσεις ενός περίπλοκου ιστού, στην ύφανση του οποίου καμία πλευρά δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Προσωπικά, για την κατανόησή του θα πρότεινα τις παρακάτω πηγές, που αφορούν κείμενα και podcasts. Περιέχουν αντικρουόμενες απόψεις, αλλά σε αυτές επιχειρείται αρκετά ενδελεχώς μία ιστορική αναδρομή.
https://www.commondreams.org/views/2014/02/27/cheering-democratic-coup-ukraine
https://www.jstor.org/stable/24483306
Όποια οπτική και να επιλέξει κάποιος/α, είναι φανερό πως τίποτε από όσα αναφέρονται εντός τους δεν είναι ποιήματα των λαών. Είναι απότοκα των πράξεων εξουσίας, οι οποίες δεν απορρέουν μόνο από τις κυβερνήσεις, αλλά και από τους κρατούντες το κεφάλαιο, τα μέσα παραγωγής (με τις έννοιες να νοούνται ευρύτερες από αυτές μίας τυπικής μαρξιστικής ανάλυσης), τα μέσα ενέργειας ή τα μέσα πληροφόρησης και επικοινωνίας. Δεν έχουν καμία σχέση οι δικές τους επιδιώξεις με εκείνες των περισσότερων ανθρώπων, που ούτε τον πόλεμο θέλουν, ούτε τους ενδιαφέρει να επικρατήσουν έναντι των άλλων σε κάθε πιθανή και απίθανη πτυχή της ζωής. Τέτοιοι στόχοι αφορούν τους ολίγους, οι οποίοι για να τους πετύχουν, ανασύρουν βολικά τις έννοιες που σχεδόν νομοτελειακά καταλήγουν διχαστικές: Πατρίδα, φυλή, σύνορα, θρησκεία, σημαία, έθνος, κληρονομιά. Επάνω σε αυτές τις αηδίες έχουν συναρμολογηθεί συρράξεις, φασιστικές εισβολές και πόλεμοι, που συνέβησαν για τελείως διαφορετικά αίτια. Αν τα αναλύσει κανείς με γενναιότητα, θα πρέπει με ακόμη περισσότερη τόλμη να αναγνωρίσει το αναπόφευκτο: Πως η κύρια (ίσως και η μοναδική) αντιπαλότητα η οποία αφορά τους λαούς είναι εκείνη της τάξης ή αν προτιμάτε της πολιτικής/οικονομικής/κοινωνικής διαστρωμάτωσης-ιεραρχίας.
Ας σταματήσει η ανάλυση εδώ, παρόλα αυτά, άλλωστε είναι γνωστά σε κάθε σκεπτόμενο υποκείμενο τα παραπάνω. Για αυτή την εβδομάδα, είναι τρομερά δύσκολο να γράψουμε για την Ευρωλίγκα, όταν οι αγώνες της αναβάλλονται για τέτοιους λόγους και έτσι θα περιμένουμε λίγο, έστω και για λίγες ημέρες, με την ελπίδα πως θα ηρεμήσουν τα πράγματα. Δεν υπάρχει λόγος να επιλέξουμε πλευρά, πάντως, διότι φανερά η Ρωσία δολοφονεί και η Δύση παρακολουθεί, έχοντας στο νου της αποκλειστικά τις οικονομικές της επιδιώξεις και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.
