Η πρώτη πεντάδα

1. O Μάοντο Λο μου δίνει την εντύπωση πως περνά ιδιαίτερα ευχάριστα τον μπασκετικό του χρόνο απέναντι στις ελληνικές ομάδες και τίποτα δεν άλλαξε το βράδυ της Πέμπτης, κόντρα στον Ολυμπιακό. Ο Γερμανός γκαρντ ήταν ο βασικός λόγος που η Άλμπα μπορούσε να χτυπά ασταμάτητα σε καταστάσεις αιφνιδιασμού στο πρώτο ημίχρονο, ενώ και ο ίδιος έβρισκε εύκολους πόντους πάνω στις αλλαγές της άμυνας, συνεχίζοντας να εκτελεί με μεγάλη άνεση και θάρρος από την περιφέρεια και κυρίως μετά από ντρίμπλα (47% στη σεζόν). Ακόμη και όταν οι ερυθρόλευκοι μάζεψαν τον ρυθμό και δεν επέτρεψαν στην Άλμπα να τρέξει, ο Λο συνέχισε να ψάχνει το τρίποντο, εκμεταλλεύτηκε κάθε φορά που οι ψηλοί (και κυρίως οι Βεζένκοφ-Μάρτιν) βρέθηκαν πάνω του μετά από σκριν και τελείωσε τον αγώνα με 27 πόντους (5/6 δίποντα, 5/6 τρίποντα, 2/2 βολές), 5 ριμπάουντ και 7 ασίστ, σε μία από τις πιο γεμάτες εμφανίσεις του διημέρου.

2. Βίντατζ σόου από τον Σέρχιο Γιουλ, ο οποίος κράτησε επιθετικά τη Ρεάλ Μαδρίτης από το σημείο της αποβολής του Ταβάρες κι έπειτα (περισσότερα για τη χιονοστιβάδα που προκάλεσε αυτή η αποβολή στον συγκεκριμένο αγώνα παρακάτω). Ο Ισπανός γκαρντ πήρε πάνω του με προσωπικά σουτ την προσπάθεια των Μαδριλένων να μείνουν κοντά στο σκορ στην τρίτη περίοδο, έδωσε για λίγο την ‘’μπαγκέτα’’ στον Ερτέλ στην τέταρτη, μέχρι να βρει ξανά ο ίδιος το μεγάλο τρίποντο της ισοφάρισης, 52’’ πριν λήξει η κανονική διάρκεια του αγώνα. Ήδη ζεστός, έφτιαξε δύο-τρία μεγάλα σουτ στην παράταση, το ένα πιο ζόρικο από το προηγούμενο. Γιατί να τα γράφω βέβαια, η εικόνα μιλάει καταλληλότερα:

20 πόντοι με 5/7 τρίποντα, 3/11 τρίποντα (οκ, έφυγαν και μερικά τούβλα στην πορεία) και 2 ασίστ σε 21’ συμμετοχής για έναν από τους μεγαλύτερους δημιουργούς σκορ της γενιάς μας. Νίκη που ουσιαστικά ψιλο-σφραγίζει τη δεύτερη θέση για τη Ρεάλ, την οποία τελειώνεις αν σου δοθεί η ευκαιρία, όπως συνέβη με την Αρμάνι προχθες. Αλλιώς, καλά ξεμπερδέματα με τον Γιουλ, δέκα χρόνια τα ίδια (μας) κάνει.

3. Το σύνολο του Ερυθρού Αστέρα στηρίζει τη (σχετικά καλή και γρήγορη) επιθετική κυκλοφορία του στο γεμάτο παιχνίδι του Νίκολα Κάλινιτς και το βράδυ απέναντι στην Μακάμπι δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ο Σέρβος φόργουορντ αρχικά βρήκε εύκολους πόντους τρυπώντας το αντίπαλο καλάθι (κυρίως με off-ball κοψίματα) όπως κάνει όλη τη σεζόν, λες και αντιλαμβάνεται ακριβώς το νανοσεκόντ που πρέπει να ξεκινήσει την κίνησή του ώστε να απελευθερωθεί πλήρως. Όταν η μπάλα ακούμπησε πάνω του περισσότερο (κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο) λειτούργησε ως πλάγιος δημιουργός. Έφτιαξε με υπομονή σουτ για τον απλωμένο Γουόλτερς ή τον Κούζμιτς χαμηλά, διάβασε σωστά τον κάθε αμυντικό που κλήθηκε να τον μαρκάρει πάνω στο ποστάρισμά του και μ’ ένα καλάθι πάνω στον Νάναλι ουσιαστικά σφράγισε τη νίκη του Ερυθρού, 45’’ πριν το φινάλε. 15 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 2 κλεψίματα για τον Κάλινιτς, o οποίος στα 30 του εμφανίζει την πιο πλήρη (και παράλληλα ηγετική) μπασκετική βερσιόν του.

4. Σπουδαία all-around εμφάνιση του Εντγκάρας Ουλανόβας στη νίκη της Ζαλγκίρις επί της Μπαρτσελόνα. Ο Λιθουανός φόργουορντ έκανε ‘’όλα εκείνα τα μικρά που δε φαίνονται στη στατιστική’’, μόνο που εδώ όντως φάνηκαν. Αμυντικά κάλυψε κάθε χιλιοστό του γηπέδου και μάζευε εύκολα ριμπάουντ, αλλά και λανθασμένες πάσες των Καταλανών, ενώ στην επίθεση περιορίστηκε στις γνωστές μετρημένες επιλογές του, σκοράροντας μάλιστα σε ένα ζευγάρι κρίσιμων βολών και ένα πλάγιο mid-range στο φινάλε, που πήγαν τη διαφορά στο +8 και έφεραν στη Ζαλγκίρις την τελική επικράτηση. 13 πόντοι για τον Ουλανόβας με μόλις 6 προσπάθειες και 6/8 βολές, 8 ριμπάουντ, 6(!) κλεψίματα και 2 τάπες.

5. Η φρόντλαιν της Μπασκόνια ήταν εκείνη που πρωταγωνίστησε στη ζόρικη νίκη επί της Βιλερμπάν στο Αστρομπάλ. Για τρεις περιόδους περίπου ο Ματτ Κοστέλο έκανε σταθερή ζημιά στους ψηλούς της Βιλερμπάν, κερδίζοντας αρκετά φάουλ, δίνοντας τον απαραίτητο χώρο στον Μπόλντγουιν να επιτεθεί, αλλά και με δικές του μετρημένες εκτελέσεις που κρατούσαν μία μικρή διαφορά για τους Βάσκους. Όταν οι Γάλλοι πέρασαν μπροστά (κυρίως με προσωπικό σόου του Πολ Λακόμπ που σκόραρε 10 πόντους στην τέταρτη περίοδο) ανέλαβε να καθαρίσει το παιχνίδι ο -επίσης ζεστός- Άλεκ Πίτερς, εκμεταλλευόμενος τα χαμηλότερα κορμιά που τον μάρκαραν στο ποστ, με εύκολο δικό του σκορ αλλά και μία ασίστ σε τρίποντο του Γκιεντράιτις που πήγε τη διαφορά στο +4, ένα λεπτό πριν το φινάλε. 13 πόντοι για τον σχεδόν άχαστο Κοστέλο (2/2 δίποντα, 2/2 τρίποντα, 3/4 βολές) με 8 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 3 τάπες και βαθμό 28 στο σύστημα αξιολόγησης, 17 πόντοι (4/7 δίποντα, 3/7 τρίποντα), 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 2 κλεψίματα για τον Πίτερς, ο οποίος έφυγε με 5 φάουλ όταν πια η Μπασκόνια είχε κλειδώσει το ματς.

Ο x-factor

Πέραν της μεγάλης εμφάνισης του Μάοντο Λο (αλλά και του Όσκαρ Ντα Σίλβα που έκανε σημαντική ζημιά στο δεύτερο ημίχρονο) η Άλμπα χρειάστηκε και σημαντικά σουτ από τον Τζαλίν Σμιθ για να επιβληθεί του Ολυμπιακού, κυρίως στην τέταρτη περίοδο. O Αμερικανός κόμπο-γκαρντ μπήκε στο τελευταίο δεκάλεπτο έχοντας σκοράρει μόλις 5 πόντους, βρήκε γρήγορα άλλους τόσους που κράτησαν τη διαφορά στο +6 για τους Γερμανούς, ενώ με δύο ζόρικες εκτελέσεις (ειδικά ένα πλαϊνό τρίποντο 4’ πριν το φινάλε, με τον Χασάν Μάρτιν επάνω του) ανέβασε το σκορ στο +12, τελειώνοντας ουσιαστικά οποιαδήποτε περίπτωση να επιστρέψουν οι ερυθρόλευκοι στον αγώνα. 10 πόντοι στην τέταρτη περίοδο για τον Σμιθ, 15 συνολικά με 3/6 δίποντα και 3/6 τρίποντα, η τρίτη σερί εμφάνιση που βρίσκει περισσότερους από 15+ πόντους, εκμεταλλευόμενος τις δημιουργίες των Λο και Σίκμα. Ο συγκεκριμένος είναι 27 ετών αλλά επί της ουσίας ρούκι στην τοπ ευρωπαϊκή διοργάνωση, μ’ ένα δυνατό φινάλε στη σεζόν λογικά θα τον βλέπουμε και τα επόμενα χρόνια στον κλασικό ρόλο του σκόρερ από τον πάγκο.

Το avatar

Για τρεις περιόδους ο Νίκολα Μίροτιτς ήταν σε φουλ MVP mode και επί της ουσίας ο βασικός λόγος που η Μπαρτσελόνα έμενε μέσα στο ματς, με 23 πόντους και εξαιρετικό διάβασμα του παιχνιδιού, είτε για να πασάρει έγκαιρα σε ελεύθερους συμπαίκτες μόλις η Ζαλγκίρις δίπλωνε πάνω του, είτε για να εκμεταλλευτεί τις γρήγορες στροφές του προς το καλάθι και να κερδίσει -αρκετά- φάουλ. Παρεμπιπτόντως, καταλαβαίνω πως το MVP mode προϋποθέτει και την ανάλογη προστασία, όμως το ‘’δώστε στον Μι, δώστε στον Μίροτιτς βολές’’ θα ακουγόταν τίμια στα Λιθουανικά, με 10 ελεύθερες βολές σε 20 λεπτά περίπου.

Τέλος πάντων, στην επιστροφή του στο παρκέ με 6 λεπτά να απομένουν και το παιχνίδι στον πόντο, ίσως περιμέναμε ανάλογη συνέχεια στη μεγάλη του βραδιά, αλλά…μάταια. Ο Μίροτιτς σ’ αυτό το διάστημα έγραψε 4 λάθη, 2 φάουλ (το ένα επιθετικό), 2 άστοχα σουτ στο τελευταίο δίλεπτο και μόλις 3 πόντους. Αχαρακτήριστα θολωμένος και με κακές επιλογές για αθλητή τέτοιας κλάσης, το τραγικό του κλείσιμο στον αγώνα στάθηκε μάλλον κομβικό στο να φύγει η Μπάρτσα με ήττα από τη Λιθουανία. 

Το ματς

Το ντέρμπι για τη δεύτερη θέση ανάμεσα σε Ρεάλ Μαδρίτης και Αρμάνι Μιλάνο είχε κανονική ροή, το σκορ κοντά κτλ κτλ, ώσπου στα μέσα της τρίτης περιόδου ο Εντι Ταβάρες αποφάσισε να του βάλει φωτιά:

Το παραπάνω φάουλ στον Χάινς χρεώθηκε ως αντιαθλητικό και σε συνδυασμό με την πρότερη τεχνική ποινή (όχι τελείως άδικη η γκρίνια βέβαια, γιατί στην ίδια φάση τρώει και ο ψηλός της Ρεάλ αρκετό ξύλο) οδήγησαν στην αποβολή του Ταβάρες, ο οποίος μέχρι τότε ήταν ο κορυφαίος των Μαδριλένων μαζί με τον Γκερσόν Γιαμπουσέλε. Από εκείνο το σημείο και έπειτα υπάρχει ένα ντόμινο γεγονότων, όπου το πρώτο πλακίδιο είναι η τακτική προσέγγιση της Αρμάνι και το φινάλε η απόλυτη παράνοια. Η ομάδα του Μεσίνα επέλεξε να επιτεθεί εξ’ ολοκλήρου στο ζωγραφιστό, ο Νικολό Μέλι (18 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 2 κλεψίματα) σκόραρε μ’ όποιον τρόπο ήθελε, ενώ οι Ντέβον Χολ (21 πόντοι, 4 ασίστ) και Ντιλέινι (άποντος μέχρι εκείνο το σημείο, τελικά 8 πόντοι και 6 ασίστ) τρυπούσαν συνεχώς κάθετα προς το καλάθι και έφταναν σε πολύ εύκολα ντράιβ. Παράλληλα η απουσία του Ταβάρες έδωσε την ευκαιρία στους Μιλανέζους να θωρακίσουν το δικό τους καλάθι και να φθείρουν τον Γιαμπουσέλε (ο Πουαριέ δεν μπήκε ουσιαστικά ποτέ στο ματς), επιτρέποντας σουτ μόνο στον Ερτέλ, συν ότι (ήδη) έβαζε ο Γιουλ.

Ενώ λοιπόν το ματς είχε πάρει την αναμενόμενη πορεία και το μακρινό ριμπάουντ ουσιαστικά γραφόταν μόνο του (Ταβάρες ως άβαταρ, Μέλι στην πρώτη πεντάδα, τακτική Αρμάνι κτλ) υπήρξε για τη Μιλάνο αντίστοιχη καθίζηση μ’ αυτή του ΟΑΚΑ την προηγούμενη εβδομάδα, επιτρέποντας στη Ρεάλ να ισοφαρίσει τον αγώνα 52’’ πριν τη λήξη με το μεγάλο σουτ του Γιουλ. Επειδή όμως το σόου δε σταμάτησε εκεί, ο Γιαμπουσέλε ανάγκασε, μετά από μία εξαιρετική άμυνα, τον Ντέβον Χολ σε μπρος-πίσω δίνοντας την τελευταία κατοχή στη Ρεάλ, μόνο και μόνο για να κάνει λάθος ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα, με το ματς να πηγαίνει στην παράταση μετά το άστοχο σουτ του Ντιλέινι. Εκεί ο Γιουλ έβαλε τα δύο-τρία μεγάλα σουτ που είδαμε παραπάνω, φτάνοντας τη διαφορά στο +7 (88-81). Φινάλε; Φυσικά και όχι. Η Ρεάλ έπαθε παρόμοιο βραχυκύκλωμα, η Μιλάνο έφτασε τον αγώνα στο 90-88 και λίγα δευτερόλεπτα πριν την οριστική λήξη είχαμε το εξής χωροχρονικό: Wedgie¹ του Αλβίτι μετά από λίγο τάπα / λίγο φάουλ του Πουαριέ. Τζάμπολ. Λάθος του Ντεκ που πάτησε γραμμή και έδωσε κατοχή στην Αρμάνι. Επιθετικό φάουλ του Ντιλέινι πάνω στον Γιουλ πριν την τελευταία επαναφορά, ξανά μπάλα Ρεάλ. 

Με απλά λόγια, καλύτερα να είχαν πάει όλοι για ένα ποτάκι να ηρεμήσουν και να επιστρέψουν μαζί, αγκαλιασμένοι και ημιμεθυσμένοι, να τελειώσουν τον αγώνα. Για τα τυπικά, η Ρεάλ κέρδισε με 92-88 και έχει μείνει δεύτερη, μόνη και άνετη. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι πάντως, θεατές αυτού του πάταγου που εκτυλίχθηκε στη Μαδρίτη, γύρω στις 23:30 το βράδυ της Πέμπτης είχαμε πέσει κάτω από τους καναπέδες, σ’ ένα πολύ διασκεδαστικό μπασκετικό μισάωρο. Να ‘ναι καλά ο Ταβάρες και η τσαντίλα του.

Η φάση

Ο Ντόντα Χολ είναι από τις φετινές αποκαλύψεις και γενικά έχει δώσει πιο γεμάτες βραδιές με τη φανέλα της Μονακό, η οποία επί της ουσίας πάτησε πάνω στις τρομερές εμφανίσεις των Άλφα Ντιαλό (19 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 3, κλεψίματα 2 τάπες, κατά βάση κυρίαρχος στο πρώτο ημίχρονο) και Μάικ Τζέιμς (27 πόντοι, 6 ασίστ, 5 ριμπάουντ) για να σκορπίσει την Εφές με 102-80. Παρ’ όλα αυτά ο Χολ μας έδωσε ένα εντυπωσιακο alley-oop, που αποδεικνύει πως απλά χρειάζεται να του πετάξεις την μπάλα κάπου στον αέρα του Μονακό και εκείνος θα βρει τρόπο να καρφώσει: 

>

Ο Ολυμπιακός

Αν εξαιρέσουμε το κακό ξεκίνημα, όπου ο Ολυμπιακός χτυπήθηκε πολύ από το τρανζίσιον παιχνίδι της Άλμπα, βρισκόταν -σχεδόν μόνιμα- ο τρόπος να είναι σε σημείο διεκδίκησης του παιχνιδιού μέσα από την επίθεσή του. Είτε με το τάισμα του Φαλ για συνεχόμενες επιθέσεις στην πρώτη περίοδο, είτε με τις δημιουργίες του Σλούκα στη δεύτερη (3 ασίστ σε εκείνα τα λεπτά και άνετα άλλες τόσες αν οι Πρίντεζης και Μάρτιν είχαν καλύτερα τελειώματα), είτε με τον Ντόρσεϊ να χτυπά χαμηλά με άμεσα ντράιβ στο τρίτο δεκάλεπτο (8 πόντοι στην τρίτη περίοδο, 11 συνολικά με 4 ασίστ). Ακόμη και ο τρελός ρυθμός που δίνει η Άλμπα στους αγώνες της καλουπώθηκε, με τον Ολυμπιακό να πρεσάρει στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου με μεγάλη ένταση, στέλνοντας τις περισσότερες επιθέσεις πάνω στον κυματοθραύστη Φαλ. Το πρόβλημα είναι πως κάθε φορά, 3-4 λεπτά περίπου πριν το φινάλε κάθε περιόδου και σχεδόν συντονισμένα, οι ερυθρόλευκοι βροντοφώναζαν: ‘’Τώρα που παίζουμε εξαιρετικά, ας τα διαλύσουμε όλα, να έχει λίγο σασπένς η φάση’’.

Όσο και αν η διαφορά μαζευόταν σε νορμάλ επίπεδα (πχ στο -4, 6’ πριν το φινάλε, μετά από καλάθι του Βεζένκοφ), ο Ολυμπιακός βρισκόταν αντιμέτωπος με το ίδιο meltdown, ξανά και ξανά, μέχρι που τα σουτ του Τζαλίν Σμιθ που αναφέραμε παραπάνω οδήγησαν το παιχνίδι σε σημείο μη επιστροφής. Αφελής ήττα κατα την άποψή μου, ειδικά από τη στιγμή που κατάφερε να σταματήσει το τέμπο της Άλμπα και να φέρει το ματς στα μέτρα του ‘’είμαστε καλύτεροι, έχουμε μεγαλύτερο ρόστερ, πάμε να ξεμπερδεύουμε’’. Απώλεια που τον κρατά στο ίδιο, μη ευνοϊκό σημείο όσον αφορά τη διεκδίκηση της τρίτης θέσης από την Αρμάνι, σ’ ένα διήμερο που όλα τα αποτελέσματα βόλεψαν, με αποκορύφωμα την ήττα των τελευταίων μέσα στη Μαδρίτη (και με την ισοβαθμία να ανήκει στους ερυθρόλευκους, που έχουν κερδίσει και τους δύο μεταξύ τους αγώνες). Έχει τόση σημασία θα μου πείτε, αφού ούτως ή άλλως είναι εντός τετράδας και πλεονεκτήματος έδρας; Mάλλον ναι, με την ΤΣΣΚΑ εκτός διοργάνωσης και την Εφές να παραμένει δυνατό φαβορί για την πέμπτη θέση, παρά την ήττα της από τη Μονακό. 

Αν υπάρχει κάτι θετικό ήταν το σπουδαίο βράδυ του Σάσα Βεζένκοφ, ένα ακόμη δηλαδή, με τον φόργουορντ να είναι διαρκώς σε κίνηση και ετοιμότητα στην εκτέλεση (19 πόντοι με 6/6 δίποντα, 2/4 τρίποντα και 1/2 βολές), ακόμη και αν η επίθεση για μεγάλα σημεία ενός αγώνα δεν ακουμπά επάνω του, αλλά και με σημαντική προσφορά στα ριμπάουντ και τις ανανεώσεις κατοχών (9 ριμπάουντ με 4 απ’ αυτά να είναι επιθετικά). Tο ερωτηματικό παραμένει ο Χασάν Μάρτιν, ο οποίος βέβαια βρήκε εξαιρετικές συνεργασίες με τον Σλούκα στην τέταρτη περίοδο και τελικά έκλεισε το ματς με 17 πόντους (οι περισσότεροι απ’ αυτούς από δημιουργίες του Έλληνα πλειμέικερ), όμως βγάζει το αίσθημα πως μπορεί να δεχθεί τόσους (και άλλους τόσους) στην απέναντι πλευρά του παρκέ. Το κακό είναι πως όντως συμβαίνει, με τις αντίπαλες επιθέσεις να χτυπούν πάνω του, ειδικά στα σημεία που δεν μπορεί να ακολουθήσει μετά τις αλλαγές. Ο Ολυμπιακός καλείται λίγο πριν τα πλέι οφς να βρει τον τρόπο που η επιθετική παραγωγή του Μάρτιν θα είναι όντως κέρδος και όχι μία ακόμη ισορροπία στη ζυγαριά. Εκτός αν μπορεί να τον βάζει στην επίθεση στα λεπτά του Σλούκα και μόλις σκοράρει να περνά ο Φαλ στο παρκέ, σαν τις αλλαγές στο φούτμπολ. Σ’ αυτό το φαντασιακό σενάριο όλα θα ήταν υπέροχα.

Σημειώσεις:

1. Αυτό που η μπάλα κολλάει ανάμεσα σε ταμπλό και στεφάνι, shoutout στους No Dunks -παλιότερα The Starters- κάπου στην Atlanta που έχουν καθιερώσει τον όρο.