Η πρώτη πεντάδα

1. Η ξεκάθαρη στόχευση της Εφές να στρετσάρει την άμυνα της Φενέρ και να βρει γρήγορες εκτελέσεις από την περιφέρεια (κυρίως από τις δύο γωνίες) έδωσαν την ευκαιρία στον Βασίλιε Μίτσιτς να τρυπήσει ανελέητα το αντίπαλο καλάθι, ειδικά από τη στιγμή που έλειπε το σκιάχτρο του Γιαν Βέσελι. Ο Σέρβος γκαρντ άλλωστε είναι από τους ικανότερους σ’ αυτόν τον τομέα, με τον τρόπο που μπορεί να γλιστρά σαν σκιέρ ανάμεσα στους αμυντικούς που βρίσκονται μπροστά του μετά τα σκριν. Κάπως έτσι έφτασε σε 14 εύκολους πόντους στο πρώτο ημίχρονο (με 4/4 βολές), σε συνδυασμό με 2 ασίστ αλλά και 4 λάθη, που κατα βάση ήταν προϊόν της θέλησής του να μετατρέψει το ντέρμπι σε προσωπική παράσταση από το ξεκίνημα. Σε γενικές γραμμές πάντως ήταν αμαρκάριστος και όταν ζεστάθηκε πλήρως, μας χάρισε και ένα αχλάτσωτο τρίποντο μετά από ankle-breaker:

Το δεύτερο μέρος τον βρήκε σε πιο νορμάλ ρυθμούς και με ήρεμες αποφάσεις (δεν έλειψαν οι πρωταγωνιστές απ’ το συγκεκριμένο παιχνίδι άλλωστε), με τελικό απολογισμό τους 24 πόντους (4/4 δίποντα, 3/10 τρίποντα, 7/7 βολές), με 3 ασίστ και μόλις ένα λάθος στα τελευταία είκοσι λεπτά του αγώνα.  

2. Το δίδυμο Έξουμ-Καλάθης ήταν ο κύριος λόγος που οι Καταλανοί επιβλήθηκαν επί της Μονακό το βράδυ της Πέμπτης. O μεν Έξουμ, το ύψος του οποίου δίνει την πολυτέλεια στον Σάρας να παίζει με σχήματα με αρκετούς περιφερειακούς, λειτούργησε ως βασικός σκόρερ  για τρεις περιόδους, εκμεταλλευόμενος την ευκολία με την οποία μπορεί να βρεθεί στο αντίπαλο ζωγραφιστό αλλά και το αρκετά βελτιωμένο τρίποντό του από τις γωνίες (σχόλιο συντάκτη: Ας σούταρες έτσι και στο ΝΒΑ μωρέ, ακόμη εκεί θα ήσουν). Ο Καλάθης ανέλαβε κατα βάση στην τρίτη και τέταρτη περίοδο, με άψογα περάσματα στους ψηλούς αλλά και σωστό τάιμινγκ στο πότε θα επιτεθεί ο ίδιος, έβγαλε άμυνες πάνω στον Μάικ Τζέιμς σε σημεία που το παιχνίδι ήταν κοντά και οδήγησε την Μπαρτσελόνα σε μία ακόμη νίκη που την κρατά στην πρώτη θέση. Οι δυο τους μάλιστα είχαν μία highlight συνεργασία στα μέσα της τρίτης περιόδου στο ανοιχτό γήπεδο. 22 πόντοι (5/6 δίποντα, 2/3 τρίποντα, 6/7 βολές), 5 ριμπάουντ και 2 ασίστ για τον Έξουμ, 10 πόντοι, 6 ριμπάουντ και 6 ασίστ με μόλις 1 λάθος για τον Καλάθη, τον κορυφαίο πλέον πασέρ στην ιστορία της διοργάνωσης. 

3. Συντονισμένος στο Παναθηναϊκός-Μιλάνο σκεφτόμουν πόσες φορές έχω δει τον Σέρχι Ροντρίγκεθ από κοντά, να αγωνίζεται λίγα βήματα μπροστά μου. Ελάχιστες συγκριτικά μ’ όσες θα έπρεπε, όταν μιλάμε για έναν ασύλληπτο επιθετικό μαέστρο όπως εκείνος. Ο Ισπανός γκαρντ έλεγχε το τέμπο καλύτερα απ’ ότι θα έκανε ο Κλαούντιο Αμπάντο σε εκτέλεση της έβδομης του Μπετόβεν, με την είσοδό του η Μιλάνο έφερε σε ισορροπία το παιχνίδι πριν καν τελειώσει το ημίχρονο με αρκετούς εύκολους πόντους σε καταστάσεις αιφνιδιασμού (και κύριο σκόρερ τον επίσης εξαιρετικό Μάλκολμ Ντιλέινι), ενώ με τη γρήγορη επαναφορά του στο παρκέ από τον Μεσίνα στην τρίτη περίοδο το σύνολο των Ιταλών κατάφερε να ανεβάσει τη διαφορά μέχρι και το +12, το οποίο τελικά ήταν σούπερ απαραίτητο, καθώς η Μιλάνο πήγε να χαρίσει τον αγώνα και χρειάστηκε τη βολή του Χάινς σε ισόπαλο ματς για να φτάσει σε μία σημαντική νίκη για την τετράδα. Ο Ροντρίγκεθ τελείωσε τον αγώνα με 9 πόντους αλλά και 9 ασίστ, οι οποίες θα μπορούσαν να ήταν περίπου 15 αν οι συμπαίκτες του δεν κατέβαζαν διακόπτες τα τελευταία πέντε λεπτά, ή αν μετρούσαν όλες εκείνες οι δημιουργίες (ειδικά στον αιφνιδιασμό) που κάποιος άλλος έδινε την έξτρα πάσα και γραφόταν στη στατιστική. 

4. Σόου σκοραρίσματος στο πιο σημαντικό σημείο της σεζόν από τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο οποίος ήταν ο κύριος εκφραστής του επιθετικού πλάνου για τον Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο. Ταχύτητα στις εκτελέσεις, πολύ περιφερειακό σουτ (τρία εύστοχα τρίποντα μόνο στην πρώτη περίοδο) και σημαντικά προσωπικά καλάθια σε σημεία που οι ερυθρόλευκοι ναι μεν πατούσαν γκάζι και άνοιγαν, το ρυθμό, δεν μπορούσαν όμως να κάνουν το ίδιο και με τη διαφορά του σκορ που θα τους έδινε ένα πιο άνετο διπλό. Ο Ντόρσεϊ συνέχισε να είναι άψογος εκτελεστικά και στην τρίτη περίοδο, απλώς αλλάζοντας τις επιλογές του και στοχεύοντας πολύ περισσότερο στο τρύπημα της γραμμης ψηλών της Μπάγερν μέσα από ντράιβ και κράτησε τον Ολυμπιακό σε ένα ασφαλές +4, μέχρι η άνοδος του συνόλου και η μεγάλη εμφάνιση δημιουργικά του Κώστα Σλούκα να καθαρίσουν τον αγώνα. 25 πόντοι για τον Αμερικανό σκόρερ σε 25 λεπτά συμμετοχής, με 4/6 δίποντα, 4/4 τρίποντα και 5/6 βολές.

5. Ό,τι ήθελε έκανε τη φρόντλαιν της Μπασκόνια ο Λούκα Μίτροβιτς, κατα βάση στο πρώτο ημίχρονο, με τον φόργουορντ-σέντερ του Ερυθρού Αστέρα να ρολάρει πολύ γρήγορα μετά τα σκριν και να δημιουργεί συνεχώς ανισορροπίες κοντά στο καλάθι των Βάσκων, βρίσκοντας εύκολους πόντους. Τα σχήματα μάλιστα που τον βρήκαν ως μοναδικό ψηλό στο παρκέ είχαν αρκετό ενδιαφέρον, οι Σέρβοι απέκτησαν συνεχή ροή στην επίθεσή τους και να μάζεψαν πολύ γρήγορα την αρχική διαφορά (13-26 το σκορ του πρώτου δεκαλέπτου υπέρ της Μπασκόνια). Ο Μίτροβιτς (18 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 2 μπλοκ, 2 κλεψίματα κράτησε τον Ερυθρό κοντά στο σκορ μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο, εκεί που ανέλαβαν οι Γουόλτερς (17 πόντοι, 4 ασίστ) και Κάλινιτς να τελειώσουν το παιχνίδι και να δώσουν μία νίκη που -ίσως- κρατά την ομάδα του Ράντονιτς σε μία σχετική επαφή με την οκτάδα. 

Ο x-factor

Παρά το μεγάλο παιχνίδι του Μίτσιτς στο πρώτο ημίχρονο και τη διαφορά που έφτασε μέχρι και το +22, η Εφές επέτρεψε στη Φενέρ να πάει το ματς στο όριο και μία επίθεση που λειτουργούσε άψογα, έφτασε να χρειάζεται κάποιον ‘’απλά να πάρει την μπάλα και να τη βάλει στο καλάθι’’. Enter Ροντρίγκ Μπομπουά. Ο Γάλλος γκαρντ είχε προειδοποιήσει γι’ αυτό που έρχεται από το φινάλε της τρίτης περιόδου (εκεί που το μπάζερ μπίτερ του θεωρήθηκε εκπρόθεσμο, παρ’ ότι φαίνεται η μπάλα να έχει φύγει απ’ τα χέρια του με 0.1’’ να μένουν στο χρονόμετρο) και με τέσσερα άψογα εκτελεσμένα τρίποντα πάνω στις αλλαγές της άμυνας έφερε το 77-73 υπέρ της Εφές, στο σημείο δηλαδή που ανέλαβαν άλλοι να πρωταγωνιστήσουν για τις δύο πλευρές (περισσότερα στη συνέχεια). 14 πόντοι στην τέταρτη περίοδο για τον Μπομπουά, 20 συνολικά στον αγώνα με 2/5 δίποντα, 4/6 τρίποντα και 4/4 βολές, πραγματική πολυτέλεια για την Εφές να διαθέτει στο ρόστερ έναν τέτοιο χαρισματικό σκόρερ πίσω από το δίδυμο Λάρκιν-Μίτσιτς.

Το avatar

Ο Μάρκο Γκούντουριτς ήταν εκείνος που κουβάλησε επιθετικά στην τέταρτη περίοδο τη Φενέρ και έφερε το ντέρμπι με την Εφές σε απόσταση ενός καλαθιού. Ο Σέρβος wing έγινε σε κρίσιμα σημεία ο βασικός χειριστής των επιθέσεων, βρήκε δύο μεγάλα σουτ που μείωσαν σημαντικά τη διαφορά, έλεγξε το τέμπο και με μυαλωμένες επιλογές έφτιαξε σκορ για τους συμπαίκτες του, ενώ σκόραρε εκ νέου το δίποντο που πήγε τον αγώνα στο 69-67, τέσσερα λεπτά πριν το φινάλε. Δυστυχώς κάπου εκεί η ασφάλεια στον πίνακα σωστών αποφάσεων έπεσε, ο Γκούντουριτς ένιωσε Χάρντεν και Στεφ Κάρι μαζί και έβαλε το λιθαράκι του στη νίκη…της Εφές. Ή μάλλον το τούβλο:

‘’Θα κέρδιζε δηλαδή η Φενέρ, στο -4 και με 1.30 λεπτό να απομένει, αν έκανε κάτι διαφορετικό;’’, σας ακούω να ρωτάτε. Ίσως και όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως με τέτοια επιλογή, ενώ η επίθεση ήθελε ακόμη 12 δευτερόλεπτα και η Φενέρ ήταν στο μπόνους (και ενώ στη φάση τον κυνηγά ο Λάρκιν, από τον οποίον μπορούσε να πάρει κανονικό φάουλ και όχι αυτό που ζήτησε) ο Γκούντουριτς φρόντισε να μη μάθουμε ποτέ.

Η φάση

Αφού λοιπόν ο παικταράς της Φενέρ δε βοήθησε ιδιαίτερα να έρθει το ντέρμπι σε απόλυτη ισορροπία, κάποιος έπρεπε να βγει μπροστά και να κρίνει τον νικητή μία και καλή. Στα κρίσιμα λεπτά λοιπόν καλό είναι ο Σέιν Λάρκιν να βρίσκεται στην πλευρά σου, ακόμη και αν αρχικά ντριμπλάρει την μπάλα πάνω στο πόδι του. Αρκεί να σηκωθεί και να εκτελέσει: 

Ο Καλάθης

Η συγκεκριμένη στήλη στον πυρήνα της, πάνω από οποιαδήποτε ανάλυση για ομάδες και σύνολα, αλλά και ματιές στις προπονητικές τακτικές και την πορεία προς ένα ενδεχόμενο final-4 ή τον τίτλο του πρωταθλητή, είναι μία στήλη για τους αθλητές, εκείνους που πρωταγωνιστούν και φτιάχνουν τις όμορφες στιγμές. Ένας απ’ αυτούς, ο σπουδαίος Νικ Καλάθης, ξεπέρασε προχθες το βράδυ τον Βασίλη Σπανούλη σε ασίστ και έπιασε την πρώτη θέση στην ιστορία της διοργάνωσης. Τίποτα καταλληλότερο φυσικά από το να γίνει το προσπέρασμα με μία on-time πάσα σε ρολάρισμα ψηλού προς το καλάθι, όπως δεκάδες άλλες την πορεία των ετών:

Είτε με τον Παναθηναϊκό, είτε με την Μπαρτσελόνα, ο Καλάθης είναι ένας από τους καλύτερους γκαρντ που έχουν περάσει από τα Ευρωπαϊκά γήπεδα στο να δίνει ολικό ρυθμό σε μία επίθεση, να επιλέγει τα σημεία που θα πασάρει ώστε να προκαλέσει τη μέγιστη φθορά στην αντίπαλη άμυνα και παράλληλα να βρίσκει προσωπικό σκορ. Μπορεί να μην το πετυχαίνει στο βαθμό που συνέβαινε με τον παίκτη που ξεπέρασε (τον Σπανούλη δηλαδή) ή όπως το επιτυγχάνει πχ ο τρομερός σκόρερ Νάντο Ντε Κολό (εκείνος που αργά ή γρήγορα θα ξεπεράσει τον Kill Bill στους συνολικούς πόντους στη διοργάνωση), κάπου όμως στην πορεία νιώθω πως προβλήθηκε υπερβολικά το ‘’ναι μεν αλλά’’ που έφερνε ως ταμπέλα ο Καλάθης, λόγω του μέτριου περιφερειακού σουτ. Ένας πραγματικά κορυφαίος πλειμέικερ και δημιουργός σκορ για κάθε σύνολο που αγωνίστηκε, με ρομποτική συνέπεια στις επιλογές του. Απόλυτα κατάλληλος είτε για σετ παιχνίδι, είτε για επίθεση που απογειώνει το τέμπο και βρίσκει μπόλικο σκορ σε ανοιχτό γήπεδο, καθώς και ισάξιο μέλος εκείνου του γκρουπ (ελάχιστων) αθλητών που στα κρίσιμα λεπτά εμφανίζονται και παίρνουν όλες τις αποφάσεις, μακριά από κάθε αφελή ταμπέλα του ‘’κρυμμένου’’. Καμιά φορά οι σπουδαίοι είναι φτιαγμένοι για να πασάρουν προς την αιωνιότητα. Σαν προσωπικό σχόλιο, είναι κρίμα που ο συγκεκριμένος δε βρήκε μία παρουσία σε final-4 ως ηγέτης του Παναθηναϊκού. Ας του χαρίσει το μπάσκετ μία μεγάλη στιγμή με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα έστω, ως αντάλλαγμα για κάθε απόγευμα που χρωμάτισε με τις δημιουργίες του.

Ο Παναθηναϊκός…

…είναι τελείως διαφορετική ομάδα με τον Παπαγιάννη (11 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 2 κλεψίματα, 2 τάπες). Ο καλός ρυθμός του πρώτου ημιχρόνου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον Έλληνα σέντερ και πώς επηρεάζει κάθε σημείο του παρκέ, προστατεύοντας αμυντικά το καλάθι και ανανεώνοντας κατοχές στην άλλη πλευρά, ενώ μαζί του ο Νέντοβιτς (19 πόντοι, 5 ασίστ, 4 ριμπάουντ) βρίσκει την ευκαιρία να τρέξει, να δημιουργήσει (κυρίως για τον Παπαγιάννη πάνω απ’ το στεφάνι) και να σκοράρει. Εντούτοις ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να ελέγξει το τέμπο που έδωσαν οι Σέρχι και Ντιλέινι σε δεύτερη και τρίτη περίοδο (ή και το σκοράρισμα του Ντάνιελς στην τρίτη περίοδο που δεν έχανε σουτ) και τα λεπτά χωρίς τον Παπαγιάννη αποδείχθηκαν καθοριστικά. Η Μιλάνο ανέβασε έγκαιρα τη διαφορά πάνω από τους 10 πόντους και ουσιαστικά έφτιαξε το μαξιλαράκι για να αντέξει τις ‘’τρέλες’’ του Νέντο και τις δικές της ασύλληπτες ανοησίες, που οδηγησαν τον αγώνα στο απόλυτο όριο του ενος φάουλ και της μίας εύστοχης βολής του Χάινς (στα κρίσιμα σημεία όντως η Μιλάνο πήρε και τα σφυρίγματά της). 

Η ήττα για τον Παναθηναϊκό ήρθε με τρόπο που προφανώς προκαλεί εκνευρισμό και ένα ‘’γαμώτο’’. Ενδεχομένως ωστόσο δε θα έπρεπε να υπάρχει μία τέτοια ανισορροπία στην απόδοση ενός συνόλου, στην τελική δε γίνεται να λείπει ένας σέντερ και σ’ εκείνα τα λεπτά να υπάρχει τέτοια στατικότητα στην κυκλοφορία (που οδηγεί και σε κακές περιφερειακές εκτελέσεις, με τον Παναθηναϊκό να έχει το φτωχό 6/21 στα τρίποντα) και αντίστοιχη αμυντική παθητικότητα. Συμβαίνει όμως και σε μία χρονιά που ουσιαστικά έχει τελειώσει όσον αφορά την Ευρωλίγκα, ίσως πρέπει να αντιμετωπιστεί λιγότερο ως ευφήμερο αρνητικό και περισσότερο ως το πρώτο θετικό στοιχείο για το χτίσιμο της επόμενης σεζόν. Ο Παπαγιάννης ήρθε και θα μείνει για τα καλά, καιρός να στρώσουν και τα υπόλοιπα γύρω του, εκτός από την τεράστια ‘’παικτικότητα’’ του Νέντοβιτς.

…και ο Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός επέτρεψε το ματς να πάει σε shootout από το ξεκίνημα, ίσως γιατί βόλευε και τον ίδιο. Πολύ τρανζίσιον, αρκετές γρήγορες επιθέσεις και πάτημα στην εμφάνιση τον Ντόρσεϊ (13 πόντοι στην πρώτη περίοδο, με 3/3 τρίποντα) και Γουόκαπ για να ανοίξει τη διαφορά, κάτι το οποίο δεν πέτυχε και ιδιαίτερα, καθώς έκλεισε το ημίχρονο στο -3. Απλώς τους ερυθρόλευκους, ευτυχώς, δε θα τους μάθουμε την 28η αγωνιστική. Αυτό που εμφανίστηκε στο παρκέ στο δεύτερο ημίχρονο είναι η ομάδα τετράδας που βλέπουμε όλη τη σεζόν. Πίεση στην άμυνα, λογικότερες επιλογές, ένας καταπληκτικός Σλούκας σε δημιουργία και κατεύθυνση του ρυθμού (11 πόντοι με μόλις 8 προσπάθειες και 10 ασίστ, 5 εκ των οποίων ήρθαν στην τέταρτη περίοδο) και σημαντικές στιγμές απ’ όλους, είτε μιλάμε για την all-around εμφάνιση του Βεζένκοφ, είτε για τα τρίποντα του Λαρεντζάκη σε κρίσιμο σημείο. Διπλό σε μία έδρα ομάδας που έχει 8 νίκες ως τώρα στη διοργάνωση, καθόλου άσχημα. Ο Ολυμπιακός είναι σε σαφή τροχιά με τις δύο τελευταίες νίκες ώστε να διεκδικήσει την τρίτη θέση από τη Μιλάνο, γεγονός σημαντικό όπως εξελίσσεται οι κατάσταση με τις ομάδες από τη Ρωσία, καθώς -ίσως- τον βοηθήσει να αποφύγει πιθανό σταύρωμα με την Εφές. Το σημαντικότερο κέρδος για μένα τη φετινή σεζόν, λίγες στροφές πριν αυτή λήξη και βρεθούμε στα playoffs, είναι πως κατάφερε να γίνει ξανά ομάδα αρχών, με πρωταγωνιστές που ταιριάζουν μπασκετικά και ηλικιακά, σ’ ένα πρότζεκτ που μοιάζει να ξεφεύγει από την εφήμερη ματιά της μίας χρονιάς. Ο Σλούκας είναι ο βασικός δημιουργός του ακόμη και αν τα λεπτά του θυμίζουν game changer από τον πάγκο, ο Ντόρσεϊ σκοράρει με free pass, ο Γουόκαπ ενώνει τα σχήματα, ο Φαλ δημιουργεί βαρυτικό κέντρο κοντά στο καλάθι και ο Βεζένκοφ γεμίζει με το all-around παιχνίδι όλα τα κενά, κυρίως επιθετικά. Τίποτα διαφορετικό απ’ όσα είδαμε στο Μόναχο, τουλάχιστον στα λεπτά που ο Ολυμπιακός έπρεπε να κερδίσει το παιχνίδι. Αυτή η συνέπεια είναι εν τέλει που τον φέρνει εντός τετράδας.