Η προσωπικότητα του Πιτίνο
Καταρχάς για να μπορέσει κάποιος να ψηλαφίσει τις πράξεις και τις κινήσεις του Πιτίνο θα πρέπει να αντιληφθεί ένα βασικό δεδομένο. Ο Αμερικανός προπονητής είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, σαν μέγεθος και σαν προσωπικότητα δεν μας «βλέπει». Εξ αρχής θεώρησε την Ελλάδα σαν ένα σκαλοπάτι για να γυρίσει εκεί που πιστεύει ότι ανήκει, δηλαδή στο κολεγιακό μπάσκετ. Μετά την περιπέτεια που πέρασε ήθελε να ξαναμπεί στο μπασκετικό σύμπαν, ακόμα και αν χρειαζόταν να κάνει «παραμεθόριο» με την ευκαιρία που του έδωσε ο Παναθηναϊκός. Στην δεύτερη επιστροφή του στην ομάδα υπέγραψε για έξι μήνες συν ένα χρόνο ακόμα, ώστε να μπορεί και ο Παναθηναϊκός να έχει μια συνέχεια σαν ομάδα και να μπορέσει ο ίδιος να πραγματοποιήσει την αγαπημένη του δραστηριότητα, αυτή που τον έκανε επιτυχημένο, δηλαδή το recruiting.
Τελικά με το που διακόπηκαν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις και έφυγε για την Αμερική, έκανε χρήση του μονομερούς opt-out που είχε για το συμβόλαιο του και υπέγραψε σε ένα άσημο κολλέγιο, χωρίς πολλές πιθανότητες διάκρισης και χωρίς ακόμα να έχει ξεκαθαρίσει τι θα γίνει στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Σίγουρα αυτό ήχησε άσχημα σε κάποιους, αλλά ο Πιτίνο αυτό ήθελε, να επιστρέψει στο φυσικό του περιβάλλον, εκεί που νιώθει ικανός να κάνει την δουλειά του σωστά χωρίς, να εξαρτάται από τα αποτελέσματα του επόμενου μήνα και χωρίς την ασφυκτική πίεση των φιλάθλων και του ιδιοκτήτη για νίκες επί του αιώνιου αντιπάλου.
Η αγωνιστική κατάρρευση
Ο Πιτίνο ανέλαβε τον Παναθηναϊκό φέτος μετά την νίκη στο Βαυαρία και με την ομάδα να βρίσκεται με ρεκόρ 6-4, που εκείνη την εποχή θεωρούταν κακό και μάλιστα αποτέλεσε τον λόγο απόλυσης του Αργύρη Πεδουλάκη. Υπό τις οδηγίες του οι πράσινοι είχαν ρεκόρ 8-10, αλλά αυτό που έχει μείνει σε όλον τον κόσμο είναι η αγωνιστική κατάρρευση της ομάδας με έξι ήττες στα τελευταία επτά ματς, για ρεκόρ 14-14 και την 6η θέση στην κατάταξη. To καλοκαίρι αν κάποιος έλεγε ότι ο Παναθηναϊκός θα είναι 6ος, άπαντες θα ήταν ευχαριστημένοι, αλλά η εικόνα την ομάδας ήταν τουλάχιστον αποκρουστική. Ως φυσικό επακόλουθο ακολούθησε μια αέναη συζήτηση για το ρόστερ, τις δυνατότητες του, για τον τρόπο που ο Πιτίνο (δεν) το διαχειρίζεται και για τις επιλογές παικτών το καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι μια κακοφτιαγμένη ομάδα από καλούς παίκτες, που όμως δεν ταιριάζουν ως χαρακτηριστικά μεταξύ τους και με τα υπάρχοντα δεδομένα έχουν πολύ συγκεκριμένο ταβάνι.
Ο Πιτίνο κατά την προσωπική μου άποψη κρίνεται σε λανθασμένη βάση. Επειδή πέρσι έκανε το θαύμα μεσούσης της περιόδου, αναμόρφωσε τον Παναθηναϊκό και κατάφερε να μπει στο τέλος στα play off, θεωρήθηκε σαν δεδομένο ότι ο Αμερικανός προπονητής είναι θαυματοποιός και κάθε χρόνο θα κάνει το ίδιο. Έτσι όταν φέτος δεν κατάφερε να κάνει πάλι το θαύμα του, σε μια ομάδα που έστησε άλλος το καλοκαίρι, του ασκείται δρυμεία κριτική που δεν μπόρεσε να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να την αναστήσει, με αποτέλεσμα να τον απομυθοποιήσουμε και αυτόν.
Οι «δικές» του επιλογές
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα είναι ότι ναι, ο Παναθηναϊκός έχει κακοστημένο ρόστερ, αλλά έβαλε και αυτός το χεράκι του από το καλοκαίρι, επιλέγοντας τους Γουάιλι-Φρεντέτ-Τζόνσον. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι είναι διαφορετικό να ζητάς την άποψη ενός προπονητή που ξέρει απέξω και ανακατωτά την Αμερικάνικη αγορά και διαφορετικό να λες ότι αυτός τους επέλεξε. Πρώτα απ’ όλα, έτσι ακυρώνεται ο Αργύρης Πεδουλάκης, στην λογική ότι αυτός ήταν ο προπονητής το καλοκαίρι, αλλά άλλος έκανε τις μεταγραφές. Αν συνέβη αυτό, τότε ο Παναθηναϊκός σαν οργανισμός είναι ασόβαρος και τελειώνει η συζήτηση εδώ. Κατά δεύτερον, αν εξέφρασε ο ίδιος ο Πιτίνο την συμπάθεια του για αυτούς τους παίκτες δεν ξέρει κανείς αν θα τους διάλεγε και θα τους στελέχωνε με τους ίδιους συμπαίκτες ή με παίκτες άλλων χαρακτηριστικών, αν έκανε αυτός την προετοιμασία του καλοκαιριού, οπότε και πάλι η συζήτηση δεν έχει νόημα.
Ήταν ηλίου φαεινότερο από το καλοκαίρι ότι ομάδα με γκαρντ Φρεντέτ-Ράις δεν θα μπορούσε να σταθεί αμυντικά, σε συνδυασμό με την έλλειψη αθλητικού ψηλού με παιχνίδι πάνω από την στεφάνη, μέσα στην ρακέτα. Αυτό, ό,τι θαύμα και να έκανε ο Πιτίνο δεν μπορούσε να αλλάξει, κάτι που στοίχισε σε όλες τις ήττες που έκανε ο Παναθηναϊκός απέναντι σε ισοδύναμες ή χαμηλότερου επιπέδου ομάδες. Μην ξεχνάμε ότι στην πρώτη θητεία του, ο Πιτίνο πήρε τον Κιλπάτρικ, έναν παίκτη των 100χιλ/μήνα, που η παρουσία του ήταν καταλυτική και είχε από τα καλύτερα net rating σε on/off στατιστικά στους πράσινους.
Υπήρχε εξωαγωνιστικό πρόβλημα
Θα μου πείτε δηλαδή ο Πιτίνο δεν έκανε κανένα λάθος, όλα ήταν τέλεια; Φυσικά και όχι. Παρόλο που βελτίωσε κάποιους παίκτες όπως ο Παπαγιάννης ή ο Μήτογλου, το συνολικό ομαδικό πρόσημο είναι αρνητικό. Ακόμα κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί εφόσον ήθελε κάποιον γκαρντ που να είναι σκληρός, αθλητικός και να μαρκάρει τουλάχιστον δυο θέσεις, διάλεξε τον Ράουτινς, που δεν κάνει σχεδόν τίποτα από τα ζητούμενα. Βέβαια αν γνωρίζει κάποιος τον μισθό του παίκτη, μπορεί να καταλάβει και σε τι δεξαμενή παικτών έψαξε και ανάμεσα σε τι επιλογές είχε να διαλέξει.
Πέρα από το αγωνιστικό όμως, που καταλάβαινε ο θεατής ότι οι παίκτες δεν πείθονται από το πλάνο του προπονητή τους, έβλεπες και ένα διαφορετικό κλίμα στις σχέσεις μεταξύ των μελών της ομάδας. Ήταν ξεκάθαρο ότι οι παίκτες δεν έπαιζαν για τον προπονητή και ότι οι σχέσεις τους είχαν διαταραχθεί. Δεν είναι μυστικό ότι στους χώρους του ΟΑΚΑ, κορυφαίοι παίκτες χαρακτήριζαν περαστικό τον Πιτίνο λόγω των ταξιδιών που έκανε στην Αμερική, ειδικά στις διακοπές του πρωταθλήματος. Η διαχείριση της κρίσης με το πρόστιμο που θέλησε να επιβάλει ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟ και η συγκαταβατική συμπεριφορά του Πιτίνο, χειροτέρεψε τα πράγματα. Αν προσθέσουμε σε αυτά και τα δημοσιεύματα από γνωστούς κύκλους, που έβγαζαν μια δυσαρέσκεια για τον Αμερικανό προπονητή, μπορούμε να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν θύμιζε την πρώτη φορά που είχε την καθολική αποδοχή όλων.
Η αντίδραση του Παναθηναϊκού
Η ποια; Είδατε εσείς καμιά αντίδραση του Παναθηναϊκού; Άλλες φορές συνηθίζεται να βγαίνει μια διαρροή, οι εφημερίδες να γράφουν κάτι, όμως αυτή την φορά ο Παναθηναϊκός αγνοείται. Αν συνυπολογίσουμε και τα όποια παράπονα έβγαιναν κατά καιρούς προς τα έξω, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι η φυγή του Πιτίνο βόλεψε και τον Παναθηναϊκό. Η διοίκηση δεν ήταν ευχαριστημένη με τα αποτελέσματα, αλλά κυρίως με την εικόνα της ομάδας, ενώ και τα νέα από το κλίμα των αποδυτηρίων δεν ήταν και τα καλύτερα. Άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις που υπάρχουν οψιόν σε συμβόλαιο, οι δυο πλευρές κάθονται να συζητήσουν και ειδικά αν η ομάδα θεωρούσε τον Πιτίνο ένα πολύ σημαντικό asset, θα έκανε τα πάντα για να τον πείσει να μείνει. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Πιτίνο έφυγε, υπέγραψε αλλού σαν να μην τρέχει τίποτα και πέντε μέρες μετά δεν έχει υπάρξει η παραμικρή αντίδραση από τον Παναθηναϊκό.
Στα δικά μου μάτια η κατάσταση είναι win-win και για τους δύο. Ο Πιτίνο επιστρέφει εκεί που πιστεύει ότι ανήκει και σε μια απόσταση πολύ κοντινή από το σπίτι του, ενώ ο ΠΑΟ ξεφορτώθηκε έναν προπονητή που όπως όλα έδειχναν θα κρατούσε με βαριά καρδιά και με περίεργο κλίμα στα αποδυτήρια, παρόλο που δεν τον αξιοποίησε στην δημιουργία μιας ομάδας από το καλοκαίρι.
Πάντως αν κάτι πρέπει να προβληματίζει τον Παναθηναϊκό σαν οργανισμό και τους φιλάθλους του, είναι ότι δεν μπόρεσε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και το περιβάλλον ώστε ένας HoF να παραμείνει στην ομάδα. Αν πούμε ότι η συγκεκριμένη περίπτωση είναι ιδιάζουσα, το παρελθόν με τις συνεχείς αλλαγές προπονητών, που με εξαίρεση τον Πασκουάλ δεν ολοκληρώνουν σεζόν, μάλλον είναι πρόβλημα του οργανισμού και όχι των ίδιων των προπονητών. Για αυτό κάθε συζήτηση για Ζοτς ή Σάρας αυτή την στιγμή είναι τουλάχιστον ουτοπική, εφόσον η λειτουργία του οργανισμού δεν είναι η πρέπουσα. Για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να προσεγγίσει τέτοια ονόματα, θα πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και τακτική, να δημιουργήσει μακροπρόθεσμο πλάνο και να αφήσει τον όποιο προπονητή επιλέξει να δουλέψει και να παρουσιάσει έργο. Δεν θέλει και πολύ ψάξιμο, ας δουν τα χρόνια της δόξας και θα βρουν την συνταγή.
