Τα πρώτα καλά δείγματα τα φανέρωσε τη σεζόν 2017-18 στην Τουρκία με την Τοφάς, μια ομάδα μεσαίας δυναμικής. Οι γεμάτες εμφανίσεις του έκαναν τον Ντέιβιντ Μπλατ να θέλει ζεστά να τον προσθέσει στο δυναμικό του Ολυμπιακού πριν από δυο καλοκαίρια, μια προσθήκη που τελικά ναυάγησε, όπως θα θυμάστε. Η Ούνιξ Καζάν ήταν η ομάδα που απέσπασε την υπογραφή του, με τον (σχεδόν) δίμετρο Χένρι να εξελίσσεται σε go-to guy για το σύνολο του Δημήτρη Πρίφτη. Ήταν αναμενόμενο πως αργά ή γρήγορα, όλο και κάποια ομάδα της Ευρωλίγκα θα του έδινε "ψήφο εμπιστοσύνης", πράγμα που έκανε η Μπασκόνια πριν από μερικούς μήνες.

Ο Περάσοβιτς πίστεψε στις δυνατότητες του Αμερικάνου, θεωρώντας τον από νωρίς βασικό στέλεχος της ομάδας που ετοίμαζε. Στήριξε έμπρακτα την καλοκαιρινή του επιλογή. Το ξεκίνημα του ήταν πολύ καλό (11.8π, 4ρ, 2.5α, 2κλ, 13.8PIR στα τέσσερα πρώτα ματς της Ευρωλίγκα), αλλά στη συνέχεια η απόδοση του παρουσίαζε αρκετά σκαμπανεβάσματα. Ο παίκτης ήρθε αντιμέτωπος με αδυναμίες του, αφού ως γνωστόν οι απαιτήσεις στην Ευρωλίγκα είναι πιο μεγάλες συγκριτικά με το EuroCup. Η μπίλια έκαστε κάπου στη μέση πριν τη διακοπή και συνειδητοποιούμε πως αφενός μεν δεν ήταν δικαιολογημένος ο μεγάλος ντόρος που είχε προκληθεί γύρω από το όνομα του, μέχρι να υπογράψει σε ομάδα Ευρωλίγκα, αφετέρου δεν μπορούμε να πούμε πως είναι μια μονάδα δίχως ποιοτικά και αξιόλογα στοιχεία στο παιχνίδι του.

Πληγή το περιφερειακό σουτ

Σε 25 αγώνες στην Ευρωλίγκα, ο Χένρι σούταρε με 29.5% από την περίμετρο, με 18/61 σουτ. Πήρε μετά βίας 2.5 προσπάθειες ανά 25' στο παρκέ. Το οξύμωρο είναι πως στην ACB το ποσοστό του ήταν εξαιρετικό, αφού σε 19 παιχνίδια κατέγραψε 42.6% με 20/47. Κι εκεί, πάντως, ο αριθμός των σουτ που του αναλογούσαν ήταν περιορισμένος, κινούμενος στο ίδιο μήκος κύματος με τον αντίστοιχο των ευρωπαϊκών παιχνιδιών. Ο 27χρονος γκαρντ προφανώς δεν είναι σουτέρ. Το τρίποντο δεν είναι το δυνατό του σημείο κι αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουμε κι από τις παλαιότερες θητείες του σε Ούνιξ και Τοφάς. Άλλα είναι τα επιθετικά του προτερήματα - εκμεταλλεύεται το ισχυρό frame του.

Στο περσινό EuroCup, φερειπείν, σούταρε με 32.2% σε 21 ματς. Ήταν αρκετά ασταθής στο συγκεκριμένο τομέα, κάτι που δεν έχει διαφοροποιηθεί έπειτα από την μετακίνηση του στο κορυφαίο επίπεδο της γηραιάς ηπείρου. Η εξήγηση για αυτό είναι μάλλον απλή και πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως ο Χένρι είναι ένας μέτριος και σίγουρα όχι συνεπής εκτελεστής από απόσταση. Απλώς στην Ευρωλίγκα, όπου τα πράγματα είναι ούτως ή άλλως πιο δύσκολα, η αδυναμία του έρχεται πιο συχνά στην επιφάνεια, στιγματίζοντας την επιθετική του συνεισφορά - σε 13 από τις 25 εμφανίσεις του, δε σημείωσε τρίποντο, ενώ σε έξι δεν επιχείρησε καν. Το μόνο βέβαιο είναι πως οι χαμηλές του επιδόσεις στα μακρινά σουτ, επηρεέασαν αρνητικά ολόκληρη την επιθετική του παρουσία στο φετινό σύνολο της Μπασκόνια.

Τι έκανε όταν έπαιξε στο 100% του

Κοιτώντας βήμα προς βήμα τη σεζόν του Χένρι, θα βρει κανείς γύρω στα 10 καλά του παιχνίδια, όμως υπερτερούν εκείνα που δεν έκανε την διαφορά. Υπήρξαν δυο αναμετρήσεις, πάντως, όπου ο παίκτης έκανε όλα αυτά που φανταζόμασταν πως μπορεί να κάνει σε σταθερή βάση: αμφότερα ήταν στη Μόσχα, κόντρα σε Χίμκι, τον Οκτώβριο, και ΤΣΣΚΑ, τον Γενάρη. Με την "αρκούδα" ήταν ο ορισμός του all around (18π, 9ρ, 4α, 1κλ, 25PIR), εκμεταλλευόμενος επιθετικά την ικανότητα του να πλησιάζει προς το καλάθι. Από την άλλη, με τη Χίμκι, νωρίς στη σεζόν, είχε κάνει αντίστοιχου βεληνεκούς εμφάνιση (16π, 4ρ, 3α, 5κλ, 24PIR), παίζοντας και σπουδαίες άμυνες. Ήταν κι από αριθμητικής πλευράς τα πιο μεστά του ματς, εκείνα όπου μας θύμισε για ποιον λόγο είχε προκληθεί αρκετή συζήτηση για τον ίδιο.

Αν τα απομονώσουμε, χωρίς να κοιτάξουμε τίποτα άλλο, η εικόνα ενθουσιάζει. Βλέπουμε έναν πλήρη παίκτη, ικανότατο να ξεχωρίσει στην EL. Όμως αυτά αποτελούν απλώς... δέντρα κι όχι ολόκληρο το δάσος. Φυσικά, υπάρχει κι η ισπανική λίγκα, όπου κι εκείνη έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Είναι μια διαφορετική διοργάνωση. Εντός των ισπανικών τειχών, ο Χένρι είναι σε γενικές γραμμές καλύτερος. Υπήρξαν φορές όπου επιθετικά ξεπέρασε ακόμη και τους 20 πόντους (Ρεάλ, Μπέτις) και γενικά κινείται σε υψηλότερα στάνταρ. Δείχνει να του ταιριάζει καλύτερα, είναι ένα κλικ πιο αποδοτικός.

Εργαλείο ναι, ηγέτης όχι

Εν αντιθέσει με τις σεζόν του σε Ρωσία και Τουρκία, όπου μας έδειξε πως πρόκειται για έναν παίκτη πραγματικά ικανό να ηγηθεί μιας ομάδας, φέτος στην Μπασκόνια κάτι τέτοιο δεν φάνηκε στον απόλυτο βαθμό. Δεν λέμε πως η ισπανική ομάδα τον απέκτησε απαραίτητα για να βγει μπροστά με το "καλημέρα" και να μπει άμεσα στην λίστα με τους κορυφαίους γκαρντ της Ευρωλίγκα, όμως σίγουρα υπήρχαν αρκετές προσδοκίες, με βάση τη συνέπεια και τη βελτίωση που παρουσιάσε την τελευταία διετία. Ήταν δεδομένο πως τον συνόδευαν εξαιρετικές συστάσεις, με κάποιες εξ' αυτών να επιβεβαιώνονται, ενώ κάποιες άλλες όχι. Στη σούμα της υπόθεσης, έχουμε να κάνουμε με έναν πράγματι ποιοτικό παίκτη που προσφέρει ποικιλοτρόπως, ακόμη και σε κακές επιθετικά βραδιές του, όχι όμως με έναν ηγέτη, όπως είχε συνηθίσει να είναι στα χαμηλότερα στρώματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ο Αμερικανός βοηθάει δημιουργικά την ομάδα του (πρώτος σε ασίστ με 3.4), μαζεύει αρκετά ριμπάουντ (3.6) παρότι ανήκει στο backcourt και προσέχει αμυντικά. Η σωματοδομή του είναι μια χαρά κι αποτελεί «ατού», ενώ κι εγκεφαλικά πολλές φορές δείχνει ικανός να «κουμαντάρει» σωστά την πεντάδα. Αν είχε μεγαλύτερη διάρκεια σε αυτά που προσφέρει, δίνοντας τα σε εκτενέστερη σειρά αγώνων από το 2-3 καλά ματς στη σειρά κι αλλά τόσα στην αφάνεια, τότε θα μιλούσαμε για έναν παίκτη που φέτος εκτόξευσε την χρηματιστηριακή αξία του. Όμως το "ούτε κρύο, ούτε ζέστη" κυριάρχησε όσον αφορά τη συνολική του εικόνα. Το κρίσιμο ερώτημα, έπειτα από όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα από τον Χένρι, είναι το εξής.

Πόσο καλύτερος μπορεί να γίνει;

Είναι γεγονός πως μεγάλη μερίδα του κοινού περίμενε με έντονο ενδιαφέρον την παρουσία του στην τρέχουσα σεζόν. Παρότι δεν ήρθε από το NBA ή την Κίνα και θεωρητικά δεν ήταν τόσο άγνωστος στο ευρύ κοινό, πολλοί είχαν περιέργεια να δουν αν μπορεί να αντεπεξέλθει σε μια ομάδα με περισσότερες απαιτήσεις. Για φέτος, έχει το ελαφρυντικό πως ήταν πρωτοεμφανιζόμενος. Μπορεί ηλικιακά να μην θεωρείται τόσο νέος, ωστόσο δε παύει να στερείται εμπειριών απέναντι σε κορυφαίους αντιπάλους. Είναι άλλο πράγμα να «συγκρούεσαι» με τον Κουλάγκιν, τον Πούλεν και τον Ντίλαν Ένις και άλλο εντελώς με τους Ντε Κολό, Σέρχι Ροντρίγκεθ και Μάικ Τζέιμς.

Αναμφίβολα έχει φανερώσει ορισμένα καλά στοιχεία, ακόμη κι αν βρέθηκε σε ένα ομολογουμένως προβληματικό σύνολο. Η Μπασκόνια δεν παρουσιάστηκε τόσο ισχυρή όσο παλαιότερα κι αυτός ο παράγοντας σίγουρα δεν ήταν ευνοϊκός για τον παίκτη. Μιλάμε άλλωστε για μια ομάδα που έκανε αρκετές μεταγραφές σε νευραλγικές θέσεις κι άλλαξε σε μεγάλο βαθμό πρόσωπο. Δεν "μονταρίστηκε" όπως θα έπρεπε, άλλαξε και προπονητή μέσα σε όλα, με αποτέλεσμα πολλά από τα γρανάζια της να μην λειτουργήσουν με το σωστό τρόπο. Ο Χένρι μπορεί να συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτά που δεν έχουν αναδειχθεί, καθώς δεν ήταν δα κι ο... μεσσίας που θα έσωνε μόνος του μια ολόκληρη ομάδα.

Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί να βελτιωθεί στο μέλλον, ούτως ώστε να εδραιωθεί στο επίπεδο που δικαίως έφτασε. Καλώς ή κακώς, άξιζε να πάρει την ευκαιρία του. Η ηλικία του δεν είναι απαγορευτική αναφορικά με το να γίνει καλύτερος. Έχει ποιοτικές σεζόν μπροστά του και μένει να δούμε κατά πόσο θα τον βοηθήσει στην τελική η φετινή, μάλλον διδακτική, σεζόν του στη χώρα των Βάσκων. Ασχέτως, λοιπόν, του αν θα παραμείνει στην ομάδα ή όχι, θεωρούμε πως ο Χένρι δεν έχει "καεί" ακόμη και πως έχει μπροστά του πράγματα να αποδείξει. Εν κατακλείδι, λίγο το περιβάλλον που ίσως δεν του έχει ταιριάξει, λίγο η δικη του αστάθεια σε ατομικό επίπεδο, δημιούργησαν το φετινό κάδρο το οποίο μάλλον τον οδηγεί, αναπόφευκτα, στην λίστα των underachievers.