Παρασκευή 20 Οκτώβρη και οι Utah Jazz επισκέπτονταν το Target Center. Οι Wolves ερχόντουσαν από την ήττα της πρεμιέρας απέναντι στους Spurs και αυτό θα ήταν το πρώτο τους παιχνίδι εντός έδρας για τη χρονιά στο ανακαινισμένο τους γήπεδο. Η αγωνία ήταν μεγάλη, παρόλο που ήταν μόλις το δεύτερο ματς της χρονιάς. Η ήττα στην πρεμιέρα με την κατάρρευση στο τέλος του τέταρτου δεκαλέπτου απέναντι στην ομάδα του Popovich που έπαιζε χωρίς τον καλύτερο τους παίκτη (Leonard) έφερνε αναμνήσεις από την περσινή χρονιά. Το ματς θα ήταν η πρώτη εντός έδρας εμφάνιση για τους νέους αστέρες της ομάδας (Butler, Teague, Gibson) και θα συνδυάζονταν με την επιστροφή του Rubio ως αντιπάλου. Ο παίκτης που για χάρη του κάποτε δεν δόθηκε το max συμβόλαιο στον Kevin Love, θα ερχόταν για πρώτη φορά ως αντίπαλος με τα χρώματα της Utah και οι φόβοι μεγάλης μερίδας των οπαδών της ομάδας στα φόρουμ ήταν ότι το παιχνίδι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα τέλειο «revenge game», όπου ο πρώην αγαπημένος Ισπανός παίκτης θα τελείωνε τον αγώνα με 22 πόντους, 12 assist, 4 κλεψίματα και κάποια καθοριστικά σουτ στο φινάλε δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του.
Στο πρώτο ημίχρονο κυριάρχησαν οι άμυνες. Οι μεταγραφές των Butler και Gibson μπορεί να μην έκαναν αυτόματα τους Wolves μία από τις καλύτερες άμυνες του πρωταθλήματος, αλλά η βελτίωση σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά ήταν εμφανής. Το σκόρ ήταν 42-46 υπέρ των Λύκων και όλα έδειχναν ότι θα πηγαίναμε για ένα κλειστό παιχνίδι. Στο τρίτο δεκάλεπτο ο Hood ξεκίνησε ζεστός από την περιφέρεια και άρχισε να περνάει μπροστά στο παιχνίδι η Utah, μέχρι που μπήκαν Bjelica και Dieng και βοήθησαν με την άμυνα τους να πάρει η ομάδα μια διαφορά οκτώ πόντων στο τέλος της περιόδου (23-27 το επιμέρους σκορ).
Και εκεί άλλαξαν όλα.
Είναι περίπου 04:00 το πρωί στην Βαρκελώνη και η κοπέλα μου επιβεβαιώνει αυτό που είχαμε αρχίσει να υποπτευόμαστε όταν πέσαμε για ύπνο. Είχε φτάσει η ώρα που θα γινόμασταν γονείς. Από εκείνο το σημείο και μετά, ο αγώνας μπήκε σε δεύτερη μοίρα και απλά προσπαθήσαμε να θυμηθούμε όλα όσα είχαμε μάθει σχετικά με αυτή τη στιγμή. Κάθε πόσα λεπτά είναι οι πόνοι; Hρθε η ώρα να πάμε στο νοσοκομείο ή όχι ακόμα; Πού είναι η βαλίτσα με τα πράγματα και πολλά άλλα τέτοια γραφικά, που όσοι είστε γονείς τα έχετε περάσει και όσοι αποφασίσετε να γίνετε, σε κάποια παρόμοια εκδοχή θα τα ζήσετε.
Τελικά η 21η Οκτώβρη δεν έμελλε να είναι η μέρα του τοκετού, ήταν η επόμενη, αφού η μικρή αποφάσισε ότι ήθελε να μείνει για μερικές ώρες ακόμα στην κοιλιά της μητέρας της, πριν έρθει στον κόσμο. Όμως και οι δυο μέρες με έκαναν να σκεφτώ, να αισθανθώ, να κλάψω και κυρίως να χαρώ όσο ποτέ μέχρι τώρα. Για ακόμη μια φορά κατάλαβα πόσο ατυχής είναι ο χαρακτηρισμός «ασθενές φύλο» για τις γυναίκες. Η σωματική και κυρίως πνευματική δύναμη που χρειάζεται μια γυναίκα για να ανταπεξέλθει στον τοκετό είναι τεράστια, αφού το κορμί τους υποβάλλεται σε μια μεγάλη καταπόνηση. Θα μπορούσα να σας πω για τη σημασία στην διαιώνιση του είδους που έχει αυτή η πράξη και το πως θαυμάζω ακόμα περισσότερο όσες γυναίκες αποφασίζουν να κάνουν και δεύτερο και τρίτο παιδί, γνωρίζοντας ότι θα πρέπει να ξαναπεράσουν από την ίδια διαδικασία. Θα μπορούσα να σας πω για το σύστημα υγείας στην Καταλονία και πως, παρά τις περικοπές, είχαμε μια άψογη εξυπηρέτηση καθόλη τη διάρκεια των εννιά μηνών, που μας κόστισε συνολικά 140€! Αλλά δεν θα το κάνω (ή μήπως, μόλις το έκανα).
Όλα αυτά δεν έχουν νόημα μπροστά στην μοναδικότητα της στιγμής που, όντας στη σάλα του τοκετού, ακούς για πρώτη φορά το κλάμα του παιδιού που έρχεται στον κόσμο. Είναι κλισέ, το ξέρω και μπορείτε να με κατηγορήσετε ότι αρχίζω να θυμίζω ροζ κομεντί με την Meg Ryan, όμως όσο και αν θέλουμε να αποφεύγουμε τα στερεότυπα, τα κλισέ και τις γενικεύσεις, κάποιες φορές είναι αληθινά. Η στιγμή που γεννήθηκε η μικρή Ζωή και μας την δώσανε αμέσως να την κρατήσουμε, είναι χαραγμένη για πάντα στην καρδιά μου. Δεν είμαι σίγουρος αν έκλαιγα, αν γελούσα και δεν έχει και σημασία. Η χαρά, ένα μοναδικό αίσθημα ευφορίας με είχε κατακλύσει και παράλληλα με δυσκόλευε να κατανοήσω το τι ακριβώς μου συνέβαινε.
Συγγνώμη αν σας κούρασα με την πολυλογία μου, αλλά μετά από σχεδόν δύο χρόνια που είμαι μέλος της παρέας του basketballguru, έχω πάρει πολλά από την αλληλεπίδραση με εσάς τους αναγνώστες και η συναισθηματική μου φόρτιση ακόμα είναι τόσο μεγάλη, που ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.
Γυρνώντας στον αγώνα που λέγαμε, η Μινεσότα κατάφερε να κερδίσει χάρη στην "βγαλμένη από τα παλιά" εμφάνιση του του Jamal Crawford, ο οποίος με 17 πόντους στην τελευταία περιόδο, συμπεριλαμβανομένου και του τρίποντου που τους έδωσε το προβάδισμα με 98-96 στα 28” πριν τη λήξη, ήταν ο ήρωας της αναμέτρησης.
Κάνοντας fast forward στις 22 του Οκτώβρη, την μέρα του τοκετού, οι T-wolves κέρδισαν ένα ακόμα κλειστό παιχνίδι, αυτή τη φορά απέναντι στους Thunder, χάρη στο απίστευτο τρίποντο του Wiggins. Πραγματικά, αξίζει τον κόπο να δείτε εκτενή στιγμιότυπα του αγώνα, καθώς τα τελευταία 4 λεπτά το παιχνίδι ήταν ροντέο και είχε τα πάντα (pull up τρίποντα του Westbrook, τρομερό κάρφωμα του Wiggins, μια ποικιλία σε διείσδυση του KAT, τρίποντο από Μelo και το μοναδικό φινάλε). Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι αυτό το παιχνίδι πέρυσι θα είχε χαθεί, αφού η ομάδα της Μινεσότα δεν μπορούσε να διαχειριστεί το φινάλε των κλειστών παιχνιδιών. Κερδίζοντας δύο τέτοια ματς και μάλιστα συνεχόμενα, θεωρώ ότι είναι ένα μήνυμα στις υπόλοιπες ομάδες ότι πλέον οι Λύκοι στοχεύουν για τα καλά τα Play off.
Τέλος, για να εξηγήσω και τον τίτλο του κειμένου, στο βιβλίο «Fever Pitch» ο Nick Hornby γράφει μια αυτοβιογραφία, προσπαθώντας να βρει τη σύνδεση που είχαν οι πορείες της Arsenal τη δεκαετία του 80 με τα πάνω και τα κάτω της ζωής του. Είναι ένα πολύ ευχάριστο βιβλίο γραμμένο από τον οπαδό Hornby, ο οποίος πιστεύει ότι όταν η Arsenal πάει καλά στο πρωτάθλημα και την Ευρώπη, του συμβαίνουν καλά πράγμα και στην προσωπική του ζωή. Το ανάποδο συμβαίνει όταν η ομάδα χάνει. Ως φίλος των Λύκων στο ΝΒΑ, και αντιστρέφοντας το παράδειγμα του Άγγλου συγγραφέα, πιστεύω ότι η μεγάλη προσωπική μου χαρά είναι προάγγελος της καλής χρονιάς που θα κάνουν οι Timberwolves στο ΝΒΑ και θα συνδυαστεί με την πρώτη τους συμμετοχή στα play off μετά από 13 χρόνια. Αλλά και να μη γίνει αυτό, το παιχνίδι κόντρα στους Jazz είναι ακόμα ένα επεισόδιο στη σχέση μου με την ομάδα.
Όσοι φτάσατε μέχρι εδώ και δεν φύγατε όταν άρχισα το συναισθηματικό παραλήρημα, σας ευχαριστώ για τον κόπο που κάνατε και για ανταμοιβή σας παραθέτω το βίντεο με τελευταία δύο λεπτά του αγώνα κόντρα στη Utah με μερικές από της ομορφιές του αειθαλή Jamal.
