Οι Jaylen Brown και Jayson Tatum

Όχι ότι δεν ανυπομονούσαμε ήδη αρκετά για τη φετινή σεζόν των δύο wings της Βοστώνης, αλλά με τον αναβαθμισμένο ρόλο που καλούνται να παίξουν, πλέον το πράγμα γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον. Ο Brown, όντας πλέον στη δεύτερη χρονιά του στη λίγκα, καλείται να δώσει περισσότερα πράγματα πέρα από την αδιαμφισβήτητη ενέργεια, προϊόν της αθλητικότητάς του. Ήδη ο χρόνος συμμετοχής του έχει ανέβει από τα 17 στα 34 λεπτά, ενώ ανάλογη άνοδο παρουσιάζει προς το παρόν και στα υπόλοιπα στατιστικά του: 15 πόντοι, 6,2 ριμπάουντ (από 6,6 και 2,8 αντίστοιχα πέρυσι). Η συνέπεια στο μακρινό σουτ θα είναι μεγάλο κλειδί για τους Σέλτικς αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση και για τον ίδιο ώστε να ανέβει επίπεδο.

Αν και είχει ρίξει προειδοποιητικές βολές στην preseason, ομολογώ πως είμαι εντυπωσιασμένος από το ξεκίνημα του Tatum, τη στιγμή που θεωρητικά αυτή η σεζόν θα αποτελούσε μια μεταβατική περιόδο για τον ίδιο. Στο -έστω μικρό- δείγμα των πέντε πρώτων παιχνιδιών ο ρούκι απ το Duke δείχνει να είναι ο πιο NBA-ready παίκτης του φετινού draft. Ας μιλήσουμε πρώτα με νούμερα: 15,2 πόντοι, 6,3 ριμπάουντ, ένα κλέψιμο και (σχεδόν) μία τάπα, με 51% εντός πεδιάς και 50% απ το τρίποντο. Προσωπικά αυτό που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι, αν και μόλις στα 19 του χρόνια, βγάζει μια ωριμότητα και μια εμπιστοσύνη στο παιχνίδι του. Φαίνεται πως διαθέτει εκπληκτικό footwork που τον βοηθά αρκετά στις κινήσεις του στο ποστ, όπου δείχνει πραγματικά πολύ άνετος. Απ’ το Duke άλλωστε φαινόταν η ικανοτητά του σ’ αυτόν τον τομέα.

*Βρε βρε κοίτα να δεις από ποιον κέρδισε το χειροκρότημα στο τέλος

Ο Kyrie (και ο Horford)

Ο Irving βρίσκεται πλέον σε ένα αρκετά διαφορετικό περιβάλλον, ειδικά όσον αφορά την επίθεση των Celtics σε σχέση με αυτή των Cavs. Μέχρι πρότινος έπαιζε σε μια ομάδα όπου τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο είχε ο Lebron, πλέον καλείται να γίνει κομμάτι μιας πιο “πολυπρόσωπης” επίθεσης. Ακόμη δεν βρίσκεται στο επιθυμητό σημείο, μιας και στα πρώτα παιχνίδια κολλούσε την ροή τις επιθετικής λειτουργίας, κρατώντας την μπάλα παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν σε αρκετές περιπτώσεις. Η ικανότητά του βέβαια στο να δημιουργεί φάσεις για τον εαυτό του είναι παροιμιώδης και ήδη πήραμε μια πρώτη γεύση για το πόσο θα ωφεληθούν οι Σέλτικς στο τέλος των κλειστών ματς.

Αυτό που πραγματικό πιστεύω πως θα τον βελτιώσει αρκετά είναι η παρουσία του Al Horford (όσο και τον ίδιο τον Horford). Ας φέρω ένα παράδειγμα: Μέχρι πέρυσι αναμειγνύονταν στα περισσότερα pick n roll με τον Tristan Tompson, έναν ψηλό με συγκεκριμένες δεξιότητες. Ο Tompson μετά το pick “βούταγε” αποκλειστικά προς το καλάθι (καθώς αυτός είναι άλλωστε και ο τρόπος που συνεισφέρει στην επίθεση) με συνέπεια η άμυνα να μη χρειάζεται να μπαίνει στη διαδικασία να μαντέψει τι θα ακολουθήσει. Πλέον με τον Horford, που εκτός των άλλων είναι χαρακτηριστικός pick n pop ψηλός, οι επιλογές και οι χώροι είναι ορθάνοιχτοι για τον Kyrie, ως προς το πώς θα επιλέξει να δημιουργήσει ή να επιτεθεί προς το καλάθι.

Το μεγαλύτερο ατού

Ο Brad Stevens φυσικά. Χωρίς αμφιβολία ο κόουτς απ΄την Ινδιανάπολη συγκαταλέγεται ήδη, μόλις στα 41 του, στους κορυφαίους προπονητές της λίγκας. Πολύ συχνά βλέπουμε, ακούμε, διαβάζουμε να τον επιβραβεύουν για διάφορα “genius plays” μέσα στη ροή του παιχνιδιού και ειδικά μετά τα τάιμ άουτ. Όποιος έχει παρακολουθήσει παιχνίδια των Celtics εύκολα διαπιστώνει πως η επίθεση που έχει παρουσιάσει στη Βοστώνη δεν είναι εύκολο να “διαβαστεί”. Βασίζεται σε συνεχή κίνηση, πολλά σκριν, handoffs και διαφορετικές δράσεις ταυτόχρονα, με στόχο να αποπροσανατολίσει την αντίπαλη άμυνα. Αναφορικά με το αμυντικό κομμάτι, ειδικά φέτος θα βασιστεί αρκετά στην ικανότητα αρκετών παικτών του ρόστερ να μαρκάρουν πάνω από μία-δύο θέσεις, όπως ο Smart, ο Brown, ο Morris και γιατί όχι και οι rookies Tatum και Ojeleye.

Η μεγαλύτερη ικανότητά του όμως (το έχουμε ξαναπεί) είναι ότι παίρνει το μάξιμουμ από τους παίκτες του, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο το skillset του καθενός. Πάνω σε αυτή τη συνθήκη θα βασιστεί και φέτος το front office της ομάδας, ελπίζοντας η έλλειψη εμπειρίας του ρόστερ να μην αποδειχθεί αξεπέραστο εμπόδιο. Στα χέρια του άλλωστε είδαμε πολύ πρόσφατα παίκτες - μέσα από τη συνολική φιλοσοφία και λειτουργία της ομάδας- να παίζουν το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας τους στους Σέλτικς, όπως οι Thomas, Bradley, Crowder. Το ίδιο θέλουμε να ελπίζουμε και για ορισμένους του τρέχοντος ρόστερ. (Marcus Smart το ξέρω πως μας διαβάζεις).

Κλείνοντας και για να το συνδέσουμε και με το παραπάνω, στα μάτια μου φανταζει εξαιρετικά δύσκολο για μια ομάδα που βασίζεται σε τόσους πολλούς νεαρούς παίκτες να προχωρήσει αρκετά στην postseason. Οι Σέλτικς είναι η ομάδα με τον 5ο χαμηλότερο μ.ο. ηλικίας (25,06) πίσω μόνο από τους Σανς, Σίξερς, Λέικερς, Μπλέιζερς και τα προγνωστικα είναι εναντίον τους, όσον αφορά ένα “deep playoff run”. Επιπλέον μόλις ένας (ο Horford) από τους βασικούς της περσινής σεζόν βρίσκεται στο ρόστερ της ομάδας και μόλις τέσσερις παίκτες συνολικά. Η Βοστώνη έχει πολύ δρόμο να διανύσει ώστε να βρεθεί στο επιθυμητό επίπεδο. Είχε και πριν τον τραυματισμό του Hayward λόγω των πολλών νέων προσώπων, απλά ο τραυματισμός αυξάνει κι άλλο τη δυσκολία του εγχειρήματος. Όπως και να χει ο Stevens είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος για να βελτιώσει και να εξελίξει την ομάδα οδηγώντας της προς τη σωστή κατεύθυνση.

ΥΓ: Οκ το ξέρω ότι το δείγμα είναι αηδιαστικά μικρό αλλά αξίζει της αναφοράς μας. Όταν για δύο σερί χρονιές στο ντραφτ τα “consensus picks” θεωρούνταν οι Khris Dunn και Markelle Fultz και καταλήγεις με Brown και Tatum (και ένα future pick) κάτι κάνεις πολύ καλά.