Όμως επιμένω, θα ήθελα δύο περιφέρειες. Και επειδή το μπάσκετ, όσο σοβαρά και να το αντιμετωπίζουμε μερικές φορές, είναι πάνω από όλα διασκέδαση, ας δοκιμάσουμε να τις χωρίσουμε με πιο fun στοιχεία. Γιορτές έρχονται άλλωστε, χαλαρή διάθεση έχουμε. Δανείζομαι μία σκέψη από τον χώρο του ποδοσφαίρου, μία ατάκα του Jurgen Klopp, προπονητή της Liverpool (τότε της Dortmund): ‘’Οι ομάδες του Wenger είναι σαν μία ορχήστρα, αλλά το τραγούδι είναι ήρεμο. Εγώ προτιμώ την heavy metal’’ . Επομένως, ως ο μουσικός της παρέας του Basketball Guru, λέω να φτιάξω δύο περιφέρειες σύμφωνα με την ‘’μουσική’’ που παράγει η κάθε ομάδα. Από τη μία θα έχουμε αυτές που διαχρονικά είναι φανταχτερές, που το στυλ τους κάνει θόρυβο και ο κόσμος τις γουστάρει γι’ αυτό. Μπορεί να είναι πιο rock, μπορεί πιο rap, θα μας δείξει η διαδρομή. Από την άλλη θα πάμε στις πιο συμφωνικές και πιο jazz, που κέρδισαν τον κόσμο με μία ιδέα, με ένα σύνολο, παρ’ ότι το τραγούδι ήταν πιο ήρεμο. Σε κάθε περιφέρεια φυσικά θα υπάρχουν και εκείνες που έχουν περάσει κατά καιρούς από το άλλο ρεύμα (όλοι μας άλλωστε κάποια στιγμή στη ζωή μας πειραματιστήκαμε μουσικά) ή εκείνες που δεν πετυχαίνουν τον σκοπό τους για την ώρα, όσο και να προσπαθούν.
Η περιφέρεια της έντασης
Brooklyn Nets: Το franchise που θέλει να συνδεθεί με την κληρονομιά του Biggie ανήκει σίγουρα σε αυτήν την περιφέρεια. Η ομάδα μεταφέρθηκε από το New Jersey στο πιο πολυπληθές borough (δήμος, περιφέρεια, κάπου ανάμεσα) της Νέας Υόρκης, ντύθηκε πλήρως στα ασπρόμαυρα (συν τη ''city'' φανέλα τους που είναι εμπνευσμένη από το coogie sweater του Biggie) και προσπαθεί να εισάγει την ραπ κουλτούρα της περιοχής στον χαρακτήρα της. Το καταφέρνει σιγά-σιγά με την νεανική και fun ομάδα που χτίζεται.
Chicago Bulls: Οι Bulls δε θα μπορούσαν να λείπουν από αυτό το μέρος του ταμπλό. Στα χρόνια του Michael Jordan ήταν το μεγαλύτερο αθλητικό σόου (είχαν ίσως και το πιο κουλ μουσικό κομμάτι για είσοδο ομάδας στο παρκέ), κάτι σαν τους Queen, ενώ η εποχή του Derrick Rose κράτησε λίγο, αλλά έκανε σίγουρα μεγάλο θόρυβο, κάτι σαν τους Guns N’ Roses. Το σίγουρο είναι πως οι Bulls είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και διαφημισμένα franchises στην λίγκα.
Charlotte Hornets: Μπορεί ο Rimsky-Korsakov να απέδωσε ορχηστρικά το Πέταγμα της Μέλισσας, η συγγενής της η σφήκα (hornet) της Charlotte ωστόσο προσπαθεί να κάνει διαχρονικά θόρυβο, είτε με την ομάδα των 90's (Mourning, Bogues, Larry Johnson, Dell Curry, Glen Rice, δυστυχώς ποτέ όλοι μαζί), είτε τώρα με τον Kemba Walker. Η επιστροφή στο κλασσικό παρκέ και στις ρετρό φανέλες (με σήμα Jordan αυτή τη φορά, ακόμη καλύτερα) βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση και μακάρι στο μέλλον να ακουστούν ακόμη περισσότερο.
Cleveland Cavaliers: Οι Cavaliers είναι σε αυτή την περιφέρεια λόγω τριών τύπων από το Akron του Οhio. O ένας είναι ο LeBron James, ο καλύτερος παίχτης στην ιστορία του franchise, που όσα χρόνια έπαιζε εκεί τους κρατούσε σε κορυφαίο επίπεδο. Οι άλλοι δύο είναι οι Dan Auerbach και Patrick Carney, ή αλλιώς The Black Keys, ό,τι πιο ροκ έχει βγει στην περιοχή. Βγάλτε αυτούς και η ομάδα του Cleveland θα ήταν στην άλλη μεριά, σαν απλή νεκρώσιμη ακολουθία.
Detroit Pistons: Detroit, πιστόνια, Motor City, οι Bad Boys Isiah Thomas-Dumars-Rodman-Laimbeer και τα δύο πρωταθλήματα, ο Grant Hill και η φανελάρα με το μηχανικό άλογο, η ομάδα του Larry Brown με τους Billups-Hamilton-Prince-Rasheed και Ben Wallace που πήρε τον τίτλο του 2004 και ήταν ισχυρή και τα επόμενα χρόνια. Η συνολική πτώση του Detroit έχει παρασύρει και τους Pistons, αλλά η ‘’ένταση’’ είναι στον χαρακτήρα αυτής της ομάδας και ταιριάζει απόλυτα σε αυτήν την περιφέρεια.
Golden State Warriors: Σκεφτείτε ποια μουσική θεωρείτε επανάσταση. Eίτε είναι το rock n’ roll/η punk rock/η electronic/το hip-hop ή οποιοδήποτε άλλο είδος, αυτό είναι οι Warriors για το ΝΒΑ. Με παρακαταθήκη τα πρωταθλήματα των ‘47, ‘56 και ‘75, προσπάθησαν να φέρουν την επανάσταση ‘’υψηλού ρυθμού’’ μέσω των Run TMC (Tim Hardaway, Mitch Richmond, Chris Mullin) του Don Nelson στα τέλη των 80’s/αρχές 90’s, το δοκίμασαν ξανά με την ''We Believe'' ομάδα του 2007 (Baron Davis, Jason Richardson, Stephen Jackson, προπονητής ξανά Don Nelson) και τελικά το πέτυχαν με την ομάδα του Steph Curry που από το 2015 και μετά κυριαρχεί. Warriors, indeed.
Los Angeles Lakers: Αν οι Lakers ήταν μία μουσική φιγούρα, ίσως ήταν ο David Bowie. Η μουσική ιδιοφυία από το Brixton άλλαζε σταθερά περσόνες και έμενε στην κορυφή, οι Lakers πέρασαν από τους Jerry West-Wilt Chamberlain (και τον παίχτη Pat Riley) στους Showtime Lakers με Magic-Kareem-James Worthy (και τον προπονητή Pat Riley), ύστερα στο δίδυμο Kobe-Shaq και σήμερα είναι στην εποχή LeBron. Είχαν σταθερά κορυφαίους, έμεναν συχνά στην κορυφή και το σόου τους είναι πάντα εντυπωσιακό. Art, glam και progressive rock μαζί.
Los Angeles Clippers: Οι Clippers για την ώρα έχουν κάνει μόνο φασαρία. Είτε με την Lob City των Chris Paul-Blake Griffin-DeAndre Jordan που δεν πέτυχε όσα θα μπορούσε, είτε με την υπόθεση Donald Sterling, είτε με τον νέο ιδιοκτήτη Steve Ballmer, που είναι μία κινούμενη φασαρία μόνος του. Σίγουρα δεν έχουν κάνει οτιδήποτε ‘’συμφωνικό’’ ώστε να ανήκουν στην άλλη περιφέρεια, μακάρι με τον Jerry West στο κέντρο των αποφάσεων να πετύχουν κάτι παραπάνω. Next.
Miami Heat: Δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο μουσικό είδος μου θυμίζει τους Heat, πάντως στα 20 χρόνια που είναι στα ηνία τους ο Pat Riley, έχουν κάνει πάταγο. Από την ομάδα του '97 (Mourning, Tim Hardaway) με την οποία πήγε τελικούς περιφέρειας ως προπονητής, απέναντι στους Bulls του Jordan, σε εκείνη του '06 με Wade-Shaq που πήρε τον τίτλο, αλλά και την BIG 3 (LeBron, Wade, Bosh) που έχτισε ως πρόεδρος και την είδε να φτάνει σε 4 τελικούς και 2 τίτλους. Διαλέξτε εσείς την μουσική, σίγουρα ανήκουν εδώ.
Minnesota Timberwolves: Δέχομαι να μην συμφωνείτε ιδιαίτερα με την παρουσία των Timberwolves εδώ, εγώ όμως άρχισα να βλέπω μπάσκετ στα 00’s και ο Kevin Garnett ήταν παιχταράς και τρομακτικός. Είχαν και τον Latrell Sprewell, θορυβώδης γενικώς. Τον τελευταίο καιρό έζησαν τον Τζιμάκο και το δράμα που μεταφέρει παντού, τώρα τον Derrick Rose που έχει επανέλθει και τους Towns-Wiggins. Συνήθως επίσης βλέπουν τους σταρ τους να φεύγουν και να πετυχαίνουν αλλού. Αρκετά ροκ καταστάσεις πιστεύω. Αν όλα αυτά δεν σας έπεισαν, βάζω στο τραπέζι και τις μωβ φανέλες-tribute στον τεράστιο Prince και κλείνω.
New York Knicks: Ο ράπερ Nas έχει πει πως ‘’η Νέα Υόρκη είναι σκληροπυρηνική, είναι η ζούγκλα από τσιμέντο’’. Αυτό φαίνεται στην μουσική που βγήκε στην Νέα Υόρκη, κυρίως στα 90’s, φαίνεται στον τρόπο παιχνιδιού όσων μεγάλωσαν εκεί, φαινόταν στους Knicks του Ewing και του Riley και εκείνους του Jeff Van Gundy που ακολούθησαν. Αυτό είναι το πνεύμα που αναζητούν ξανά μετά την πρόσληψη Fizdale, σε μία ανανεωμένη βερσιόν, όπως ένας μουσικός ανανεώνει μία παλιά ιδέα και της δίνει νέα πνοή.
Oklahoma City Thunder: Διάολε, το όνομα της ομάδας είναι Thunder, σε ποια κατηγορία θα ήταν; Kουβαλάνε την κληρονομιά των Supersonics, το 2012 έπαιξαν τελικούς με 3αδα Durant-Harden-Westbrook, αυτή την στιγμή τους έχει μείνει μόνο o Russ (μαζί με τον Paul George), o οποίος όμως παραμένει ''ηλεκτρικός''. Συχνά πυκνά στο παρκέ ακούγεται το Thunderstruck των AC/DC. Το κακό είναι πως ίσως έχουν μείνει στάσιμοι (ή βρίσκονται σε μικρή πτώση), σαν μία ροκ μπάντα που κακογερνά.
Philadelphia 76ers: Η Philadelphia έχει μία ιδιαίτερη σχέση με την μουσική, εκεί εξελίχθηκαν και αναμίχθηκαν πολλά είδη, ανάμεσά τους η soul και η funk. Έτσι ιδιαίτερη και ‘’funk’’ είναι και η ομάδα της πόλης, οι 76ers, είτε μιλάμε για την περίοδο του Dr. J και του Μoses Malone, είτε για την πιο ‘'gangsta’’ φάση με τον Allen Iverson, είτε για την τωρινή με τους Embiid, Simmons και Butler. Διασκεδαστικοί το λιγότερο.
Portland Trail-Blazers: Oι Blazers μοιάζουν με αρκετούς hip-hop καλλιτέχνες. Είχαν μερικές πολύ καλές στιγμές (επιλογή Drexler στο draft, τελικοί το '90 και το '92, επιλογή Lillard και σταθερή ομάδα γύρω του), αλλά και μερικές κακές επιλογές (Sam Bowie αντί MJ στο draft του ‘84, Oden αντί KD σε εκείνο του ‘07) και ατυχίες (πρόωρο τέλος της καριέρας του Brandon Roy λόγων συχνών τραυματισμών). Έχετε ακούσει τον Dame να ραπάρει; Σίγουρα υπάρχει κάτι έντονο και hip εκεί στο Portland.
Sacramento Kings: H σκηνή της California είναι μεγάλη και σίγουρα έχει χώρο και για τους Kings. Παρουσίασαν μία πολύ ενδιαφέρουσα ομάδα στις αρχές των 00’s (με μία δυνατή νότα Σερβίας από Divac-Stojakovic), ακολούθησε η περίοδος του Boogie Cousins, στην οποία δεν έλλειψαν οι εντάσεις (αν και έλειψε λίγο το μπάσκετ) και πλέον έχοντας τους Divac-Stojakovic στην διοίκηση, στοχεύουν σε μία fun και με ένταση ομάδα γύρω από τους Fox, Bagley και Bogdanovic. Έχουν τα στοιχεία, περιμένουμε ένα καλό αποτέλεσμα.
Η συμφωνική/τζαζ περιφέρεια
Atlanta Hawks: Παρ’ ότι η Atlanta είναι μία πόλη που έχει αναδείξει πολλούς pop και hip-hop καλλιτέχνες, οι πιο επιτυχημένες στιγμές των Hawks ήρθαν με πιο ‘’συμφωνικές’’ ομάδες, που όλοι έπαιζαν ώστε να ξεχωρίσει το σύνολο (εξαίρεση το κινούμενο highlight που λεγόταν Dominique Wilkins). Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ομάδα του 2014-15, υπό τον coach Bud, που έπαιξε υπέροχο μπάσκετ, πέτυχε 60 νίκες, είχε 4 all-stars (κανέναν όμως βασικό) και έφτασε στους τελικούς Περιφέρειας. Eκεί βέβαια ακούστηκε ‘’η Μελωδία της Σκούπας’’ από τον LeBron.
Boston Celtics: H ομάδα της Βοστώνης μοιάζει να κουβαλά σταθερά την κουλτούρα που εγκατέστησαν οι Red Auerbach και Bill Russell και με την οποία σάρωσαν την λίγκα από το 1957 μέχρι το 1969. Ομαδικό μπάσκετ και σταθερές αξίες που έμειναν ακέραια στην εποχή των Bird-McHale-Parish-Ainge, διατηρήθηκαν ακόμη και στην πιο ''truth'' περίοδο με Pierce-Garnett-Allen και πλέον εξελίσσονται υπό τον Brad Stevens. Πραγματική οικογενειακή αλυσίδα, παρόμοια με εκείνη της οικογενένειας Μπαχ που ανέδειξε 50+ κορυφαίους μουσικούς σε δύο αιώνες.
Dallas Mavericks: Από τα πιο ήρεμα franchises (εξαίρεση ο ιδιοκτήτης Mark Cuban) με σταθερή προσπάθεια για λογικό και κάπως Ευρωπαϊκό μπάσκετ, πίσω από τον Γερμανό σολίστ Dirk Nowitzki. Το 2011 εμφανίστηκαν απέναντι στο hype των BIG-3 του Miami, o Dirk ηγήθηκε με ηρεμία (που του έλειπε απέναντι στους Heat το 2006) ενός συνόλου veterans και κατέκτησαν ένα από τα πιο απρόβλεπτα πρωταθλήματα. Στην επόμενη μέρα θα έχουν ως ηγέτη ένα χαμογελαστό παιδί-ιδιοφυΐα από την Σλοβενία, οπότε μάλλον το μοντέλο μένει ίδιο.
Denver Nuggets: Πολύ μεγάλο υψόμετρο για εντάσεις. Οι Nuggets είναι μία ομάδα που ψάχνει τον χαρακτήρα της, είχε τον Melo στα καλά του και μαζί έπαιξαν τελικούς περιφέρειας το 2009, πλέον προσπαθεί να φτιάξει ένα δυνατό σύνολο πίσω από τον center/playmaker Nikola Jokic και το σέρβικο ταπεραμέντο του. Νομίζω πως το Mile High Basketball και οι φανέλες-ουράνιο τόξο είναι για αυτή την περιφέρεια ομάδων.
Houston Rockets: Μάλλον κάτι στο κλίμα του Texas κάνει τις ομάδες εκεί να υιοθετούν έναν ήπιο τόνο. Οι Rockets έχουν πετύχει στην λίγκα, πήραν δύο πρωταθλήματα γύρω από τον χορευτή Hakeem Olajuwon, είδαν το δίδυμο Tracy McGrady-Yao Ming να μην πετυχαίνει, τώρα βρίσκονται στην εποχή Harden και παρ’ ότι πέρυσι ήταν κοντά στην κορυφή, για κάποιους είναι ακόμη ‘’βαρετοί’’. Τα μόνα θορυβώδη στοιχεία τους είναι οι στυλιστικές επιλογές του Harden (θα μπορούσε να είναι έξτρα μέλος των ΖΖ Top) και η μόνιμη γκρίνια του Chris Paul.
Indiana Pacers: Τα χρόνια του trash talker υπερ-σκόρερ Reggie Miller νομίζω αποτελούν εξαίρεση. Και εκείνο το επικό ξύλο με τους Pistons, οκ. Η Indiana είναι μία μπασκετική και ήρεμη πόλη, εκ διαμέτρου αντίθετη με την Νέα Υόρκη, που τα τελευταία χρόνια έχτιζε ομάδες γύρω από παίχτες όπως ο Paul George και ο Danny Granger. Ο τωρινός τους σταρ Victor Oladipo (αγαπημένο παιδί στην πόλη από τα χρόνια του στο κολλέγιο της Indiana) είναι ανάλογου στυλ και με ικανότητα στο τραγούδι μάλιστα. Όλα ταιριαστά.
Memphis Grizzlies: Το Memphis και γενικότερα η πολιτεία του Tennessee είναι το σπίτι των blues, εκεί έγραψαν μουσική ο B.B King, o Muddy Waters, o Johnny Cash και ο Elvis (περισσότερο rock n’ roll βέβαια). Τον ίδιο βαρύ χαρακτήρα απέκτησε και η ομάδα μόλις ήρθε από το Vancouver, με αποκορύφωμα την Grit & Grind έκδοσή τους, με ηγέτες τους σχεδόν αντιστάρ Marc Gasol, Mike Conley και Zach Randolph. O Zach πλέον παίζει αλλού, όμως η νέα μέρα περιλαμβάνει τον Jaren Jackson Jr και δένει απόλυτα με τον χαρακτήρα της παλιάς.
Milwaukee Bucks: Για τους περισσότερους οι Bucks είναι μία ομάδα σε μικρή αγορά και με συγκεκριμένη δυναμική. Στα δικά μου μάτια είχαν πάντα μία ‘’τζαζ’’ αίγλη και λίγες, αλλά τεράστιες προσωπικότητες. Oι μυθικοί Kareem Abdul-Jabbar και Oscar Robertson είχαν στο παιχνίδι τους την κλάση που είχαν στην μουσική τους ο John Coltrane και ο Bill Evans. Aκόμη και σήμερα που ο θόρυβος του παιχνιδιού του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι εκκωφαντικός, οι Bucks ‘’ανθίζουν’’ γύρω του μέσω του ομαδικού μπάσκετ του coach Bud. Tα Ελάφια έχουν μία ήρεμη ομορφιά, δεν νομίζετε;
New Orleans Pelicans: H Nέα Ορλεάνη θεωρείται το μέρος στο οποίο γεννήθηκε η jazz και ήρθε σε επαφή με άλλα είδη, όπως τα blues και η funk. Όπως καταλαβαίνετε η ομάδα της πόλης δε θα μπορούσε να λείπει από αυτό το σύνολο ομάδων. Είναι jazz το παιχνίδι των Pelicans; Δεν μπορώ να αποφασίσω πλήρως, καλή ομάδα έχουν, σίγουρα όμως είναι αρκετά jazz το παιχνίδι του καλύτερού τους παίχτη, Anthony Davis. Πλήρες σε άμυνα και επίθεση, γεμάτο, όπως ένας καλός δίσκος του είδους.
Orlando Magic: H ομάδα που με μπέρδεψε περισσότερο από όλες. Aρκετά δυναμικός χαρακτήρας με το δίδυμο Shaq-Penny, που δυστυχώς έσβησε γρήγορα, λόγω της φυγής του πρώτου και των τραυματισμών του δεύτερου. Από τότε υπάρχει μία διαρκής νωχελικότητα, με μοναδική εξαίρεση την χρονιά που ο Dwight Howard τους οδήγησε στους τελικούς. Γενικά στα καλά τους κινούνται προς την άλλη περιφέρεια, αλλά ας σταθεροποιηθούν πρώτα και τους μετακινώ ευχαρίστως.
Phoenix Suns: Oι Suns προσπάθησαν στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας να φέρουν μία επανάσταση ρυθμού (παρεμφερή με εκείνη που πέτυχαν οι Warriors το ‘15) υπό τις οδηγίες του Mike D’Antoni και του ‘’πρώτου βιολιού’’ Steve Nash. Ονόμαζαν την παράστασή τους ‘’7 seconds or less’’ και παρ’ ότι είχε ρηξικέλευθο χαρακτήρα, η απόδοσή της ήταν πιο ήρεμη (και με ανισορροπία ανάμεσα σε επίθεση και άμυνα). Ίσως αυτή η απώλεια έντασης (και άμυνας) ήταν που άφησε την ιδέα τους ανολοκλήρωτη. Με νέο προπονητή τον Kokoskov θα δοκιμάσουν κάτι αντίστοιχο (ο Nash του σήμερα για τους Suns δεν ξέρω ποιος είναι).
San Antonio Spurs: Οι Spurs τα τελευταία 20 χρόνια αποδίδουν σαν μία μεγάλη φιλαρμονική ορχήστρα, όπως εκείνη του Βερολίνου ή της Βιέννης, κάτω από την μπαγκέτα του Gregg Popovich. Φοράνε τα μαύρα-άσπρα τους (με λίγο γκρι), είναι άριστα κουρδισμένοι και μελετημένοι και στοχεύουν σε σταθερά μεγάλες παραστάσεις. Η καλύτερή τους ήταν το 2014, όταν εμφάνισαν μία πολυπολιτισμική ομάδα (7 Αμερικάνοι, 1 Ιταλός, 2 Γάλλοι, 1 Καναδός, 1 Βραζιλιάνος, 2 Αυστραλοί και ένας τρελοΑργεντίνος) και έπαιξαν (ίσως) το καλύτερο μπάσκετ που έχουμε δει σε τελικούς.
Toronto Raptors: Οι Raptors προσπάθησαν να κάνουν κρότο στα χρόνια του Vince Carter και αργότερα με τον Chris Bosh, η καλύτερή (και πιο χαρακτηριστική) βερσιόν τους όμως ήταν αυτή με τους DeRozan-Lowry μπροστάρηδες και ένα οικογενειακό κλίμα που όλο το franchise προσπάθησε να υιοθετήσει. Ο DeRozan πλέον έφυγε και στη θέση του είναι ο Kawhi Leonard, με άλλα λόγια ένα cyborg που μιλά ελάχιστα και γελά περίεργα. Ήπια πράγματα, καλύτερα έτσι, έχει και κρύο στο Toronto. Ας αφήσουν τα πολλά-πολλά για τον Drake.
Washington Wizards: Προηγουμένως είχαμε μιλήσει για τους Cavaliers και πως 2-3 προσωπικότητες τους κράτησαν από το να τους θεωρώ ‘'νεκρώσιμη ακολουθία’’. Ορίστε η ομάδα που για μένα είναι νεκρώσιμη ακολουθία, οι Washington Wizards. Και μάλιστα από τις κακές, καμία σχέση πχ με αυτή του Mozart. Βαρετή ομάδα, τσακωμοί μεταξύ των παιχτών, μία γενικότερη μετριότητα, ας είναι από τις κουραστικές ομάδες αυτού του γκρουπ.
Utah Jazz: Δεν ξέρω αν χρειάζεται να γράψω κάτι, η ομάδα λέγεται Jazz και το σλόγκαν τους είναι Take Note. Οκ, ας πούμε ότι (σχεδόν) πάντα το παιχνίδι τους ήταν ομαδικό, κυρίως στα χρονία του Jerry Sloan, και στα καλά τους είχαν το flow ενός καλού jazz δίσκου, με ιδαίτερους σολίστ όπως ο ‘’Pistol’' Pete Maravich ή το δίδυμο Malone-Stockton. Τώρα έχουν τον Donovan Mitchell, παρουσίασαν γύρω του μία εξαιρετική ομάδα πέρυσι, ενώ εμφανισιακά στοχεύουν σε μία πολύ ενδιαφέρουσα πολυχρωμία (σκεφτείτε το λίγο, τους έχουμε δει με μπλε, κόκκινα, μωβ, κίτρινα, πράσινα, τα πάντα). O Miles Davis θα ήταν περήφανος.
Καταλήγουμε κάπου μετά από όλο αυτό; Οι παλιές περιφέρειες έσπασαν, χωρίστηκαν πλήρως, 7 ομάδες από εδώ, 8 από εκεί. Οι ομάδες της California (Lakers, Clippers, Warriors, Kings) και της Νέας Υόρκης (Knicks, Nets) είναι στο ίδιο γκρουπ, τα δύο χαρακτηριστικά άκρα ενώνονται. Νομίζω πως και η είσοδος στα playoffs γίνεται λίγο πιο εύκολη για τις ομάδες που το αξίζουν αυτή την στιγμή. Όλα αυτά όμως προέκυψαν. Αν θέλετε να κρατήσετε κάτι από αυτό το παρανοϊκό/σουρεαλιστικό κείμενο, είναι πως στο ΝΒΑ υπάρχουν ομάδες όλων των ειδών. Εκείνες που κυνηγούν τον σταθερό χαρακτήρα σε όλη την πορεία τους, εκείνες που ψάχνουν ακόμη την ταυτότητά τους, εκείνες που τους αρέσει να πειραματίζονται καθώς περνάνε από γενιά σε γενιά, καθώς και εκείνες που έχουν μόνιμο στόχο την κορυφή. Χαρακτηριστικά που βρίσκουμε και στους καλλιτέχνες, μουσικούς, ηθοποιούς, οτιδήποτε. Έτσι νομίζω τουλάχιστον, μπορεί τα κρασιά εδώ στο ‘’κέντρο ελεύθερου καλλιτεχνικού διαμοιρασμού’’ που λέγεται Basketball Guru να με χτύπησαν λίγο περισσότερο από ότι συνήθως. Cheers!
