Μετά από 30 παιχνίδια όμως, και με ρεκόρ 14 – 16, τα πράγματα φαίνεται να θυμίζουν περισσότερο το ξεκίνημα της προηγούμενης χρονιάς και να μην επαληθεύουν τις προσδοκίες για μια καλή πορεία. Μετά από πολλές κουβέντες στα γραφεία του basketballguru και αφού κατηγορήθηκα ότι «προστατεύω» τον Mitchell, αποφεύγοντας να τον βάλω στους αρνητικούς πρωταγωνιστές στο Prodigy Report, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε το μαύρο κουτί της ομάδας των Jazz και να δούμε τους λόγους της μέχρι τώρα πορείας.

Οι καλύτερες πεντάδες και ο ρόλος του Favors

Μετά από προτροπή του Νίκου Ραδικόπουλου από το αδελφό σάιτ theballhog πριν λίγες μέρες και με αφορμή μια κουβέντα που είχαμε για τους Utah jazz, έψαξα στο NBA.com να βρω τις καλύτερες πεντάδες που έχουν παίξει τουλάχιστον 200 λεπτά μαζί και ιδού τα αποτελέσματα.

Η πεντάδα Rubio, Mitchell, Ingles, Crowder, Gobert έχει παίξει 224 λεπτά σε 24 αγώνες και έχει NetRtg 13,7 πόντους ανά 100 κατοχές, επίδοση που την καθιστά πρώτη στο ΝΒΑ. Αυτό που θα παρατηρήσει ίσως κάποιος είναι ότι αυτή η πεντάδα, αν και πολύ πετυχημένη, παίζει λιγότερο από δέκα λεπτά ανά αγώνα, επίδοση που δεν είναι ιδιαίτερα υψηλή. Ο λόγος είναι ότι η βασική πεντάδα των Jazz συνήθως έχει τον Favors στη θέση του Crowder και όπως βλέπουμε και από την παρακάτω φωτογραφία η αποτελεσματικότητά της είναι πολύ μικρότερη (NetRtg 4,8)

Εστιάζοντας κάποιος στα παραπάνω θα έλεγε ότι το πρόβλημα είναι ο Favors και θα έπρεπε να μειωθούν τα λεπτά του για χάρη του Crowder, όμως με μια πιο προσεκτική ματιά στον πίνακα θα δείτε ότι αν στην «καλή» πεντάδα των Rubio, Mitchell, Ingles, Crowder, Gobert αντικαταστήσουμε τον τελευταίο με τον Favors, τότε οι επιδόσεις εκτοξεύονται (NetRtg 24,4) σε μικρό όμως δείγμα λεπτών (40 λεπτά σε 10 αγώνες).

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι πιο πολύ κι από τον Favors, τη διαφορά την κάνει το «σπάσιμο» του δίδυμου Gobert – Favors. Ειδικά στην επίθεση η διαφορά είναι μεγάλη, αφού όταν οι Jazz παίζουν με το δίδυμο Crowder – Gobert, το OffRtg τουλάχιστον 114,1 πόντοι ανά κατοχή. Παρακολουθώντας τα παιχνίδια, αυτό δεν προκαλεί εντύπωση. Η παρουσία του Crowder στη θέση του PF, βοηθάει πολύ στο να ανοίξουν οι χώροι κοντά στη ρακέτα και είναι χαρακτηριστικό ότι το eFG ανεβαίνει στο 57,3% σε σχέση με το 52,2% που έχει η βασική πεντάδα.

via GIPHY

 Δείτε χαρακτηριστικά την παραπάνω φάση. Μετά την πάσα του Rubio, o Mitchel διεισδύει προς το καλάθι και ο James Johnson που μαρκάρει στη γωνία της δυνατής πλευράς τον Crowder, δεν κλείνει προς τη ρακέτα για να σταματήσει τη διείσδυση αφού ο Jae θεωρείται καλός σουτέρ από εκείνες τις θέσεις. Δείτε πχ στο παρακάτω βίντεο μια παραπλήσια φάση, με τη διαφορά όμως ότι στη γωνία είναι ο Favors αντί του Crowder. O Olynyk που τον μαρκάρει μπορεί και κλείνει πιο επιθετικά πάνω στον Mitchell, αν και στην προκειμένη περίπτωση πάλι δεν είναι αρκετό.

via GIPHY

Και κάπου εδώ αρχίζει να δημιουργείται η απορία, γιατί παίζουν τόσο πολύ με το δίδυμο Gobert – Favors, αφού τα αποτελέσματα δεν είναι είναι καλά. Ο Favors είναι ο παλιότερος παίκτης της ομάδας¹ και είναι ο παίκτης που έχει θυσιάσει περισσότερο από τον καθένα τα λεπτά του και τα νούμερά του, προκειμένου να είναι πετυχημένη. Μάλιστα, η παρουσία του στα Play Off έχει δώσει δύο σειρές τα τελευταία δύο χρόνια στους Jazz. Πριν δύο χρόνια και με τον τραυματισμό του Gobert, o Favors τα έβαλε με τους ψηλούς των Clippers και βοήθησε την ομάδα της Utah να περάσει το εμπόδιο τους στον πρώτο γύρο. Πέρυσι, με το σκορ στο 1 - 0 υπέρ των Thunder, έκανε την καλύτερη εμφάνισή του στο δεύτερο παιχνίδι και με 20 πόντους και 16 rebounds (8 επιθετικά) ήταν από τους κύριους λόγους που οι Jazz κάνανε το break.

Αυτό το πράγμα του το αναγνωρίσανε οι υπεύθυνοι του συλλόγου και ήταν ένας από τους δύο λόγους που του έδωσαν ένα διετές συμβόλαιο με 16 εκατομμύρια το χρόνο. Ο άλλος είναι ότι δέχτηκε να βάλει έναν όρο, σύμφωνα με τον οποίο η ομάδα μπορεί να ακυρώσει τον δεύτερο χρόνο του συμβολαίου μέχρι τις 7 Ιουλίου και χωρίς να πληρώσει τίποτα για την επόμενη χρονιά. Αυτό δίνει δύο πλεονεκτήματα στους Jazz: Α) σε περίπτωση ανταλλαγής μέσα στη σεζόν το συμβόλαιο του μπορεί να θεωρηθεί από την ομάδα που θα το πάρει ως expiring, αφού θα μπορούν να το ακυρώσουν πριν τις 7 Ιουλίου και να μην έχουν καμιά επίπτωση στο salary cap², Β) σε περίπτωση που υπογράψουν κάποιον καλό Free Agent στο ξεκίνημα του Ιουλίου (πχ Tobias Harris) τότε θα μπορούσαν να σπάσουν το συμβόλαιο με τον Favors και είτε να ξανασυμφωνήσουν μαζί του για περισσότερα χρόνια με λιγότερα χρήματα ανά έτος είτε απλά να τον αφήσουν να πάει σε άλλη ομάδα.  

Πρόγραμμα και ο παράγοντας τύχη

Όμως οι πεντάδες και ο Favors δεν είναι ο μόνος λόγος για το 14 – 16 μέχρι τώρα. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έχει παίξει το πρόγραμμα της ομάδας. Μέχρι τώρα από τα 30 παιχνίδια, μόνο 11 ήταν εντός έδρας και τα υπόλοιπα 19 ήταν εκτός έδρας. Σύμφωνα με το basketball-reference η ομάδα του Quin Snyder είχε το δεύτερο πιο δύσκολο πρόγραμμα μέχρι τώρα στο ΝΒΑ³. Επίσης τα νούμερα της ομάδας δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να δικαιολογείται το 14 – 16. Σύμφωνα με το Basketball reference το ρεκόρ τους θα έπρεπε να είναι 15 – 15, ενώ σύμφωνα με το Cleaning The Glass θα έπρεπε να είναι 16 – 14. Μπορεί να φαίνονται μικρές οι διαφορές, αλλά στη Δύση πέρυσι η τέταρτη από την ένατη ομάδα είχαν διαφορά δύο νίκες και κάτι αντίστοιχο περιμένουμε και φέτος. Στον παράγοντα τύχη, εκτός του προγράμματος και της διαφοράς που έχουν οι προσδοκώμενες νίκες, όπως αυτές υπολογίζονται από τα παραπάνω σάιτ, θέλω να προσθέσω και τα σουτ τριών πόντων.

Στη φωτογραφία παραπάνω από το Cleaning The Glass, βλέπουμε ότι σε σχέση με πέρυσι οι Jazz σουτάρουν περισσότερο κοντά στο καλάθι (40,1% των συνολικών σουτ τους σε σχέση με 35% πέρυσι) και οριακά περισσότερο από το τρίποντο (33,7% των συνολικών σουτ τους σε σχέση με 32,8% πέρυσι), όμως τα ποσοστά ευστοχίας από το τρίποντο είναι αρκετά πιο μικρά (34,2% φέτος Vs 37,1% πέρυσι). Σύμφωνα με το NBA.com η ομάδα της Utah είναι 5^η σε αριθμό «ελέυθερων» τριπόντων⁴ με 18,8 ανά αγώνα ενώ σε ευστοχία είναι 16^η με 37,1% (πέρυσι είχε 39,1% σε ίδιο αριθμό προσπαθειών). Με την απόκτηση του Kyle Korver πριν μερικές εβδομάδες, τα νούμερα αυτά έχουν αρχίζει να βελτιώνονται και πιστεύω ότι μέχρι το τέλος της σεζόν θα πλησιάσουν περισσότερο στα περσινά.

Mitchell

Για το τέλος άφησα το κομμάτι για τον Donovan Mitchell. Πριν ξεκινήσω να γράφω έψαξα στο basketball-reference να βρω πόσοι guard στην ιστορία του ΝΒΑ είχαν τη δεύτερη χρονιά τους στο ΝΒΑ πάνω από 20 πόντους και περισσότερο από 30% USG%⁵ και τα αποτελέσματα μπορείτε να τα δείτε στον πίνακα που ακολουθεί.

Από τους παραπάνω, ο μόνος που οδήγησε την ομάδα του στα play off ήταν ο Wade τη χρονιά 2004 – 05 που βέβαια είχε για συμπαίκτη των Shaquille O’Neal, που επίσης είχε πάνω από 20 πόντους και περισσότερο από 30% USG%. Κοινώς είναι δύσκολο να είσαι η μοναδική σταθερή επιθετική απειλή μιας ομάδας στο ΝΒΑ και να κατορθώνεις να σκοράρεις 20 πόντους. Όταν αυτό γίνεται, σχεδόν ποτέ η ομάδα δεν πάει στα Play off. Παρόλα αυτά, ο Donovan Mitchell φέτος είναι χειρότερος από πέρυσι και αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στην ομάδα αφού είναι η #1 επιθετική της απειλή. Πέρα από τα ποσοστά του, που είναι χειρότερα από πέρυσι (κυρίως από το τρίποντο), συμμετέχει λιγότερο στο επιθετικό κομμάτι όσο αφορά τη δημιουργία. Ο Zach Lowe την Παρασκευή που μας πέρασε, αναφέρθηκε αναλυτικά στα λάθη που κάνει ο δευτεροετής guard και μέσα στο κείμενο έχει αρκετά βίντεο που βοηθούν να δούμε αυτά τα λάθη καλύτερα. Από τα ματς που έχω δει (τουλάχιστον 20 από τα 30 ολόκληρα) και από αυτά που διαβάζω από τις συνεντεύξεις τύπου του Quin Snyder, αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο προπονητής των Jazz έχει αποφασίσει να δώσει όσο χώρο χρειάζεται ο Mitchell προκειμένου να βελτιωθεί.

Για την ώρα αυτό αποδεικνύεται μια επίπονη διαδικασία, αφού οι κακές εμφανίσεις του παίκτη συνδυάζονται με ήττες της ομάδας, όμως στο σύλλογο ελπίζουν ότι μέσα από αυτά τα λάθη ο παίκτης θα βελτιωθεί και θα μπορέσει να γίνει ένας από τους καλύτερους guard της λίγκας. Για την ώρα, το κομμάτι των επιλογών του στην επίθεση, όπου έχει μια τάση να σουτάρει και να μην βλέπει πολλές φορές τους συμπαίκτες του που είναι σε καλύτερη θέση, έχει στοιχίσει την ομάδα, αλλά είναι και μέρος της ατομικής εξέλιξης του παίκτη που αναμένεται να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της Utah τα επόμενα χρόνια. Όσο πιο γρήγορα ο Mitchell, αρχίσει να συνηθίζει την πίεση των αντίπαλων ομάδων και βελτιώσει τις επιλογές του, τόσο καλύτερα για τις πιθανότητες των Jazz να προλάβουν τα play off.

Προσωπικά ακόμα πιστεύω ότι ο Mitchell θα εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους guard της λίγκας και η κρίση μου αυτή βασίζεται στον παρακάτω τρόπο σκέψης που άκουσα πρόσφατα σε ένα από τα podcast του Sam Vecenie. Ένας από τους καλεσμένους του έλεγε ότι όταν αξιολογεί έναν παίκτη που μπαίνει στο ΝΒΑ, κάνει τρεις ερωτήσεις.

1. Μπορεί να γράφει νούμερα/στατιστικά κατά τη διάρκεια ενός αγώνα;
2. Μπορεί να επηρεάσει την θετική έκβαση ενός αγώνα; (Αυτό μπορεί να γίνει και με τρόπο που δεν αποτυπώνεται σε κάποια στατιστική κατηγορία, όπως καλή ατομική άμυνα που δεν οδηγεί σε τάπες και κλεψίματα).
3. Έχει θέση σε μια ομάδα κατά τη διάρκεια των τελικών περιφέρειας;

Στην περίπτωση του Mitchell θεωρώ ότι η απάντηση είναι καταφατική και στις τρεις ερωτήσεις. Μπορεί κάποιοι να διαφωνήσουν με βάση τις μέχρι τώρα εμφανίσεις του, κατά πόσο θα μπορούσε να είναι το «πρώτο βιολί» σε μια ομάδα που θέλει να διεκδικήσει τον τίτλο κι αν θα του πηγαίνει καλύτερα ο ρόλος του δεύτερου είτε του τρίτου καλύτερου παίκτη μιας ομάδας. Δεκτή η διαφωνία, αλλά ακόμα και έτσι η απάντηση στην περίπτωση του είναι καταφατική. Το αν σε πέντε χρόνια το παιχνίδι του θα είναι πιο κοντά στον Wade και την επίδραση που είχε στην έκβαση ενός αγώνα ή σε αυτό του Bradley Beal, θα μας το δείξει η ιστορία.

Τι μέλλει γενέσθαι 

Η βασική ερώτηση που κάνουν οι φίλοι της ομάδας είναι «προλαβαίνουμε ακόμα τα play off;». Όσο μαζεύονται ήττες όπως αυτή του Σαββάτου απέναντι στους Magic, οι πιθανότητες θα μειώνονται, όμως ακόμα δεν είναι ξεγραμμένοι. Μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου το πρόγραμμα συνεχίζει να γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, αφού θα αντιμετωπίσουν Warriors, Thunder, Blazers, Sixers και Knicks εντός, ενώ τους Rockets και τους Blazers εκτός. Κανένα παιχνίδι από αυτά δεν είναι εύκολο (ίσως οι Knicks) και το πιο πιθανό είναι ότι η διαφορά ανάμεσα στις νίκες και τις ήττες θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Από εκεί και πέρα όμως το πρόγραμμα αρχίζει να γίνεται πολύ πιο ευνοϊκό. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 9 Ιανουαρίου και μετά, παίζουν 12 ματς εντός και τρία εκτός σε ένα μήνα. Εκεί πρέπει να είναι το σημείο που οι υπεύθυνοι του συλλόγου περιμένουν την ομάδα να ανακάμψει και να περάσουν οι νίκες σε απόλυτο αριθμό τις ήττες, ώστε να μπουν στην τελική ευθεία με ένα μικρό πλεονέκτημα.

Ίσως για να τα καταφέρουν να χρειαστεί να κάνουν καμιά κίνηση ακόμα όπως αυτή του Korver. Προσωπικά δεν περιμένω να γίνει κάποια μεγάλη ανταλλαγή πριν το τέλος της χρονιάς που θα αλλάξει δραστικά το roster της ομάδας. Η αίσθηση μου είναι ότι τελικά θα καταφέρουν να μπουν στα play off. Περιμένω τον Snyder σιγά σιγά να χρησιμοποιεί περισσότερο την πεντάδα με Crowder – Gobert και τον Mitchell (ο οποίος πέρυσι μας εντυπωσίασε με την ταχύτητα που βελτίωνε το παιχνίδι του), για να βγάλει άκρη με τις αντίπαλες άμυνες.

Στην περίπτωση που δεν τα καταφέρουν, οι Jazz θα έχουν χώρο σχεδόν για ένα Max συμβόλαιο το καλοκαίρι (εφόσον δεν ανανεώσουν τον Rubio και σπάσουν τον συμβόλαιο του Favors) και ένα πικ που μπορεί να τους αποφέρει ακόμα έναν χρήσιμο και εξελίξιμο παίκτη. Όπως και να έχει, το μακροπρόθεσμο πλάνο της ομάδας εξαρτάται από το πόσο καλός μπορεί να γίνει τα επόμενα χρόνια ο Mitchell και όπως φαίνεται από τις φετινές εμφανίσεις στη Utah είναι αποφασισμένοι να του δώσουν το χρόνο και τις ευκαιρίες που χρειάζεται προκειμένου να γίνει ο καλύτερος που μπορεί.

Σημειώσεις:

OffRtg: Οι πόντοι που σκοράρει μια ομάδα ανά 100 κατοχές. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί επίσης για να αξιολογήσει την επίδοση μιας ομάδας όταν κάποιος συγκεκριμένος παίκτης ή ομάδα παικτών είναι μέσα στο γήπεδο.

DefRtg: Οι πόντοι που δέχεται μια ομάδα ανά 100 κατοχές. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί επίσης για να αξιολογήσει την επίδοση μιας ομάδας όταν κάποιος συγκεκριμένος παίκτης ή ομάδα παικτών είναι μέσα στο γήπεδο.

NetRtg: Η διαφορά των δύο παραπάνω η οποία μας δείχνει πόσο καλή είναι μια ομάδα αν τα ματς παίζονταν σε 100 κατοχές. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί επίσης για να αξιολογήσει την επίδοση μιας ομάδας όταν κάποιος συγκεκριμένος παίκτης ή ομάδα παικτών είναι μέσα στο γήπεδο.

1. Από τη σαιζόν 2010 – 11
2. Πχ οι Wizards είναι σε άσχημη κατάσταση με το salary cap και ήδη ξεφορτώθηκαν τον Oubre αφού ξέρανε ότι το καλοκαίρι δεν θα μπορούσαν να τον πληρώσουν. Αν αποφασίσουν να δώσουν και τον Porter προκειμένου να πληρώσουν λιγότερο φόρο την επόμενη σαιζόν (2019 – 20) όταν και θα μπει σε ισχύ το συμβόλαιο του Wall, τότε θα μπορούσαν να κάνουν ανταλλαγή με τους Jazz και στα ανταλλάγματα να είναι ο Favors ώστε να του ακυρώσουν το συμβόλαιο το καλοκαίρι και να γλυτώσουν τα χρήματα.
3. Οι Suns είχαν το πιο δύσκολο, αφού είναι μακράν η χειρότερη ομάδα και δυστυχώς για αυτούς δεν παίζουν ποτέ με τον εαυτό τους ?
4. Με τον αμυντικό σε απόσταση μεγαλύτερη των 2 μέτρων
5. O συνδυασμός των 2 δείχνει ότι αυτοί οι guard ήταν η επιθετική αιχμή της ομάδας τους.