Σκάρτα δέκα παιχνίδια πια για το τέλος της σεζόν 2022-23, με τη Δύση παρόλα αυτά να παραμένει εντελώς ορθάνοιχτη για τις θέσεις #4 ως #12, αποτελεί η φετινή σεζόν την χαμένη μεγάλη ευκαιρία των Lakers για να φτάσουν ξανά ως τους Τελικούς; Παρότι ο σχετικός δρόμος θεωρητικά κάθε άλλο παρά κλειστός δεν είναι ακόμα, το παρόν κείμενο εξετάζει όλα τα κακώς κείμενα που ψαλίδισαν σημαντικά τις πιθανότητες της τρέχουσας έκδοσης της πλέον λαμπερής και διαχρονικά κορυφαίας ομάδας της Λίγκας για να διεκδικήσει μεγαλεία τη φετινή σεζόν.

Καθώς η κανονική περίοδος του ΝΒΑ μπαίνει στo τελευταίο στάδιο, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε. Καλές οι 50αρες και τα διαστημικά σκορ, αλλά τα ανταγωνιστικά ματς δεν συγκρίνονται με τίποτα και όπως φαίνεται φέτος το μενού θα περιλαμβάνει πολλά τέτοια στην ευθεία για τα playoffs, διότι στην κατάταξη της Δύσης γίνεται ο κακός χαμός. Από εδώ και πέρα, για όσες ομάδες έχουν έστω και τις ελάχιστες βλέψεις για τη συνέχεια, every game matters, που λένε και στην Ευρωλίγκα.

“H κορυφαία σύνθεση ταλέντου σε μια ομάδα στην Ιστορία”. Αυτή ήταν η δήλωση του GM των Lakers Rob Pelinka στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη, λίγες μόλις μέρες πριν την έναρξη της σεζόν 2021-22 για τους Lakers των LeBron-Davis-Westbrook & Co. Παρά τα πρώτα καμπανάκια από το 0-6 της preseason, τον παραλληλισμό με τη σεζόν 2012-13, του roster των Kobe-(ό,τι είχε απομείνει από τον) Nash- Ηoward και της τότε καταστροφής που ακολούθησε, και την -όπως στην πράξη αποδείχθηκε, ακραία- πετυχημένη πρόβλεψη του Kevin Pelton “πως τα δεδομένα της preseason δείχνουν μια ομάδα του 33-49” παρέα με την εμφάνιση των πρώτων αμφιβολιών για τη λειτουργικότητα του σχήματος, οι πρωταγωνιστές της ομάδας εμφανίζονταν απόλυτα αισιόδοξοι.

Το βράδυ της Τρίτης ο Pau Gasol, στα 41 πλέον, αποφάσισε να πει επίσημο αντίο στα μπασκετικά παρκέ. Η ανακοίνωση συνοδεύτηκε από την φωτογραφία που χρησιμοποιούμε και εμείς στο κείμενο, κατά πάσα πιθανότητα οι περισσότεροι την έχετε δει ήδη. Ο Pau, ή μία ψηφιακή μορφή του τέλος πάντων, ανάμεσα σε ένα τσουβάλι διακρίσεις, με κάδρα όλες τις φανέλες που είχαν την τιμή να αναγράφουν το όνομά του με συνοδεία το #16 ή το #4. Πάμε να μελετήσουμε μερικά κομβικά σημεία μιας καριέρας που κράτησε περισσότερο από είκοσι χρόνια.

Με το NBA να ετοιμάζεται να επιστρέψει και πάλι με τη νέα σεζόν στην ημερολογιακή του κανονικότητα, το συγκεκριμένο γεγονός δεν αποτελεί το μόνο που μας γυρίζει στα συνήθη μονοπάτια των προηγούμενων χρόνων: το πείραμα της league wide επιστροφής στα “ΝΒΑ Jam duos” της offseason του 2019 κράτησε μόλις ενάμιση χρόνο, μέχρι την στιγμή δηλαδή που ο Harden φόρεσε τη φανέλα του Brooklyn τον Γενάρη του 2021. Οι δε τραυματισμοί των Kawhi και Murray, δείχνουν πως ανοίγουν διάπλατα τον δρόμο για μια σεζόν με εφάμιλλο φινάλε με εκείνες των ετών 2017 και 2018, όπου οι τελικοί ανάμεσα σε LeBron και Durant θεωρούνταν αναπόφευκτη νομοτέλεια.

Σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από τη βιασύνη να ξεκινήσει για οικονομικούς λόγους, τους τραυματισμούς και τα covid protocols, από τις βαρετές 30άρες και 40άρες που έκαναν τα παιχνίδια τυπική διαδικασία βράδυ παρά βράδυ, η ώρα της αλήθειας έφτασε. Με τα play-ins να δοκιμάζονται επιτυχημένα στη νέα τους μορφή για πρώτη φορά, τα οκτώ ζευγάρια των φετινών NBA Playoffs έχουν σχηματιστεί και οι contributors του Basketball Guru αναλύουν και προβλέπουν το τι θα συμβεί σε καθένα από αυτά.
Σειρά παίρνουν σήμερα τα ζευγάρια της Δυτικής Περιφέρειας

Σηκώθηκα γύρω στις δύο και είκοσι (2.20) τα ξημερώματα. Έβαλα έναν γαλλικό καφέ - είχε τελειώσει ο εσπρέσο - και μέχρι να γίνει, τακτοποίησα τα μαξιλάρια στο βομβαρδισμένο σαλόνι, άνοιξα υπολογιστή και κατόπιν την τηλεόραση. Σιγά σιγά, άνοιξα και τα μάτια. Τα ξυπνήματα αυτά είναι βάρβαρα και ο χρόνος προσαρμογής μεγαλύτερος από ό,τι συνήθως, όσες φορές και αν το έχεις κάνει. Γέμισα την κούπα, έριξα δυο κουταλιές και βγήκα λίγο έξω για ένα τσιγαράκι. Η όλη διαδικασία, αν και ακούγεται σύντομη, πήρε τελικά 20 λεπτά, διότι στο μεταξύ έχασα το τηλεκοντρόλ, μου χύθηκε η ζάχαρη στο πάτωμα και διακόπηκε για λίγο η σύνδεση στο ρούτερ. Τα τακτοποίησα όλα και απλώθηκα θριαμβευτικά μπροστά στην οθόνη στις τρεις παρά τέταρτο, ακριβώς την ώρα του τζάμπολ.

To Larry O’Brien Trophy εμφανίστηκε στο γήπεδο (μέσα στην απαράδεκτα κακόγουστη Louis Vuitton θήκη του), οι Lakers φόρεσαν τις -αήττητες ως σήμερα στα Playoffs- Black Mamba εμφανίσεις τους, ο LeBron κάτω από αυτήν φόρεσε και την ισοπεδωτική 40άρα του, που περιμέναμε πως θα μας παρουσιάσει σε τουλάχιστον- ένα παιχνίδι τελικών, όμως πέρα από τον Davis, ουδείς άλλος συμπαίκτης του εμφανίστηκε έτοιμος για την τελετή απονομής. Αντίθετα, μια εφταμελής -όλη κι όλη- ειδική αποστολή καμικάζι από το Miami, προεξάρχοντος ενός -και πάλι- συγκλονιστικού Jimmy Butler, φρόντισε τα κομφετί να μείνουν στη βαλλίστρα τους και το Larry O’Brien Trophy να επιστρέψει στην άσχημη θήκη του και πίσω στην όποια αποθήκη φυλάσσεται για -τουλάχιστον- άλλες δύο μέρες ακόμα.

Σε μία εποχή κυριαρχίας της επίθεσης σε σχέση με την άμυνα στο NBA, με τις όποιες αλλαγές κανονισμών να ευνοούν απόλυτα προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση μάλιστα, το Game-4 των Τελικών του 2020 αποτέλεσε μια ωδή στην αμυντική προσήλωση και επανάφερε στα χείλη πολλών το παλιό κλισέ «τα πρωταθλήματα τα φέρνει η άμυνα».

Με την ανακοίνωση της απουσίας των Dragic και Adebayo και από τον τρίτο τελικό, το 3-0 και το ψάξιμο της σκούπας πίσω από την πόρτα φάνταζαν νομοτελειακά. Όχι σήμερα, και όχι γι’ αυτούς τους Heat, όχι όσο o Jimmy Butler και η παρέα του έχουν λόγο σε αυτό. Η ομάδα του Spoelstra ρίσκαρε στην άμυνα ακολουθώντας το δόγμα “κλείστε μέσα, double team, χέρια, χέρια, χέρια παντού” και κρατώντας τους Lakers στους 104 μόλις πόντους επιβίωσε για να δώσει τουλάχιστον άλλες δύο μάχες, με τον Butler να χαράσσει ανεξίτηλα το όνομά του στο βιβλίο της ιστορίας των τελικών του NBA.