Ευτυχώς, η μπασκετική ιστορία έχει έναν τίτλο για όλους. Μπορεί ταυτόχρονα να είναι ο Κάρι εκείνος με τη μεγαλύτερη επίδραση, ο Τζέιμς αυτός με τον πιο ολοκληρωμένο συνδυασμό χαρακτηριστικών και τη βιονικότητα, οι Warriors η ομάδα-πρότυπο και οι Lakers το πιο βαρύ franchise. Αν μάχονταν όλα τα μέρη για τον ίδιο τίτλο, αυτόν του «καλύτερου», οι αναμετρήσεις θα ήταν εξίσου βαρετές, αγχώδεις και ίσως ψυχαναγκαστικές. Ποιος θέλει τώρα να τσακώνεται επάνω σε ένα και μόνο ερώτημα; Δεν σας φέρνει χασμουρητά; Είναι πολύ καλύτερο να πατάει παρκέ ο καθένας από τη θέση του.

Μέχρι εδώ

Οι Warriors π.χ., θα ξεκινήσουν την Τετάρτη τα ξημερώματα ως η επιθετική μηχανή που πάντα ήταν, μετά την πρόσφατη επανεφεύρεση της ταυτότητας τους απέναντι στους Kings. Η πρώτη πεντάδα τους, η καλή, με τον Στεφ, τον Κλέι, τον Γουίγκινς, τον Ντρέι και τον Λούνεϊ, αποτελεί διαπιστωμένα την πιο ισοπεδωτική σύνθεση του ΝΒΑ και στο game 7 αποδείχτηκε περίτρανα: Εκ των πέντε, τέσσερις είχαν στο plus minus +25 και ο τελευταίος (Τόμπσον) +30. Την ίδια στιγμή, η second unit βρέθηκε όλη στο μείον, χωρίς τελικά να έχει ιδιαίτερη σημασία.

Ακόμη, οι Dubs επιστρέφουν ως μία ομάδα που δεν πολυνοιάζεται για έδρες. Το 11-30 της regular σαν να διαγράφηκε μονομιάς και μάλιστα η διαγραφή ήρθε μέσα από αμυντικά σερί ή διαστήματα αγνού hustle, όπως η τρίτη περίοδος του game 7, εκεί που ο Λούνεϊ χρησιμοποίησε την πλάτη του Σαμπόνις περίπου όπως οι κολυμβητές τον βατήρα. Το 13-1 στα επιθετικά ριμπάουντ, σε έναν τέτοιου είδους αγώνα, αν μη τι άλλο δείχνει πως οι παίκτες του Κερ διαθέτουν ακόμη τα μαχητικά χαρακτηριστικά, που πάντα συνόδευαν την πορεία τους.

Οι Lakers, από την άλλη, θα μπουν στο Chase Center ως η πιο επικίνδυνη ομάδα από το trade deadline και έπειτα. Στη σειρά με τους Grizzlies επικράτησαν πλήρως στον πνευματικό τομέα, με παροιμιώδη διαύγεια σε κρίσιμες στιγμές. Η πρώτη τους νίκη ήρθε μέσα από το pick n roll του Ριβς και τα τρίποντα του Χατσιμούρα, όταν Τζάκσον Τζούνιορ και Μπρουκς ασχολούνταν με άλλες αμυντικές υποθέσεις. Η πιο δύσκολη επικράτηση τους, εκείνη στο game 4, οριοθετήθηκε από τις εκτελέσεις του D-Lo και τη συμμετοχή του Τζέιμς στις τελευταίες κατοχές και την παράταση. Συνολικά δε, σε όλη τη σειρά, ο Άντονι Ντέιβις έκανε τη ρακέτα δική του, παρά την περιστασιακή συμμετοχή στο επιθετικό παιχνίδι και τις (πολλές) στιγμές εμφανούς καταπόνησης, μετά από μέτριας έντασης σωματικές επαφές. Ο AD είχε μέσο όρο 4,3 μπλοκ και 13,7 ριμπάουντ, μένοντας στο παρκέ για 36,4 λεπτά (τα περισσότερα μετά τον Λεμπρόν), παρά τη διαρκή προσπάθεια των αντιπάλων να παίξουν πάνω του και να τον φθείρουν.

Θα αντέξουν άραγε οι δύο σταρ του LA, όταν βρουν απέναντι τους τον εξοντωτικό ρυθμό των Warriors και την φαντεζί, όσο και διαμοιραστική τους επίθεση; Αυτή τη στιγμή, εδώ που βρισκόμαστε, μοιάζει ως το πιο κρίσιμο ερώτημα, διότι κακά τα ψέματα, οι Lakers θα τους χρειαστούν μαζί στο παρκέ για όσα περισσότερα λεπτά γίνεται.

Με το Μέμφις πάντως τα κατάφεραν, επειδή Α. φανερά θυσίασαν ένα παιχνίδι (game 5), B. ο Λεμπρόν ηθελημένα και σοφά εξαφάνιζε τον εαυτό του από πολλές κατοχές και Γ. οι αντίπαλοι δεν είχαν και τόση κίνηση στο μισό γήπεδο. Για τον Τζέιμς ειδικά, αξίζει να υπενθυμίσουμε πως απέφυγε τη ρακέτα στην επίθεση (το έδειξε ο Άλεξ σε πρόσφατο κείμενο) και πως επίσης απέφυγε τις βασικές αμυντικές αποστολές, παρά την αδιαμφισβήτητη συνεισφορά του σε επικουρικούς τομείς της άμυνας, όπως τα επιθετικά φάουλ ή τα chasedown blocks.

Το ματσάρισμα και οι κρίσιμοι τομείς

Δεν μοιάζει κάτι τόσο εύκολο να επαναλάβει. Oι Warriors παρουσιάζουν απειλές με πολύ διαφορετικό τρόπο από ό,τι οι Grizzlies. Οι Lakers, όμως, δείχνουν πιο ισορροπημένοι.

Όταν το rotation πηγαίνει στη second unit, οι Χατσιμούρα, Σρέντερ φαίνονται έτοιμοι να αντικαταστήσουν ευθέως και αναλόγως τους αντίστοιχους starters, χωρίς το σύνολο να θυσιάζει πολλά στη λειτουργία του. Είναι σημαντικό, διότι ο Γερμανός μπορεί π.χ. να χρειαστεί παραπάνω, αν ο Ράσελ δεν καταφέρει να κρυφτεί στην άμυνα, ενώ ο Ιάπωνας ίσως πάρει εκ νέου πολλά λεπτά, εφόσον το ζητούμενο είναι καλύτερο spacing (αν και μάλλον ο Βάντερμπιλτ θα έχει πολλή δουλειά). Γενικά, τα σχήματα του Χαμ διατηρούν την απόδοση του συνόλου σταθερότερη σε σχέση με εκείνα του Κερ, που ομολογουμένως δοκίμασε διάφορους συνδυασμούς στην πρώτη σειρά των πλέι οφ, για να εμπιστευτεί τελικά σε διάρκεια τους βασικούς του και να ψάχνει για διαθέσιμα τάιμ άουτ, προκειμένου να ξεκουράσει τον Κάρι.

“I might take a timeout just to get u some rest”

- Steve Kerr to Steph Curry pic.twitter.com/O1LNoknHoE

— ٍ (@DestroyingWrld) April 30, 2023

Οι δύο ομάδες ξεβολεύουν η μία την άλλη σε έναν βασικό τομέα η κάθε μία, στον οποίον το damage control ίσως αποδειχτεί καθοριστικό. Αρχικά, με αντίπαλο τον AD και τον Τζέιμς κοντά στη ρακέτα (11 ριμπάουντ στην πρώτη σειρά), οι Warriors δεν μπορούν να υπολογίζουν σε ανάλογη επιρροή του Λούνεϊ στην ανανέωση κατοχών, ούτε ότι θα κερδίσουν την συντριπτική πλειοψηφία αυτών που θα πάνε στο 50-50. Οφείλουν να τρέξουν και ανεβάσουν την ευστοχία τους, κύριε Κλέι Τόμπσον.

Oι Lakers, από την άλλη, δεν έχουν να αναμετρηθούν με μία αντίπαλη επίθεση που παίζει διαρκώς πάνω στα δυνατά τους σημεία, όπως έκαναν οι Grizzlies με τα ντου του Μοράντ στη ρακέτα, τα αψυχολόγητα του Μπρουκς και τις post up κινήσεις του Τζάκσον Τζούνιορ. Oι Dubs έχουν το playbook για να σουτάρουν από την περίμετρο όλο το βράδυ και για να αφαιρέσουν τον Ντέιβις από την αμυντική εξίσωση. Σιγά μην καταλήξουν με 31% από το τρίποντο! Οι κινήσεις τους απαιτούν κάλυψη μεγαλύτερης απόστασης στο μισό γήπεδο, περισσότερα και γρηγορότερα close outs και άρα επιφέρουν στον αντίπαλο περισσότερη καταπόνηση.

Δύσκολα πράγματα, έτσι δεν είναι; Για αυτό και νομίζω ότι στην αφετηρία έστω, υπάρχει ένα οριακό φαβορί.

Οι παιχταράδες

Από εκεί και πέρα, ε… είναι και η προσωπική αναμέτρηση. Οι δύο μεγαλύτεροι παίκτες της σύγχρονης εποχής συναντώνται εκ νέου σε σειρά πλέι οφ μετά από πέντε χρόνια, έτοιμοι να πυροδοτήσουν κάθε είδους συζητήσεις για την κληρονομιά που θα αφήσουν στο άθλημα – αυτό που λένε legacy.

Στη δεδομένη χρονική συγκυρία, ο Τζέιμς αγωνίζεται σαν πάνσοφος γκουρού (και πιστέψτε με, ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει αυτό), που μπορεί με την πνευματική του καθοδήγηση να ανυψώσει ένα σύνολο σε επίπεδα ασύμβατα με τις θεωρητικές του δυνατότητες. Ο Λεμπρόν παίρνει πρωτοβουλίες όπου χρειάζεται, κάνει στην άκρη όπου απαιτείται, ενθαρρύνει, αποφορτίζει, συμβάλει παντού, διευθύνει με τρόπο επιβλητικό και γοητευτικό. Η ομάδα δικαίως μπορεί πλέον να αποκαλείται "οι Lakers του Τζέιμς", από εκεί που ήταν απλά "ο τέταρτος προορισμός" της καριέρας του.

Ο Κάρι, ολοένα και συμπληρώνει το παιχνίδι του. Παίζει πιο επίμονα από ποτέ στο pick n roll, χρησιμοποιεί τους χώρους στο mid range ως χώρους ανάφλεξης για το χέρι του και κατόπι μεταφέρει τη δράση του στο τρίποντο, για να την τοποθετήσει εκ νέου στη ρακέτα. Άντε να τον καταλάβεις, άντε να προβλέψεις… Η ενέργεια του μοιάζει ακόμη αστείρευτη, η επιρροή του στην επίθεση εντονότερη. Τι 50 πόντοι σε game 7, είμαστε σοβαροί; Ίσως ξεκινάει αντίστοιχα και εκείνος κάπως πιο μπροστά, με την επιπλέον ώθηση που έδωσε στα αποδυτήρια μετά από κάτι, που ελπίζω να μείνει στην ιστορία ως "The Bus Speech". "Δεν μιλάω πολύ, όμως έχω κάτι να πω".

Από τους δύο, εξάλλου, τον παλιό του εαυτό θα κληθεί να θυμηθεί ο Τζέιμς, που θα χρειαστεί να υπερβάλλει δυνάμεων, για να κυριαρχήσει έστω και για κάποια λεπτά ο ίδιος, χωρίς να περνάει συστηματικά τη σκυτάλη στους συμπαίκτες του. Οι Lakers ενδέχεται να το αναζητήσουν κάτι τέτοιο σε διάφορα stretches και θα το βρουν, απλά δεν ξέρω σε τι βαθμό και σε πόση συνέχεια.

Σε κάθε περίπτωση, τα ζητήματα όσον αφορά τους Κάρι και Τζέιμς, ας τα λύσουμε πριν ξεκινήσει η σειρά, αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, διότι παιχνίδι με παιχνίδι αξιολόγηση δεν αντέχεται. Να ορίστε, ας λύσω τα δικά μου, ανεξαρτήτως της έκβασης των αγώνων. Ο Κάρι είναι ό,τι ωραιότερο έχω δει ατομικά στο μπάσκετ μετά τον Μάικλ Τζόρνταν, οι Warriors είναι ό,τι ελκυστικότερο σαν θέαμα έχει παρουσιαστεί ποτέ.

Οκ, υπάρχουν και οι Spurs του ’14. Αλλά και οι Kings του Webber… Όμως και οι Lak… τέλος πάντων, ας τα λύσουμε μέχρι Τετάρτη πρωί.