Δε φαντάζεστε πόσο πολύ μιλάει το συγκεκριμένο ματσάρισμα στην μπασκετική μου ψυχή. Υποστηρίζω τους Knicks και ταυτόχρονα ο Jimmy Butler είναι στους αγαπημένους μου παίκτες όσα χρόνια παρακολουθώ, εκείνους που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ανατολή, άμυνες, κουλτούρες Miami και NY, πού υπογράφω ρε παιδί μου, ξεκινήστε τη σειρά αύριο το πρωί, σήμερα, χθες. Ο κρυφός πρωταγωνιστής ωστόσο κάθεται σε κάποιο πολυτελές σημείο της αρένας των Heat, με άσπρο μαλλί πια.
Miami
Μακριά από όλα τα memes και τις χαριτωμενιές του ‘’μπασκετικού Κορλεόνε’’, ο Pat Riley έχει στήσει, μέσες-άκρες, μεγάλο κομμάτι της μπασκετικής ταυτότητας και των δύο franchises - κυρίως των Heat ασφαλώς, στους οποίους είναι ακόμη πρόεδρος. Ανάμεσα στην πρώτη ομάδα που βασίστηκε στον Alonzo Mourning, στην επιλογή του Dwyane Wade και τα πρωταθλήματα που ήρθαν είτε στην πρώτη εποχή, παρέα με τον Shaq και με προπονητή τον ίδιο τον Riley (ένα πρωτάθλημα, το 2006), είτε αργότερα με το big-3 που δημιουργήθηκε με τους LeBron James και Chris Bosh, o Riley έχει εμφυσήσει μία μενταλιτέ σε όλο το franchise, που η αλήθεια είναι ότι κουβαλά και λίγο από το ‘’μαχητικό πνεύμα’’ που ο ίδιος έχει ως μπασκετικός Νεοϋορκέζος: Να παλέψουμε, με πλάνο και με όποιους έχουμε.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, ανάμεσα στα λάθη των τελευταίων ετών και τα ενδεχόμενα άσχημα συμβόλαια σε διάφορους αθλητές, που υπερπληρώθηκαν στο Miami (ναι Hassan Whiteside για σενα λέμε), ο Riley έχει φροντίσει να τοποθετήσει τους δύο πιο κατάλληλους ανθρώπους στις δύο πιο κομβικές θέσεις μέσα (ή δίπλα) στο παρκέ, δύο τύπους που με τον δικό τους τρόπο κουβαλάνε την ίδια λόξα για νίκη. Φυσικά μιλάω για τους Eric Spoelstra και Jimmy Butler.
Μαζί, προπονητής και παίκτης-ηγέτης, έχουν οδηγήσει τους Heat σε μία εκπληκτική πορεία από το Bubble του 2020 κι έπειτα, κι ας έχει περάσει λίγο στο πίσω μέρος του μυαλού, καθώς υπάρχουν άλλες, πιο λαμπερές ιστορίες. Τελικοί το ‘20, τελικοί περιφέρειας το ‘22, δεύτερος γύρος ήδη φέτος - και βλέπουμε. Jayson Tatum και Celtics, Giannis και Bucks, Embiid και Sixers. Αυτοί δεν είναι τα τρία μεγαλύτερα φαβορί στην Ανατολή τα τελευταία χρόνια; E, οι Ηeat έχουν αποκλείσει τουλάχιστον μία φορά τον καθένα τους. Η τελευταία τους επιτυχία ήρθε φέτος, μ’ ένα εκκωφαντικό 4-1 κόντρα στο Milwaukee.
Nαι, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο χτύπησε τη μέση του στο πρώτο παιχνίδι, έχασε επί της ουσίας τρία από τα πέντε και δεν ήταν στην πλήρη φόρμα ούτε στα επόμενα. Ναι, οι Bucks έκαναν όποια ανοησία υπήρχε διαθέσιμη στον κατάλογο στα παιχνίδια 4 και 5, το τελευταίο δε το έχουν πετάξει στα σκουπίδια μ’ ένα ασύλληπτο ντεμαράζ κακών επιλογών και αστοχίας. Τα όσα συνέβησαν άλλωστε για να έρθει αυτός ο αποκλεισμός ανέλυσε πολύ εύστοχα ο Gus στο σημερινό κείμενο του ιστοτόπου. Όμως, όπως πολύ σωστά παρατηρεί κι εκείνος, αυτό είναι πρόβλημα του Milwaukee (και ίσως, για πρώτη φορά, του coach Bud), όχι του Miami.
Ακόμη και με το 3-1 να λειτουργεί ως μία ισχυρή παρακαταθήκη για την πρόκριση, αλλά και με τo Game 6 να είναι στην έδρα τους σε περίπτωση που χρειαζόταν, o Spoelstra έστησε εξαιρετικά τους Heat για μία ακόμη βραδιά. Σα να πεθαίνει για το challenge, για την πρόκληση, να κερδίσει κάθε παιχνίδι. Οι Heat στο ημίχρονο του Game 5 είχαν μόλις δύο λάθη, λες και παίζουν κομπιούτερ ας πούμε, σούταραν 43% από την περιφέρεια και 50% συνολικά. Προσπάθησαν να στρετσάρουν την άμυνα του Milwaukee, να βγάλουν τους Lopez και Giannis από την ευκολία τους, να τους κάνουν να κυνηγήσουν λίγο ακόμη. Όλα αυτά χωρίς τον Tyler Herro, ίσως τον πιο αξιόπιστο στον συνδυασμό ‘’ποιοτικό τρίποντο / προσωπικό σουτ’’, βασιζόμενοι στους Gabe Vincent και Max Strus του κόσμου τούτου, ακόμη και στον Kevin Love (που έκλεισε το παιχνίδι με 5/11 τρίποντα).
Το Miami όμως ήταν πίσω στο σκορ στο ημίχρονο. Οι Bucks για πρώτη φορά, πολύ αργά μάλλον, κατάλαβαν ότι ‘’ρε ‘σεις, είμαστε όλοι πιο ψηλοί και μεγάλοι, πάμε να τους πάρουμε όλα τα ριμπάουντ’’, διαλύοντας το Miami χαμηλά.
Ο προπονητής έφερε τους Heat έφερε μέχρι εδώ. Για την ακρίβεια, λίγο παρακάτω, καθώς προς το φινάλε του αγώνα τοποθέτησε τον Bam Adebayo ως κεντρικό χειριστή ψηλά στο γήπεδο, ώστε να βρίσκει ευκολότερες δράσεις ο Butler κοντά στο καλάθι - και να μετατοπίσουν όσο γίνεται το οχυρό των Giannis και Lopez. High-low, όχι κάτι κοσμογονικό, αλλά πλήρως αποτελεσματικό. Μετά όμως, χρειάστηκε τον Butler να βγει από τις γωνίες και να τα βάλει με όλους. Κι εκείνος, που είχε σκοράρει 56 πόντους μόλις λίγες ημέρες πριν και είχε στη σειρά σχεδόν 38 πόντους μέσο όρο, δεν απογοήτευσε.
Ξαναλέω, αντιλαμβάνομαι ότι οι Bucks τα έκαναν σκατά. Ακόμη και την ύστατη ώρα, δεν το τρως αυτό το καλάθι ρε γαμώτο, μην τους αφήνεις να παίζουν βόλεϊ. Γιατί δεν είναι ο Brook Lopez εκεί στην τελική, ή γενικότερα στο παρκέ, για μία άμυνα. Όπως και να ‘χει όμως, ο Butler έπιασε το παιχνίδι στο 108-99 με τέσσερα λεπτά να απομένουν, το ισοφάρισε σχεδόν μόνος του και τελικά οδήγησε το Miami σε ένα επικό, απροσδόκητο 4-1. Εγώ τον γουστάρω με τα χίλια, κάποιος άλλος όχι και το σέβομαι, αλλά ας παραδεχθούμε κάτι: O Jimmy o Butler, πρώτος σε playoffs παιχνίδια με 40+ πόντους στο franchise των Heat, στο franchise που έχουν παίξει οι Wade και Butler που να πάρει, είναι ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες των τελευταίων ετών. Χωρίς να έχει πάρει πρωτάθλημα, ναι, δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Οδηγεί όμως την ομάδα του στη διεκδίκηση. Πάμε τώρα και στην άλλη πλευρά.
New York
Το αποτύπωμα του Pat Riley στους Knicks είναι λίγο πιο ύπουλο, όχι τόσο επιδερμικό, να μπορεί να το δει κανείς με την πρώτη ματιά. Στην τελική, έχει αποχωρήσει από το franchise το μακρινό πλέον 1995, και μετά ακολούθησε μάλιστα μία σειρά αναμετρήσεων ανάμεσα στις δύο ομάδες της Ανατολής, για τέσσερις σερί postseason, που δημιούργησαν μία από τις έντονες έχθρες στα 90s. Έλα όμως που η Νέα Υόρκη προσπαθεί να πετύχει με τον ίδιο τρόπο από τότε. Με μία σκληρή άμυνα, που θα προσπαθήσει να κερδίσει κάθε ίντσα απέναντι στον αντίπαλο, κάθε μικρή μάχη, μέχρι την τελική επικράτηση. Με σκόρερ που θα ντριμπλάρει την μπάλα 150.000 φορές το δευτερόλεπτο και οι υπόλοιποι γύρω του θα το αποδέχονται και θα συνδράμουν κιόλας προς αυτή την κατεύθυνση, όλοι μαζί.
Ε λοιπόν οι Knicks, από επιλογή τους, πετυχαίνουν πλέον με αυτόν τον τρόπο, συμπτωματικά (ή και καθόλου) με παρόμοιο μοτίβο, έναν προπονητή κι έναν παίκτη-ηγέτη απόλυτα εναρμονισμένους σε αυτή την ψυχοσύνθεση. Το έχω γράψει ξανά μέσα στη χρονιά, θεωρώ πως αυτή είναι η πιο σπουδαία δουλειά του Tom Thibodeau. Τι να κάνουμε που το ρόστερ του δεν έχει τους Derrick Rose και Joakim Noah των Bulls, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Ο ίδιος, βοηθός του Jeff Van Gundy στους Knicks της τελευταίας φουρνιάς των 90s (που με τη σειρά του ηταν πρώτος βοηθός του Riley στα χρόνια που ο σύλλογος έφτασε σε δύο τελικούς ΝΒΑ, η ιστορία γράφεται όμορφα δηλαδή), βρίσκεται μάλλον στην καλύτερη φάση της καριέρας του, όσον αφορά τη διαχείριση ενός συνόλου και μιας σειράς playoffs.
Με πολύ απλά λόγια, πήρε την ταυτότητα του J.B. Bickerstaff στη συγκεκριμένη σειρά. Πρακτικά όλο το ζευγάρι, η ενέργεια και η διαφορά στην προσέγγιση των δύο ομάδων, φωτογραφίζεται στο γεγονός ότι σε παιχνίδι do-or-die για τους Cavs, με δίδυμο Mobley & Allen στη frontline, o Mitchell Robinson χώθηκε και τους πήρε 11 επιθετικά ριμπάουντ!
Οι Knicks ήταν πολύ πιο συγκεντρωμένοι σε όλο το πλάτος της σειράς, τακτικά συνεπείς, βρήκαν μεγάλες βραδιές από Brunson και Barrett, o οποίος ξεκλείδωσε -επιτέλους- το μυαλό του γύρω από το πόσο ασταμάτητος είναι όταν βάζει την μπάλα στο παρκέ και επιτίθεται στο καλάθι. Όχι μόνο για να σκοράρει εκείνος, αλλά και για να δημιουργεί για τους ελεύθερους συμπαίκτες, όπως πολύ σωστά έκανε με συνέπεια απέναντι στους Cavs - άσχετα αν εκείνη σε σημεία τα είχαν σπάσει. Συνεχόμενα σπουδαίες παρουσίες από τον Josh Hart, διάφορα και διαφορετικά στοιχεία από ρολίστες όπως οι Robinson, Hartenstein, Toppin και Quickley.
Έπαιξαν θαρραλέα, σε τέτοιο βαθμό που μπόρεσαν να καλύψουν τόσο τη συνολική τους αστοχία σε αρκετά κομμάτια αυτών των πέντε παιχνιδιών, όπως και την παρουσία/απουσία του Julius Randle, που έφυγε από το Game 5 με πρόβλημα στον αστράγαλο - πρόβλημα που ουσιαστικά τον είχε εκτός όλη τη σειρά, ακόμη και αν βρισκόταν στο παρκέ, καθώς ήταν ιδιαίτερα άστοχος και με επιλογές που περισσότερο χαλούσαν την ισορροπία του συνόλου. Ακόμη κι έτσι όμως, οι Knicks βγήκαν από πάνω.
Το match up
Και τώρα μεταξύ τους, Μiami και NY. Με έναν όμορφο, παράδοξο τρόπο, μπορούν να μεταφέρουν ακριβώς την ίδια εικόνα που είδαμε στον πρώτο γύρο, με ελάχιστες παραλλαγές. Αν οι Bucks έδειξαν, έστω και άθελά τους και χωρίς να το επωφεληθούν οι ίδιοι, τον δρόμο του μεγέθους και της πληγής που μπορεί να δεχθεί η frontline των Miami στα ριμπάουντ και κοντά στο ζωγραφιστό, οι Knicks φωνάζουν περήφανα πως ‘’έχουμε ακριβώς τα κατάλληλα όπλα’’. Ο Mitchell Robinson, χωρίς τους Mobley και Allen επάνω του, αλλά με τον χαμηλότερο (όχι σε αξία, σε ύψος και άκρα) Bam Adebayo, μπορεί να συνεχίσει την ίδια φθορά στο ‘’γυαλί’’, με πολλές ανανεώσεις κατοχών και tip-ins (που σ’ ένα βαθμό διέλυαν και την ψυχολογία των Cavs στον πρώτο γύρο) και φυσικά ο Barrett που, ειδικά στο MSG, απελευθερώνεται πλήρως από την ικανότητα του Brunson στο προσωπικό παιχνίδι και την έφεση του Josh Hart στο κυνήγι του έξτρα ριμπάουντ και κυνηγά σε μεγάλη ποσότητα (πλέον και ποιότητα) το σκορ κοντά στο καλάθι.
Από την απέναντι πλευρά, οι Heat είναι το σύνολο που μπορεί να στείλει διάφορα κορμιά πάνω στον Brunson, από τον πιο βαρύ, αλλά μάστερ σε κάτι τέτοια Kyle Lowry, μέχρι τα διάφορα κορμιά στα φτερά και φυσικά τον Jimmy Butler, αν η συνθήκη το επιτάσσει. Οι Knicks ούτως ή άλλως δε θα ανεβάσουν τον ρυθμό ιδιαίτερα ώστε ο coach Spo να φοβάται πως το σύνολο του θα φτάσει στα κόκκινα, οπότε πάνω κάτω ας περιμένουμε μία σειρά με έντονο χαρακτήρα Ανατολής. Όχι οι πιο skilled επιθέσεις με το ολιστικό μπάσκετ, όπως συμβαίνει στη ΣΕΙΡΑΡΑ ανάμεσα σε Warriors και Kings, αλλά με skilled πρωταγωνιστές, μάστορες του προσωπικού σκορ. Λίγο ολντ σκουλ προσέγγιση, έχει όμως κι εκείνη τη χάρη του. Όπως είχα γράψει και νωρίτερα μέσα στη σεζόν σ’ ένα κείμενο για τη Νέα Υόρκη και τον Brunson, που σίγουρα βρίσκει εφαρμογή και στο Miami και τον Jimmy Butler, ένα καλό old-fashioned στην εποχή των υπέροχων μοριακών κοκτέιλ.
Θέλετε και x-factor; Ο κύριος που ήρθε και άλλαξε τη ροή. Ο Josh Hart είναι μία από τις πιο πετυχημένες mid-season κινήσεις των τελευταίων ετών. Οι Knicks είναι στο 21-9 από τότε που ο Thibs άλλαξε το ροτέισον και πρόσθεσε το παιχνίδι του Hart στην πρώτη γραμμή. Με έναν τρόπο, είναι τόσο διαφορετικός και ταυτόχρονα τόσο ταιριαστός με το παιχνίδι του Jalen Brunson. Επίθεση ο ένας, άμυνα ο άλλος. Ντρίμπλα μέχρι να βουλιάξει το παρκέ ο ένας, στα πιο καπάτσα καλάθια που έχουμε δει εδώ και χρόνια από έναν τύπο κάτω του 1,90μ, off-ball κίνηση και εκτέλεση χωρίς περιττές επιλογές ο άλλος. Στο τέλος της ημέρας όμως, το πάντρεμα μοιάζει ιδανικό, ταιριάζουν και οι δύο τους σαν χαρακτήρες, όλα αρμονικά.
Αν καταφέρει ο Hart να κουράσει κάπως τον Butler, που βέβαια δεν πολυκαταλαβαίνει από τέτοια, και ταυτόχρονα να σουτάρει με σχετική συνέπεια από την περιφέρεια, οι Knicks κερδίζουν κάποια χρήσιμα εκατοστά στο μέτρο που υπολογίζει τη διαφορά ανάμεσα σε νίκη και ήττα. Ναι, προφανώς κλέβω τον Al Pacino εδώ, καμία ντροπή. Αν δε, καταφέρουν να βάλουν και τον Randle ξανά στο πλαίσιο, τώρα που δεν έχει και πραγματικό κορμί να τον μαρκάρει, ίσως γείρουν και τη ζυγαριά τελείως προς το μέρος τους.
Αυτή τη στιγμή, βλέπω 4-2 Heat, με όλη την εμπειρία που κουβαλάνε, ένα αποτέλεσμα που είναι μια χαρά και για τις δύο πλευρές. Όσο κι αν πονάει μία ήττα στην postseason, οι Knicks έχουν τρυπήσει ήδη το ταβάνι τους για φέτος. Δε θα με χαλάσει καθόλου αν με διαψεύσουν ωστόσο. Περιμένω με ανυπομονησία αυτή τη σειρά, σε αντίθεση με τον αγαπημένο μου Giorgos B, που ακόμη βρίζει τους Bucks για τις αχαρακτήριστες ανοησίες που έκαναν, για να οδηγηθούν σε αυτόν τον πρόωρο αποκλεισμό και να του χαλάσουν το Celtics-Bucks που είχε οργανώσει. Δεν πειράζει, οι δικοί του Dubs είναι ακόμη εδώ άλλωστε, με την μπασκετάρα τους, έτοιμοι ξανά για όλα.
