Και όμως.
Παρά το εισαγωγικό, στεγνό και αποστειρωμένο, δεδομένο, η αναμέτρηση ανάμεσα στους Lakers και τους Nuggets ενδέχεται να είναι ο πιο αμφίρροπος τελικός δυτικής περιφέρειας της τελευταίας δεκαετίας, ίσως μαζί με το επικό 4-3 των Warriors κόντρα στους Thunder το 2016.
“Μα καλά, οι ίδιοι δεν αναμετρήθηκαν και στο Bubble το 2020;!”
Και ναι και όχι. “Ναι”, γιατί Lakers vs Nuggets είχαμε και τότε, και “όχι” γιατί μόλις έξι παίκτες από τις τότε αναμετρήσεις θα ξαναβρεθούν στα παρκέ: LeBron και Davis με τα “purple & gold”, Jokic, Murray και Porter Jr. από πλευράς Nuggets. Έκτος ο Kentavious Caldwell-Pope, έχοντας αλλάξει στρατόπεδο στο μεταξύ, με ενδιάμεσο σταθμό τους Wizards, στη διαδρομή από LA σε Mile High.
To βασικότερο ωστόσο δεν είναι πως είναι διαφορετικοί οι παίκτες που πλαισιώνουν τους superstars των δύο ομάδων από τότε. Είναι η διαφορά των ίδιων των superstars στο πέρασμα αυτών των τριών χρόνων: πρώτα και κύρια το γεγονός πως ο “Σέρβος Αρτίστας”, και ουχί πια ο LeBron, είναι ο αδιαμφισβήτητα καλύτερος παίκτης της σειράς (ή/και της Λίγκας;), με δύο MVPs προς επίρρωση της σχετικής εξέλιξης στο ενδιάμεσο. Σημείο έμφασης στην ανωτέρω πρόταση, οι 30,7 πόντοι, τα 12,8 rebounds, και οι 9,7 assists που έχει ως μέσο όρο στη φετινή postseason, επίδοση -καλά μαντεύετε- που κανείς άλλος, ποτέ, δεν έχει “γράψει”. Απέναντί του, ένας διαφορετικός Davis, πρώτη φορά υγιής μετά ακριβώς από τα τέλη του καλοκαιριού του 2020[1], ξεκάθαρα και όχι υβριδικά center πλέον, με διάθεση την παραπάνω πρόταση να την αμφισβητήσει. Και στην επιτυχία ακριβώς αυτής της αμφισβήτησης θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η κατάληξη της νέας αναμέτρησης σε αυτό το επίπεδο των δύο ομάδων.
Πως έφτασαν ως εδώ
Αν κανείς ήθελε να ανατρέξει στα μεταξύ τους παιχνίδια στη regular για να πάρει μια, έστω πρώτη, βασική, εικόνα του τι να περιμένει, θα απογοητευτεί. Και οι τέσσερις αναμετρήσεις τους διεξήχθησαν νωρίς στη σεζόν, δυο τον Οκτώβρη, μια τον Δεκέμβρη και μια αρχές Γενάρη, με τα ματς να μοιράζονται στο 2-2. Ωστόσο, οι ως τότε Lakers, οι προ του trade deadline και της απομάκρυνσης του Westbrook, αποτελούν πια μια κακή ανάμνηση, στα όρια του ενοχλητικού μικροεφιάλτη, αυτού που δεν σε ξυπνά, αλλά αλλάζεις κάπως ανήσυχος πλευρό για ηρεμία και συνέχεια του ύπνου.
Αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε πάντως, περισσότερο βέβαια από σύμπτωση, παρά από pattern, είναι το απόρθητο των εδρών σε εκείνες τις αναμετρήσεις. Και τούτο καθώς οι δύο ομάδες παραμένουν ως οι μόνες αήττητες στα Playoffs ως τώρα, μετρώντας 5-0 και 6-0 αντίστοιχα Nuggets και Lakers.
Κατά τα λοιπά, οι διαδρομές τους είναι άκρως αντίθετες.
Οι μεν Nuggets, σκορπώντας και διαλύοντας κάθε άμυνα που προσπάθησε να σταθεί απέναντί τους, τρέχουν ένα offensive rating της τάξης των 118,7 πόντων ανά 100 κατοχές, προφανώς το καλύτερο των Playoffs ως τώρα. Αντεπιχείρημα σε αυτό, πως μόνη αντίσταση άξια αναφοράς αμυντικά που συνάντησαν ως εδώ, ο -σε πολύ κακή σεζόν συνολικά- Gobert. Ακριβώς αντίθετα, οι Lakers, ανά 100 κατοχές δέχονται μόλις 106,5 πόντους ως τώρα, στην αντίστοιχα καλύτερη επίδοση της φετινής post season. Και παρότι το επίτευγμά τους ψηλώνει από το γεγονός πως η συγκεκριμένη επίδοση καταγράφηκε κόντρα σε δύο από τις καλύτερες 11 επιθέσεις της Λίγκας στη regular, αυτές των Grizzlies και Warriors, και εδώ ο αντίλογος είναι πως αυτές οι δύο ομάδες δεν είχαν εκείνον τον εκτελεστή ή δημιουργό ψηλό που θα μπορούσε να βγάλει τον Davis από τον ρόλο του στημένου στο ζωγραφιστό σκιάχτρου που τραμπούκιζε τους πάντες.
Jokic vs Davis και οι Μάχες στο Ζωγραφιστό
Σε πρώτο επίπεδο, εκεί ακριβώς είναι η μάχη που αναμένεται να δούμε: πως η καλύτερη άμυνα της Λίγκας αυτή την στιγμή, μπορεί να σταματήσει την αντίστοιχα καλύτερη επίθεση. Πως ο πραγματικά καλύτερος αμυντικός της Λίγκας θα σταθεί και θα περιορίσει τον -ενδεχομένως- πληρέστερο επιθετικά παίκτη σε συνδυασμό εκτέλεσης και δημιουργίας, που έχει πατήσει ποτέ σε παρκέ μπάσκετ.
Το battleground της συγκεκριμένης αναμέτρησης, σαφές: το ζωγραφιστό. Εκεί που οι Nuggets παίρνουν το 53% των σουτ τους στη φετινή postseason, το υψηλότερο σχετικά ποσοστό, εκτελώντας με -το έκτο καλύτερο- 57,2%. Εκεί όμως όπου οι Lakers περιορίζουν τους αντιπάλους τους στο μόλις 50,9% των προσπαθειών τους (δεύτερο καλύτερο) και στο ακόμα χαμηλότερο 47,9% , όταν “το σκιάχτρο” είναι στο παρκέ[2].
Προφανώς και οι εδώ επιδόσεις του Davis κόντρα στον Jokic θα κρίνουν πολλά. Κυρίως γιατί, σε αντίθεση με το 2020 και το Bubble, δεν υπάρχουν δίπλα του και οι Howard και McGee για να δέρνουν αποτελεσματικά τον Jokic πριν ο ίδιος ο Davis αναλάβει.
Aκόμα κυριότερα βασικά, ο Jokic είναι εντυπωσιακά καλύτερος παίκτης από τότε. Στα πάντα του.
Ωστόσο, ενώ η σκηνή έχει στηθεί στο σημείο που οι Nuggets με πρωταγωνιστή τον Jokic επιτίθενται και οι Lakers με πρωταγωνιστή τον Davis αμύνονται, ίσως το κλειδί της σειράς βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη πλευρά του παρκέ: εκεί που ο Davis επιτίθεται στον Jokic και ο “Σέρβος Αρτίστας” θα πρέπει να τον ανακόψει χωρίς φθορά σε fouls -και συνεπακολούθως σε αγωνιστικά λεπτά. Η απουσία οποιασδήποτε είδους αντικατάστασης του Jokic, σε αμφότερες τις πλευρές του παρκέ, κάνει την προστασία του αμυντικά τον κυριότερο αγωνιστικά στόχο των Nuggets. Ιδίως γιατί οι Lakers δεν θα του επιτεθούν αποκλειστικά με τον Davis. Νομίζω πως το κεντρικό pick ‘n roll μεταξύ Davis και LeBron, αφού πρώτα ο LeBron θα έχει κυνηγήσει την αλλαγή, για να έχει πάνω του τον Murray, θα είναι το επιθετικό ψωμοτύρι των Lakers. Eίναι χαρακτηριστικό του τι αναμένεται να λάβει χώρα στο ζωγραφιστό των Nuggets, το γεγονός πως οι Lakers ήταν η ομάδα της regular που τέλειωνε περισσότερο από κάθε άλλη από εκεί, την ίδια στιγμή που οι Nuggets επέτρεπαν περισσότερες επιθέσεις από κάθε άλλη από το ίδιο σημείο. Το ανωτέρω, σε συνδυασμό με την στοχευμένη επιλογή των Lakers να φθείρουν τον αντίπαλο με fouls επιτιθεμένοι διαρκώς κατά μέτωπο, κερδίζοντας εύκολους πόντους από βολές -και έξτρα ανάσες για LeBron και AD από τη διακοπή του παιχνιδιού-, κάνει ακόμα κρισιμότερη την αποτελεσματικότητα της άμυνας της ομάδας του Denver. Tο πόσο εξαιρετικά δουλεύει η άμυνα των Nuggets για να προστατέψει τον Jokic με pre-switches, το ανέλυσε διεξοδικά σε ένα ακόμα αναλυτικότατό του video πρόσφατα ο Ben Taylor του Thinking Basketball, όμως πλέον δεν είμαστε σε random βράδια Τετάρτης στη Charlotte ή το Houston. Πλέον θα πρέπει να προστατευθούν κόντρα στο υψηλότερο μπασκετικό IQ που έχει γνωρίσει το άθλημα και στην ωμή δύναμη του συνδυασμού του -ακόμα και με μισό πόδι λιγότερο- με τον εξαιρετικά αποτελεσματικό -ακόμα και με μισό πόδι συνολικά- Davis.
Η Χημεία και οι Δεύτεροι Ρόλοι
Το πρόβλημα που κάνει δυσκολότερη την εξίσωση για την άμυνα των Nuggets είναι πως αν δεν υπάρχει ο Vanderbilt στο παρκέ για τους Lakers, δεν θα υπάρχει παίκτης να αφεθεί ελεύθερος για να πάει βοήθεια στο pick ‘n roll των LeBron και Davis. Reaves, Russell, Hachimura, Schroeder, ακόμα-ακόμα πλέον ξανά και ο Lonnie Walker, αποτελούν αξιόπιστες επιθετικά λύσεις που δεν μπορούν να αγνοηθούν. Ιδίως γιατί, με αντίστοιχη του Jokic ανάγνωση του παρκέ, αν αφεθούν ελεύθεροι, ο LeBron θα τους βρει. Σημείο κλειδί συνεπώς για την ομάδα του Denver, ο περιορισμός αυτού του 38χρονου, κουτσού από το ένα πόδι, μπασκετικού θεού παρόλα αυτά, LeBron James. Θεωρητικά διαθέτουν τα κορμιά για να το κάνουν: πρώτα και κύρια, ο μακρύς και αθλητικός Aaron Gordon, με σωματοδομή ιδανική για την αποστολή. Αποστολή ωστόσο που ως τώρα, οι επίσης απόλυτα ικανοί αμυντικά Brooks και Wiggins απέτυχαν παταγωδώς. Ίσως γιατί δεν είχαν από πίσω τους τα κορμιά για να τους αλλαζουν περιστασιακά στον ρόλο. Πλέον για αυτόν τον σκοπό υπάρχουν και οι KCP, Bruce Brown, και για λίγα λεπτά και το αμυντικό εργαλείο, ο rookie Christian Braun, που συνολικά θα πρέπει να εξαντλήσουν τον LeBron σε αυτή την υπερπροσπάθεια που σε κάθε αγώνα καταβάλει, με το διαρκές άνοιγμα και κλείσιμο του διακόπτη ανάμεσα σε battery saving και powermax mode. Διακόπτης που ανοιγοκλείνει ακόμα και από κατοχή σε κατοχή.
Η σημαντικότητα του Aaron Gordon δεν περιορίζεται στο αμυντικό κομμάτι. Με τους Lakers να υπερφορτώνουν το ζωγραφιστό αμυντικά και να δίνουν βοήθειες για τον (όσο γίνεται) αποτελεσματικό περιορισμό του Jokic, νομοτελειακά θα μένει κάποιος πιο ελεύθερος. Με τους Murray, Porter Jr., αλλά και τον Caldwell-Pope, να αποτελούν καλούς σουτέρ από μακριά, ο πιθανότερος να αφεθεί πιο χαλαρός θα είναι μάλλον ο Gordon. Και αυτό θα πρέπει να το εκμεταλλευτεί. Αν όχι ευστοχώντας από μακριά και ακυρώνοντας την επιλογή της άμυνας, θα πρέπει να επιτεθεί με κοψίματα στην πλάτη αυτής, κοψίματα που η ιστορία λέει πως ο Jokic και θα βλέπει και θα εκμεταλλεύεται. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο Gordon θα πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτό το επιπλέον μέτρο ελευθερίας που θα έχει σε σχέση με τους συμπαίκτες τους.
Και τούτο καθώς, περιέργως πως, οι Nuggets δεν διαθέτουν το βάθος που συνηθίζεται σε #1 ομάδες περιφέρειας. Πολλά από τα στοιχήματα δεν τους βγήκαν, ο Bones αρχικά που έφυγε για (την άλλη ομάδα) του LA, αλλά ούτε και ο Reggie Jackson που τον αντικατέστησε -με το κενό του Monte Morris να χάσκει στη θέση τεράστιο, αντίστοιχα τεράστιο με την τρύπα του αναπληρωματικού center, όπου Jordan και Bryant δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. Ουσιαστικά το roster τους περιορίζεται στους βασικούς τους, συν τον Brown και τον Braun. Οπότε αυτοί οι εφτά θα πρέπει σταθερά να προσφέρουν πολύ. Και στις δύο πλευρές του παρκέ. Είναι η αθλητικότητά τους επαρκής για να υπερκεράσει τους Lakers που από τα χαμηλά (μεν), έρχονται με τεράστια φόρα (δε);
Φόρα που δείχνει να επιταχύνεται μετά από κάθε αγώνα. Σε ένα μπασκετικό παράδοξο πείραμα, δείχνουν μέσα από κάθε παιχνίδι να προσθέτουν σε χημεία (αλλά και διάθεση) εκθετικά σε σχέση με τον χρόνο που έχουν περάσει μαζί. Στην ομάδα του LA, και σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους, το βάθος τους αποτελεί το μεγάλο τους πλεονέκτημα στη φετινή postseason. Κάθε αγώνας τους μπορεί να αναδείξει και διαφορετικό δευτεραγωνιστή, έχοντας κερδίσει αγώνες από απίθανες επιδόσεις των Hachimura, Vanderbilt, Schroeder, Walker, Russell ως τώρα. Μένει να φανεί αν θα επιστρέψει υγιής και ο Bamba, να κρατάει κάπως την άμυνα όσο ο Davis θα παίρνει ανάσες. Από την άλλη, αν το δούμε κι αυτό…
Εσκεμμένη η ως τώρα μη αναφορά στους δύο combo guards των δύο ομάδων, Murray και Reaves[3]. Η μεταξύ τους αναμέτρηση και η επιθετική συνεισφορά των δύο θα παίξει επίσης σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της σειράς. Προφανώς ο Reaves δεν είναι (ακόμα; ) στο επίπεδο του Murray, αλλά ούτε ο Murray δεν είναι, μετά τον τραυματισμό του, στην σεληνιασμένη κατάσταση που τον βλέπαμε και τρίβαμε τα μάτια μας στο Bubble. Ωστόσο, το κατά πόσο ο Murray θα καταφέρει να αποτελέσει σταθερά συμπαραστάτη και αποτελεσματικό εκτελεστή δίπλα στον Jokic, δημιουργώντας ρήγματα στον φράχτη των Lakers θα είναι απόλυτα κρίσιμο για την εξέλιξη της σειράς. Ακόμα κρισιμότερος φαίνεται να είναι ο διαρκώς αυξανόμενης σημαντικότητας ρόλος του Reaves. Ακριβώς στο πλαίσιο του energy saving mode που τόσο ο LeBron, όσο και ο AD μπαίνουν, οι επιθετικές αρμοδιότητες και ευθύνες του Reaves φαίνεται σταθερά να ανεβαίνουν. Σε βαθμό που ο AD σε κάθε δεύτερο ημίχρονο δείχνει συνειδητά να παίζει μόνο άμυνα -επειδή τόσο αντέχει να δώσει, περιοριζόμενος σε μονοψήφιο αριθμό σουτ, με τον LeBron επίσης να περιορίζεται σε υποστηρικτικό ρόλο screener ή αντιπερισπασμού, με την επίθεση να καταλήγει να τρέχει από τον Reaves.
Οπότε ποιος περνάει;
Όλα τα παραπάνω είναι μια εκτενής προσπάθεια ανάλυσης μιας κατάστασης που ίσως είναι εμφανής αν κανείς κάνει δύο βήματα πίσω: οι Nuggets, βάσει μπασκετικής λογικής, είναι καλύτερη ομάδα. Και όλη τη σεζόν, και τώρα. Πατάνε πιο σταθερά, είναι πιο υγιείς, έχουν καλύτερη χημεία και συνέχεια. Οι Lakers καταφέρνουν ασθμαίνοντας τρεις μήνες τώρα να πηγαίνουν από ηρωικό κατόρθωμα σε ηρωικό κατόρθωμα, με τον διαρκή φόβο και κίνδυνο πως είναι μισό στραμπούληγμα του LeBron ή του Davis μακριά από το να πουν “ok, πλέον έχουμε σοβαρή ομάδα, καλή προσπάθεια φέτος, του χρόνου πάλι”. Όμως μέσα από αυτούς τους διαρκείς ηρωισμούς, το μάτι γυάλισε. Ο στόχος πλέον δεν είναι τόσο μακριά. Και αυτό το παράδοξο load management που κάνουν στα ζυγά παιχνίδια κάθε σειράς οι LeBron και Davis, σε μια τεντωμένη εκλογίκευση του “τέσσερα θέλω να κερδίσω, σε τέσσερα θα τα δώσω όλα”, δείχνει ως τώρα να βγαίνει.
Και επειδή “τα ηρωϊκά” πάντα στις βιβλιοθήκες είναι δίπλα κατηγορία από τα “μεταφυσικά”, δεν γίνεται να μην κάνω αναφορά και σε αυτά: γαμώτο η φανέλα των Lakers είναι μακράν η πιο βαριά της Λίγκας. Αυτή είναι η 24η παρουσία τους σε τελικούς δυτικής περιφέρειας και έχουν περάσει ως τώρα τις 19 φορές[4]. Τελευταία τους ήττα σε αυτό το επίπεδο είναι το μακρινό 1998 από τους Jazz[5], έχοντας οχτώ διαδοχικές προκρίσεις έκτοτε[6]. Κοινώς: οι Lakers δεν χάνουν σε αυτό το επίπεδο από ομάδες επιπέδου Kings, Suns, Nuggets. Για του λόγου το αληθές, οι Nuggets τέσσερις φορές έχουν φτάσει όλες κι όλες σε τελικούς περιφέρειας. Και τις τρεις από αυτές έχουν αποκλειστεί από τους Lakers: το 2020, το 2009, το 1985.
"Ναι, αλλά σε αυτές Jokic είχαν μόνο το 2020". Και πάλι όχι τον σημερινό Jokic.
Όλα τα παραπάνω είναι η έκθεση του έντονου εσωτερικού προβληματισμού για το pick έκβασης της σειράς. Είναι οι έβδομοι Lakers που θα αμφισβητήσουν την κυριαρχία μες στη σεζόν της καλύτερης ομάδας της περιφέρειας; Ή, στην μεγάλη εικόνα, είναι οι ιστορικά “ταπεινοί” Nuggets που θα εκμεταλλευτούν την παρουσία του καλύτερου παίκτη με τα χρώματά τους και θα αμφισβητήσουν την διαχρονική κυριαρχία των Lakers στην περιφέρεια σε αυτό το επίπεδο;
Σαν έξτρα στοιχείο, το γεγονός πως η Λίγκα έκανε μια μέρα ξεκούρασης δώρο στους Lakers, ξεκινώντας τη σειρά χαράματα Τετάρτης, αντί για -το απόλυτο λογικό- χαράματα Τρίτης. Και γιατί αυτό είναι κρίσιμο; Επειδή το ρεκόρ τους είναι στο 7-1 όταν ο LeBron παίζει κάτω από 37 λεπτά ή έχει πάνω από δύο μέρες rest. Και οι Lakers έχουν σπάσει το πλεονέκτημα έδρας, τόσο των Grizzlies, όσο και των Warriors, με το "καλημέρα" στους προηγούμενους γύρους, ακριβώς επειδή ήταν ξεκούραστοι. Μπορεί να γίνει πάλι το ίδιο, σε μια έδρα που φαντάζει -και είναι- ως τώρα απόρθητη;
Για να μην σας κουράζω άλλο, δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση, οπότε θα πάω με το σολομώντειο: “όποιος πάρει το πρώτο παιχνίδι θα πάρει και τη σειρά”: είτε Lakers στα έξι, είτε Nuggets στα εφτά.
Καλή μας απόλαυση.
[1] Σε περίπτωση που έχετε ξεχάσει πότε έγιναν τα τότε Playoffs
[2] Σε ευχαριστούμε John Schuhmann του ΝΒΑ.com που μαζεύεις και παρουσιάζεις αυτά τα νούμερα και κάνεις τη δική μας ζωή -και ανάλυση- ευκολότερη!
[3] Nαι, αυτός είναι ξεκάθαρα ο τρίτος καλύτερος παίκτης των Lakers, hands down.
[4] Προς σύγκριση, οι Cetlics έχουν 21 -και πλέον 22 παρουσίες- με το ρεκόρ τους να είναι μόλις στο 10-11. Και για να μην αναρωτιέστε “μα από 17 πρωταθλήματα έχουν ο καθένας τους, τι μας γράφεις;!”, οι τελικοί περιφέρειας υπολογίζονται ως τέτοιοι μόλις από το 1971 και εξής.
[5] Και προηγούμενες από Rockets το 1986, τους Blazers το 1978 και τους Bucks το 1971 -ναι, και όμως, έπαιζαν στη Δύση τότε.
[6] Το 2000, 2001, 2002, 2004, 2008, 2009, 2010 και 2020.
