Δεν ξέρω τι θα γίνει με τους Μπακς, αλλά οι Λέικερς αυτές τις μέρες κατάφεραν κάπως να κατευνάσουν τα πνεύματα και το καθοριστικό παιχνίδι για να συμβεί αυτό δεν ήταν εκείνο απέναντι στα "Ελάφια", που στην τελική τα ακούνε το ίδιο, αλλά το προχθεσινό ντέρμπι απέναντι στη wannabe Νέμεση τους, δηλαδή το νέο σύνολο στο οποίο πήγε ο Λέοναρντ για να πάρει πρωτάθλημα (σόρι, ήθελα να το βγάλω από μέσα μου).
Τι συνεχίζει να ισχύει
Πριν από την Κυριακή, τo ιδιότυπο "ναι μεν, αλλά ...', συνοψιζόταν υπέροχα στα εξής:
- Ο,τι ρεκόρ και να είχαν οι Λέικερς, ο Πολ Τζορτζ δεν είχε παίξει σε 22 παιχνίδια, ο Καγουάι σε 13 και γενικώς οι Κλίπερς δεν είχαν αγωνιστεί πλήρως υγιείς σε πάνω από 10 ματς, τα οποία τα είχαν κερδίσει όλα. 10 νίκες, μηδέν ήττες.
- Οι πάγκοι των δύο ομάδων απέχουν έτη φωτός, κι ας τα έχει πάει μια χαρά εκείνος των Λέικερς, με 39 πόντους μέσο όρο ανά παιχνίδι, παραγωγή που τον φέρνει στη 12η θέση του ΝΒΑ. Οι Κλιπς μάλιστα απέκτησαν πρόσφατα τους Ρέτζι Τζάκσον και Μάρκους Μόρις, απλά για να σπάσουν κι άλλο τα νεύρα όσων λέμε "έτσι το παίρνω κι εγώ". Ο Ρίβερς μπορεί να καταφύγει σε ένα σωρό διαφορετικά σχήματα, αν κάτι στραβώσει στα πλέι οφ.
- Στο πρότερο μεταξύ τους 2-0 υπέρ των Κλίπερς, οι νικητές είχαν περιορίσει τους ηττημένους σε επιθετική παραγωγή πολύ χαμηλότερη του μέσου όρου τους (105 πόντους έναντι 112.7 ανά 100 κατοχές), με πιο εντυπωσιακό το ότι στα λεπτά που οι Ντέιβις και Τζέιμς μοιράστηκαν το παρκέ, η παραγωγή έπεσε κι άλλο (100.8 πόντους ανά 100 κατοχές). Όπως ωραία συνοψίζει ο Shane Young , στη μία άκρη οι Λέικερς δεν έβρισκαν επιθυμητό spacing με την παρουσία του Rondo και στην άλλη δεν είχαν δύο κορμιά εξίσου ικανά να ματσάρουν τους Λέοναρντ και Τζορτζ.
Αυτά ισχύουν και σήμερα, βασικά. Το ρεκόρ των Κλιπς σε 11 ματς υγείας είναι 10-1 (γαμώ), ο πάγκος τους συνεχίζει να είναι ο καλύτερος της λίγκας και τα δύο πρώτα ντέρμπι του LA υπάρχουν ακόμη. Η μοναδική διαφορά είναι πως οι Λέικερς χαρτογράφησαν για πρώτη φορά μία πειστική διέξοδο από έναν πιθανό εγκλωβισμό, ο οποίος όσο είναι προϊόν αποδείξεων, άλλο τόσο αποτελεί αποκύημα φαντασίας. Υπάρχουν πολλά υποθετικά στοιχεία στις παραπάνω προτάσεις έτσι κι αλλιώς, απλώς τώρα κάπως μειώθηκαν. Πώς όμως;
Στις αρχές του χρόνου, όταν ο Νικόλας είχε γράψει αναλυτικά για τα pros and cons του κάθε αντιπάλου στη μάχη του LA, εκείνο που συγκράτησα είναι το εξής. Μπορεί οι Κλίπερς να έχουν ένα σωρό βαρίδια για να γείρουν τη ζυγαριά προς το μέρος τους (προπονητής, προπονητικό τιμ, πάγκος, μακρόπνοος προγραμματισμός), όμως οι Λέικερς θα μπορούσαν κάλλιστα να επικρατήσουν σε έναν τομέα καθοριστικότερο από όλους, σε ο,τι αφορά την μικροοικονομία του αποτελέσματος: Την απόδοση του διδύμου των σταρ. Αν οι Λεμπρόν και Ντέιβις παρουσιαστούν σε μία σειρά πλέι οφ όπως παρουσιάστηκαν χθες με λίγα λόγια, τότε η συζήτηση περί πλεονεκτημάτων ξεκινάει από το μηδέν. Το έργο άλλωστε δεν θα είναι πρώτη φορά που το βλέπουμε και οι τελικοί του 2016 προσφέρουν την πειστικότερη ένδειξη επαναπροβολής του.
Στο πρόσφατο ντέρμπι λοιπόν, οι δυο τους ήταν καταπληκτικοί, ενώ η επίθεση έτρεξε αυτή τη φορά με 111 πόντους/100 κατοχές. Και μπορεί ο Τζέιμς να συγκέντρωσε επάνω του τους προβολείς με την εξωπραγματική απόδοση στην crunch time, όμως το παιχνίδι δεν θα είχε φτάσει ποτέ σε αυτή την ισορροπία, αν ο AD προηγουμένως δεν τα είχε διαλύσει όλα. Δεδομένου ότι ο "King" πάντα αναζητά δίπλα του (όπως όλοι) έναν ακόμη σταρ για να φτάσει ένα σύνολο ως το τέλος, όσο ο Ντέιβις αποδίδει όπως προχθες, οι πιθανότητες των Λέικερς να επικρατήσουν σε μία σειρά απέναντι στους πληρέστερους Κλίπερς θα αυξάνονται. Ας δούμε όμως τι σημαίνει αυτό το "όπως προχθες".
Ο AD στην επίθεση - ευστοχία πέρα από τα τρία μέτρα
Κατ'αρχάς, ας τελειώνουμε με τον Ρόντο. Δεν είναι το πιο σημαντικό, αλλά θέλω να το βγάλω από τη μέση. Ο πάλαι ποτέ κραταιός πλέι μέικερ, όταν αγωνίζεται στην ίδια πεντάδα με τον Ντέιβις, οι Λέικερς χάνουν και χάνουν καθαρά (-4,5 σε net rating τέλος πάντων, ποιος χέστηκε). Την Κυριακή δεν έχασαν από την συνύπαρξη, όμως ο Ρόντο αγωνίστηκε ελάχιστα και με τους δύο παιχταράδες ταυτόχρονα. Στο δεύτερο παιχνίδι μεταξύ των ομάδων τα Χριστούγεννα, όταν η συνύπαρξη τους συνέβη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, η επίθεση των Λέικερς υπέφερε.
Βγάλαμε τον Ρόντο, πάμε παρακάτω και συγκεκριμένα στις επιδόσεις του Ντέιβις πέρα από τα τρία μέτρα. Καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, ο AD σουτάρει άθλια πέρα από αυτή την απόσταση. Δεν είναι μόνο το 33% στα τρίποντα, που πες πάει στα κομμάτια, αλλά και ένα 38,5% στα σουτ μεταξύ των τριών μέτρων και του τριπόντου.
To παραπάνω shotchart προέρχεται από το StatMuse και σε πρώτη ανάγνωση δεν είναι τόσο κακό - μπορείτε να το βρείτε εδώ και διαδραστικό. Από διάφορα σημεία της μέσης απόστασης ο Ντέιβις είναι καλός. Το θέμα είναι πως λαμβάνοντας υπόψη τον όγκο των σουτ, θα έπρεπε να είναι πολύ πολύ καλύτερος.
Οι προσπάθεις δεν είναι λίγες. Το αντίθετο. Ο φόργουορντ των Λέικερς επιχειρεί από αυτή την απόσταση πάνω από πέντε φορές ανά παιχνίδι. Πολύ φυσιολογικά, οι stat geeks analytics experts των άλλων ομάδων το έχουν καταγράψει και οι καταγραφές τους έχουν μεταφερθεί στην τακτική των προπονητών: "Οταν βλέπουμε τον Ντέιβις ελεύθερο στη weak side τον αφήνουμε εκεί που είναι, όταν παίρνει τη μπάλα στο mid range, τον παίζουμε άμυνα διακριτικά, δεν δίνουμε βοήθεια και φυλαγόμαστε από το drive. Στην τελική, ας σουτάρει".
Eτσι τον αντιμετώπισαν οι Κλίπερς στο χριστουγεννιάτικο ματς, όπου όσες τέτοιες προσπάθειες έχασε, αλλες τόσες έβαλε (τρεις και τρεις). Η τακτική τους δεν δικαιώθηκε μόνο από την αστοχία του, αλλά και από το γεγονός ότι έκλεισαν οι διάδρομοι για τους υπόλοιπους και κυρίως για τον Τζέιμς. Οι δυο τους είχαν 8/17 και 9/24 σουτ αντίστοιχα, με τον πρώτο πασέρ του πρωταθλήματος να μην μοιράζει ούτε μία τελική πάσα.
Οκ, το τελευταίο αποτέλεσε πιθανότατα συγκυρία, όμως κοιτάξτε τον Ντέιβις προχθες σε έξι διαφορετικές περιπτώσεις, στις οποίες η άμυνα των Κλίπερς τον προκάλεσε με τον ίδιο τρόπο που προκαλεί η εκκλησία την μετάδοση του κορονοϊού (εκτός αν θεωρούμε τον Ζούμπατς με προτεταμένο χέρι σοβαρή άμυνα).
Ο AD τιμώρησε τις περισσότερες από αυτές τις άμυνες ξανά και ξανά, σηκώνοντας μαζί με τον Μπράντλεϊ το μεγαλύτερος βάρος του σκορ, μέχρι να πάρει μπροστά ο καταπληκτικός Τζέιμς. Εμφάνισε επιτέλους ποσοστά πάνω από 50% στη μίνι σειρά μεταξύ των δύο ομάδων και παρά το γεγονός ότι εκείνα του Λεμπρόν ήταν μέσες άκρες τα ίδια, η επίθεση συνολικά λειτούργησε καλύτερα.
Rondo out, AD εύστοχος και Λεμπρόν δημιουργικός, με λίγα λόγια. Θα μπορούσε κάποιος να βάλει στην εξίσωση και τους Μπράντλεϊ - Πόουπ, όμως εδώ ψάχνουμε για σταθερές και τα τρία στοιχεία που μόλις ανέφερα είναι νομίζω τα πιο ρεαλιστικά να εμφανίζονται σε συνέχεια. Όταν έρθει η στιγμή των πλέι οφ, ο,τι χώρους βρει ο Τζέιμς πέρα από τους 'αναμενόμενους' θα είναι δώρο και ο παίκτης-κλειδί προς αυτή την κατεύθυνση δεν είναι άλλος από τον Ντέιβις.
Ο ΑD στην άμυνα
Μιλώντας για σταθερές πάντως, δεν υπάρχει τίποτα σταθερότερο από το γεγονός ότι ο Ντέιβις αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της τρίτης καλύτερης άμυνας του ΝΒΑ. Δεν είναι μόνο οι πρωτιές σε μπλοκ (σε όλη τη λίγκα) και στα κλεψίματα (στην ομάδα του), αλλά και το γεγονός ότι καλύπτει τις 'αστοχίες' των υπόλοιπων. Είναι αλλιώς να γνωρίζεις ότι αν χαθεί ένας αντίπαλος στα πόδια θα περιμένει ως βοήθεια ο AD και αλλιώς να περιμένεις να καλύψει τα νώτα σου ο ποιονειχανπέρυσι. Στην συνολική αμυντική εικόνα δε, προστίθενται και μερικά εντυπωσιακά νούμερα, που παρουσιάζουν τον Ντέιβις ως κορυφαίο switch defender, ιδιότητα με την οποία κρατά τους γκαρντ σε ποσοστά της τάξης του 34,6%. Επίσης, οι προσωπικοί του αντίπαλοι σουτάρουν μόλις με 31% από το τρίποντο.
Αυτά συμβαίνουν επί μονίμου βάσεως και βοηθούν τους Λέικερς τόσο να αναπτύσσουν αμυντική κουλτούρα (παράδειγμα ο βελτιωμένος Κούζμα), όσο και να τρέχουν στον αιφνιδιασμό, όπου είναι έκτοι σε συχνότητα (14,4%) και τέταρτοι σε αποτελεσματικότητα στο πρωτάθλημα. Απλώς δεν είχαν συμβεί απέναντι στους Κλίπερς και πάλι, μέχρι προχθές. Στην τρίτη αναμέτρηση ο Φόγκελ διαφοροποίησε την τακτική του κατά πολύ, ρίχνοντας τον Ντέιβις χωρίς περιστροφές επάνω στον Λέοναρντ, τόσο μέσα από ένα παραδοσιακό σχήμα, όσο και μέσα από μία smallball lineup, στην οποία ήταν ο υποτιθέμενος σέντερ. Πάμε να δούμε την κατάληξη διάφορων κατοχών, στις οποίες ο AD ξεκινά ως ο προσωπικός αντίπαλος του Καγουάι (ψήγματα ζώνης μη σημαντικά), περνώντας και από τον Πολ Τζορτζ.
Οι Κλίπερς σε διάφορα σημεία κατάφεραν να ξεφορτωθούν το συγκεκριμένο μαρκάρισμα, μέσω rescreen, παρόλα αυτά είναι γεγονος πως η προοπτική του να μαρκάρει ο Ντέιβις είτε τον Λέοναρντ, είτε τον Τζορτζ μετά από switches, εξιτάρει. Είναι που είναι τόσο καλός στο να μαρκάρει γκαρντ, μπορεί που μπορεί να καλύψει με μισό βήμα την απόσταση από τον επιθετικό σε flat άμυνες, δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον προπονητή του να μην σκεφτεί "οκ, αφού είστε έτσι, οι δικοί μου καλύτεροι παίκτες θα πέσουν επάνω στους δικούς σας καλύτερους". Aν μάλιστα για τον Τζέιμς μια τέτοια συνθήκη μοιάζει αναπόφευκτη (θα το ζητήσει και ο ίδιος ειδικά στα πλέι οφ), για τον AD είναι κάτι περισσότερο: Λυτρωτική. Ας θυμηθούμε τι έγραφε ο Νικόλας στην αρχή της σεζόν, ώστε να εξηγήσω το γιατί.
"Eίναι ένα ερώτημα το πώς θα πειστεί ο Davis να αγωνιστεί στο “5”, όταν από τις δηλώσεις της παρουσίασής του έκανε σαφές πως δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο. Η χρήση του σαν forward δημιουργεί την ανάγκη για την παρουσία ενός εκ των McGee ή Howard στην πεντάδα και ρίχνει αισθητά την ποιότητα της καλύτερης δυνατής σύνθεσης των Lakers."
Οι παραπάνω φάσεις, αν τις προσέξετε, νομίζω εμπεριέχουν τη λύση. Ο Ντέιβις δεν θα πειστεί να παίξει στο 5, γιατί το να μαρκάρει τους καλύτερους παίκτες των αντιπάλων, αν αυτοί δεν είναι σέντερ, σημαίνει ότι ... δεν παίζει στο 5. Την θέση προχθές κάλυψε με τακτική επιτυχία ο νεοαποκτηθείς Μόρις και η προσθήκη του τοποθετεί ένα ακόμη μικρό λιθαράκι σε κάτι διαφαινόμενο: Πως ακόμη και αν οι συνθέσεις των Λέικερς δεν υστερούν γενικά αμυντικά (το αντίθετο), εκείνες με τον Ντέιβις και χωρίς έναν εκ των Μαγκί ή Χάουαρντ δίπλα του, είναι ακόμη αποτελεσματικότερες.
Τα λεπτά των συνθέσεων αυτών δεν είναι πολλά, όμως ενόψει πλέι οφ τέτοια σημάδια κάθε άλλο παρά μπορούν να αγνοηθούν και με τον Μόρις στην εξίσωση, μία αύξηση του σχετικού χρόνου είναι εφικτή, δια μέσου ενός άτυπου "ξεγελάσματος" (sic) του Ντέιβις. Τι ενέχει άλλωστε περισσότερο ρίσκο; Να μαρκάρει ο AD έναν εκ των Λέοναρντ και Τζορτζ ή να τους ματσάρει ο Φόγκελ με κάποιον άλλον και να βλέπει να στοχεύουν οι αντίπαλοι διαφορετικούς σκρίνερ, όσο ο AD θα ασχολείται με τον Χάρελ; Δεν είναι απαραίτητα σώφρων να μονιμοποιηθεί η εναλλακτική κατάσταση που σας περιγράφω, όμως απέναντι στην ασύμμετρη απειλή των Κλίπερς, ηδη έδειξε πως μπορεί να αποφέρει καρπούς. Για τους υπόλοιπους αντιπάλους άλλωστε, το πολύ πολύ θα γράψουμε ένα άλλο άρθρο, who cares.
Υπόλοιπα
Με λίγα λόγια, οι Λέικερς μπορούν να κοντράρουν τους Κλίπερς, διότι ...ο Άντονι Ντέιβις.... Ακούγεται κάπως αφοριστικό, επειδή είναι και επειδή δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο Τζέιμς δεν πρόκειται να κατεβάσει ταχύτητες, ούτε να αλλάξει την στάση του απέναντι στο παιχνίδι στα πλέι οφ. Θα κοιτάξει να κάνει το σύνολο όσο πιο Καβς γίνεται (γίνεται και δε γίνεται), προκειμένου να βρίσκει χώρους και ελεύθερους συμπαίκτες, χωρίς να τον ενδιαφέρει να γίνει εκείνος ο ήρωας της βραδιάς. Στην πορεία αυτή, όσο περισσότερο ευστοχεί ο Ντέιβις από απόσταση και όσο πιο επικίνδυνες αποστολές αναλαμβάνει στην άμυνα, τόσο το καλύτερο.
Από εκεί και πέρα, με αφορμή το προχθεσινό παιχνίδι, θα μπορούσαμε να σταθούμε και σε μερικά εξτραδάκια.
- Αρχικά, οι Λέικερς ανέβασαν τις προσπαθειες τριών πόντων στο 40,2% των συνολικών προσπαθειών, πέντε μονάδες πάνω από τον μέσο όρο τους, κάτι που ίσως βοήθησε το άνοιγμα των χώρων.
- Επίσης, εξέθεσαν στην άμυνα τις αδυναμίες του Λου.
- Έπειτα, το hustle του Κούζμα σε επιθετικά ριμπάουντ και προσωπικά μαρκαρίσματα παρείχε μία επιπλέον επόδειξη της βελτίωσης του στην άμυνα, η οποία συμβαίνει και ως αποτέλεσμα της επιμονής του Τζέιμς.
- Και τέλος, όταν ο Μπράντλεϊ υποστηρίζει με τέτοια συνέπεια τον ρόλο του 3 & D γκαρντ, στο LA θα πρέπει να ανοίγουν καλιφορνέζικα cabernet.
Βέβαια, σοβαρά τώρα, είναι τρομερά βαρετά αυτά τα επί μέρους. Τα κλειδιά για το προσπέρασμα μίας πληρέστερης ομάδας στα πλέι οφ δεν τα κρατούν ούτε οι προπονητές, ούτε οι ρολίστες, παρά βρίσκονται από τώρα στα χέρια των Τζέιμς και Ντέιβις, που πριν δύο βράδια τα διέλυσαν όλα. Τα υπόλοιπα ισχύουν ακόμα.
