Παρόλα ταύτα, στο παρόν άρθρο ο τίτλος δεν χρησιμοποιείται ως αναφορά σε κάποιο πολεμικό γεγονός, ούτε ως μια προτροπή για κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, όπως οι RATM ξεσήκωναν. Αντίθετα, χρησιμοποιείται με αποκλειστικά αγωνιστική, μπασκετική αναφορά. Στα μερεμέτια ενός καλοκαιριού που στο NBA άλλαξαν ομάδες οι έξι από τους 15 παίχτες των τριών All NBA teams της χρονιάς 2018-19, προφανώς οι περισσότεροι σχετικά σε μία off season1, είχαμε σαν κατάληξη το μοναδικό φαινόμενο οι τέσσερις από τους 10 καλύτερους παίχτες της Λίγκας να καταλήξουν σε μία και μόνο πόλη: το Los Angeles. Και η καθυστερημένη απόφαση του MVP των Τελικών, Kawhi Leonard, να πάει στους Clippers και όχι στους Lakers, αποτρέποντας με αυτόν τον τρόπο τη δημιουργία των τρομακτικότερων Big-3 που θα είχαμε ποτέ δει στην ίδια ομάδα NBA, οδήγησε τη Λίγκα, αλλά και πιο συγκεκριμένα την πόλη του Los Angeles, στο να αναμένει, από τη μία, συνολικά τις καλύτερες μπασκετικές της μέρες, και από την άλλη, να μας προετοιμάζει για την μεγαλύτερη αγωνιστική “Battle of Los Angeles”. Μία μάχη που και η ίδια η Λίγκα αναγνωρίζει ως ιδιαίτερα βαρύνουσας σημασίας, τοποθετώντας δύο εκ των αναμετρήσεων μεταξύ των δύο ομάδων στις πλέον εμπορικές ημέρες: την έναρξη του πρωταθλήματος και ανήμερα τα Χριστούγεννα.
Και ναι, προφανώς, τα 16 Πρωταθλήματα των Lakers και οι 11 κρεμασμένες φανέλες 10 θρύλων του αθλήματος2 δεν μπορούν επ’ ουδενί να συγκριθούν με τα μηδέν και μηδέν αντίστοιχα του μέχρι πρόσφατα «φτωχού συγγενή» και συμπολίτη, oμως οι καταστάσεις και τα αποτελέσματα των τελευταίων έξι σεζόν μόνο ως «φτωχούς συγγενείς» δεν αναδεικνύουν τους Clippers. Πέντε συμμετοχές στα playoffs έναντι απολύτως καμίας, κάθε σεζόν καλύτερο ρεκόρ έναντι των Lakers, μα και 23-5 υπέρ τους οι νίκες την ίδια χρονική περίοδο. Το ερώτημα πλέον είναι αν η έλευση του Davis στην “purple & gold” πλευρά του Staples μπορεί να ανατρέψει την ισορροπία των τελευταίων χρόνων και «να επαναφέρει» την πόλη στην συνηθισμένη της κατάσταση ή αν η έλευση του MVP των Τελικών 2014 και 2019 είναι εκείνη που δίνει την ώθηση για μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας υπέρ των Clips.
Με τις δύο ομάδες να είναι αναντίρρητα μέσα στα φαβορί για την κατάκτηση του Larry O’Brien Trophy τον Ιούνη του 2020, το παρόν κείμενο επιχειρεί μία head-to-head ανάλυση όλων εκείνων των παραμέτρων που τις έφεραν ως εδώ, αλλά και των εν δυνάμει x-factors (στο δεύτερο μέρος), που μπορούν να γείρουν την πλαστικά υπέρ της μίας ή της άλλης ομάδας, δίνοντας περισσότερο βαρύτητα σε συγκεκριμένα σημεία σε ενδεχόμενη playoff αναμέτρηση, παρά στο τελικό ρεκόρ της καθεμίας στη regular.
Superstars
Η Λίγκα μετά τα μέσα Ιούλη θυμίζει ξανά ένδοξες εποχές NBA Jam - από το άρθρο του συνδέσμου και η εικόνα που ακολουθεί. Όμως οι δύο καλύτερες «δυάδες» είναι πλέον αναντίρρητα αυτές των ομάδων του Los Angeles.
Από τη μία, οι «νικητές» του καλοκαιριού, οι Clippers, που πλέον έχουν στη σύνθεσή τους δύο από τους κορυφαίους wings που παίζουν αυτή την στιγμή το παιχνίδι. Τον τρίτο στην ψηφοφορία για MVP της σεζόν 2018-19 George και τον MVP των Τελικών του 2019 και καλύτερο παίχτη του κόσμου, τουλάχιστον για την περίοδο Απρίλη-Ιούνη 2019, Κawhi Leonard. Δύο εξαιρετικούς two-way παίχτες που κάνουν τα πάντα και αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά και αποτελούν ταυτόχρονα και τους καλύτερους “LeBron stoppers”. Μόνο τους πρόβλημα; Η υγεία αμφότερων. Ο Kawhi είναι έναν χρόνο παραπάνω από τον Davis στη Λίγκα και έχει αγωνιστεί μόλις ένα παιχνίδι περισσότερο από αυτόν (467 έναντι 466), ενώ ο Paul George θα μπει στη σεζόν και με τους δύο ώμους του εγχειρισμένους, χάνοντας ενδεχομένως ως και τις έξι πρώτες εβδομάδες αυτής. Ωστόσο, τρίποντο, ball handling, άμυνα, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως που το συγκεκριμένο δίδυμο δεν μπορεί να κάνει στο υψηλότερο επίπεδο.
Από την άλλη, οι Lakers έχουν τον 35χρονο LeBron, έναν από τους παίχτες στη συζήτηση για τον “Greatest of All Time”, να βγαίνει από τη χειρότερη σεζόν της καριέρας του. Τι σημαίνει αυτό; Πρώτη φορά εκτός Playoffs μετά τη δεύτερη σεζόν του στη Λίγκα -το μακρινό 2004-05-, αλλά και με τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό του στα 34 του, που του στέρησε 17 αγώνες. Ακόμα και έτσι όμως, η «γραμμή» του ήταν στο 27,4/8,5/8,3! Ο LeBron είναι σε τροχιά να καταφέρει το απίθανο των 40.000 πόντων καριέρας, 10.000 rebounds και 10.000 assists (και αυτό παραμένει απίστευτο όσες φορές κι αν διαβάσω την πρόταση που μόλις έγραψα). Δίπλα του πλέον θα έχει τον καλύτερο συμπαίκτη που είχε ποτέ, με το peak της καριέρας του μπροστά του, σε αντίθεση με τον Wade του ’10, που όδευε στην κατηφορική πλευρά της καριέρας του, με τον 26χρονο βέβαια Davis να βγαίνει επίσης από μία μπερδεμένη και μέτρια χρονιά.
Όμως, πόσοι αλήθεια θυμάστε πως μόλις μία σεζόν πριν οι LeBron και Davis ήταν δεύτερος και τρίτος αντίστοιχα στην ψηφοφορία για τον MVP της Λίγκας, πίσω μόνο από τον Harden; Ο δε Davis, παρά τις μισές-μισές εξαιρετικές-προβληματικές αντίστοιχα χρονιές του στους Pelicans έχει ήδη καταφέρει από τα 25 του να έχει «γράψει» περισσότερες 40άρες από ό,τι οι Κevin Garnett, Dirk Nowitzki και Tim Duncan είχαν στην καριέρα τους αθροιστικά! Οι δύο τους δείχνουν να μπορούν να στήσουν το φονικότερο pick’n roll που έχει στηθεί ποτέ, μαζί αποκλειστικά με εκείνο των Curry και Durant. Μόνο που, σε αντίθεση με το duo των Warriors, οι Lakers δεν θα το χρησιμοποιούν μόνο σε ειδικές περιπτώσεις, αλλά συνέχεια. Αμυντικά δε, μπορεί ο LeBron να μην είναι ο full time committed παίχτης σε αυτή την πλευρά του παρκέ, αλλά δεν υπήρχε κρίσιμο παιχνίδι των Lakers πέρσι που στο κλείσιμό του θα ήταν περιπατητής ή σφηνωμένο σκιάχτρο στο παρκέ. Η διατήρηση δυνάμεων είναι κάτι απόλυτα λογικό με τα λεπτά και τα χιλιόμετρα που έχει κάνει στα παρκέ του NBA (αναλυτικότερα ακολούθως σχετικά), όμως αυτό επουδενί δεν σημαίνει πως στα κρίσιμα δεν θα είναι παρών. Είτε πρόκειται για ένα chase down κόψιμο, είτε για μια “you-shall-not-pass” άμυνα στο ζωγραφιστό. Και φυσικά είναι ευχής έργον που πλάι του πλέον θα έχει έναν τακτικό υποψήφιο για Defensive Player of the Year. Συνεπώς και σε αυτή τη μεριά του παρκέ, από πλευράς ταλέντου σε επίπεδο superstars, οι Lakers δεν υστερούν όσο θεωρητικά μια πρώτη ματιά θα άφηνε να φανεί.
Τέλος, θεωρώ πως πρέπει να γίνει και μία ειδική αναφορά στον πληγωμένο εγωισμό του James. Πρώτη φορά που ξεκουράζεται από μέσα Μάρτη (μιας και οι Lakers δεν τον χρησιμοποιούσαν στα τελευταία παιχνίδια της σεζόν), ακούει όλο αυτό το διάστημα να δίνεται ο τίτλος που αδιαμφισβήτητα ως το τέλος του 2018 του άνηκε ως «ο καλύτερος παίχτης του κόσμου», μία στον Durant και μία στον Leonard. Είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα υπάρξει σχετική αντίδραση σε αυτό.
Για εμένα προβάδισμα στον συγκεκριμένο τομέα, έστω και με μικρή διαφορά, έχουν οι Lakers.
Υπόλοιπο ρόστερ
Τα depth charts των δύο ομάδων (όσο τουλάχιστον γράφονται αυτές οι γραμμές) δείχνουν ως κάτωθι:
Και τα δύο παρουσιάζουν κενά στην τρέχουσα σύνθεσή τους. Ίσως όχι τόσο σημαντικά, αφού πλέον δεν υπάρχει «ομάδα-μπαμπούλας», όπως οι μέχρι τη σεζόν 2018-19 Warriors. Μα -σε κάθε περίπτωση- έχουν κενά.
Από τη μία οι Clips, πλήρως εξοπλισμένοι με ό,τι το σύγχρονο NBA επιτάσσει, άφθονο τρίποντο και πολλά μακριά 3&D wings, δείχνουν να έχουν έλλειψη σε έναν οργανωτικό άσσο, μα κυρίως σε έναν σοβαρό defensive ψηλό. Και ενώ οι centers είναι μάλλον η πιο εύκολη θέση για να καλυφθεί πια από το «πανέρι» της buy out market μετά το trade deadline (χαρακτηριστικές πρόσφατες περιπτώσεις οι Noah και Bogut, αλλά και το πώς οι Lakers είχαν επιλογές να καλύψουν τον τραυματισμό του Cousins), δύσκολα εκεί μπορεί να βρεθεί ένας παίχτης που να μπορεί να σταθεί απέναντι στον Davis, όπως οι Kawhi και George, ή ακόμα και ο Harkless, μπορούν απέναντι στον LeBron. Από την άλλη, ένας ακόμα point guard που να μοιράζει μπάλα με ικανοποιητικό τρίποντο, μάλλον δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρεθεί. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, αυτές δεν αποτελούν ελλείψεις που κάνουν το roster τους ανισόρροπο ή προβληματικό. Άλλωστε μάλλον μιλάμε για το βαθύτερο roster ομάδας στα ξεκινήματα της Λίγκας για τη σεζόν 2019-20.
Στην άλλη πλευρά, το roster των Lakers είναι σαφώς πιο ισορροπημένο και λογικό σε σχέση με το αντίστοιχο περσινό της “Meme Team”. H κατ’ επανάληψη επιτυχημένη συνταγή του να συμπληρώνεται ο LeBron με σουτέρ και να έχει έναν pick’n roll partner ακολουθήθηκε ευλαβικά αυτή τη φορά, ακόμα και στις περιορισμένες δυνατότητες που τους άφηνε η καθυστερημένη απόρριψη του Kawhi. Tο πλάνο δείχνει σαφές πως θα έχει εκείνος την μπάλα στα χέρια του, οργανώνοντας το παιχνίδι της ομάδας του. Μα και πάλι, είναι εμφανής η απουσία σε αμυντικά κορμιά, ιδίως σε wings. Και κυριότερα, δείχνει, παρά το ορθολογικότερο της φετινής σύνθεσής του, να είναι κάπως αναχρονιστικό: Rondo, Dudley, Bradley, ακόμα και Danny Green, θα ήταν εξαιρετικές επιλογές αν ήμασταν στο 2015 και όχι στο 2019. Οι δε Howard και McGee αποτελούν ένα εξαιρετικό δίδυμο ψηλών για ακόμα πιο πίσω, το 2012.
Οι στα χαρτιά στην αφετηρία τρεις καλύτεροι παίχτες της ομάδας, οι LeBron, Davis και Kuzma λειτουργούν αποτελεσματικότερα στο “4” και είναι ένα ερώτημα το πώς θα πειστεί ο Davis να αγωνιστεί στο “5”, όταν από τις δηλώσεις της παρουσίασής του έκανε σαφές πως δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο. Η χρήση του σαν forward δημιουργεί την ανάγκη για την παρουσία ενός εκ των McGee ή Howard στην πεντάδα και ρίχνει αισθητά την ποιότητα της καλύτερης δυνατής σύνθεσης των Lakers, σε αντίθεση με το όνειρο θερινής νυκτός πλέον, της παρουσίας ενός υγιούς Cousins δίπλα του, που θα δημιουργούσε ένα τρομακτικό δίδυμο twin towners και πάλι (μετά την κοινή τους παρουσία στη Νέα Ορλεάνη). Aναμένω, ωστόσο, τόσο στο κλείσιμο των αγώνων, όσο -και ιδίως- στα playoffs, ο Davis να αποδεχτεί πως η ομάδα βελτιστοποιείται με την παρουσία του στο center και όχι αλλού.
Παρόλα αυτά, η αίσθηση του roster των Lakers είναι, όπως και όλα στη φετινή τους ομάδα, πως είτε μπορούν να πάνε εξαιρετικά και να βρεθούν συγκεκριμένοι ρόλοι με μεγάλη αποτελεσματικότητα, είτε –και το πιθανότερο- να μην βρεθούν ποτέ αυτοί, και με αλχημείες ή προσωπικές υπερβάσεις να πηγαίνει η χρονιά μέχρι ένα ακόμα άδοξο τέλος.
Χημεία
Ένας ακόμα κρίσιμος παράγοντας αναφορικά με τα rosters των δύο ομάδων είναι το ποια θα βρει πιο γρήγορα τους απαιτούμενους ρόλους για κάθε παίχτη της, και την αγωνιστική της χημεία. Ενώ η αίσθηση των περισσότερων είναι πως οι Clippers έχουν μικρότερες αλλαγές σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν, να πούμε πως αυτοί διατήρησαν μόλις έξι παίχτες από το roster που αποκλείστηκε από τους Warriors τον Απρίλη του 2019, έχοντας απομακρυνει από αυτό το 58% των «λεπτών» που αγωνίστηκαν για αυτούς πέρσι, όντας στην 25η θέση της σχετικής κατάταξης. Αντίθετα, οι Lakers είναι στην 18η θέση, έχοντας διατηρήσει επτά παίχτες του περσινού roster τους και το 50% των περσινών αγωνιστικών λεπτών τους.
Ωστόσο, στον τομέα αυτό σημαντικό ρόλο θα παίξουν οι προπονητές των δύο ομάδων, όπως θα δούμε αναλυτικότερα ακολούθως, με κρίσιμο παράγοντα να αποτελεί το πόσο γρήγορα (αν όχι «για πόσο;») θα εγκλιματιστεί ο νέος προπονητής των Lakers και πότε θα καταφέρει να δείχνει εντός του παρκέ επιτυχημένα το έργο του. Αντίθετα, η παρουσία του ίδιου με πέρσι τεχνικού επιτελείου στον πάγκο των Clippers, μάλλον αποτελεί μεγαλύτερο εχέγγυο χημείας και συνέχειας της ομάδας, μιας ομάδας με επιτυχημένη αγωνιστική φιλοσοφία τα τελευταία χρόνια.
Στα ανωτέρω να προσθέσουμε την ένταξη του Howard στους Lakers, η παρουσία του οποίου μάλλον περισσότερα προβλήματα χημείας εξασφαλίζει στην «χρυσομώβ» πλευρά της πόλης, παρά σταθερότητα στη θέση του center. Kαι τούτο καθώς δεν έχει υπάρξει σε καμία ομάδα τα τελευταία 10 χρόνια ο Dwight, που οι συμπαίκτες του να μην διαμαρτυρηθούν για την παρουσία του και τις απαιτήσεις του, τόσο στον αγωνιστικό χώρο, που αδυνατεί να αποδεχτεί το πέρασμα στη νέα εποχή του small ball και των stretch ψηλών, όσο και στα αποδυτήρια (που τα αστεία του για πορδές δεν τελειώνουν ποτέ και - όπως ξέρουμε αρκετοί από το στρατό - δεν έχουν την παραμικρή πλάκα μετά τη δεύτερη φορά που επαναλαμβάνονται), παρά τις όποιες σωστές δηλώσεις κάνει κάθε καλοκαίρι στην προσπάθειά του να βρει τον κάθε επόμενο σταθμό της καριέρας του, που ξεκίνησε την πτώση της ακριβώς εφτά χρόνια πριν με την και τότε έλευσή του στους Lakers3. Παρότι, όταν υγιής, μπορεί να δώσει σταθερά πάνω από 20 λεπτά ανά αγώνα, με το βέλτιστο σενάριο να είναι μια statline 12/12/2 blocks, όπως χαρακτηριστικά ο Tom Ziller του SB Nation θεωρεί εφικτή, εγώ δεν μπορώ να συμπεριληφθώ σε αυτούς που βλέπουν κάτι διαφορετικό από το να αφήνεται ελεύθερος στη μέση της χρονιάς, μετά από μία ακόμα αποτυχημένη προσπάθεια στους Lakers. Άλλωστε πέρσι αγωνίστηκε μόλις σε εννέα παιχνίδια για τους Wizards, ενώ η διαδρομή του μετά τους Rockets, σε Hawks, Hornets και Washington, χωρίς την παραμικρή επιτυχία, δεν συνηγορεί πως φέτος θα είναι η χρονιά που θα κάνει το bounce back ο κάποτε τρεις σερί φορές Defensive Player of the Year. Μόνο τυχαίο, άλλωστε, δεν είναι, πως το συμβόλαιό του είναι εντελώς μη εγγυημένο και θα πληρώνεται με τη μέρα.
Συνεπώς, προβάδισμα Clippers εδώ, τόσο ως προς το roster, όσο και ως προς τη χημεία.
Προπονητικά Team
Aλήθεια, μέσα στην τρέλα του καλοκαιριού, θυμάται κανείς πως ο προπονητής των Lakers για τη νέα σεζόν θα είναι ο Frank Vogel;! Ο Vogel που πέρσι δεν καθόταν σε κανέναν πάγκο ομάδας NBA, ενώ τις δύο αμέσως προηγούμενες σεζόν δεν κατάφερνε να οδηγήσει τους Magic καν στις 30 νίκες. Τους Magic που με το ίδιο υλικό ο διάδοχός του, Steve Clifford, κατάφερε να τους βάλει στα Playoffs. Με συνολικό ρεκόρ 304-291 στις 7,5 σεζόν του στη Λίγκα ως πρώτος προπονητής, ο Vogel έχει να δείξει κάτι αξιόλογο από την εποχή που ο Roy Hibbert λογιζόταν ως ένας εκ των καλύτερων αμυντικών της Λίγκας. Όμως από τότε το ΝΒΑ άλλαξε τόσο ραγδαία και τόσο πολύ, που ο Hibbert δεν έχει θέση σε κανένα roster από πριν τα 30 του, εδώ και τρία χρόνια. Θα μπορέσει να ανταπεξέλθει ο Vogel στην πίεση και στις απαιτήσεις που η θέση του προπονητή των Lakers έχει αυταξιακά; Πόσο δε αν σε αυτές προσθέσουμε και την πίεση για άμεσα αποτελέσματα μετά την αποτυχημένη περσινή σεζόν και την διαρκώς μειούμενη άμμο στην μπασκετική κλεψύδρα του «Βασιλιά».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο Vogel αρχικά προοριζόταν για βοηθός προπονητή στον πάγκο των Lakers, δίπλα σε έναν από τους προπονητές που αποτελούσαν πρώτες επιλογές της ομάδας, ήτοι είτε δίπλα στον Monty Williams, που, αν έχετε τον θεό σας, προτίμησε τους Suns, είτε τον Ty Lue, δις Πρωταθλητή NBA ως παίχτης με τους Lakers, το 2000 και 2001, μα και προπονητής των Cavaliers στο Πρωτάθλημα του 2016, ο οποίος αρνήθηκε τη θέση αφού του προτάθηκε τριετές αντί για πενταετές συμβόλαιο, ενώ διατηρούσε ενστάσεις για την πρόσληψη του Jason Kidd ως βοηθού του, προτιμώντας αντ’αυτής τη θέση του πρώτου βοηθού του Doc Rivers στην αντίπερα όχθη του Los Angeles!
Αντίθετα ο Vogel, όταν του προτάθηκε αναβάθμιση από βοηθός προπονητή σε head coach, δέχτηκε τόσο το τριετές συμβόλαιο, όσο και τον Jason Kidd, επίσης υποψήφιο προπονητή των Lakers, ως βοηθό του, μαζί μάλιστα και με τον Lionel Hollins, τον προπονητή με το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία των Grizzles. Σε αυτούς προστέθηκε και ο Phil Hardy, επιστρέψας σαν βοηθός προπονητής στους Lakers ύστερά από το περάσμά του επί θητείας Mike Brown, και ύστερα από ένα σερί πέντε σερί παρουσιών σε Τελικούς NBA, τέσσερις ως βοηθός στους Cavaliers (του LeBron, σε περίπτωση που ψάχνατε το “link”) και μίας υπό τον Nick Nurse στους Raptors.
Και ενώ στα χαρτιά και από άποψη marketing οι Lakers προσπαθούν να επικοινωνήσουν την συνύπαρξη όλων των ανωτέρω ως «ένα από τα ισχυρότερα και εμπειρότερα τεχνικά επιτελεία της Λίγκας», η αλήθεια είναι πως α) ο Walton που απομακρύνθηκε είναι καλύτερος προπονητής από όλους αυτούς και β) προς ώρας, ιδίως η «βασική τριάδα», φαντάζει ως η πλέον αταίριαστη. Ο Vogel, στην ως τώρα διαδρομή του στη Λίγκα, δεν έχει δείξει στοιχεία δυναμικής προσωπικότητας, που θα σηκώσει φωνή ή θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι αν αυτό χρειαστεί. Με πραγματικό ενδιαφέρον αναμένεται η διαχείριση του όλου τσίρκου (με κάθε καλή, αλλά και κακή έννοια του όρου) των Lakers, αλλά και των ιδιοτροπιών που κάθε εμπλεκόμενος στη συζήτηση του GOAT έχει, όπως ο LeBron εν προκειμένω. Ειδικά οι πρώτες δηλώσεις του Vogel, πως βρέθηκε με τον LeBron και θεωρεί πως έχει την αποδοχή του4, μόνο αισιόδοξο δεν μπορούν να κάνουν κάθε φίλο των Lakers ή όποιον θυμάται πως οι καλύτερες αγωνιστικές μέρες του LeBron ήταν υπό τις οδηγίες του Spoelstra, που ο εμβληματικός Riley του επέβαλε αδιαπραγμάτευτα στους Heat. O Jason Kidd αντίθετα, έχει τη φήμη του ξεροκέφαλου που θα πατήσει επί πτωμάτων για να γίνει το δικό του (και μάλλον το «δικό του» εν προκειμένω είναι η θέση του πρώτου προπονητή της ομάδας), ενώ ο Hollins έχει τη φήμη του αντιεπικοινωνιακού που δεν θέλει ιδιαίτερη διάδραση με τα media. Και πλέον βρίσκεται στον εκτεθειμένο στα media οργανισμό.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα πρέπει ο Vogel και το επιτελείο να καταφέρουν να οργανώσουν με όσα κομμάτια puzzle έχουν στην κατοχή τους μία top-10 άμυνα σχετικά γρήγορα, καθώς δεν νοείται διεκδικητής του τίτλου χωρίς ανταγωνιστικότητα αμυντικά.
Συνεπώς από τα ανωτέρω: πόσο σίγουροι είμαστε πως θα ολοκληρώσει τη σεζόν ο Vogel ως προπονητής των Lakers; Επίσης, αν τελικά τα καταφέρει να την ολοκληρώσει, δεν θα είναι υποψήφιος για προπονητής της χρονιάς; Με την έννοια πως για να καταφέρει να επιβιώσει των προσδοκιών διοίκησης και οπαδών, των ιδιοτροπιών και της πίεσης που ο ίδιος ο LeBron πάντα έχει στους αθλητικούς σάκους του, και του πριονίσματος της καρέκλας του από τους «βοηθούς» του, λογικά η ομάδα θα έχει επιτύχει στο απόλυτο τους στόχους της. Μέση οδό αυτή την στιγμή προσωπικά δεν μπορώ να δω. Και αν κάτι εντείνει την όλη πίεση, είναι το ίδιο πρόγραμμα του NBA, που είναι μεγάλης οπισθοβαρούς δυσκολίας για τους Lakers. Αν στα πρώτα 20 παιχνίδια τους οι Lakers δεν είναι κοντά στο 15-5 και στις πρώτες θέσεις της Λίγκας, οι πρώτες γκρίνιες και οι πρώτοι τριγμοί για τον Vogel θα ξεκινήσουν, γιατί αυτή είναι η πίεση που τα brands “Lakers” και “LeBron” συνεπάγονται.
Από την άλλη, οι Clippers έχουν για προπονητή τον Doc Rivers, μόλις έναν εκ των έξι εν ενεργεία προπονητών που έχουν κατακτήσει το Πρωτάθλημα5. Πρωταθλητής με τους Celtics το 2008, o Rivers κατηγορήθηκε τα προηγούμενα χρόνια ως εμμονικός και ξεπερασμένος, καθώς έδειχνε να αδυνατούσε να ακολουθήσει τις ταχείες εξελίξεις της Λίγκας, ιδίως κατά τα πρώτα χρόνια της παρουσίας τους στον πάγκο των Clippers. Και αυτό συνέβαινε κυρίως όσο παράλληλα διατηρούσε και τη θέση του General Manager της ομάδας.
Όταν όμως, τα τελευταία δύο χρόνια, αφοσιώθηκε αποκλειστικά στα προπονητικά του καθήκοντα, έχει κάνει πράγματα και θάματα αγωνιστικά με την ομάδα του. Με rosters που και τις δύο τελευταίες χρονιές άλλαξαν ριζικά, τόσο στην offseason (trade Paul, αποχώρηση DeAndre), όσο –και ιδίως- εν μέσω των σεζόν (μία με το trade Griffin και μία με αυτό του Tobias), ο Doc δεν κατάφερε απλά να διατηρήσει το σύνολό του σε υψηλό επίπεδο, μα και να δείξει μια εξαιρετική συνέχεια και ομοιογένεια, παρά τις σημαντικότατες αλλαγές, σε βαθμό που οι Clippers αποτέλεσαν τον πλέον δυσκολοκατάβλητο αντίπαλο των υγειών Warriors της Durant era, με τους τέσσερις All Stars των «Πολεμιστών» στο παρκέ αγωνιζόμενους. Έχοντας εμπειρία διαχείρισης αστέρων, με τους “Big-3 plus Rondo” στις Celtics’ days του, σε συνδυασμό με τη δουλειά που έχει δείξει τα τελευταία χρόνια, οι Clippers αναμένονται και πάλι σε πολύ υψηλό αγωνιστικό επίπεδο. Στο πλάι του θα έχει έναν ακόμα Πρωταθλητή, ως παίχτη και ως προπονητή όπως προαναφέραμε, συν ανώτερη ιεαρχικά επιλογή για τους Lakers από τον τρέχοντα προπονητή τους, τον Ty Lue, από τους αγαπημένους προπονητές του LeBron και βαθύ γνώστη των αγωνιστικών του προτιμήσεων.
Κοινώς, σαφές το προβάδισμα των Clippers για εμένα στον τομέα αυτό.
Επιτελείο
Οι Lakers για χρόνια αποτελούσαν μακράν το πλουσιότερο franchise της Λίγκας. Ωστόσο, η έλευση του Ballmer στους Clippers άλλαξε την συγκεκριμένη κατάσταση. Όχι ενδεχομένως σε επίπεδο εσόδων ή ισολογισμών, μα δεδομένα σε δυνατότητα επενδύσεων. Και ενώ οι Lakers διαχρονικά επένδυαν στους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού, τους superstars της Λίγκας και πουθενά αλλού, ο Ballmer ακολούθησε τις νεότερες επιταγές του αθλήματος επενδύοντας σε όλα τα περιφερειακά του παιχνιδιού, αναπτύσσοντας τον οργανισμό σε γερές διοικητικά βάσεις, πριν προσθέσει αγωνιστικά τους αστέρες που θα άλλαζαν οριστικά επίπεδο στην ομάδα. Ενδεχομένως, άλλωστε, να μην μπορούσε να πράξει διαφορετικά έχοντας να αναπτύξει οργανωτικά το –διαχρονικά- πιο dysfunctional franchise της Λίγκας. Κάπως έτσι, εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως τα χρήματα που δίνονται σε κάθε άλλον παράγοντα της ομάδας πέραν των παιχτών δεν προσμετρούνται στο salary cap αυτής, οι Clippers ανέπτυξαν ένα πολυπληθές επιτελείο άνω των 60 ατόμων, στο σύνολό τους εξαιρετικά εξειδικευμένοι επαγγελματίες στους τομείς τους. Κερασάκι στην όλη τούρτα, η απόκτηση σε ρόλο συμβούλου του “Logo” Jerry West από τους Warriors στα μέσα της σεζόν 2017-18, όταν δηλαδή άρχισε να γυρνάει και αγωνιστικά η σελίδα του οργανισμού προς ενδοξότερες μέρες.
Χαρακτηριστικό της υγείας του οργανισμού αποτελεί το γεγονός πως την offseason του 2019 ο assistant GM της ομάδας, Michael Winger αρνήθηκε τη θέση του President of Basketball Operations που του προσφέρθηκε από τους Timberwolves, δηλώνοντας πως δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να αφήνει τους Clips την δεδομένη στιγμή. Ενω και ο Trent Redden, επίσης assistant GM στην ομάδα, αρνήθηκε τη θέση του βοηθού του David Griffin στους Pelicans, παρότι οι δύο τους είχαν συνεργαστεί και στο Cleveland στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος των Cavs το 2016, επιλέγοντας να παραμείνει στο υγιέστατο οικοδόμημα των νέων Clippers. Ο μόνος που εν τέλει αποχώρησε ήταν ο Johnny Rogers, για να αναλάβει τη θέση του “Vice President of Pro Personnel” που δημιούργησε ο νέος GM των Wizards, Tommy Sheppard. Θαρρώ πως από μόνο του το γεγονός του πόσο περιζήτητοι είναι παράγοντες της δεύτερης ή και τρίτης γραμμής του front office των Clippers αποδεικνύει την εξαιρετική στελέχωση αυτού.
Από την άλλη, οι Lakers διοικητικά θυμίζουν γαμήλιο γλέντι και δη μετά τις 04:00, όταν άπαντες είναι μεθυσμένοι. Η ομάδα «τρέχει» από την Buss, το ζεύγος Rambis και τον Pelinka, χωρίς να έχει καταφέρει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας εποχής στο ελάχιστο. Ο Magic έφυγε (όπως έφυγε…) αλλά ποτέ δεν αντικαταστάθηκε και η παραμονή του Pelinka στην ενδεχομένως πιο περιζήτητη θέση GM της Λίγκας, μάλλον είναι λάθος, που φάνηκε και από το premium που πληρώθηκε για τον Davis, έναν παίχτη που δηλωμένα ήθελε να πάει στους Lakers και που καμία ομάδα δεν ήταν διατεθιμένη να ματσάρει καν μια πρόταση που θα περιλάμβανε τους Ingram, Ball, Hart, #4 του draft και τίποτα παραπάνω. Η ομάδα data analytics που προσπάθησαν να στήσουν το 2017 με την απόκτηση του επικεφαλής του αντίστοιχου τμήματος του NBA, Jason Rosenfeld, κατέρρευσε μόλις έναν χρόνο αργότερα με την αποχώρησή αυτού για το MLB. Έκτοτε, το τμήμα analytics τους παραμένει υποστελεχωμένο, αριθμώντας μόλις δύο άτομα προσωπικό, έναντι πέντε του αντίστοιχου των Clippers.
To βασικό τους πρόβλημα ωστόσο, παραμένει στο ιατρικό τους επιτελείο, όπου συνεχείς τραυματισμοί ταλαιπωρούν τους παίχτες, με αυτούς να διαρκούν περισσότερο του συνηθισμένου για NBA δεδομένα. Συγκεκριμένα, οι παίχτες των Lakers έχασαν συνολικά 212 παιχνίδια τη σεζόν 2018-19, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του επικεφαλής του τμήματος από τη θέση του.
The Lakers fired athletic trainer Marco Nuñez on Weds, sources told ESPN. Nuñez joined LAL as an asst trainer in 08-09 & ascended to the head position in ‘16, succeeding Gary Vitti. LAL players had missed 212 games due to injury in ‘18-19, 9th most in the NBA, per Spotrac
— Dave McMenamin (@mcten) April 10, 2019
Φαντάζομαι έναντι γνώμης στο σημείο αυτό, περί του ποιος υπερέχει στον συγκεκριμένο τομέα, αρκεί να αναφέρω πως οι Clippers εξακολουθούν να έχουν ως σύμβουλο τον τεράστιο Jerry West, την ίδια στιγμή που οι Lakers έχασαν ακόμα και τον γιο αυτού, παρότι με τη σειρά του ο Ryan West θεωρούταν από τα κορυφαία στελέχη του front office τους.
Διοίκηση
“Ownership is the biggest competitive advantage” είναι μία από τις πλέον χαρακτηριστικές περιγραφές του σύγχρονου NBA. Και το γεγονός πως οι Clippers έχουν για ιδιοκτήτη έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου (και πλουσιότερο owner ομάδας NBA), o οποίος έχοντας επιτύχει σε κάθε πεδίο της ως τώρα διαδρομής του, κάνει τα όποια απωθημένα του πραγματικότητα, οδηγώντας στον δρόμο προς την κορυφή και εκείνους, και απολαμβάνοντας το όλο του κατόρθωμα σαν μικρό παιδί που του πήραν την αγαπημένη του γεύση παγωτού, είναι αναντίρρητα το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα της ομάδας τους.
Μέσα στα ίδια ακριβώς πλαίσια, εντάσσεται και η ανακοίνωση για το πλάνο κατασκευής δικού τους γηπέδου για τους Clippers, με ίδιους πόρους μάλιστα, αξίας $1 δισ., στο οποίο ο Ballmer σκοπεύει να μπούνε το 2024.
Από την άλλη, οι Lakers αποτελούν αναντίρρητα το λαμπρότερο αστέρι της Λίγκας εδώ και πάνω από 30 χρόνια, ως αποτέλεσμα του συνυπολογισμού αγωνιστικών επιτυχιών, λάμψης της πόλης και οικονομικής κατάστασης. Έχουν την δεύτερη μεγαλύτερη αξία αποτίμησης σύμφωνα με την ετήσια λίστα του Forbes, έχουν το υψηλότερο τοπικό τηλεοπτικό συμβόλαιο6, ωστόσο διοικητικά τα πράγματα μόνο θετικά δεν είναι μετά τον θάνατο του εμβληματικού ιδιοκτήτη τους Dr. Jerry Buss το 2013, από όταν και η ομάδα δεν έχει καταφέρει να προκριθεί ξανά στα playoffs7.
Μετά από ενδοοικογενειακή μάχη των απογόνων, το 2017 η Jeanie Buss απέπεμψε τον αδερφό της Jim και πλέον βρίσκεται αυτή στο τιμόνι της ομάδας. Το διοικητικό σχήμα όμως που επέλεξε, με τον Magic Johnson στη θέση του προέδρου και τoν manager του Kobe, Rob Pelinka, σε αυτή του GM, δεν φάνηκε ιδιαίτερα λειτουργικό. Αυτό αποδείχθηκε όχι τόσο από την αποχώρηση του Magic, τον τρόπο και τον χρόνο που αυτός επέλεξε για να το πράξει, ή τη συνέντευξή του στον Stephen A. Smith δύο μήνες αργότερα, όπου δήλωσε πως ο Pelinka λειτουργούσε ακυρωτικά και μειωτικά ως προς αυτόν πίσω από την πλάτη του, μα κυρίως από όλα τα οργανωτικά και διοικητικά προβλήματα των Lakers που αποτυπώθηκαν στο αναλυτικό άρθρο του Baxter Holmes στο ESPN, όπου καταγράφει αναλυτικά τα ζητήματα κουλτούρας του οργανισμού τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Και όπως στην εκεί πλευρά του Ατλαντικού αρέσκονται να λένε: “tone at the top”. Άρα εκεί και οι ευθύνες για τα όποια προβλήματα.
Clippers με τεράστια διαφορά και πάλι.
Δυνατότητα Περαιτέρω Βελτίωσης
Βρισκόμενοι ακόμα στο hangover μιας ζαλιστικής offseason που κοντά η μισή Λίγκα άλλαξε ομάδες, ίσως φαντάζει πρόωρο να μιλάμε για νέες ενδεχόμενες αλλαγές σε rosters. Όμως είναι σαφές πως σπάνια οι διεκδικητές του τίτλου δεν κυνηγάνε εκείνες τις κινήσεις που θεωρούν πως θα τους δώσουν την επιπλέον ώθηση για να πάρουν προβάδισμα για τις αναμετρήσεις της περιόδου μέσα Απρίλη ως μέσα Ιούνη.
Και σε αυτόν τον τομέα πάλι οι Clippers έχουν προβάδισμα.
Οι Lakers στο trade για τον Davis δέσμευσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (απευθείας, με protection ή με δικαίωμα swap για τους Pelicans) κάθε pick τους από το 2021 ως το 2026, μα και έδωσαν κάθε young asset τους πλην του Kuzma. Έτσι, δεν έχουν παρά κάποια picks δεύτερου γύρου και τον ίδιο τον Kuzma να προτείνουν σε όποια μελλοντική συζήτηση ενδυνάμωσής τους, μαζί με όποια συμβόλαια από τους παίχτες που υπέγραψαν το καλοκαίρι, συμβόλαια απαραίτητα για να υπάρχει το αντίβαρο που προβλέπουν οι κανονισμοί του NBA8. Από εκεί και πέρα μόνο στην αγορά των ελεύθερων και των αποδεσμευμένων μπορούν να κοιτάξουν(Σημείωση: τα συμβόλαια που υπογράφτηκαν την offseason γίνονται tradable μετά τις 15 Δεκέμβρη).
Αντίθετα, οι Clippers, μπορεί να έδωσαν κι αυτοί με τη σειρά τους έναν σκασμό picks, πέρα των Shai Gilgeous-Alexander και Danilo Gallinari στους Thunder για τον George, όμως τα picks που έδωσαν ξεκινάνε από το 2022, γεγονός που τους αφήνει διαθέσιμο για ανταλλαγή το pick πρώτου γύρου τους του 2020. Πέραν αυτού διαθέτουν περισσότερους «πιο ανταλλάξιμους» παίχτες, είτε μιλάμε για τον Shamet, είτε για τους Harrell, Lou Will, Harkless ή και Beverly8 .
Όπως φαίνεται ως τώρα, οι Clippers υπερέχουν σχεδόν σε όλα. Όμως η ανάλυση που διαβάζετε δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχουν ορισμένοι X factors που δεν έχουμε ακόμη λάβει υπόψη. Για εκείνους, όπως και για τα τελικά συμπεράσματα, λίγη αναμονή ακόμη, εώς και το δεύτερο μέρος του αφιερώματος.
Σημειώσεις
1. Προηγούμενο ρεκόρ οι μισοί, τρεις, οι Scottie Pippen, Glen Rice και Mitch Richmond το 1998.
2. Ο Kobe έχει και το #8 και το #24 αποσυρμένο.
3. Εδώ αξίζει να αναφερθεί και η «κατάρα» που τον ακολουθεί, όπου κάθε GM που αποκτά τον Howard χάνει στη συνέχεια τη δουλειά του: O Kupchak στους Lakers, o Wilcox στους Hawks, o Rich Cho στους Hornets, ο Grunfeld στους Wizards. Oι τρεις τελευταίοι μάλιστα ακριβώς με το τέλος της σεζόν που τον απέκτησαν. Μόνη εξαίρεση, ο Morey των Rockets.
4. Oι δηλώσεις έγιναν στο podcast του Chris Mannix του Sports Illustrated.
5. Οι υπόλοιποι πέντε είναι ο Gregg Popovich με πέντε κατακτήσεις, ο Steve Kerr με τρεις, o Eric Spoelstra με δύο και με μία οι Carlisle και Nurse.
6. Το συμβόλαιο είναι συνολικής αξίας άνω $4 δισ. για 20 χρόνια, υπογεγραμμένο το 2011.
7. Οι Lakers είχαν αποτύχει να προκριθούν στην post season πέντε φορές συνολικά στα πρώτα 65 χρόνια της ιστορίας τους, και μόλις μία φορά αυτό συνέβη δύο διαδοχικά έτη. Πλέον μετράνε έξι σερί σεζόν εκτός Playoffs, στην χειρότερη -μακράν- περίοδο της ιστορίας τους.
8. Αναλυτικά τα ισχύοντα αναφορικά με τα trades βάσει της τρέχουσας 2016 CBA εδώ.
9. Αναλυτικά τα picks που κάθε ομάδα του NBA έχει στη διάθεσή της, καθώς και αυτά που έχει δώσει, εδώ.
