Υγεία
Πρώτος και κύριος η υγεία των ίδιων των superstars. Κρίνοντας από το ιστορικό τραυματισμών των συγκεκριμένων παιχτών, ο παράγοντας «υγεία» δεν μπορεί παρά να αποτελεί την πλέον σημαντική μεταβλητή. Ο Paul George βγαίνει από την καλύτερη σεζόν του στη Λίγκα, αλλά βγαίνει και από δύο εγχειρήσεις, μία σε κάθε ώμο.
O Kawhi τέλειωσε την χρονιά ως Finals’ MVP, μα και ως King of Load Management. Στις οχτώ σεζόν του στη Λίγκα, έχει αγωνιστεί μόλις έναν αγώνα παραπάνω από τον Davis που είναι στο NBA μια σεζόν λιγότερη από αυτόν, o οποίος, με τη σειρά του, έχει αγωνιστεί σε πάνω από 68 παιχνίδια μόλις για δύο σεζόν σε αυτά τα εφτά χρόνια.
Ο πιο υγιής από όλους τους είναι ο LeBron, ο οποίος όμως βγαίνει από τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό του στην καριέρα του, είναι πια στα 35 του, και έχει αγωνιστεί συνολικά σε regular και post season 56.284 λεπτά, την στιγμή που οι άλλοι τρεις αστέρες των δύο ομάδων έχουν αγωνιστεί αθροιστικά 58.280 - 23.391 ο PG13, 18.251 o Kawhi και 16.638 ο Davis! Συνεπώς, είναι πιο κρίσιμη η ερώτηση «ποιος, πότε και για πόσο θα καταρρεύσει;», παρά το «αν» αυτό θα συμβεί.
Iguodala
«Μα καλά, που κολλάει αυτός τώρα;! Αφού δεν είναι σε καμία από τις δύο ομάδας, στους Grizzles είναι!» Ακριβώς εκεί κολλάει λοιπόν. Πως ένας παίχτης της ηλικίας του και των εμπειριών του δεν έχει θέση στο τρέχον πρόγραμμα της ομάδας του Memphis και στο rebuild που εκεί έχει ξεκινήσει. Οι Grizzlies, έξυπνα σκεπτόμενοι και βλέποντας πως οι τιμές στη φετινή αγορά είναι στα ύψη, δεν τον άφησαν ελεύθερο παρότι πήραν ένα pick πρώτου γύρου από τους Warriors για να τους εξυπηρετήσουν οικονομικά και ζητάνε εκ νέου ανταλλάγματα για να τον δώσουν σε κάποιον ανταγωνιστή. Το σε ποιον ανταγωνιστή θα καταλήξει αναμένω να παίξει καθοριστικό ρόλο, ιδίως αν αυτός είναι μία από τις δύο ομάδες του L.A., προορισμοί που φαντάζουν έτσι κι αλλιώς ως οι επικρατέστεροι. Στους μεν Lakers βρίσκεται ο κάποτε manager του, ο Pelinka, και πηγαίνοντας εκεί καλύπτει την τρύπα που έχει αυτή την στιγμή η ομάδα στα φτερά και αυτόματα ανεβάζει το επίπεδο της συλλογικής άμυνας, τομέας που σίγουρα χρίζει αναβάθμισης.
Από την άλλη, αν στους Kawhi και George (και δευτερευόντως και Harkless) προστεθεί και ο Iggy τότε θα μιλάμε για την καθολική συνεύρεση των best LeBron stoppers στην Ιστορία, και παρέα με τον Beverly την πιο φοβιστική αμυντική τετράδα που έχει ποτέ εμφανιστεί σε παρκέ. Ήδη δύο κορμιά σαν τον Kawhi και τον George να εναλλάσσονται στον 35χρονο LeBron για 40-όσα λεπτά αγωνίζεται σε playoff game φαντάζει πολυτέλεια. Αν σε αυτά προστεθεί και ο Iguodala θα μιλάμε για προκλητική επίδειξη ισχύoς.
Οι Clippers μάλιστα, όπως και παραπάνω αναφέρθηκε, έχουν τα assets να τον αποκτήσουν με trade, την στιγμή που οι Lakers μάλλον θα πρέπει να περιμένουν να δουν αν θα αφεθεί ελεύθερος. Ακόμα και αν οι Clippers δεν τον αποκτήσουν, ωστόσο, θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να αποτρέψουν την απόκτησή του από τους Lakers, καθώς η συγκεκριμένη κίνηση μάλλον θα τους έδινε κατ’ εμέ σημαντικό αγωνιστικό πλεονέκτημα.
O x-factor που ήδη κρίθηκε: “DeMarcus Cousins”
Στην αρχική version του παρόντος κειμένου, πριν τον νέο σοβαρότατο τραυματισμό του Cousins έγραφα:
«Μία δεύτερη πολύ σημαντική μεταβλητή είναι η αγωνιστική κατάσταση του Boogie. Mπαίνοντας στη σεζόν μετά από δύο σοβαρούς τραυματισμούς σε αχίλλειο και τετρακέφαλο, το ποσοστό ετοιμότητας που θα δείξει είναι καθοριστικό για το ταβάνι των νέων Lakers. Ένας Cousins αδυνατισμένος, και ιδιαίτερα κεφάτος στο ξεκίνημα της offseason, ακόμα και στο 70% της All Star σεζόν του στους Pelicans πριν τον τραυματισμό του, όταν τα νούμερά του ήταν στους 25,2 πόντους, 12,9 rebounds, 5,4 assists και από 1,6 κλέψιμο και κόψιμο, με 37% μάλιστα από το τρίποντο, με την συνεργασία του με τον Davis υποδειγματική, κάνει τους Lakers να έχουν Big-3 και όχι απλά ένα super NBA Jam Duo. Επιπρόσθετα, ειδικά στην κόντρα με τους Clippers, όσους εξαιρετικούς wings και αν διαθέτουν (με ή χωρίς τον Iguodaga), δεν διαθέτουν πέρα του JaMychal Green κανέναν -καν αξιοπρεπή- ψηλό που να μπορεί να ανακόψει (με τον Zubac και ιδίως τον Harrell να είναι ιδιαίτερα κακοί αμυντικοί και τον Patterson να θυμίζει μετά τον τραυματισμό του to 2017 παλαίμαχο), όχι μόνο το δίδυμο Davis-Cousins, μα έστω να σταθεί καν αξιοπρεπώς απέναντι σε έναν εκ των δύο. Ακόμα και ένα ενδεχόμενο κατέβασμα στο “4” κάποιου εκ των wings των Clips, ένας ικανοποιητικός Cousins και πάλι θα δημιουργούσε πρόβλημα σε κάθε άμυνα της Λίγκας (πλην ενδεχομένως των Sixers των Embiid και Horford), όντας ο ιδανικός stretch-5 δίπλα στον Davis.»
Δυστυχώς οι σκισμένοι χιαστοί του σε ατομική προπόνηση στο Las Vegas ανήμερα τον 15αυγουστο τον βγάζoυν ολοκληρωτικά από την όποια αγωνιστική εξίσωση της επόμενης σεζόν, γεννώντας σοβαρότερα ερωτήματα, τύπου «θα τον δούμε ξανά να αγωνίζεται στο ΝΒΑ ή το μέλλον του είναι στην κινέζικη λίγκα;» και επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που θέλει πιο δύσκολο μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό, όχι το να επιστρέψει κανείς στην ενεργό δράση, αλλά να παραμείνει υγιής στη συνέχεια.
Ο τραυματισμός του Cousins χαμηλώνει το δυνητικό ταβάνι των Lakers και εξισορροπεί σε κάποιον βαθμό το ιδιαίτερα μεγάλο πλεονέκτημα που είχαν στους “bigs” με αυτόν ακόμα και απλά υγιή. Είναι χαρακτηριστικό πως ο αλγόριθμος του FiveThirtyEight έριξε το projection των Lakers από τις 52 νίκες και τη δεύτερη θέση της Δύσης, στις 45 και στην ισοβαθμία στην έκτη θέση της περιφέρειας. Kαι αντικαταστάτης του Cousins δεν μπορεί να βρεθεί, όσο και αν οι διαθέσιμες επιλογές, πριν καταλήξουν στον Ηoward οι Lakers, ήταν αρκετές: Gortat, Speights, Noah, Pachulia ήταν όσοι δοκιμάστηκαν μαζί με τον Dwight, που τελικά επιλέχτηκε. Κανένας, ωστόσο, δεν διέθετε όχι μόνο το ταλέντο του 29χρονου Cousins, μα ούτε καν προσέγγιζε τα stretch χαρακτηριστικά του, που ήταν κρίσιμα και ιδανικά ως συμπλήρωμα του AD. Προσωπικά θα επέλεγα για τη θέση του center είτε τον Noah, που είχε μία απροσδόκητα καλή παρουσία πέρσι στους Grizzles, και έχει τα καλύτερα πρόσφατα δείγματα γραφής, είτε τον -απόντα από την ανωτέρω λίστα, Salah Mejri, πρώην των Mavericks, τον οποίον εγώ θεωρώ αρκετά υποτιμημένο.
Σε κάθε περίπτωση, ας είναι όσο καλύτερα μπορεί το παρεξηγημένο αυτό παλικάρι, να ευχαριστηθεί το υπόλοιπο της καριέρας του (όποιο υπόλοιπο και όπου) καθώς και τα σημαντικότερα της ζωής, όπως τον γάμο του. Ο Cousins παντρεύτηκε στις 26.08.19, λίγες ημέρες μετά τον σοβαρότατο τραυματισμό του.
Happy to see Boogie Cousins having a great time at his wedding ?
— Def Pen Hoops (@DefPenHoops) August 26, 2019
(? via Creole_Rita / IG) pic.twitter.com/4OYauuKYLp
Bέβαια, λες και δεν ήταν αρκετά επεισοδιακό το τελευταίο δίχρονο για αυτόν, δύο μέρες μετά τον γάμο του, κυκλοφόρησε ηχητικό όπου απειλεί την πρώην κοπέλα του να την σκοτώσει με όπλο, με αποτέλεσμα την έκδοση εντάλματος σύλληψής του στις 29.08.2019, μόλις προχθες δηλαδή.
Και ο x-factor που τον αντικατέστησε: “Kyle Kuzma”
Με τον τραυματισμό του Cousins ο παίχτης του οποίου ο ρόλος αναβαθμίζεται σε ιδιαίτερα κρίσιμος για τους Lakers πια, είναι ο Kyle Kuzma. O σταθερότερος παίχτης των Lakers την σεζόν 2018-19, δεύτερος καλύτερος πίσω από τον LeBron, παράλληλα και δεύτερος σκόρερ με 18,7 πόντους ανά παιχνίδι, είδε παρόλα αυτά το ποσοστό του από το τρίποντο να καταβαραθρώνεται από το 36,6% στη rookie σεζόν σε 5,6 προσπάθειες ανά αγώνα, στο πενιχρότατο 30,3% σε έξι προσπάθειες ανά αγώνα. Ακόμα και αν αυτό μπορεί να δικαιολογηθεί εν μέρει από την αύξηση των σουτ (συνολικά -όχι μόνο τρίποντα- συν δύο σουτ ανά αγώνα), αλλά ιδίως τη δυσκολία αυτών, αποτελώντας πλέον, όχι τον άγνωστο rookie-έκπληξη, αλλά έναν παίχτη πάνω στον οποίο οι άμυνες έκλειναν, πάλι τέτοια πτώση στο τρίποντο είναι πολύ μεγάλη για να μην προκαλεί ανησυχίες. Και παρότι ο Kuzma ήταν το τελευταίο κόψιμο -και αυτός λόγω τραυματισμού, συγκεκριμένα διαστρέμματος- από την ήδη κουτσουρεμένη Team USA για το Παγκόσμιο της Κίνας, ο χρόνος που πέρασε δίπλα στους προπονητές της ομάδας, Popovich και Kerr, ίσως να ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να του συμβεί το καλοκαίρι του 2019.
Το σουτ του και η άμυνά του, λοιπόν, τόσο απέναντι στα αντίπαλα forwards, όσο και κατά περιπτώσεις στα αντίπαλα centers, απέναντι στην πλειοψηφία των οποίων πέρσι είχε αντίσταση επιπέδου φτερού στον άνεμο, θα είναι κρίσιμα για την λειτουργικότητα των σχημάτων με αυτόν, τον Davis και τον LeBron, τους τρεις καλύτερους παίχτες, δηλαδή, πλέον της ομάδας. Όπως και ανωτέρω γράφτηκε, η λύση της εξίσωσης αναφορικά με την συνύπαρξη τους παρκέ, σε σχέση με το γεγονός πως και οι τρεις τους δείχνουν να «συγκρούονται» στη θέση “4”, θα αποτελέσει κλειδί για το επίπεδο της ποιότητας της πεντάδας των Lakers στο κλείσιμο των αγώνων. Τέλος, όπως επίσης προαναφέρθηκε, ο Kuzma αποτελεί και το μοναδικό πλέον tradeable asset των Lakers, οπότε αποτελεί x-factor ως προς τα ανταλλάγματά του σε περίπτωση που χρειαστεί να θυσιαστεί (είτε για ένα καθαρό ποιοτικό πεντάρι, είτε για έναν ακόμα καθαρό 3&D forward, σε συνδυασμό με άλλα συμβόλαια, μιας και τα μόλις $2 εκατ. του συμβολαίου του κάνουν δύσκολο κάθε ένα προς ένα trade).
Άμυνα σε Davis
Και εδώ για εμένα φτάνουμε στον πλέον καθοριστικό x-factor. Την κατάσταση που θα παρουσιαστεί φέτος στα παρκέ ο Davis. Και τούτο καθώς πέρσι αυτός δεν εμφανίστηκε ποτέ στο ύψος των αγωνιστικών του δυνατοτήτων. Και επειδή το NBA κινείται με ταχύτατους ρυθμούς πολλοί/ες φαντάζομαι έχουν ξεχάσει τα όργια που έκανε μόλις την ακριβώς προηγούμενη σεζόν, ιδίως μετά το All Star του Los Angeles και ωσότου να σταματήσει στο απροσπέλαστο εμπόδιο των με-όλους-τους-κυλίνδρους-να-λειτουργούν-στα-κόκκινα Warriors, αφού, όμως πρώτα είχε «σκουπίσει» στεγνά τους Blazers στον πρώτο γύρο.
Και όλα αυτά μόνος του. Τα rosters που ο τότε GM των Pelicans Dell Demps συνέθετε για να τον πλαισιώσουν ήταν διαχρονικά από ελλειμματικά ως αστεία.
Στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας στο NBA των wings that do it all, o Davis φαντάζει ένα wing σε κορμί ψηλού. Κάνει τα πάντα στο γήπεδο στο υψηλότερο επίπεδο και στις δύο πλευρές του παρκέ, αποτελώντας έναν από τους καλύτερους two-way παίχτες της Λίγκας. Και ο μόνος παίχτης που μπορεί να τον μαρκάρει είναι ενδεχομένως ο Giannis. Ο Embiid δεν έχει τη φυσική κατάσταση να τον ακολουθήσει και στις δύο πλευρές του παρκέ σε ολόκληρο αγώνα, ενώ ο Gobert δεν μπορεί να τον ακολουθήσει στην περιφέρεια. Αν ο Davis εμφανιστεί στα επίπεδα που τελείωσε τη σεζόν 2017-18 και ήταν ο πλέον ισοπεδωτικός παίχτης της Λίγκας για εκείνο το διάστημα, όταν και «έτρεχε» με 29,8 πόντους, 11,8 rebounds, 2,1 assists, δύο κλεψίματα και 3,5 blocks (!), τότε οι Clippers θα χρειαστούν άμεσα παίχτη για να ρίχνουν απέναντί του. Ιδίως αν τονιστεί πως ο Davis είναι μόλις στον 26ο χρόνο του, με το αγωνιστικό peak του μπροστά του και με πρώτη φορά πλάι του παίχτη και passer επιπέδου LeBron James, αλλά και με ένα roster με σουτέρ καλύτερους από τον E’Twan Moore, όπως είχε ως τώρα συνήθως. Προσωπικά αναμένω μία επιπέδου MVP σεζόν από τον Davis. Κρίσιμο στοιχείο στα προαναφερθέντα: πως εκείνη τη μαγική σεζόν, ιδίως μετά τον -και τότε- τραυματισμό του Cousins, ο Davis έκανε όργια στο παρκέ αγωνιζόμενος κυρίως στο “5” και όχι στο “4”. Το να πειστεί να αλλάξει θέση και να παίξει ως center είναι μάλλον το πλέον κρίσιμο στοιχείο των νέων Lakers.
Συμπεράσματα
Οι Lakers βγαίνουν από μία σεζόν που όλα πήγαν χειρότερα ακόμα και από την πιο απίθανη πρόβλεψη. Και δεν αναφέρομαι στο ότι ελάχιστοι τους έβλεπαν να μένουν εκτός Playoffs, ή πως ακόμα λιγότεροι έβλεπαν τον LeBron να έχει τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό του. Είναι ότι στράβωσαν για αυτούς τα πάντα. Τα πάντα όμως. Από τον πρώτο μήνα ο Walton ήταν υπό απόλυση μετά από δημόσιες σχετικές δηλώσεις του Magic, οι Ingram και Rondo αποβλήθηκαν μετά τον καυγά με τους Rockets, εμποδίζοντας μια καινούρια ομάδα να βρει ρυθμό και ρόλους, o LeBron τραυματίστηκε, ο Ball έχασε πάλι τη μισή σεζόν, ο Ingram παραλίγο να κόψει το μπάσκετ, η προσπάθεια απόκτησης του Davis λίγο πριν το trade deadline αποσυντόνισε χωρίς γυρισμό την ομάδα, ο Magic παραιτήθηκε έξω από το parking και χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Δεν υπήρχε κάτι που να μπορούσε να πάει στραβά και να μην πήγε. Και όσο και αν ο οργανισμός δεν είναι ιδανικά στημένος (κάθε άλλο δηλαδή), κάτι που επιτρέπει τη μεγέθυνση τέτοιων καταστάσεων, δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορούν να βρεθούν και πάλι στο ακραίο σημείο του κακού σεναρίου. Ούτε φυσικά τους βλέπω στο ιδανικό σενάριο, σε μία σεζόν δηλαδή χωρίς τραυματισμούς, χωρίς εσωτερικές εντάσεις ή τριγμούς, όπου θα καταλήγουν άνετα Πρωταθλητές NBA. Μιας και αυτό είναι το βέλτιστο σενάριο και δυνητικό ταβάνι αυτής της ομάδας. Μα είναι ακριβώς αυτό το τεράστιο εύρος διακύμανσης, από το ποιο είναι το κακό τους σενάριο και ποιο το καλό τους (άρα και πόσα πλείστα μεσαία ενδεχόμενα υπάρχουν), που με κάνει κάπως διστακτικό ως προς αυτούς.
Αντίθετα οι Clippers βγάζουν υγεία. Σε όλα τα επίπεδα: διοικητικά, οργανωτικά, σε επίπεδο στελεχών, σχεδίου, στα πάντα. Μόνη μεταβλητή για αυτούς είναι η υγεία των δύο superstars τους. Ένα επόμενο πρόβλημα σε έναν από τους δύο εγχειρισμένους ώμους του George ή ένα νέο πρόβλημα στον τετρακέφαλο του Kawhi και το ταβάνι θα χαμηλώσει απότομα. Μα αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού όταν έχεις κάνει όλα τα υπόλοιπα σωστά.
Για αυτό τον λόγο και οι περισσότεροι x-factors αφορούν τους Lakers και όχι τους Clippers, λογω ακριβώς του μεγαλύτερου variation της δυνητικής έκβασης της σεζόν τους. Οι Clippers είναι σαφώς πιο οργανωμένοι και με πολύ πιο στέρεες βάσεις. Και κάπως έτσι, η μάχη των ομάδων του Los Angeles καταλήγει να είναι μία μάχη “Brand” vs “Project”, «Φήμης» εναντίον «Τεχνοκρατίας». Με αυτά ως δεδομένα -ή, τουλάχιστον, βάσει της δικής μου ανάγνωσης σε αυτά- σαφές προβάδισμα φαίνεται να έχουν οι Clippers.
Όμως ττο ΝΒΑ δεν είναι ένας συνηθισμένος τεχνοκρατικός οργανισμός. Κάθε χρόνο αποδεικνύεται πως «κάθε ομάδα είναι τόσο καλή, όσο ο καλύτερός της παίχτης» και πως εκεί βρίσκεται το ταβάνι της. Και το δίδυμο των superstars των Lakers, με αυτά που μέσα στον χρόνο μας έχουν δείξει, είναι ικανό για μια υπέρβαση επιπέδου αντίστοιχου Space Jam 2.
Η αναφορά στην συγκεκριμένη –ακόμα στα γυρίσματα- ταινία, όπου και εκεί οι James και Davis πρωταγωνιστούν, δεν είναι τυχαία: Μπορεί η απογοήτευση στη θέαση της ταινίας να είναι ευθέως αντίστοιχη με την απογοήτευση στη θέαση των φετινών Lakers1. Όπως μπορεί αντίστοιχα, οι Lakers να κάνουν μία αντίστοιχη υπέρβαση με εκείνη που το σενάριο της ταινίας θα απαιτεί, για να κερδηθούν οι εξωγήινοι που έχουν προσγειωθεί στη Γη, για να υποτάξουν τους διεκδικητές του τίτλου των “Los Angeles finest” που οι Clippers διεκδικούν μαζί με τα σκήπτρα τους. Και ακριβώς όπως και στην ταινία, χωρίς υπέρβαση, οι αντίπαλοί τους έχουν σαφές προβάδισμα.
Ωστόσο, αν θα έπρεπε να προβώ σε πρόβλεψη από τα μέσα του καλοκαιριού του 2019, θέτοντας ως disclaimers κάποιες συνθήκες (που -μεταξύ μας- δεδομένα δεν θα ισχύσουν, αλλά είναι απαραίτητες να τεθούν ως βάση για το υπό ποιες δεδομένες συνθήκες συζητάμε), όπως μη σημαντικές αλλαγές στα τρέχοντα rosters και απουσία σημαντικών τραυματισμών στους superstars, τραυματισμούς που θα τους κρατήσουν πάνω από 15 παιχνίδια έξω τον όποιον τραυματιστεί, πόσο δε, λαμβάνοντας ως συνθήκη την απουσία σοβαρού τραυματισμού οποιουδήποτε εκ των τεσσάρων αστέρων στα Playoffs, θα έλεγα πως οι Clippers θα έχουν καλύτερο ρεκόρ στη regular, πιθανότατα top-2 στη Δύση, μα σε μία ενδεχόμενη αναμέτρησή τους στα playoffs, θα έβλεπα τους Lakers να τους καταβάλουν στα έξι.
Tο σημείο που διαφοροποιεί κάθε ενδεχόμενη πρόβλεψη ως προς τα playoffs είναι το πώς βλέπει κανείς τον LeBron την επόμενη σεζόν, και δη την επόμενη post season. Αν τον βλέπει να μπορεί να συνεχίζει στα επίπεδα που ήταν ως τα Χριστούγεννα του 2018, ή αν θα συνεχίσει η φυσική φθορά του χρόνου να μειώνει την απόδοσή του σε γήινα πια επίπεδα. Προσωπικά δεν μπορώ να στοιχηματίσω ακόμα κόντρα στον LeBron στα playoffs όταν απέναντί του δεν βρίσκονται και Durant και Curry και Draymond και Klay, ενώ περιμένω μία MVP level σεζόν από τον Davis, όπως σημείωσα και ανωτέρω. Θα περιμένω πρώτα να το δω αυτό να συμβαίνει πριν αποδεχτώ τη νίκη του χρόνου (και) πάνω του. Και με αυτά ως δεδομένα προβαίνω στην ανωτέρω πρόβλεψη.
Tο παράδοξο είναι πως, σε συνέχεια όλων των παραπάνω, στα μάτια μου φαντάζει πιο δύσκολο οι Lakers να βρεθούν στα playoffs, παρά να αποκλείσουν εκεί τους Clippers. Ένας τραυματισμός του Davis για 1,5 μήνα και μία αναστάτωση (ανεξαρτήτως αν θα οδηγήσει σε αλλαγή προπονητή ή όχι) στο προπονητικό team για τρεις βδομάδες, αρκούν για να τους βγάλουν εκτός τροχιάς. Για αυτό ακριβώς και από αυτούς απαιτούνται όλες εκείνες οι μικρές καθημερινές υπερβάσεις, σε επίπεδο παιχτών, προπονητών και διοίκησης, για να φτάσουν το ταβάνι των δυνατοτήτων τους. Και σε αυτό το κομμάτι δεν τους έχω –όχι απόλυτη, αλλά σχεδόν ελάχιστη- εμπιστοσύνη. Αντίθετα οι Clippers, έχοντας εξαιρετικά δομημένα όλα τα διοικητικά και οργανωτικά επίπεδα της ομάδας, τις όποιες υπερβάσεις τους θα πρέπει να τις κάνουν αγωνιστικά στην postseason, εκεί δηλαδή που σαν οργανισμός δεν έχουν καταφέρει ποτέ να βρεθούν σε τελικό, όχι του Πρωταθλήματος, μα ούτε καν της περιφέρειας.
Και αν κάτι κάνει αυτή τη νέα «Μάχη του Los Angeles» πιο έντονη και αγωνιώδη, είναι πως με τα δεδομένα των συμβολαίων των Leonard και George, που αμφότερα έχουν δύο συν έναν χρόνο διάρκεια, τον Durant εκτός για μία ολόκληρη σεζόν (και την αμέσως επόμενη να απαιτείται μάλλον για προσαρμογή), τον LeBron να μπαίνει στα 35 του τον Δεκέμβρη (άρα στα 37 του την μεθεπόμενη σεζόν – ηλικία μεγάλη για να καταφέρει να είναι στο ίδιο ανταγωνιστικό επίπεδο), και τον Davis να είναι σε “contract year” το χρονικό πλαίσιο της «μάχης» που θα κρίνει νικητή και ηττημένο είναι η φετινή και η επόμενη σεζόν.
Ωστόσο, οι αναμετρήσεις των δύο ομάδων σε αυτό το χρονικό πλαίσιο αναμένονται τόσο ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές που δεν θα μου προξενήσει εντύπωση αν σε 20 χρόνια –καλά να είμαστε- διαβάζουμε αφιερώματα για την σχετική επέτειο από τον 17o Tίτλο των Lakers ή τον πρώτο των Clippers και αναπολούμε τις εικόνες αυτών με τον ίδιο θαυμασμό και την ίδια συγκίνηση που σήμερα το “Battle of Los Angeles” των Rage Against The Machine μας προκαλεί στην επανακρόασή του. Και όπως ακριβώς κλείνει ο συγκεκριμένος δίσκος, με τους τελευταίους στίχους του τελευταίου του track, “War within a breath”, για τις δύο ομάδες του L.A. πλέον “it's land, or death”. Αναμένουμε με προσμονή τι εξ αυτών θα αναλογεί στο τέλος της σεζόν 2019-20 στην καθεμία τους.
Σημείωση
1. Να σημειώσω κάπου εδώ πως ο σκηνοθέτης της ταινίας άλλαξε εν μέσω των γυρισμάτων, με τον Malcolm D. Lee να αντικαθιστά τον Terence Nance, με ό,τι και αν αυτό σημαίνει σημειολογικά για τον Vogel.
