Αν κάτι θριάμβευσε μαζί με τους Raptors στους Τελικούς του 2019 του NBA ήταν ο όρος “load management”, που χρησιμοποιήθηκε καθ’όλη τη διάρκεια της χρονιάς για την προστασία του (στη συνέχεια MVP των Τελικών) Kawhi Leonard. Ο Leonard, που στη σεζόν 2017-18 είχε αγωνιστεί μόλις για εννέα παιχνίδια και είχε έρθει σε ολική ρήξη με την προηγούμενη ομάδα του, τους San Antonio Spurs, ακριβώς για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τον ίδιο και τον τραυματισμό του, αγωνίστηκε στα 60 από τα 82 παιχνίδια της regular season του NBA το 2018-19, ήτοι σε λιγότερο από τρία παιχνίδια στα τέσσερα, και σε κανένα από τα back-to-backs αυτής, προστατευόμενος από την ομάδα του έναντι ενδεχόμενης υποτροπής του ή νέου τραυματισμού του. Aποτέλεσμα; Παρουσιάστηκε ισοπεδωτικός στην postseason, πετυχαίνοντας τους τρίτους περισσότερους πόντους σε μία χρονιά στην ιστορία της Λίγκας.
Μπασκετμπολίστες - Μαραθωνοδρόμοι
Αντίθετα, ο παίχτης που τον μάρκαρε αποτελεσματικότερα στους Τελικούς, ο καλύτερος two-way guard της Λίγκας, ο Klay Thompson, αγωνίστηκε σε 77 παιχνίδια στην κανονική περίοδο, με τον υψηλότερο μέσο όρο συμμετοχής του ανά παιχνίδι της καριέρας του, 34 λεπτά ανά αγώνα. Τα σύνολα δε του Thompson για την τελευταία πενταετία είναι 386 παιχνίδια regular season, πλέον 104 παιχνίδια Playoffs, για ένα σύνολο 490 αγώνων NBA και 16.746 αγωνιστικών λεπτών1.
Και σε αυτούς τους 490 αγώνες έχει διανύσει εντός των παρκέ του NBA 1.218 μίλια, δηλαδή 1.960 χλμ, απόσταση μεγαλύτερη 46 μαραθωνίων. Και μιλάμε αποκλειστικά για την απόσταση που έχει καλύψει στα παιχνίδια του NBA, χωρίς να περιλαμβάνουμε αγώνες preseason, all star games, προπονήσεις ή τους αγώνες με την Τeam USA.
Mε την αγωνιστική περίοδο του NBA να διαρκεί από τέλη Οκτώβρη ως μέσα Ιούνη, κάτι λιγότερο από οχτώ μήνες, ο Thompson τα τελευταία πέντε χρόνια «τρέχει» κοντά 1,25 μαραθώνιο ανά αγωνιστικό μήνα. Και ο Τhompson δεν είναι ένας παίχτης που θέλει την μπάλα διαρκώς στα χέρια του. Η χαρακτηριστικότερη στιγμή της καριέρας του είναι όταν σκόραρε 60 πόντους στις 06 Δεκεμβρίου του 2016 απέναντι στους Pacers ντριπλάροντας την μπάλα μόλις 11 φορές, και κρατώντας την συνολικά στα χέρια του μόλις για 90 δευτερόλεπτα. Αντίστοιχα, στις 08 Γενάρη του 2019 σκόραρε 40 απέναντι στους Knicks, ντριπλάροντας μόλις τέσσερις φορές. Ο Thompson, σε κάθε μία από τις τελευταίες πέντε σεζόν του σουτάρει με το που θα πιάσει την μπάλα, χωρίς ντρίπλα, με ποσοστό κυμαινόμενο από 56% ως 65% κάθε φορά. Άρα τα χιλιόμετρα που διανύει δεν είναι κουβαλώντας αυτή, αλλά καλύπτοντας χώρους, είτε για να ανοίξει διαδρόμους για τους συμπαίχτες του, είτε για να ελευθερωθεί ο ίδιος, είτε στην άμυνα. Και ακόμα και χωρίς την μπάλα τρέχει 1,25 μαραθώνιους κάθε μήνα.
Η περίπτωση του μάλλον δεν αποτελεί την εξαίρεση. Από το 2014 και μετά, που η τεχνολογία της SportVU έχει επιτρέψει την αποτύπωση και ποσοτικοποίηση κάθε κίνησης των παιχτών του NBA μες στα παρκέ, έχει καταγραφεί πως η μέση καλυπτόμενη απόσταση για τους παίχτες που αγωνίζονται τουλάχιστον 20 λεπτά είναι 2,4 χλμ ανά αγώνα, με τον Τhompson να βρίσκεται για τη σεζόν 2018-19 στην 20η θέση με τα περισσότερα χιλιόμετρα ανά αγώνα κατά μέσο όρο, με τέσσερα χλμ ανά αγώνα, όντας στην 12η την προηγούμενη σεζόν με τον ίδιο μέσο όρο απόστασης.
Έτσι λοιπόν, είναι εύλογο μετά τους Τελικούς και τους συντριπτικούς τραυματισμούς των Durant και Thompson,,βλέποντας κανείς τη λίστα με τους κορυφαίους 20 αθλητές του σημερινού NBA, να μπορεί να διαπιστώσει πως από όσους είναι από 25 χρονών και πάνω, ήτοι έχουν γράψει «λεπτά» και «χιλιόμετρα», οι μόνοι που δεν έχουν περάσει έναν σοβαρό τραυματισμό που θα τους στερήσει μεγάλο αριθμό παιχνιδιών σε μία ή και παραπάνω σεζόν, είναι οι LeBron James, James Harden και Dame Lillard.
Μήπως η μείωση των αγώνων (με συνολικότερη αλλαγή δομής) της regular είναι η λύση;
Ενα ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω δεδομένα είναι το κατά πόσο για τη σωρεία και τη σοβαρότητα των τραυματισμών των αθλητών του NBA ευθύνεται το ίδιο το πρόγραμμα, των 82 αγώνων σε μόλις 177 ημέρες της Λίγκας.
Οι 82 αγώνες τη σεζόν αποτελούσαν για τη Λίγκα μέχρι πρόσφατα κάποιου είδους «φετίχ». Όσες φορές έχουν ρωτηθεί οι διοικούντες αυτής για την σκέψη αλλαγής τους, η απάντηση ήταν άμεση και κάθετη: «Όχι». Η αιτιολόγηση πάντα αναφέρεται στο ότι στα 74 χρόνια ιστορίας του ΝΒΑ αυτό είχε πάντα 82 παιχνίδια τη σεζόν για κάθε ομάδα και οποιαδήποτε αλλαγή θα επηρέαζε τη συγκρισιμότητα των εποχών και των ρεκόρ. Ένα επιχείρημα που δεν μπορεί να είναι ακλόνητο, ειδικά όταν το αντεπιχείρημα είναι η υγεία των αθλητών.
Αναμφισβήτητα, οι συνθήκες διεξαγωγής της Λίγκας είναι ασύγκριτα καλύτερες σε σχέση με κάθε προηγούμενη εποχή: Από τα απλά, τα παπούτσια των αθλητών ή τα παρκέ, ως τις συνθήκες μετακίνησής τους και διαμονής τους, ως την ενσωμάτωση κάθε τεχνολογίας αναφορικά με βιομετρικά δεδομένα, διατροφής, ύπνου, προπόνησης, συνολικότερης παρακολούθησης υγείας. Αντίστοιχα όμως, και το ίδιο το παιχνίδι δεν υπήρξε ποτέ απαιτητικότερο για τους αθλητές. Με το επίπεδο του ανταγωνισμού και του ταλέντου διαρκώς να ανεβαίνει, το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον η εξέλιξη της τεχνολογίας που χρησιμοποιείται στο NBA μπορεί να εξισορροπήσει την αύξηση της έντασης του ίδιου του παιχνιδιού τα τελευταία χρόνια.
Ένας παίχτης αντίστοιχου αγωνιστικού ρόλου με τον Thompson -επιθετικά τουλάχιστον -, o J.J. Redick, επιβεβαίωνε σε συνομιλία του στον Bill Simmons του The Ringer ακριβώς αυτό: πόσο πιο απαιτητικό είναι για τον αθλητή το σύγχρονο NBA σε σχέση, όχι με δεκαετίες πίσω, μα ακόμα και με το ξεκίνημα της καριέρας του, 13 χρόνια πίσω. Και καθώς στην τρέχουσα δομή του NBA οι παίχτες καλούνται να αγωνιστούν σε 82 παιχνίδια σε 177 ημέρες, ήτοι έναν αγώνα κάθε 2,15 μέρες, όπου κατά μέσο όρο θα καλύψουν 4 χλμ σε αυτούς, συν τα ταξίδια που απαιτούνται, η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μείωση των αγώνων.
Με χαρά διαπίστωσα μάλιστα πως η Λίγκα έχει ήδη αρχίσει τις σχετικές συζητήσεις, από ένα teleconference που έλαβε χώρα στις 17 Ιούνη, όπως ο Kevin Arnovitz δημοσίευσε στις 27 Ιουνίου 2019 με ρεπορτάζ του στο ESPN. Ωστόσο, σε σχέση με τις εκεί πρωτόλειες σκέψεις αναφορικά με το πως μπορεί να διαφοροποιηθεί το πρόγραμμα του NBA, η δικιά μου πρόταση στην όλη συζήτηση είναι αρκετά ολοκληρωμένη και είναι η εξής: Αύξηση του αριθμού των ομάδων από 30 σε 32, κατάργηση τόσο των divisions, όσο και των περιφερειών, για μία αγωνιστική περίοδο 62 αγώνων, που όλες οι ομάδες θα παίζουν απλά έναν εντός και έναν εκτός αγώνα με κάθε αντίπαλο, και παράλληλα, θεσμοθέτηση μίας διοργάνωσης κυπέλλου με νοκ-αουτ αγώνες, αμέσως πριν ή αμέσως μετά το All Star break.
Τα επιμέρους της πρότασης
Ας τα δούμε, όμως, όλα αυτά κάπως αναλυτικότερα.
Στη σημερινή δομή του το NBA έχει 1.230 αγώνες regular season, στη μορφή που προτείνω θα έχει 300 λιγότερους, 930. Κάθε ομάδα, άρα και κάθε παίχτης, θα αγωνίζεται 20 παιχνίδια λιγότερα μες στη σεζόν, θα περιορίζονται καταπόνηση από αγώνες και ταξίδια, και έτσι θα αυξάνονται παράλληλα οι πιθανότητες για να είναι υγιείς όλοι οι stars στα σημαντικά, δηλαδή τα playoffs και τους τελικούς.
Για την κατάργηση των Περιφερειών και των Divisions δεν χρειάζεται να γραφτούν πολλά, αρκεί μια ματιά στον τρέχοντα χάρτη του NBA.
H Oklahoma, το Memphis και η Minnesota είναι στο ίδιο conference με το Portland και πρέπει να ταξιδέψουν σε αυτό μέχρι και δύο φορές, έναντι της μίας στην Atlanta ή το Milwaukee αντίστοιχα, που πάνε και οδικώς. Eπίσης, η Northwest αποτελείται από τους Wolves, Blazers, Jazz, Thunder και Nuggets. Aν κάποιος/α έχει μια λογική εξήγηση για αυτό, με περιέργεια θα χαρώ να την ακούσω.
Eνα ακόμα επιχείρημα για την κατάργηση των περιφερειών είναι η ανισορροπία αυτών. Ειδικά στην μετα-Jordan εποχή, με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία, αυτή ακριβώς η ανισορροπία στη δυναμική, με την Ανατολή να βάζει σχεδόν κάθε χρόνο στα Playoffs ομάδες με αρνητικό ρεκόρ, την στιγμή που συχνότατα στη Δύση ακόμα και 45 νίκες δεν αρκούσαν, είναι κάτι που χρίζει άμεσης διόρθωσης. Με αλλαγή της regular σε πρωτάθλημα 62 αγώνων, όπου κάθε ομάδα θα αντιμετωπίζει όλες τις υπόλοιπες από δύο φορές, η τελική κατάταξη θα είναι πολύ πιο ενδεικτική της δυναμικής, με τις 16 πράγματι καλύτερες ομάδες να περνάνε εν τέλει στα Playoffs.
Η αύξηση των ομάδων είναι κάτι που συζητιέται τα τελευταία χρόνια, με το ταλέντο της Λίγκας να είναι πλουσιότερο από ποτέ και να είναι δυνατή αυτή η επέκταση χωρίς τη δημιουργία τεράστιων αγωνιστικών ανισορροπιών. Η επέκταση αυτή θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει και τη μείωση των αγώνων, όπως αναλυτικά θα δούμε σε επόμενη ενότητα.
Αντιστάθμισμα μία επιπλέον διοργάνωση
Τέλος, για την αύξηση του ενδιαφέροντος μπορεί να προστεθεί και μία επιπλέον διοργάνωση με τη μορφή Κυπέλλου. Η ένταξη της στο calendar της Λίγκας είναι κάτι που επίσης έχει ξεκινήσει να συζητιέται την τελευταία διετία έτσι κι αλλιώς, με τον Adam Silver να το αναφέρει ξανά τον Απρίλη του 2019 και πλέον, όπως από το ρεπορτάζ του ESPN προέκυψε, μιλάει απόλυτα ανοιχτά για κάτι τέτοιο. Η δική μου πρόταση περιλαμβάνει μία διοργάνωση και με τις 32 -πλέον, στον δικό μου σχεδιασμό- ομάδες, είτε με τη μορφή «πρώτος-τελευταίος, δεύτερος-προτελευταίος» βάσει κατάταξης την συγκεκριμένη χρονική στιγμή2, είτε με κλήρωση, όπου σε κάθε περίπτωση ο αγώνας θα διεξάγεται στην έδρα του κατώτερου στην κατάταξη. Θα παίζουν πέντε νοκ-αουτ γύρους (32-16-8-4-τελικός), με τον Τελικό είτε να διεξάγεται μόνιμα στο Las Vegas, είτε σε διαφορετική πόλη κάθε χρόνο. Η τοποθέτηση των πέντε αγωνιστικών του Κυπέλλου σε περίοδο δύο εβδομάδων, είτε πριν, είτε μετά το All Star Break, όταν συνήθως γίνεται μία κοιλιά στο ενδιαφέρον για τη Λίγκα, θα αναζωογονεί το ενδιαφέρον από τη μία, μα και θα παρέχει δυνατότητα, σε συνδυασμό με τη διακοπή για το All Star, είτε για επιπλέον ξεκούραση σε κάποιους παίχτες, είτε ευκαιρία σε κάποιες ομάδες χαμηλότερων στόχων και προσδοκιών για να «λάμψουν» για τις συγκεκριμένες δύο εβδομάδες.
Τέλος, τα 31 παιχνίδια του Κυπέλου, θα περιορίζουν την οικονομική απώλεια των 300 λιγότερων παιχνιδιών της regular τον χρόνο.
Οι οικονομικές επιπτώσεις αυτών των ενδεχόμενων αλλαγών
Και κάπως έτσι περνάμε και στην ουσία των όποιων επιπλοκών η συγκεκριμένη αναδιάρθρωση μπορεί να επιφέρει. Γιατί όσο και αν τονίζεται το επιχείρημα της «διαχρονικής συγκρισιμότητας των στατιστικών», η ουσία δεν παύει να είναι οικονομική και η ενδεχόμενη απώλεια εσόδων από 269 λιγότερα παιχνίδια τη σεζόν σημαντική.
Στο σημείο αυτό να υπενθυμίσω πως στο NBA τα έσοδα των εισιτηρίων κάθε αγώνα, και γενικότερα κάθε έσοδο που προέρχεται από αθλητικές δραστηριότητες που σχετίζονται με τη Λίγκα, δεν πηγαίνουν στη γηπεδούχο ομάδα, αλλά στον «κοινό κουβά», το BRI (Basketball Related Income) και από αυτόν μοιράζονται αρχικά μεταξύ ιδιοκτητών και παιχτών (51%-49%) και στη συνέχεια αυτό το 49% ισομερώς και πάλι στις 30 ομάδες για να διαμορφωθεί το ετήσιο ύψος του salary. Άρα για να διαπιστώσουμε την απώλεια των εσόδων δεν χρειάζεται να εξετάσουμε κάθε ομάδα ξεχωριστά, αλλά απλά τον μέσο όρο της Λίγκας, ακριβώς επειδή το σύνολο των εσόδων πηγαίνει στη Λίγκα για κεντρική διαχείριση και διανομή.
Τη σεζόν 2018-19 που μόλις τελείωσε, ο μέσος όρος των εισιτηρίων της κανονικής διάρκειας ήταν 17.853 ανά αγώνα για τους 1.230 αγώνες της regular, με τη μέση τιμή εισιτηρίου να διαμορφώνεται στα $130 πρωτογενώς και στα $79 στις διάφορες δευτερογενείς αγορές, σημειώνοντας ωστόσο, ακόμα και στις δευτερογενείς αγορές, διψήφιο ποσοστό αύξησης για τέταρτη διαδοχική χρονιά. Στρογγυλοποιώντας τις αναγωγές, οι απώλειες εσόδων από τα 300 λιγότερα παιχνίδια υπολογίζονται στα περίπου $700 εκατ. ετησίως, ενώ με τα έσοδα των αγώνων Κυπέλου, λόγω του υψηλότερου αντιτίμου εισιτηρίου που αυτά θα έχουν, υπολογιζόμενα ετησίως στα περίπου $100 εκατ, η απώλεια εσόδων περιορίζεται στα $600 εκατ.
Αυτή αναλογικά σημαίνει απώλεια $306 εκατ. για τους ιδιοκτήτες και $294 εκατ. για το salary cap, ήτοι μείωση του ύψους του salary (άρα των χρημάτων που οι παίχτες θα πάρουν) κατά $9,8 εκατ.
‘Όμως αυτά είναι χρήματα εύκολα ανακτήσιμα. Βάσει της τελευταίας ετήσιας αποτίμησης των ομάδων του NBA από το οικονομικό περιοδικό Forbes, η μέση αξία ομάδας ανέρχεται πλέον στα $1,9 δισ., ενώ σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Adam Silver τόνισε πως ακόμα και το ποσό των $2,5 δισ. ίσως δεν είναι πλέον αρκετό για να αγοράσει κάποιος μία expansion θέση. Μα με τα χρήματα από την εξαγορά δικαιώματος για είσοδο στη Λίγκα να μην πηγαίνουν στο BRI, αλλά να μοιράζονται αποκλειστικά στους ως τότε ιδιοκτήτες, ένα αντίτιμο ύψους $6 δισ. για τις δύο πρόσθετες θέσεις θα αντιστάθμιζε τις απώλειες εσόδων από τα λιγότερα παιχνίδια περιόδου άνω των 15 χρόνων (και έστω με σταθερές τις τιμές στο έτος 1).
Και ενώ οι χαμένοι της υπόθεσης φαίνονται οι παίχτες, που αυτοί θα χάσουν από το salary $9,8 εκατ., να πω πως η πρόβλεψη του salary είναι για τη σεζόν 2019-20 στα $109 εκατ. Και για τη σεζόν που ακολουθεί στα $116. Άρα μιλάμε και σε αυτή την περίπτωση για απώλεια εσόδων αντίστοιχα των δύο περιόδων με τους τρέχοντες ρυθμούς αύξησης της Λίγκας. Ωστόσο, το συγκεκριμένο είναι ένα θέμα που θα πρέπει να διευθετηθεί, μιας και η CBA (Collective Bargaining Agreement – Συλλογική Σύμβαση Εργασίας μεταξύ παιχτών και ιδιοκτητών) προβλέπει πως και τα δύο μέρη οφείλουν να λειτουργούν για την αύξηση του BRI διαρκώς. Και φυσικά, μία λύση θα μπορούσε να είναι να πάρουν οι παίχτες κάποιο μέρος των χρημάτων που θα λάβουν οι ιδιοκτήτες από το expansion, και έτσι να διευθετηθεί το όλο πρόσκαιρο πρόβλημα. Όμως, μιας και είναι γνωστό πως οι πολυδισεκατομμυριούχοι σπάνια δίνουν στον άγγελό τους νερό, το να δώσουν αλλού μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια, μάλλον δεν θα είναι μία εύκολη ή ανώδυνη λύση, που εύκολα θα υιοθετηθεί για να ξεπεραστεί το συγκεκριμένο κόλλημα της CBA.
Και βέβαια, η απώλεια εσόδων που αναλύεται παραπάνω αφορά αποκλειστικά τα έσοδα από τις ημέρες των αγώνων. Πολλοί μπορούν να πουν πως τόσο οι χορηγοί, όσο και τα τηλεοπτικά δίκτυα θα ζητήσουν ανάλογες αναπροσαρμογές προς τα κάτω των χρημάτων που δίνουν στη Λίγκα, τα οποία επίσης συνυπολογίζονται στο BRI και επηρεάζουν το cap.
Πόσο κοστίζει η απουσία των Durant, Thompson, και κάθε άλλου Superstar λόγω τραυματισμού;
Το αντεπιχείρημα στις ενδεχόμενες ανωτέρω ενστάσεις όμως, βρίσκεται ακριβώς στην υγεία των παικτών και το εμπορικό κόστος των τραυματισμών τους. Συγκεκριμένα, στο πόσο κοστίζει σε χορηγούς, σε τηλεοπτικό χρόνο και σε εισιτήρια ο τραυματισμός του Durant ή του Thompson για μία ολόκληρη σεζόν.
To Golden State αποτελεί την τρίτη εμπορικότερη ομάδα της Λίγκας, πίσω αποκλειστικά από Knicks και Lakers, μια δυναστεία της σύγχρονης εποχής, που θα μπει μάλιστα στο νέο της γήπεδο, το Chase Center, αξίας $1 δισ. Πόσο αποτιμάται σε οικονομικούς όρους η μετατροπή των Warriors σε μια απλή ομάδα της σειράς, χωρίς δύο All Stars και χωρίς βάθος; Προφανώς αυτή η μελέτη απαιτεί ένα ενδελεχές business plan, που το παρόν κείμενο δεν μπορεί να υποστηρίξει. Η πεποίθηση ωστόσο είναι πως υγιέστεροι παίχτες και ανταγωνιστικότερο πρωτάθλημα ισοδυναμoύν με υψηλότερα έσοδα.
Αυτό άλλωστε μπορεί να εξαχθεί από την στάση της ίδιας της Λίγκας τα τελευταία χρόνια. Ήταν στις αρχές της σεζόν 2017-18 όταν το Board of Governors του NBA αποφάσιζε την τιμωρία των ομάδων με $100 χιλ. για κάθε παιχνίδι που ξεκούραζαν τους superstars τους, και δη σε εκτός έδρας παιχνίδια ή παιχνίδια παναμερικάνικης εμβέλειας. Και για να το αντισταθμίσουν, επέκτειναν από την ίδια σεζόν και ύστερα τη regular, από 170 ημέρες σε 177, μειώνοντας τα back to backs και τα τέσσερα παιχνίδια σε πέντε μέρες για κάθε ομάδα. Το έκαναν αυτό, ακριβώς επειδή αντιλαμβάνονται πως οι εμπορικοί παίχτες πρέπει να αγωνίζονται στα «μεγάλα παιχνίδια», τα «σημαντικά». Και αν για τη Λίγκα είναι σημαντικό να αγωνίζονται στα παιχνίδια της regular για εμπορικούς λόγους, πόσο απείρως σημαντικότερο είναι να αγωνίζονται στα playoffs, και δη στους τελικούς;
Άρα τι ορθότερο από το να προστατευθεί η υγεία τους για να μπορούν να αγωνίζονται; Κακά τα ψέματα, αγνοώ ποια μπορεί να είναι τόσο η αγωνιστική, όσο και η εμπορική αξία των δύο αναμετρήσεων Hornets - Wizards που θα χαθούν, αν υλοποιηθούν οι αλλαγές που το παρόν κείμενο προτείνει, ειδικά αν αυτά είναι μέσα Φλεβάρη, αλλά τόσο εμείς όσο και η Λίγκα μάλλον αντιλαμβανόμαστε αρκετά καλά το κόστος της απώλειας των αναμετρήσεων KD-LeBron, KD-Giannis, KD-Kawhi, πόσο δε KD-Warriors, τη σεζόν 2019-20 και ιδίως το κόστος του να ην είναι οι superstars υγιείς στα playoffs.
Επίλογος
Προφανώς η παραπάνω πρόταση δεν μπορεί να αποτρέψει κάθε τραυματισμό. Πάντα θα υπάρχουν περιπτώσεις που δύο γόνατα θα συγκρουστούν, ένα πόδι θα πατήσει πάνω σε ένα άλλο και ο αστράγαλος θα γυρίσει, ή θα βρεθεί κάποιος επικίνδυνος να βάλει το πόδι του στο landing spot ενός σουτέρ. Yπάρχει όμως πλέον και η αντικειμενική αποτίμηση του πόσο καλό έκανε στην υγεία του Kawhi το γεγονός πως αγωνίστηκε μόνο 60 παιχνίδια. Το ορθό του “load management” ήρθε σε πλήρη αντιδιαστολή με το φτωχό -σε βάθος- roster των Warriors, που έπρεπε να «ξεζουμίσουν» κάθε ικμάδα ενέργειας των υγιών παιχτών τους, σε αντίθεση με ό,τι οι ίδιοι πρέσβευαν τόσα χρόνια, ως οι καλύτεροι μαθητές της «Σχολής Spurs», για να φτάσουν ως τους Τελικούς. Εκεί κατέρρευσαν.
Το αποτέλεσμα αυτής της κατάρρευσης δεν μπορεί να αναζητηθεί στην ατυχία, όταν ο Durant επιστρέφει κακήν κακώς, πρόωρα και ανέτοιμος από τραυματισμό, για να αγωνιστεί στο υψηλότερης έντασης επίπεδο, ή αν ο Thompson ολοκληρώνει τον 46ο του Μαραθώνιο σε πέντε χρόνια και κοντά δέκατο για την τρέχουσα σεζόν. Αυτό δεν είναι ατυχία, είναι προβληματικό αγωνιστικό πλαίσιο.
Με αφορμή ακριβώς αυτούς τους Τελικούς και ακριβώς αυτούς τους τραυματισμούς, είναι -έστω και με καθυστέρηση- πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι η Λίγκα έχει αρχίσει τη μελέτη αναφορικά με την αναδιάρθρωση και τον εξορθολογισμό του απάνθρωπα εντατικού προγράμματός της, με τον θεσμικό εναγκαλισμό του “load management” ως μέρος της λειτουργίας της, σε αντίθεση με την ως τώρα κατά περίπτωση σχετική στρατηγική επιλογή των ομάδων. Αυτό ακριβώς το «κατά περίπτωση» είναι που ως σήμερα είχε τόσο αγωνιστικό, όσο και οικονομικό αρνητικό αποτύπωμα, που οφείλεται στους τραυματισμούς δύο εκ των κορυφαίων αθλητών της Λίγκας στους πιο πρόσφατους Τελικούς, μα και σε όσους άλλους αντίστοιχα προηγήθηκαν ή θα ακολουθήσουν.
Σημειώσεις
1. Στοιχεία από Basketball Reference.
2. Αντίστοιχα, δηλαδή, με την επιλογή των προπονητών για τις All Star ομάδες, βάσει ρεκόρ σε συγκεκριμένη στιγμή.
