Out Of Space

1. Ο Brandon Clarke ήταν ο MVP του Summer League και μπορεί αυτό από μόνο του να μην είναι λόγος για να πανηγυρίζουν οι φίλοι των Grizzlies, όμως τα στοιχεία που έδειξε μέσα στο παρκέ σίγουρα είναι. Ο πρώην παίκτης του Gonzaga θεωρώ ότι έπεσε τόσο χαμηλά (#21) στο draft, γιατί δεν είχε τα στοιχεία που ψάχνουν οι σκάουτερ του ΝΒΑ. Είναι μεγάλος στην ηλικία (θα είναι 23 όταν θα ξεκινήσει η σαιζόν), δεν έχει καλό σουτ, δεν έχει μακριά χέρια, και είναι ένας PF με ύψος 2,03μ. Όπως όμως έδειξε στο Las Vegas, είναι ένας τρομερός αθλητής με καταπληκτικά ένστικτα στην άμυνα (περιμένω με ενδιαφέρον να δω την άμυνα των Grizzlies όταν θα παίζουν ταυτόχρονα οι Jackson, Melton και Clarke), ο οποίος τελειώνει με πολύ υψηλά ποσοστά τις φάσεις κοντά στο καλάθι (και όχι μόνο με καρφώματα) και ο οποίος όταν ήταν μέσα, πάντα κάτι καλό γινόταν για την ομάδα του. Με λίγα λόγια είναι ένας πολύ καλός παίκτης (όπως είχε δείξει και τη χρονιά που μας τέλειωσε στο κολέγιο) και δίκαια κέρδισε το βραβείο του MVP, αφού ήταν ο καλύτερος της ομάδας που κέρδισε το πρωτάθλημα. Στα θετικά ότι έδειξε να έχει δουλέψει το τρίποντο, καθώς επίσης και κάποιες assist από την κορυφή της ρακέτας. Λογικά θα δυσκολευτεί να βρει λεπτά στο ξεκίνημα της χρονιάς, αφού στη θέση του παίζουν οι Jaren Jackson Jr. και Jonas Valanciunas, που είναι οι καλύτεροι παίκτες των Grizzlies και επίσης υπάρχουν οι Jae Crowder και Kyle Anderson που όλο και κάποια λεπτά θα κλέψουν στη θέση του PF. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι θα του δοθούν αρκετές ευκαιρίες να αποδείξει αν μπορεί να είναι το ταίρι του Jaren Jackson Jr. στις θέσεις των ψηλών τα επόμενα χρόνια.
2. Ένα ακόμη shooting guard στο #13 του draft, μία ακόμη καλή επιλογή σύμφωνα με τα πρώτα δείγματα. Ο Tyler Herro των Miami Heat έκανε πολύ καλό τουρνουά και ενώ ήμασταν ψυλλιασμένοι για τις εκτελέσεις του από την περιφέρεια (35% στο κολλέγιο, ικανός τόσο στο catch-and-shoot όσο και μετά από ντρίμπλα) το συνολικό του επιθετικό παιχνίδι κέρδισε τις εντυπώσεις. Ελλείψει πολλών χειριστών στο ρόστερ, ο Herro πήρε την κατάσταση (και την μπάλα) στα χέρια του, έδινε ρυθμό στην επίθεση του Miami, έτρεχε το γήπεδο και εκτελούσε από όλα τα σημεία με χαρακτηριστική άνεση, θυμίζοντας κάπως τον έταιρο shooting guard από το Kentucky που επιλέχτηκε στο #13, τον Devin Booker. Στα συν η δημιουργία για τους συμπαίκτες του, κυρίως μετά από screen, με τον Herro να δείχνει καλό timing στην πάσα πάνω από το στεφάνι για τον ψηλό, αλλά και ικανότητα να βρει άμεσα τον ελεύθερο συμπαίκτη του στην περιφέρεια. Το δυνατό off-ball παιχνίδι που διαθέτει θα του εξασφαλίσει λεπτά δίπλα στον Butler μέσα στη σεζόν, πιστεύω όμως πως το πακέτο που έδειξε στο τουρνουά έκανε τους Heat ακόμη πιο χαρούμενους για το μέλλον.
3. Ο Nickeil Alexander-Walker ήταν κατά την άποψη μου ο καλύτερος rookie από όσους έπαιξαν και σίγουρα ένας από αυτούς που έκλεψαν την παράσταση. Ήταν ο βασικός χειριστής των Pelicans και έδειξε αρκετά από τα στοιχεία που ήδη είχαμε δει από το κολέγιο. Πολύ καλός και με τα δύο χέρια, τόσο στα τελειώματά του κοντά στο καλάθι όσο και στις πάσες του. Ικανότατος χειριστής της μπάλας σε pick and roll καταστάσεις και επίσης σταθερός σουτέρ από το τρίποντο (κυρίως σε catch and shoot). Επιπλέον με εντυπωσίασε θετικά η διάθεσή του στην άμυνα (για τα δεδομένα του τουρνουά ήταν εξαιρετικός στην άμυνα πάνω στην μπάλα) καθώς επίσης και η ικανότητα να σκοράρει από το τρίποντο, δημιουργώντας ο ίδιος το σουτ του. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι ο Walker θα δυσκολευτεί την επόμενη χρονιά να βρει χρόνο στους Pelicans, αφού στη θέση του θα παίζουν μπροστά του οι Jrue Holiday, Lonzo Ball, JJ Redick, Frank Jackson και ίσως στο ξεκίνημα της χρονιάς οι Moore και Hart. Μεγάλος συνωστισμός στις θέσεις των guards και ίσως ένας προάγγελος σχημάτων με τρεις από τους παραπάνω ταυτόχρονα στο παρκέ. Ακόμα κι αν δεν παίξει αρκετά λεπτά από το ξεκίνημα της καριέρας του, έχει όλα τα φόντα να γίνει ένας πολύ καλός βασικός παίκτης στο ΝΒΑ.
4. Παρακολουθώντας τον Lonnie Walker σε αυτό το summer league υπήρξαν αρκετές στιγμές που νόμιζες πως έπαιζε απέναντι σε παιδάκια . O δευτεροετής wing των Spurs έχει δυναμώσει το κορμί του, έχει βελτιώσει το χειρισμό στην μπάλα και μοιάζει πολύ άνετος στις εκτελέσεις από όλα τα σημεία του παρκέ, με εμφανή σημάδια ταχύρρυθμων μαθημάτων ‘’ΝτεΡοζανίασης’’, όσον αφορά τα floaters και το mid range παιχνίδι του. Θετικό, καθώς ο DeRozan είναι τρομερά crafty στους συγκεκριμένους τομείς, παράλληλα όμως ο Walker έχει αρκετή ικανότητα και διάθεση για σουτ από την περιφέρεια, ώστε να μην εγκλωβιστεί στο παιχνίδι από μέση απόσταση. Ο Lonnie προορίζεται για μία δυνατή δεύτερη σεζόν και με την επιστροφή του Dejounte Murray θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε για αρκετά λεπτά το μέλλον της περιφερειακής γραμμής των Spurs (Μurray-White-Walker). Μακριά άκρα, αθλητικότητα, δυνατότητα για γρήγορο ρυθμό και πολλούς χειριστές. Έφτασε ο Οκτώβριος ή όχι ακόμη;
5. O Jaxson Hayes μάλλον θα περάσει το μεγαλύτερο κομμάτι της επόμενης χρονιάς παίζοντας για την ομάδα των Pelicans στη G League, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν κακός στο SL. Το αντίθετο θα έλεγα, αφού με την μία ξεχώρισε για τα αθλητικά του προσόντα κάνοντας το καλύτερο κάρφωμα της διοργάνωσης και ίσως την καλύτερη τάπα αυτής μέσα σε διάστημα λίγων δευτερολέπτων. Εκτός από το άλμα, ιδιαίτερη εντύπωση κάνει ο τρόπος που κινείται για παίκτη με ύψος 2,11μ και το πόσο άνετα τρέχει στον αιφνιδιασμό και τελειώνει φάσεις (σχεδόν αποκλειστικά με καρφώματα). Ευστόχησε και στο μόνο τρίποντο που εκτέλεσε, αλλά δεν νομίζω ότι θα είναι από τα δυνατά του σημεία στο μέλλον (το 55,6% στις βολές είναι ενδεικτικό). Στα αρνητικά ότι έκανε 5,25 foul σε μόλις 24 λεπτά ανά αγώνα, δείγμα του υπερβάλλοντα ζήλου να κάνει τάπες και κάποιων κακών τοποθετήσεων. Επίσης, αν και είναι τρομερός στα επιθετικά rebound δεν συμβαίνει το ίδιο με τα αμυντικά, αφού πολλές φορές ήταν εκτός θέσης. Όντας παίκτης που ξεκίνησε αργά το μπάσκετ, αφού ήταν αφοσιωμένος στο American Football, πιστεύω ότι όλες αυτές τις αδυναμίες θα τις διορθώσει, παίζοντας αρκετά στην G League. Η παρουσία εκεί του Trajan Langdon, ο οποίος ήταν ο καλύτερος GM στη G League με τους Nets τη χρονιά που μας πέρασε, πιστεύω θα τον βοηθήσει να εστιάσει στις αδυναμίες του και σύντομα να τον δούμε και στην πρώτη ομάδα.
6. Σε μία συνέντευξή του στις αρχές του καλοκαιριού, ο Damian Lillard μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον Anfernee Simons, για το συνδυασμό υψηλού potential και άψογης επαγγελματικής συμπεριφοράς που διαθέτει. Η εικόνα του νεαρού combo guard των Blazers δεν ήταν μακριά από αυτά που περιέγραψε ο Dame, με τον Simons να παρουσιάζει ένα ελκυστικό επιθετικό πακέτο χωρίς πολλές υπερβολές. Μπόλικο περιφερειακό σουτ, γρήγορο release που μοιάζει αρκετά με αυτό του Lillard, καλός χειρισμός, ικανότητα στο off-ball παιχνίδι και ένα κορμί που μόλις δέσει θα αντιμετωπίζεται πολύ δύσκολα (1,93 ύψος, με μακριά άκρα και άνοιγμα χεριών που λογικά ξεπερνά τα δύο μέτρα). Οι Blazers δυσκολεύονται να βρουν καλούς παίκτες πίσω από το βασικό τους περιφερειακό δίδυμο (ή τους χάνουν όπως έγινε με τον Seth Curry) και η λύση σε αυτό ίσως έρθει από την επιλογή τους στο περυσινό draft. Ρίξτε μία ματιά:
   
7. Ο Bruce Brown Jr νομίζω ότι ήταν ο καλύτερος παίκτης του τουρνουά, ή μάλλον αυτός που μου έδειξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ότι παραήταν καλός για αυτό το επίπεδο. Στους Pistons τη χρονιά που μας πέρασε έπαιξε κυρίως στα φτερά, όμως στο SL αγωνίστηκε ως PG και διέπρεψε. Τρομερός σε καταστάσεις pick and roll, βρίσκοντας σχεδόν πάντα τον ελεύθερο συμπαίκτη και κάνοντας ελάχιστα λάθη (8,25 assist με 3,6 A/TO). Ήταν πολύ αποφασιστικός μέσα στο παρκέ, ξέροντας ανά πάσα στιγμή τι έπρεπε να κάνει και που να βρίσκεται. Μεγάλη έφεση στο rebound και αυτό του έδινε τη δυνατότητα να ξεκινάει αμέσως τον αιφνιδιασμό για την ομάδα του. Στην άμυνα του δεν θα σταθώ ιδιαίτερα, αφού ήδη ως rookie πέρυσι μας έδειξε ότι είναι πολύ ικανός αμυντικός. Ο μόνος προβληματισμός μου έχει να κάνει με το σουτ του. Είχε 2/10 τρίποντα σε τέσσερις αγώνες και ο αριθμός που με προβληματίζει είναι το 10 (2,5 τρίποντα ανά αγώνα), αφού περίμενα να τον δω να προσπαθεί περισσότερο να σκοράρει από εκεί. Η ικανότητά του στο σουτ, νομίζω ότι θα είναι αυτή που θα κρίνει και την καριέρα του σε μεγάλο βαθμό. Θα πρέπει να γίνει αρκετά καλύτερος ώστε να καθιερωθεί ως βασικός PG στο ΝΒΑ. Πάντως, μετά την εμφάνιση του στο SL και σε συνδυασμό με τις περσινές του εμφανίσεις, περιμένω να τον δω με αναβαθμισμένο ρόλο στους Pistons φέτος.
8. Πραγματικά ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Matisse Thybulle. O wing των Sixers κέρδισε το βραβείο του αμυντικού της χρονιάς στην κολλεγιακή σεζόν που ολοκληρώθηκε, ο τρόπος που αμύνεται όμως έχει κάτι το ιδιαίτερο. Σε έναν ελέυθερο, ''λίμπερο'' ρόλο, ο Thybulle προσπαθεί να διαβάσει τις προθέσεις των αντιπάλων (που δεν είναι απέναντί του στο 1v1 εκείνη τη στιγμή), να πάρει ρίσκα και να πάει σε deflections (αυτή η λέξη θα θυμίζει μόνιμα Pitino πλέον, έτσι δεν είναι), κλεψίματα και τάπες. Συνήθως κάνει σωστό διάβασμα, ακόμη και να αποτύχει όμως είναι αρκετά αθλητικός/γρήγορος, ώστε να επιστρέψει στη φάση και να δώσει ξανά αμυντική ισορροπία στην ομάδα του. Επιθετικά για την ώρα περιορίζεται σε ένα off-ball παιχνίδι με ‘’γλυκό’’ περιφερειακό σουτ, κάτι που αυτή τη στιγμή μάλλον είναι απαραίτητο για τους Sixers των Embiid-Horford-Simmons-Harris-Richardson που ψάχνουν λύσεις και καλό spacing από τον πάγκο. Έξτρα (προσωπική) σημείωση: Όποτε έχω ακούσει τον Thybulle να μιλά, διακρίνω ένα μετρημένο παιδί, το οποίο (δείχνει να) ξέρει που στέκεται και τι κυνηγά, μακριά από τη συνηθισμένη ‘’κανείς δεν με πίστεψε, εγώ εναντίον όλων’’ ρητορική. Γουστάρω (και) αυτούς τους χαρακτήρες. Τα ίδια έλεγα στον Λεό και για τον Bamba βέβαια, ακόμη μπάσκετ δεν έχει παίξει, οπότε μπορεί να λέω και μπούρδες. Μου αρέσει ο Matisse σαν τύπος πάντως.
9. Ο Grant Williams μπορεί να ήταν μια από τις αδυναμίες του Δημήτρη όλη τη χρονιά φέτος, αλλά πλέον με κέρδισε και εμένα με τις εμφανίσεις του στο Las Vegas. Όπως και ο Brandon Clarke, έδειξε ότι είναι ένας πολύ καλός παίκτης, ο οποίος όταν είναι στο παρκέ η ομάδα του είναι πάντα καλύτερη. Όπως παρατήρησε και ο Brandon Anderson στο ετήσιο μανιφέστο του, στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια έπαιξε 90 λεπτά και σε αυτό το διάστημα η ομάδα του σκόραρε 82 πόντους περισσότερους από τους αντιπάλους της! Πολύ καλές τοποθετήσεις στην άμυνα και καλές περιστροφές όποτε χρειαζόταν. Καλά screen στην επίθεση και κάποιες έξυπνες πάσες, γενικώς κάνει πολύ καλά τα μικρά πράγματα που χρειάζεται μια ομάδα για να κερδίσει. Στα θετικά ότι σούταρε με 36,8% σε 3,8 προσπάθειες για τρίποντο ανά παιχνίδι. Μπορεί το ύψος του (2,01μ) να ήταν από τους βασικούς λόγους που έπεσε χαμηλά στο draft (#22), όμως αν δείξει σταθερότητα στο σουτ, τότε ίσως να είναι ένας από τους πέντε παίκτες που θα τελειώνουν τα παιχνίδια για τους Celtics.
10. Ας είμαι ξεκάθαρος. Από την πρώτη στιγμή που είδα τον Kyle Guy φαντασιώθηκα τον επόμενο μεγάλο σουτέρ-σκόρερ της Euroleague. Φοβερό ένστικτο στο σουτ, καλό release, ένα κορμί όμως αρκετά αδύναμο για τις απαιτήσεις του ΝΒΑ, που δύσκολα θα μπορεί να σταθεί απέναντι σε δυναμικά guards, πόσο μάλλον σε φτερά όπως ο Beal, o Butler κτλ κτλ. H παρουσία του στο summer league μάλλον αναβάλλει τις φαντασιώσεις μου, καθώς ο Guy, πέραν της catch-and-shoot ικανότητάς του, έβαλε την μπάλα στο παρκέ και δημιούργησε τόσο για τους συμπαίκτες του, όσο και για τον εαυτό του γύρω από το καλάθι. Η συνολική του διάθεση για έξτρα αρμοδιότητες στην επίθεση και ο ‘’κάνω-τα-πάντα-για-να-κερδίσω’’ χαρακτήρας που κουβαλά από τις επιτυχίες του με την Virginia, πιθανότατα θα βάλει τους Kings στο τρυπάκι να τον κρατήσουν και να επενδύσουν επάνω του. Ποιος ξέρει, ίσως στην πορεία βρεί τον τρόπο ώστε να μην εκτίθεται απέναντι σε πιο δυνατούς-εκρηκτικούς αντιπάλους και τότε ένα ‘’χέρι’’ σαν τον Guy έχει σίγουρα ρόλο και χρόνο στις περισσότερες ομάδες της λίγκας.

I need some1

Η συμμετοχή του Zhaire Smith στην περυσινή σεζόν ήταν πολύ μικρή, μόλις έξι παιχνίδια. Ο λόγος δεν ήταν ούτε η κακή προσαρμογή του, ούτε κάποιος μυϊκός τραυματισμός, αλλά μία αλλεργία που κουβαλά από μικρός. Ένα απλό γεύμα στο προπονητικό κέντρο των Sixers οδήγησε στην πιο ζόρικη περίοδο για τον Zhaire, με χειρουργείο (θωρακοσκόπηση), παραμονή στο νοσοκομείο, αρκετό πόνο και απώλεια κιλών. Όλα αυτά ευτυχώς ανήκουν στο παρελθόν. Ο Smith επέστρεψε, οι Sixers δεν τον χρειάζονταν άμεσα, οπότε βρήκε την ευκαιρία να χτίσει ξανά το κορμί του (κάποια στιγμή είχε φτάσει τα 72 κιλά) και να βελτιώσει και τη μηχανική του στο σουτ, κάτι που αποτελούσε σημείο κριτικής προς εκείνον από το κολλέγιο ακόμη. Μερικά λεπτά στα χασομέρια της regular season, μικρή ‘’μυρωδιά’’ από playoffs και φινάλε για την πρώτη, ταραχώδη σεζόν του στο NBA.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο φετινό summer league και ο Zhaire Smith εμφανίζει στο παρκέ όλο του το πακέτο. Έκρηξη και αθλητικότητα, άλμα που σε πείθει ότι έχει ελατήρια στα πόδια, μεγαλύτερη άνεση στο χειρισμό της μπάλας, σκορ από περιφέρεια και midrange, ακόμη και κάποια (δειλά) σημάδια ικανού δημιουργού από τα φτερά. Διάθεση και γρήγορα πόδια στην άμυνα, ικανότητα για ματσάρισμα με guards και wings (ίσως και forwards υπό συνθήκες), τρομερή έφεση στο επιθετικό rebound, είναι στοιχεία που περιμέναμε άλλωστε από την πρώτη μέρα. Αν ο Matisse Thybulle που συζητήσαμε νωρίτερα δίνει στους Sixers μία έξτρα λύση από τον πάγκο, ο Zhaire Smith πιθανότατα θα είναι βασικό μέλος του rotation, του πυρήνα εξαιρετικών αθλητών (μαζί με τις προσθήκες Horford, Richardson και την παραμονή Tobias Harris) που έχουν δημιουργήσει οι Sixers ώστε να κοντράρουν τις υπόλοιπες δυνάμεις της Ανατολής. Το βελτιωμένο off-ball παιχνίδι του δίνει ένα έξτρα όπλο στη Philly μαζί με τον Josh Richardson (με την ελπίδα να καλύψουν όσο γίνεται τις απώλειες των Butler-Redick), ενώ η περιφερειακή άμυνα με τον ίδιο και τους Simmons-Richardson-Thybulle φαντάζει οριακά τρομακτική. Ο Zhaire Smith είναι έτοιμος για μία δυνατή sophomore season, εμείς εδώ στο Prodigy Report είμαστε μαζί του.

Aντί Omen

Ja Morant, Darius Garland, Jarrett Culver, Cam Reddish, P.J. Washington, Romeo Langford. Μερικά από τα τοπ picks δεν έπαιξαν στο φετινό summer league και σε αυτούς μπορείτε να προσθέσετε και τον Zion Williamson, τον οποίον προστάτεψαν οι Pelicans με το που είδαν τον ψιλο-τραυματισμό του στο πρώτο ματς. Ασφαλώς οι ομάδες δε θα ρισκάρουν τίποτα στην περίπτωση που ο παίκτης είναι τραυματίας, βλέπουμε όμως ότι σιγά σιγά μπαίνει η υποψία του να μη χρησιμοποιούνται οι παίκτες γενικά στο summer league και να πηγαίνουν κατευθείαν στο training camp. ‘’Είναι τόσο σημαντικό το να παίζουν στο summer league μωρέ’’;

Ακόμη και αν βγάλουμε απ’ έξω το πόσο fun είναι για τους θεατές του αθλήματος να έχουν μία πρώτη επαφή με τη νέα φουρνιά, οι ομάδες ενδέχεται να μάθουν ακόμη περισσότερα για τον παίκτη που απέκτησαν, όπως οι περιπτώσεις που συναντήσαμε νωρίτερα στο κείμενο. Καλώς ή κακώς, λίγοι είναι εκείνοι που θα μπορούν από την πρώτη ημέρα να έχουν ρόλο και χρόνο να αποδείξουν το ταλέντο τους και το summer league είναι μία καλή ευκαιρία γι’ αυτό. Από την άλλη, οι ομάδες έχουν πλέον πολύ μεγαλύτερη κατάρτιση στη διαχείριση/βελτίωση των αθλητών τους, ενώ υπάρχει και η G-League αν θέλουν να δώσουν μπασκετικό χρόνο σε εκείνους που δε βρίσκονται στο βασικό rotation (πχ. ο David Griffin, gm των Pelicans, δήλωσε ότι o Jaxson Hayes θα παίξει αρκετά στην G-League φέτος, ενώ το ίδιο ίσως ισχύσει και για τον Nickeil Alexander-Walker). Μένει να δούμε αν το φετινό ήταν μία συγκυρία (ένας συνδυασμός τραυματισμών και διστακτικότητας συγκεκριμένων ομάδων για συγκεκριμένους παίκτες) ή αν οι ομάδες αρχίζουν να βλέπουν το σόου του summer league ως κάτι περιττό.

Η στήλη του Prodigy Report θα είναι μαζί σας ξανά τον Νοέμβριο, όταν και οι rookies/sophomores θα ξεκινούν την περιπέτειά τους στη regular season. Καλό καλοκαίρι!