(spoiler alert: Προφανώς 5 πρωταθλήματα δεν πήρε κανείς τους. Δε ξέρω αν θα γίνει, δε θα πόνταρα σε αυτό για να πω την αλήθεια. Αξίζει να δούμε ποιοι είναι αυτοί οι παίχτες, τι έκαναν ή τι περιμένουμε από εκείνους).

Οι δυο που το πάνε καλά

Donovan Mitchell (2017, Utah Jazz)

Ακόμη ένα άρθρο γίνεται αφορμή για να μιλήσουμε για αυτόν τον τύπο που μας έχει πάρει τα μυαλά. Ο Donovan έχει όλο το πακέτο. Από τα εντυπωσιακά καρφώματα (με την ορμή του rookie που θέλει να κάνει το όνομα του γνωστό) και τη νίκη στο διαγωνισμό καρφωμάτων στο all-star weekend (όπως είχε κάνει το ‘97 και ο Kobe), μέχρι το killer instinct που έδειξε στα φετινά playoffs και τη σταρ περσόνα που χτίζει σιγά-σιγά, οι Jazz μπορούν βάσιμα να ελπίζουν ότι έχουν στα χέρια τους έναν από τους παίχτες που θα ξεχωρίσουν τα επόμενα χρόνια. Η rookie season που έκανε μάλιστα, ήταν σαφώς καλύτερη και πιο γεμάτη από εκείνη του Bryant (20.5p, 3.7a, 3.7r σε 33.4 λεπτά μ.ό, έναντι 7.6p, 1.3a, 1.9r σε 15.5 λεπτά του Kobe). O ίδιος ο Bryant, κατά τη διάρκεια των playoffs, αφιέρωσε ένα επεισόδιο της εκπομπής του, με τίτλο Detail, στον Mitchell (στο οποίο ο Kobe, επειδή είναι ο Kobe, ανέλυε το παιχνίδι του Mitchell σε πρώτο πρόσωπο, σα να το ζούσε και σα να έπαιζε εκείνος), με τον ίδιο τον Mitchell να ''λιώνει'' το βίντεο με τις συμβουλές. Στη Utah όπως φαίνεται έχουν τον δικό τους killer, που αυτή τη φορά έρχεται σε μορφή αράχνης και όχι φιδιού.

Devin Booker (2015, Phoenix Suns)

Το 2015 οι Suns επέλεξαν στο νο.13 του draft ένα δυάρι από το ‘’πρόγραμμα’’ του John Calipari στο Kentucky, που γεμίζει το ΝΒΑ με ψηλούς (Cousins, Kanter, Anthony Davis, Noel, Randle, Towns, Cauley-Stein, Labissiere, Adebayo) αλλά και περιφερειακούς (Wall, Bledsoe, Murray, Fox, Monk). Η επιλογή τους αποδείχθηκε σωστή. Οι Suns αν μη τι άλλο έχουν στα χέρια τους έναν -εν δυνάμει- μεγάλο σκορερ (διάολε, αν και οι Celtics δεν ασχολήθηκαν με την άμυνα εκείνο το βράδυ, έχει κάνει στα 20 του ματς με 70 πόντους!!!). Έγινε ο 4oς νεότερος παίχτης στην ιστορία του ΝΒΑ που φτάνει τους 3.000 πόντους (πίσω από LeBron, Durant και Melo), oι Suns φρόντισαν να φτιάξουν ένα ρεκόρ ώστε να τον κάνουν να φαίνεται ακόμη πιο κουλ (24p, 4a και 4r σε μία σεζόν, στην ηλικία των 21 και κάτω, μαζί με LeBron, McGrady και Jordan, έκαναν δυνατό ψάξιμο). Όπως είχαμε συζητήσει και με τον Λεωνίδα στο ReDraft της κλάσης του '17, πιθανότατα οι Suns πήραν τον Josh Jackson και όχι άλλον περιφερειακό, γιατί θέλουν τον Booker να είναι ο ball-dominant σε αυτή την ομάδα που χτίζεται.

Σχέση με τον Kobe υπάρχει; Ασφαλώς. Είναι το είδωλό του, έχει δηλώσει πως η γνωριμία τους μετά τη rookie season του τον έχει επηρεάσει αρκετά, ο ίδιος ο Kobe έχει πει τα εξής: ‘’ Έκανε κατευθείαν τις κινήσεις μου, από την πρώτη στιγμή που τις κατάλαβε. Του είπα πως δε θα με νικήσει στο παιχνίδι μου, αλλά ήταν υπέροχο να το βλέπεις. Ήταν πραγματικά υπέροχο. Θυμάμαι πως έκανα το ίδιο με τον Michael (Jordan)’’ Αργότερα του υπέγραψε και ένα ζευγάρι παπούτσια, με μία προτροπή, ‘’be legendary’’. Ήταν σίγουρο πως θα τον ‘’ψήσει’’ ένας πιτσιρικάς με το χάρισμα (και τη διάθεση) να σκοράρει με κάθε τρόπο, μπροστά σε κάθε άμυνα. O Devin Booker σε τρεις σεζόν, έχει 19.8p, 3.5a και 3.3r μ.ο και οι Suns με το φετινό pick τους (Deandre Ayton) ελπίζουν πως θα έχουν το Kobe-Shaq 2.0 (για να είμαστε ακριβείς, αυτό πιστεύει o ίδιος o Ayton , αλλά και οι Suns λογικά θα βρίσκουν ενδιαφέρουσα αυτή την περίπτωση). Μένει να το δούμε στην πράξη.

Το ερωτηματικό

Zach Lavine (2014, Minnesota TImberwolves, πλέον παίχτης των Chicago Bulls)

Ok, ξέρω ότι δεν είμαστε πολλοί στο fan club του Lavine. Οι περισσότεροι δεν είδαν με καλό μάτι την ανανέωσή του για 4 χρόνια έναντι 78 εκατομμυρίων, μετά από χειρουργείο στους χιαστούς. Ομολογώ ότι και εγώ δεν τρελαινόμουν με τον slam dunk champion (δις) που η Minnesota δε δίστασε να ανταλλάξει στο trade του Butler, προτιμώντας το project του Wiggins. Ωστόσο πλέον κέρδισε μέσα μου έστω το δικαίωμα του ‘’ας του δώσουμε μία ευκαιρία’’. Σίγουρα δεν έγινε ο ‘’Kobe’’ των Timberwolves, αλλά από τη στιγμή που πήγε στους Bulls, είδαν έναν αθλητή με το απαραίτητο work ethic να επιστρέψει δυνατός από τον τραυματισμό του, που (παρά τους φόβους) δεν έχασε την έκρηξή του και την αλτικότητά του. Φέτος σε 25 παιχνίδια που πρόλαβε να παίξει (16.7p, 3a, 3.9r) έδειξε την ικανότητα του στο σκοράρισμα (και μερικά clutch στοιχεία τολμώ να πω), παράλληλα με μία πιο συγκροτημένη περσόνα συνολικά, πιο ‘’franchise player’’. Δεν πιστεύω ότι θα είναι στο επίπεδο των Mitchell-Booker, δεν ξέρω καν αν θα είναι αυτός που θα ξεχωρίσει στο (πολύ ενδιαφέρον) project των Young Bulls, αλλά δε θα με στενοχωρήσει καθόλου κιόλας αν με διαψεύσει και φτάσει στα υψηλότερα επίπεδα (και κυρίως αν διαψεύσει κάτι τυχαία προφιλ εστιατορίων με θαλασσινά στο twitter που τον ειρωνεύονται για την άμυνά του). Φέτος το καλοκαίρι δουλεύει στο χειρισμό του και στα τελειώματά του κοντά στο καλάθι, έχοντας και εκείνος σαν πρότυπο του παιχνιδιού του, ποιον άλλον, τον Black Mamba. Ζάχο, prove everyone wrong.

Οι παλιότεροι...

Derek Anderson (1997, Cleveland Cavaliers)

O παίχτης που επιλέχθηκε την αμέσως επόμενη χρονιά από τον Kobe, έχοντας ήδη πρόβλημα με τον χιαστό του από το κολλέγιο. Στους Cavs έμεινε μόλις 2 χρόνια με κάποιες εκλάμψεις καλού μπασκετ, άγγιξε τους 17p μ.ο. μόνο μία χρονιά με τους Clippers, ενώ παράλληλα ήταν ένας αρκετά καλός αμυντικός, αλλά και με αρκετά θεματάκια τραυματισμών. Στην καριέρα του πάντως, δύο πράγματα τα κατάφερε. Να είναι στο ρόστερ των πρωταθλητών Heat το 2006 και να γίνει ο πρώτος παίχτης που αποδεσμεύθηκε το 2005 με το luxury tax amnesty clause από τους Trail Blazers. Μία συμβολή στην ιστορία της λίγκας την είχε.

Corey Maggette (1999, Seattle Supersonics, traded to Orlando Magic)

Ψιλο-κλέβουμε λίγο με τον πολυθεσίτη Corey Maggette, αλλά σα δυάρι μας συστήθηκε, μπαίνει στη λίστα μας. Στο Orlando έμεινε μόλις μία χρονιά, την καριέρα του ουσιαστικά την έκανε στους Clippers, δίπλα στον Elton Brand, με τον οποίον κατάφεραν μόλις μία χρονιά να οδηγήσουν τη δεύτερη ομάδα του Los Angeles στα playoffs (σε μία σεζόν που όμως έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά περιφέρειας, πιέζοντας τους πανίσχυρους 7 seconds or less του MVP Nash στα 7 παιχνίδια). Αθλητικός παίχτης με καλό σουτ, μερικές higlight στιγμές και καλός σκορερ (σε 3 από τις 8 σεζόν του με τους Clippers είχε 20+ πόντους μ.ο. ενώ στις 2 με τους Warriors στους οποίους συνέχισε την καριέρα του, είχε 18.6 και 19.8 αντίστοιχα), ουσιαστικά δεν κατάφερε ποτέ να παίξει σε all-star επίπεδο. Γράφοντας για εκείνον, με έπιασε ένας κρύος ιδρώτας μήπως η καριέρα του Lavine εξελιχθεί με παρόμοιο τρόπο, αλλά όχι, στηρίζουμε.

Courtney Alexander (2000, Orlando Magic, traded to Dallas Mavericks)

Who; Ναι, εντάξει, εδώ το πράγμα δυσκόλεψε. Ο Alexander έπαιξε μόνο δυο σεζόν ουσιαστικά στο ΝΒΑ, φήμες λένε πως οι Raptors κατάφεραν να δεχθούν 33 πόντους από εκείνον (σε ένα ματς πάντα) όταν ήταν στους Wizards. Δε βρήκα βίντεο, δεν το επιβεβαιώνω. Σίγουρα και οι ομάδες που τον πήραν δε βρήκαν τον δικό τους Kobe. Τον ευχαριστούμε για τη συμμετοχή στο άρθρο ωστόσο.

Thabo Sefolosha (2006, Philadelphia 76ers, traded to Chicago Bulls)

Υπάρχει ένα μοτίβο εδώ, ο τρίτος συνεχόμενος που γίνεται ανταλλαγή τη βραδιά του draft. Αλλά το ίδιο είχε γίνει και με τον Kobe (καημένη Charlotte), μήπως ο Thabo είναι μία αντίστοιχη περίπτωση; No, not really. Μιλάμε όμως για έναν αρκετά χρήσιμο ρολίστα, κυρίως για την αμυντική του ικανότητα και συνέπεια. Αρκετά χρόνια στο roster των Thunder, όσο εκείνοι ήταν διεκδικητές με το δίδυμο KD-Russ, τώρα βγάζει το (τίμιο) ψωμί του στη Utah, που σίγουρα θα βοηθούσε πολύ στα playoffs αν δεν έχανε τη σεζόν με τραυματισμό. Ούτε κατά διάνοια στην Kobe list. Θα ήταν μία καλή λύση ώστε να τον μαρκάρει ωστόσο. Επίσης αξίζει να διαβάσετε την ιστορία του για τη βραδιά που μαχαιρώθηκε ο Chris Copeland και η αστυνομία της Νέας Υόρκης αποφάσισε να του διαλύσει το πόδι (το link εδώ).

Brandon Rush (2008, Trail Blazers, traded to Indiana Pacers)

 Ένας παίχτης με αρκετό potential, που είχε από νωρίς έναν τραυματισμό στο χιαστό που του αφαίρεσε τη δυνατότητα να μπει στο draft του ‘07 (τραυματισμό στον οποίον εμπλέκονται οι αγαπημένοι μου Knicks, ο τότε πρόεδρός τους Isiah Thomas και τα secret workouts του). Το 2008 πήρε το κολεγιακό πρωτάθλημα με το Kansas (μαζί με τον Mario Chalmers), μπήκε στη λίγκα, χωρίς δυστυχώς να κάνει κάτι ιδιαίτερο στα χρόνια που έπαιξε. Ικανός αθλητικά, αλλά τίποτα ιδιαίτερο στο σκοράρισμα, δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από τους τραυματισμούς του (το 2012 αντιμετώπισε ξανά το ζόρι του κομμένου χιαστού). Τουλάχιστον έχει να λέει πως ήταν στο ροστερ των πρωταθλητών Warriors το ‘15 και είχε κάποια συμμετοχή στη record-breaking χρονιά τους το ‘16 (μικρή, αλλά και πάλι, έπαιζε). Τελευταία του παρουσία στο ΝΒΑ, ένα 10-day contract με τους Blazers τον φετινό Φεβρουάριο.

... Και ο νεότερος

Jerome Robinson (2018, Los Angeles Clippers)

Θεωρώ πως κάτι καλό υπάρχει εδώ. Ίσως και το steal του φετινού draft (ξανά, μετά τον Donovan Mitchell). O Jerome Robinson έκανε μία πολύ καλή τρίτη χρονιά στο Boston College, με 20.7p μ.ο. Καλός με τη μπάλα ή μακριά από αυτή, ικανότατος από την περιφέρεια (41% από το τρίποντο), μπορεί να σκοράρει με μεγάλη ικανότητα μετά από ντρίμπλα. Ανυπομονώ να τον δω φέτος να κάνει δίδυμο με τον Gilgeous-Alexander, προσωπικό αγαπημένο του draft expert της σελίδας μας, Λεωνίδα. Μπορείτε να δείτε και ένα βίντεο με τα φετινά του highlights εδώ.