Ο δε Σεμπαστιάν ήταν μόνιμο μέλος στις λεγόμενες «μικρές» εθνικές ομάδες στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και διατέλεσε για δύο σεζόν συμπαίκτης με τον Μάνου στην ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας τους, της Εστουδιάντες Μπάια Μπλάνκα, έχοντας αντίπαλο τον Λεάντρο, με τον οποίο και οι τρεις μαζί έπαιξαν μόνο σε αγώνες για φιλανθρωπικούς σκοπούς… Πλέον ο «Σέπο» εργάζεται ως προπονητής (πέρασε και από την «Εστου») ενώ ο «Λέα» εργάζεται ως σχολιαστής των πολιτικών εξελίξεων σε διάφορους τηλεοπτικούς σταθμούς, αφού απέτυχε να διακριθεί στην πολιτική σκηνή της χώρας, όπου δοκίμασε.
Οι τρεις τους έχουν να θυμούνται εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του ’90 όταν ο Μάνου, παρότι ο μικρότερος από τα αδέρφια, λέει με παράπονο ότι του αγόρασαν τα πρώτα του αθλητικά ρούχα όταν ήταν 13 (αφού μέχρι τότε βολευόταν με των μεγαλύτερων αδερφών) επειδή η ανάπτυξή του ήταν εντυπωσιακή. Ο Λεάντρο έχει να λέει ότι με τα πρώτα χρήματα που κέρδισε ως μπασκετμπολίστας κέρασε το κορίτσι του ένα εισιτήριο στο σινεμά, ενώ ο Σεμπάστιαν δηλώνει φανατικός θαυμαστής ταινιών ιδιαίτερα των συναισθηματικών…
Μαντέψτε λοιπόν για ποιον από τους παραπάνω εν έτη 2018 έχουν ήδη γραφτεί πέντε (βιογραφικά) βιβλία, το ένα εκ των οποίων ετοιμάζεται να βγάλει επανέκδοση ανανεωμένη μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση.
- Manu el cielo con las manos του Daniel Fresco του 2005 (Ο παράδεισος με χέρια)
- Manu Ginobili, dos veces diez του Miguel Romano του 2006 (Δύο φορές 10)
- Manu Ginobili el senor de los talentos του Julian Mozo του 2013 με πρόλογο του Λιονέλ Μέσι (Ο κύριος με τα ταλέντα, βιβλίο που ετοιμάζει επανέκδοση σε λίγες εβδομάδες)
- Manu Ginobili - El milagro Argentino του Juan Francisco Escudero του 2016 (Το θαύμα της Αργεντινής)
- Manu el heroe του Diego Morini του 2016 (Ο ήρωας)
Το παράδοξο όμως πιο είναι για να μπω και στο… θέμα μου; Ότι σε κανένα από αυτά τα βιβλία δεν έχει γραφτεί μία ιστορία που μου διηγήθηκε πριν λίγα χρόνια ο καλός φίλος και συνάδελφος από τη δεκαετία του ’90 Alejandro Perez (@AleRPerez), ο οποίος το 2016 παρουσίασε στην τηλεόραση το δικό του ντοκιμαντέρ για τον Μάνου1, μαζί με συνέντευξη που του πήρε στο πλαίσιο της μπασκετικής εκπομπής Alma Naranja (που σημαίνει «πορτοκαλί ψυχή»).
Ο όρος της Αργεντινής
Πρόκειται για μία ιστορία που ακόμη και σήμερα στην Αργετινή «στοιχειώνει» τον Μάνου αλλά πολύ λίγα, κοντινά του άτομα, όπως ο hermano Alejandro (που διατέλεσε για πολλά χρόνια υπεύθυνος Τύπου της ομοσπονδίας μπάσκετ της χώρας) γνωρίζουν την μία και μόνη αλήθεια…
Βρισκόμαστε λοιπόν στο καλοκαίρι του 2010 και ο Μάνου, με κλεισμένα τα 32 ετοιμάζεται να διαπραγματευτεί με τους Σαν Αντόνιο Σπερς το πιο «ισχυρό» συμβόλαιο της καριέρας του. Φήμες έλεγαν πως, παρότι προερχόταν από μία σεζόν (2008-9) γεμάτη τραυματισμούς, ήταν αποφασισμένος να ζητήσει 40 εκατομμύρια δολάρια για συμβόλαιο τριών χρόνων. Το δικό του «συμβόλαιο ζωής». Στην προτελευταία συνάντηση του με τον RC Μπιούφορντ ενημερώνεται πως ο ιδιοκτήτης της ομάδας δισεκατομμυριούχος Πίτερ Χολτ συμφώνησε να του δώσει αυτά τα χρήματα υπό έναν όρο. Να μην ξαναπαίξει στην Εθνική Αργεντινής, αφού οι Σπερς φοβόντουσαν ότι ο οργανισμός του Μάνου λόγω ηλικίας θα γινόταν ολοένα και πιο εύθραυστος και εκείνοι δεν θα μπορούσαν να απορροφήσουν τους «κραδασμούς» που είχαν προκαλέσει οι τραυματισμοί του στο Παγκόσμιο του 2002 στην Ιντιανάπολις και στους Ολυμπιακούς του 2008 στο Πεκίνο.
Κατά διαβολική σύμπτωση εκείνες τις μέρες ο τότε Ομοσπονδιακός προπονητής της Αργεντινής Σέρχιο Χερνάντεζ είχε προγραμματίσει να πάει στο Τέξας να συναντήσει τον Μάνου, παρότι γνώριζε από τις διαρροές που υπήρχαν ήδη στον Τύπο της χώρας ότι δεν επρόκειτο να παίξει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τουρκίας. Ήθελε να το ακούσει από το στόμα του και όχι από φήμες και διαρροές. Ο Μάνου εν τω μεταξύ, έχοντας ακούσει τον όρο που του έβαζαν οι Σπερς ήταν έτοιμος να εκραγεί. Μπορεί να μη γούσταρε να παίζει στα Αμέρικας ή στα Προολυμπιακά τουρνουά, όμως το γεγονός ότι το AmeriCup του 2011 ήταν προγραμματισμένο να γίνει στην πατρίδα του, όπου θα είχε την προοπτική να το κερδίσει (μαζί με όλη τη φουρνιά της προηγούμενης δεκαετίας την περιβόητης Generation Dorata, δηλαδή της χρυσής γενιάς) τον είχε εξιτάρει. Και αυτό γιατί το τουρνουά εκτός των άλλων θα ήταν πρόκριμα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου του 2012, όπου σχεδίαζε να κλείσει την καριέρα του στην Εθνική. Ακόμη και το γεγονός ότι το συγκεκριμένο τουρνουά προέβλεπε 10 ματς σε 12 μέρες και θα ήταν ότι χειρότερο για το… γέρικο κορμί του δεν τον εμπόδισε να στυλώσει τα πόδια και να πάρει μία γενναία απόφαση.
«Αν αυτός είναι ο όρος σας, δεν υπογράφω τίποτα. Βρείτε άλλον παίκτη» είπε στον Μπιούφορντ στην τελευταία τους πια συνάντηση. Οι Σπερς κατάλαβαν και από την καλή και από την ανάποδη ότι είχε… μουλαρώσει. Κατάλαβαν από τον Χολτ και τον Πόποβιτς μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο στα γραφεία, ότι για εκείνον η Εθνική ομάδα της χώρας του ήταν η τρέλα, ήταν η καύλα, ήταν το είναι του όλο και δεν τους έπαιρνε να κάνουν νέα «ντρίπλα». Το μόνο που του ζήτησαν ευγενικά ήταν να μην συμμετάσχει στη διοργάνωση του 2010 στην Τουρκία όπως και έγινε.
Η Αργεντινή κατέκτησε την 5η θέση (από 4η το 2006 με τον Μάνου στη σύνθεσή της) και στην πατρίδα έφεραν βαρέως την απουσία του λέγοντας πως με αυτόν στο παρκέ θα είχαν πάρει μετάλλιο. Ο ίδιος δεν μίλησε ποτέ, δεν απάντησε ποτέ στους μύδρους που είχε εξαπολύσει τότε σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, αφού είχε πετύχει τον σκοπό του.
Πανηγύρισε το χρυσό μετάλλιο του 2011 στο AmeriCup, τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του 2012 και έκλεισε όπως ο ίδιος γούσταρε στο Ρίο μία περήφανη καριέρα μέσα σε δάκρυα και αποθέωση ακόμη και από τους γείτονες Βραζιλιάνους, σε εκείνο τον χαμένο προημιτελικό με τους ανίκητους Αμερικανούς.
Σημείωση
1. Οι γνώστες της ισπανικής γλώσσας μπορούν να δουν τα δύο «κομμάτια» του ντοκιμαντέρ εδώ https://www.youtube.com/watch?v=BzajjN4FVrY κι εδώ https://www.youtube.com/watch?v=Xo_hn7UmLUE
