1) Το τουρνουά play-in
Στα πρότυπα του ΝΒΑ η Ευρωλίγκα θέσπισε το πρώτο τουρνουά play-in, το οποίο ήταν μία πάρα πολύ καλή κίνηση για να τονώσει περισσότερο το ενδιαφέρον για τη διοργάνωση. Δεν ήταν δυνατόν τα προηγούμενα χρόνια, στα οποία υπήρχε αυτό το format της ενιαίας λίγκας χωρίς τους ομίλους, πόσο δε μάλλον με την αύξηση των ομάδων σε 18, να υπήρχαν πολλές οι οποίες στις τελευταίες αγωνιστικές ήταν αδιάφορες. Τουλάχιστον τώρα, όσες τερματίζουν στις θέσεις 9 και 10 έχουν τη δυνατότητα για πρόκριση στα playoffs, ενώ υπάρχουν περισσότεροι σύλλογοι που προς το τέλος της σεζόν έχουν ένα κίνητρο, να διεκδικήσουν κάτι. Κάτι που φάνηκε και στην πράξη, καθώς στην κανονική περίοδο, μέχρι και την προτελευταία αγωνιστική, δεν είχαν κλειδώσει οι δύο τελευταίες θέσεις για το τουρνουά αυτό. Που σημαίνει ότι η πλειονότητα των ομάδων δεν ήταν αδιάφορες, κάτι που δε συνέβαινε παλαιότερα με την πρόκριση των οκτώ πρώτων της κανονικής περιόδου στα προημιτελικά. Εξάλλου, σε αυτό το τουρνουά είχαμε μία πρώτη έκπληξη, με τη Βίρτους να πετάει εκτός διεκδίκησης της πρόκρισης την Εφές, με εκτός έδρας νίκη. Άσχετα αν εν τέλει οι αγώνες που έδωσαν τα δύο εισιτήρια για την επόμενη, της Μακάμπι με τη Μπασκόνια και της δεύτερης με τη Βίρτους κρίθηκαν με μεγάλη διαφορά πόντων. Ήταν μία ορθή επιλογή λοιπόν η θέσπιση του τουρνουά αυτού.
2) H επιστροφή του Παναθηναϊκού
Κακά τα ψέματα, το όνομα και το brand του Παναθηναϊκού είναι από τα μεγαλύτερα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και η πορεία του τα προηγούμενα χρόνια ήταν κάτι που δεν είχαν συνηθίσει οι φίλοι των πρασίνων. Όμως φέτος η επιστροφή της ομάδας είναι ηχηρή στη διοργάνωση. Η έλευση του Αταμάν στον πάγκο, η απόκτηση πρωτοκλασάτων παιχτών, όπως ο Σλούκας, ο Λεσόρ και η προσθήκη του Ναν μεταξύ άλλων, έκαναν τον Παναθηναϊκό από κομπάρσο πρωταγωνιστή, εξ ου και η κατάκτηση της δεύτερης θέσης της κανονικής περιόδου, το πλεονέκτημα έδρας και οι μεγάλες πιθανότητες για πρόκριση σε φάιναλ φορ μετά από το 2012. O Toύρκος προπονητής παρουσίασε ένα σύνολο που ήταν εξαιρετικό και στις δύο πλευρές του παρκέ και δικαίως έφτασε τόσο ψηλά. Η παρουσία του Γκραντ ήταν αποκάλυψη για την ισορροπία που έδινε αυτός στην περιφέρεια και την ικανότητά του να συνυπάρχει με όλους τους άλλους γκαρντ. Ο Ναν έδωσε το απαραίτητο iso στοιχείο, ενώ ο Σλούκας όταν ήταν καλά, ειδικά στο κλείσιμο της κανονικής περιόδου, ανέβαζε ένα επίπεδο την ομάδα, παρότι η κίνηση με τον Χουάντσο Ερνανγκόμεζ δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, τουλάχιστον για την κανονική περίοδο.
3) Η κακή πορεία της Παρτιζάν
Μεγάλη απογοήτευση ήταν η φετινή βερσιόν της Σέρβικης ομάδας. Μετά την περσινή παρουσία στην επιστροφή της στην Ευρωλίγκα και τον αποκλεισμό της από το φάιναλ φορ από τη Ρεάλ με όλα όσα έγιναν με τις τιμωρίες παιχτών ένθεν και ένθεν, περιμέναμε με ανυπομονησία τι εικόνα θα παρουσιάσει φέτος το σύνολο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Παρότι το καλοκαίρι έφυγαν δύο κομβικότατοι παίχτες από το ρόστερ, ο Έξαμ για το Ντάλας και ο Λεσόρ για τον Παναθηναϊκό, οι προσδοκίες για είσοδο - στη χειρότερη - στο play-in τουρνουά υπήρχαν. Εν τέλει οι Σερβοι κατέρρευσαν λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής περιόδου. Δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν σε κανένα σημείο σταθερότητα και ισορροπία στο παιχνίδι τους. Η επίθεση ναι μεν ήταν ξανά εκ των καλύτερων στη λίγκα σε πόντους ανά 100 κατοχές, η άμυνα παρέμενε όμως σταθερά εκ των χειρότερων και ήταν κάτι που πλήρωσαν στο τέλος. Ο Πάντερ πραγματοποίησε μια μέτρια χρονιά για τα δεδομένα του, ικανός γκαρντ να αναπληρώσει τον Εξαμ δεν υπήρχε, σημείο αναφοράς στη ρακέτα επίσης δεν βρέθηκε καθώς, τόσο ο Καμίνσκι, όσο και ο Σμάιλαγκιτς περισσότερο shooting bigs είναι, ενώ όσο και αν λειτούργησε ως δεύτερος δημιουργός ο Ντοζίερ, δεν μπορούσε επουδενί να αναπληρώσει τα χαμένα στοιχεία του Αυστραλού. Επομένως, ήταν αρκετά λογική η τελική κατάληξη. Ελπίζουμε μόνο να μην υπάρξει ερωτηματικό για τη συμμετοχή της ομάδας την επόμενη χρονιά, καθώς η παρουσία της, το γεμάτο γήπεδο σε κάθε παιχνίδι, όπως και να το κάνουμε ανεβάζει επίπεδο τη λίγκα.
4) Η διαιτησία
Το επίπεδο εν γένει της διαιτησίας στην Ευρωλίγκα τη φετινή σεζόν ήταν κατά την προσωπική μου άποψη κατώτερο των προσδοκιών. Υπήρξε μεγάλη ανισορροπία στη φιλοσοφία των σφυριγμάτων, όχι μόνο από αγώνα σε αγώνα, αλλά και μέσα στο ίδιο το ματς. Ακόμα και όταν πήγαιναν να ελέγξουν κάποια φάση μετά από challenge ενός προπονητή, ή να ελέγξουν οι ίδιοι μια απόφαση, έπαιρνε αρκετή ώρα μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο πλάνο, στην κατάλληλη ροή. Δεν ξέρω πώς μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο αυτό το πρόβλημα. Κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να προστεθεί στη δυνατότητα που έχουν οι προπονητές για challenge και το να ελέγχουν οι διαιτητές αν ήταν φάουλ ένα σφύριγμα που έδωσαν ή όχι. Δε γίνεται να μπορούν να δουν εάν έχει βγει για παράδειγμα η μπάλα άουτ από έναν παίχτη, ενώ μπορεί να έχει γίνει πεντακάθαρο φάουλ στην ίδια φάση. Φαντάζει λίγο αστείο όλο αυτό.
5) Τα ρεκόρ που έσπασαν
Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε, λένε αυτοί που μάλλον το έχουν εύκολο να το κάνουν. Ορισμένα από την άλλη μοιάζουν δύσκολο να σπάσουν, είτε αφορά ομαδικό, είτε ατομικό άθλημα. Φέτος είχαμε την τύχη να δούμε να πραγματοποιούνται νέα, άκρως σημαντικά. Όπως επί παραδείγματι το σημαντικότερο όλων, που δεν ήταν άλλο από την άνοδο του Μάικ Τζέιμς στην κορυφή του πίνακα των κορυφαίων σκόρερ της διοργάνωσης, ξεπερνώντας τον Βασίλη Σπανούλη. O Αμερικανός γκαρντ της Μονακό το κατάφερε μάλιστα σε λιγότερους αγώνες από όσους ο προκάτοχος στη λίστα. Το καλάθι που τον έστειλε στην κορυφή και πιθανολογώ σε μία κορυφή που θα είναι απάτητη για πάρα πολλά χρόνια, ήταν απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα τον Μάρτιο.
??? SUR SON SPÉCIAL MIKE JAMES DEVIENT LE PLUS GRAND SCOREUR DE L'HISTOIRE DE L'EUROLEAGUE ???@ASMonaco_Basket x @EuroLeague#SKWEEKLive #EveryGameMatters pic.twitter.com/9XJ8g0icH1
— SKWEEK (@skweektv) March 7, 2024
Ένα άλλο ρεκόρ που έσπασε τη φετινή σεζόν ήταν αυτό των περισσότερων πόντων και πραγματοποιήθηκε από έναν παίχτη που ουδείς θα το περίμενε. O Nάιτζελ Χέιζ-Ντέιβις απέναντι στην Άλμπα Βερολίνου στο ματς της Φενέρ στην Τουρκία έβαλε 50 πόντους. Το προηγούμενο ρεκόρ ήταν οι 49 του Σέιν Λάρκιν τον Νοέμβριο του 2019 απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου.
Nέο ρεκόρ είχαμε και στις ασίστ, με τις 20 του Κόντι Μίλλερ-Μακιντάιρ της Μπασκόνια στο ματς με τη Βιλερμπάν στις 8 Φεβρουαρίου.
Τέλος, το ματς της Ρεάλ με την Εφές στην Μαδρίτη, με τις τέσσερις παρατάσεις στις 6 Ιανουαρίου ήταν το μεγαλύτερο σε διάρκεια. Κανένα παιχνίδι από το 2000 και μετά δεν είχε πάει σε πάνω από δύο παρατάσεις. Προφανώς, άμεση συνέπεια ήταν και το γεγονός πως οι 256 πόντοι που σημειώθηκαν είναι οι περισσότεροι σε έναν αγώνα. Για την ιστορία το τελικό σκορ ήταν 130-126.
6) Οι αλλαγές προπονητών
Αυτό θα έλεγα ότι ήταν και καλό και κακό. Θα ξεκινήσω από το δεύτερο σκέλος. Δεν μπορεί να είναι ωραίο πράγμα όταν απολύεται ένας προπονητής από μία ομάδα, χωρίς να μπορέσει να ολοκληρώσει το έργο του. Φέτος, σχεδόν οι μισές ομάδες ολοκλήρωσαν την κανονική περίοδο με διαφορετικό προπονητή από ό,τι την ξεκίνησαν. Ερυθρός Αστέρας, Μπασκόνια, Εφές, Φενέρ, Βιλερμπάν επί δύο, Ζαλγκίρις και Βαλένθια, αν και η ισπανική ομάδα αγωνίστηκε για μόλις ένα παιχνίδι με νέο προπονητή, οπότε επί της ουσίας δε μετράει. Η ιστορία όμως, τι έδειξε; Ήταν σωστές αυτές οι αποφάσεις των διοικήσεων; Ας δούμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Ο Ερυθρός Αστέρας έδιωξε τον Ιβάνοβιτς ύστερα από τέσσερις αγώνες, για να προσλάβει τον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Εδώ το δείγμα είναι αρκετά μικρό να πούμε κάτι. Το καλό βέβαια ήταν πως ο Ιβάνοβιτς προσελήφθη στη Μπασκόνια, αφότου έδιωξαν τον Πεναρόγια, σε μία κίνηση που θυμίζει αρκετά ελληνικές ομάδες με τα πήγαινε-έλα ίδιων προπονητών. Περιπτώσεις όπως ο Τάκης Λεμονής, ο Γιάννης Παράσχος, είναι ορισμένα ονόματα που μου έρχονται αβίαστα στο μυαλό. Με τον Ιβάνοβιτς πάντως η Μπασκόνια προκρίθηκε στα playoffs, οπότε κρίνεται πετυχημένη η αλλαγή. Για την Εφές θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο, μιας και κατάφεραν να μπούνε στο play-in, παρότι ήταν κάτι που έμοιαζε δύσκολο. Με τον Μιγιάτοβιτς στον πάγκο σε δέκα αγώνες είχαν οκτώ νίκες. Η Ζαλγκίρις επίσης, είχε μια πολύ καλύτερη εικόνα με τον Τρινκιέρι στον πάγκο της με εννέα νίκες σε 17 παιχνίδια. Ίσως αν τον είχαν προσλάβει νωρίτερα να προλάβαιναν να μπουν στη δεκάδα. Τέλος, όσον αφορά τη Φενέρ, με τον Ιτούδη στον πάγκο είχε ρεκόρ 6-7, ενώ με τον Γιασικεβιτσιους 14-7. Εντάξει, για τη Βιλερμπάν δεν έχει νόημα να σχολιάσω κάτι. Επομένως, έχει τόσο αρνητική, όσο και θετική χροιά η απόλυση προπονητών για ορισμένες εκ των ομάδων που το έπραξαν.
7) Η μη διαφάνεια στα συμβόλαια/το πρόγραμμα
Δε νοείται μια κλειστή λίγκα όπως είναι η Ευρωλίγκα να έχει τέτοιο πρόγραμμα στις τελευταίες αγωνιστικές, με αγώνες σε διαφορετικές ημέρες και ώρες. Είναι κάτι που κάνει κακό στην ίδια τη διοργανώτρια αρχή και απορώ που δεν άλλαξε ούτε φέτος που υπήρχε και το play-in τουρνουά, άρα περισσότερες ομάδες που είχαν κίνητρο για τη συνέχεια. Θα έπρεπε οι τελευταίοι δύο αγώνες να πραγματοποιούνται την ίδια ημέρα, την ίδια ώρα, για να υπάρχει μεγαλύτερη διαφάνεια. Εδώ, την πρώτη ημέρα των αγώνων του play-in τουρνουά, τα ματς ξεκίνησαν με μία ώρα διαφορά. Δηλαδή, ξεκίνησε αγώνας, ενώ δεν είχε τελειώσει ο πρώτος. Για τι προγραμματισμό να μιλήσουμε άραγε. Δε συζητάω καν για το γεγονός ότι μέσα στη σεζόν υπάρχουν αγωνιστικές, στις οποίες μπορεί να έχουμε έξι αγώνες τη μία ημέρα και τρεις την άλλη, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολη η παρακολούθηση τους. Ακόμα, ένα πράγμα που θεωρώ τελείως προβληματικό, είναι το γεγονός πως δεν υπάρχει κάποια διαφάνεια στα συμβόλαια που έχουν οι παίχτες των ομάδων, συν τη μεγάλη διαφορά στη φορολογία των χωρών, που από μόνη της συνεπάγεται μεγάλη ανισορροπία μεταξύ των συλλόγων. Τουλάχιστον στο θέμα των συμβολαίων θα έπρεπε να υπάρξει μια μεγαλύτερη και σαφέστατη εικόνα, όπως και για τα μπάτζετ των συμμετεχόντων στη διοργάνωση. Δεν μπορεί να είναι όλα υποθέσεις δημοσιογραφικών άρθρων και να θέλει η ίδια η λίγκα να αποκτήσει μεγαλύτερο κύρος. Πόσο δε μάλλον τώρα που κοντοζυγώνει η ομάδα από το Ντουμπάι.
8) Η ανταγωνιστικότητα
Ο μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των ομάδων της διοργάνωσης, το ενδιαφέρον που υπάρχει σε κάθε παιχνίδι, είναι κάτι που μας αρέσει πάρα πολύ. Εντάξει, με εξαίρεση τη διεκδίκηση της πρώτης θέσης, που είχε κριθεί αρκετά νωρίς. Κυριολεκτικά "every game matters", όπως είναι άλλωστε και το σλόγκαν της διοργανώτριας αρχής. Μέχρι και την προτελευταία αγωνιστική η κατάταξη των ομάδων δεν ήταν δεδομένη. Σε αυτό συνέβαλε φυσικά και η προσθήκη του play-in τουρνουά, το οποίο αύξησε το κίνητρο περισσότερων ομάδων σε σχέση με τα προηγούμενα έτη. Με εξαίρεση τις Άλμπα, Βιλερμπάν, οι οποίες πρακτικά σε όλη τη χρονιά ήταν οι φτωχοί συγγενείς, που δεν είχαν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικά, οι υπόλοιπες ακόμα και αν βρέθηκαν εκτός play-in, είχαν κάτι να δείξουν, να κάνουν σημαντικές νίκες απέναντι σε δυνατότερους αντιπάλους.
Άμεση συνέπεια όλων αυτών ήταν και η αύξηση του μέσου όρου των εισιτηρίων για τη διοργάνωση.
New attendance records this regular season ?
— Turkish Airlines EuroLeague (@EuroLeague) April 19, 2024
? More than 3 million fans have watched games live
? Average attendance grew by 18% compared to previous season pic.twitter.com/shz7Ibat7s
9) Τα στραβά μάτια στη Μακάμπι/ η οριστική σύμπραξη με το Ντουμπάι
Τώρα που ανέφερα τη Μακάμπι, στα μάτια μου η στάση της διοργανώτριας αρχής είναι κατάπτυστη. Όπως ορθά απέβαλαν τις Ρωσικές ομάδες με αφορμή την εισβολή στην Ουκρανία, δεν θα έπρεπε να κάνουν τα στραβά μάτια με τη γενοκτονία που κάνει το κράτος του Ισραήλ στην Παλαιστίνη εδώ και μήνες. Εδώ βέβαια είναι κάτι που έχει σχέση με την όλη στάση που έχει επιδείξει η Δύση στο συγκεκριμένο ζήτημα, με αποτέλεσμα να ακολουθεί την ίδια και η Ευρωλίγκα. Ειδικά όταν ο επίσημος λογαριασμός της ομάδας από το Τελ Αβίβ ποστάρει στα σόσιαλ μίντια εικόνες στρατιωτών, το λιγότερο που μπορώ να πω για το ζήτημα είναι πωσ εδω υπάρχει μία μέγιστη υποκρισία.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην σχολιαστεί και η σύμπραξη με το Ντουμπάι και την ομάδα που θα αγωνιστεί στη διοργάνωση τα επόμενα χρόνια. Το άνοιγμα στις αραβικές αγορές και η εισροή χρημάτων είναι σε πρώτο πλάνο για την Ευρωλίγκα, χωρίς να ενδιαφέρεται για παραβιάσεις ανθρωπίνων ή εργασιακών δικαιωμάτων. Μια επίσης υποκριτική στάση. Όπως έλεγε άλλωστε στην ελληνική ταινία ο Καλογήρου στον Κούρκουλο, «πολλά τα λεφτά Άρη». Περισσότερα για το ζήτημα είχε γράψει ο Giorgos B. στον ιστότοπό μας.
10) Οι ρούκιζ από το ΝΒΑ και ο Ρούμπιο
Κάθε χρόνο υπάρχουν περιπτώσεις παιχτών που φεύγουν από τα ευρωπαϊκά γήπεδα για να μεταβούν στα παρκέ του ΝΒΑ. Φέτος είχαμε ορισμένες περιπτώσεις αθλητών που αγωνίστηκαν για πρώτη φορά στην Ευρωλίγκα, ερχόμενοι από το κορυφαίο πρωτάθλημα, ή επανήλθαν ύστερα από αρκετά έτη εκεί. Oι απογοητεύσεις δεν ήταν πολλές. Περισσότερο θα έλεγα ότι ήταν οι αναμενόμενες, όπως η περίπτωση του Κέμπα Γουόκερ. Παίχτες όπως ο Κέντρικ Ναν -πρωτίστως, ο Πέρι Ροζίερ και ο Φρανκ Καμίνσκι της Παρτίζαν, ο Στέρλινγκ Μπράουν της Άλμπα, ο Τζαμπάρι Πάρκερ της Μπαρτσελόνα, ο Σερζ Ιμπάκα της Μπάγερν (παρότι είχε αγωνιστεί για έξι ματς με τη Ρεάλ στο λοκάουτ του ΝΒΑ τη σεζόν 2011/12) έδειξαν πως ήρθαν με κίνητρο, όρεξη για να παίξουν και επουδενί δεν είδαν ως αγγαρεία την ευρωπαϊκή περιπέτεια. Και γιατί όχι να συνεχίσουν να αγωνίζονται στα εδώ μέρη και τα επόμενα χρόνια. Να γίνει η Ευρωλίγκα ένας ελκυστικός προορισμός για παίχτες που δεν έχουν σημαντικό ρόλο στο ΝΒΑ και να μην προτιμούν τα χρήματα της Κινεζικής λίγκας για παράδειγμα. Ήδη η Μπαρτσελόνα ανανέωσε το συμβόλαιο του Πάρκερ, δείγμα του πόσο ευχαριστημένος έμεινε ο οργανισμός από τον παίχτη.
Τέλος, παρότι δεν εμπίπτει στη συγκεκριμένη κατηγορία, δεν γινόταν να μη σταθώ στην επιστροφή του Ρίκι Ρούμπιο στη Μπαρτσελόνα. Ο αγαπημένος αυτός Ισπανός γκαρντ, μετά την εξαιρετική καριέρα στο ΝΒΑ επέστρεψε στην Ευρωλίγκα ύστερα από τη σεζόν 2010/11, αφου αποφάσισε το περασμένο καλοκαίρι να σταματήσει από το ΝΒΑ, γιατί όπως ο ίδιος «βρισκόταν σε ένα σκοτεινό μέρος» , αντιμέτωπος με την κατάθλιψη. Η επιστροφή του λοιπόν με τη φανέλα των Μπλαουγκράνα στα παρκέ ήταν από τις όμορφες στιγμές της φετινής διοργάνωσης.
