Για να είμαι ειλικρινής ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Δηλαδή ναι, η ομάδα ετοιμάζει βαλίτσες για Βερολίνο, αλλά καθώς γυροφέρνω τους τελευταίους δώδεκα μήνες στο μυαλό μου, νιώθω ότι το ένα τρελό γεγονός διαδεχόταν το άλλο. Από την έλευση Αταμάν, σε αυτή του Σλούκα, σε ένα ολοκαίνουριο ρόστερ γεμάτο ονόματα. Ρεαλιστικά μιλώντας, περιμέναμε μια χρονιά μεταβατική, με πρώτο μέλημα την επιστροφή στην οκτάδα και την επανεγκαθίδρυση κουλτούρας πρωταθλητισμού. Δεν είναι εύκολο να επαναφέρεις στις ράγες ένα τρένο που βρίσκεται εκτός τροχιάς εδώ και χρόνια. Αλλά είναι λες και αυτό επετεύχθη μέσα σε μόλις λίγους μήνες με κάθε μικρή και μεγάλη νίκη ή ήττα. Και ναι, αναμφίβολα αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του γραφικότατου και υπερφιλόδοξου κόουτς Αταμάν. Πως πριν το νέο έτος είχε πείσει τους παίκτες του ότι βρίσκονταν ήδη στις ελίτ ομάδες και δικαιούνταν να κοιτάξουν άπαντες στα μάτια.

Θέλετε και άλλα τρελά; Το σουτ του Γκριγκόνις στο Μονακό. Το τρίποντο που έθεσε τον Παναθηναϊκό δεύτερο αντί για πέμπτο, και που είναι -χωρίς την παραμικρή αμφιβολία- το φετινό σημείο καμπής, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στο Βερολίνο. Το διπλό στη Μαδρίτη κόντρα σε μια από τις κορυφαίες ομάδες που έχουμε δει ποτέ σε κανονική περίοδο. Η μεγάλη ανατροπή με τη Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ. Γενικώς ο τρόπος που αυτό το σύνολο κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να υπερκεράσει την έλλειψη χημείας, τους τραυματισμούς και ήττες σαν αυτή στο ΣΕΦ, δεν θύμιζαν ομάδα που χτίστηκε σε ένα καλοκαίρι.

Όμως παρά το αυξημένο μπάτζετ, την υπογραφή του Αταμάν, το μεταμορφωμένο ΟΑΚΑ και την επαναφορά του κόσμου στις κερκίδες, όλα όσα είδαμε φέτος ξεκίνησαν και θα τελειώσουν στο πρόσωπο του Κώστα Σλούκα. Ο "μίστερ Φάιναλ Φορ", που πάει να παίξει στην τελική φάση της διοργάνωσης για ενδέκατη φορά με τρίτη διαφορετική ομάδα. Κακά τα ψέματα, η αγωνιστική αναμόρφωση του Παναθηναϊκού οφείλεται στην παρουσία του. Ναι ο Ναν ήταν το κομμάτι που έλειπε, ένας σεσημασμένος σκόρερ, αναντίρρητα ο παίκτης που άλλαξε την πορεία της ομάδας. Ο Λεσόρ έπαιξε συνεχόμενες σεζόν στα κόκκινα, μόνος του πρακτικά στο "5" όλη τη σεζόν. Μια ασταμάτητη δύναμη, ο MVP της ομάδας ίσως και της σεζόν. Αλλά αν δεν είχε υπογράψει ο Σλούκας στις αρχές Ιουλίου, δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση να δούμε τη φετινή σεζόν. Πρώτον, γιατί είναι ένας από τους σπουδαιότερους γκαρντ στην ιστορία της Ευρωλίγκα, και χειρίζεται το παιχνίδι όσο ελάχιστοι. Δεύτερον, γιατί δεν υπήρχε εναλλακτική. Ο Παναθηναϊκός θα έπαιρνε γκαρντ, αλλά τέτοιου βεληνεκούς και ταλέντου παίκτη δεν γινόταν να βρει. Φανταστείτε τη φετινή χρονιά αν ο Σλούκας είχε μείνει στον Ολυμπιακό και στη θέση του βλέπαμε οποιονδήποτε άλλο από τους διαθέσιμους στην αγορά γκαρντ.

Είναι κατά πάσα πιθανότητα τα τελευταία παραγωγικά χρόνια του Σλούκα και μια σπουδαία ευκαιρία να τσιμεντωθεί ως ο πιο πετυχημένος γκαρντ στην ιστορία των ευρωπαϊκών γηπέδων. Αν φτάσει τις τέσσερις Ευρωλίγκες με τρεις διαφορετικές ομάδες, πως να διαφωνήσει ο οποιοσδήποτε μετά; Ταυτόχρονα όμως, αυτό το τριετές συμβόλαιο είναι και το παράθυρο επιτυχίας του Παναθηναϊκού. Η ζωή μετά τον Σλούκα είναι πολύ μακριά και δεν θα το συζητήσουμε τώρα, αναμφίβολα όμως το τρέχον πρότζεκτ ζει και πεθαίνει μαζί του. Και όσο να'ναι, τρία χρόνια δεν είναι μεγάλο χρονικό διάστημα για να πεις ότι κυνηγάω την Ευρωλίγκα. Δείτε τον Ολυμπιακό, πόσες φορές έφτασε ένα βήμα από το τρόπαιο. Σε μια τόσο ανταγωνιστική λίγκα που το παραμικρό λάθος ή γεγονός μπορεί να σου στοιχίσει, οι τρεις σεζόν είναι μικρό χρονικό διάστημα για να στοχεύσεις στην επιτυχία.

Αν λοιπόν απλώσουμε μπροστά μας το πλάνο του Παναθηναϊκού για αυτά τα τρία χρόνια, η χρονιά που πρέπει να θεωρήθηκε αρχικά ως καμμένη, δεν θα μπορούσε παρά να ήταν η φετινή. Αντ’ αυτού, με τρία γκαρντ, έναν σέντερ, και διαρκή μπες-βγες στο απουσιολόγιο, ο ξεζουμισμενος Παναθηναϊκός δεν βρέθηκε απλώς στην οκτάδα, αλλά στη δεύτερη θέση. Δεν συμμετείχε απλώς στα πλει-οφς, πέρασε δια πυρός και σιδήρου τη Μακάμπι, και δη με ανατροπή στη σειρά, και πάει στο Φάιναλ Φορ. Η επιτυχία σαφώς δεν είναι δεδομένη για τα επόμενα χρόνια, κσθώς μια σεζόν μπορεί να στραβώσει στο άψε-σβήσε. Ούτε μας εγγυάται κανεις πως ο Παναθηναϊκός θα εμφανίζεται κάθε χρόνο και καλύτερος. Το μπάσκετ του Αταμάν αυτό είναι, δεν εξελίσσεται. Αλλά κατάφερε να βρεθεί ξανά στις τέσσερις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης στην θεωρητικά παρασκευαστική σεζόν του. Τίκαρε πολλά κουτάκια σε μικρό χρονικό διάστημα και πολύ νωρίς σε αυτή την τριετία έχει την ευκαιρία να πετύχει τον στόχο του. Που δεν είναι άλλος από το έβδομο αστέρι. Ίσως να μην είναι έτοιμος για αυτό, αλλά δεν γνωρίζουμε αν θα ξαναβρεθεί σε τόσο προνομιούχο θέση. Άπαντες πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή την συγκυρία λες και είναι όντως η τελευταία ευκαιρία για την κορυφή.

Η πρόκριση των Πρασίνων στο Φάιναλ Φορ δεν σηματοδοτεί μόνο την επιστροφή στις επιτυχίες, αλλά και την επάνοδο ενός γίγαντα των ευρωπαϊκών παρκέ εκεί που πρέπει να βρίσκεται. Κορυφαίος μεταξύ των κορυφαίων, να παλεύει για να γράψει ιστορία ξανά και ξανά. Το κέρδος είναι πολύ μεγάλο και για την Ευρωλίγκα σαν μπραντ. Αν και ενδεχομένως αξίζει ένα έξτρα σχόλιο κάποια στιγμή για το πόση βαρύτητα φαίνεται να έχει πλέον στο ευρωπαϊκό μπάσκετ η οικονομική ευμάρεια.

Ας πούμε και για το αγωνιστικό όμως πέντε πράγματα. Η σειρά δεν επεφύλασσε μεγάλες εκπλήξεις, όσα περιμέναμε, λίγο-πολύ, αυτά είδαμε. Τη Μακάμπι να πιέζει και να τραβάει το ρυθμό ψηλά και να κυνηγάει εμμονικά τις δεύτερες ευκαιρίες, καθοδηγούμενη από τον Λορένζο Μπράουν. Ο τραυματισμός του Μπάλντουιν σίγουρα άλλαξε τις ισορροπίες, και βασικά εξάντλησε τον Μπράουν. Κατάκοπος ήταν στο δεύτερο ημίχρονο χθες ο παικταράς, αφού για τέσσερα ματς απορρόφησε όλη την ενέργεια που του πέταξαν οι Γκραντ, Ναν και Καλαϊτζάκης (ο οποίος ήταν πολύ σοβαρός σε όλα τα λεπτά που αγωνίστηκε, εξελίσσεται σε σημαντικότατο εργαλείο). Η άμυνα του Κάτας κοιτούσε να μπερδεύει και να καθυστερεί την επίθεση του Παναθηναικου. Πότε με ζώνες, πότε με zone press.

Στα του Παναθηναϊκού τώρα, ακόμα και αν παραδεχτούμε ότι η Μακάμπι δεν του ταίριαζε σαν ματσάρισμα, η ομάδα εμφανίστηκε στα πέντε από τα δέκα ημίχρονα θα λέγαμε. Δεν ήταν κυρίαρχος συνολικά στη σειρά, ειδικά στο κομμάτι του ρυθμού η Μακάμπι χτυπούσε το ντέφι και ο Παναθηναϊκός χόρευε. Νομίζω μετά το τρίτο παιχνίδι ήταν που αφέθηκε και ακολούθησε φαινομενικά τη Μακάμπι, ανεβάζοντας την ένταση του παιχνιδιού εκεί που μετρούσε περισσότερο, δηλαδή στην τέταρτη περίοδο. Αιχμή του δόρατος στα τελευταία δεκάλεπτα, ποιος άλλος, ίσως ο MVP της σειράς, ο Κέντρικ Ναν. Στα τελευταία δεκάλεπτα των game 3,4 και 5 ο Ναν έπαιξε 29 από τα 30 λεπτά, με 11 πόντους μέσο, 67% τρίποντο, 79,5% True Shooting (!!!) και +43 NetRtg. Δηλαδή, αν έχεις το θεό σου ρε αγόρι μου, τι σειρά ήταν αυτή;! Ειδική μνεία αξίζει και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο x-factor της σειράς. Δάγκωσε τον Κόλσον από τον λαιμό και ήταν συνεπέστατος στα εκτελεστικά του καθήκοντα, με τον Γκριγκόνις να μην βρίσκει καθόλου ρυθμό.

Ήταν μια σειρά με μπόλικο δράμα εντός κι εκτός παρκέ. Εδώ οφείλω να πω ότι οι δηλώσεις του Αταμάν μετά το πρώτο ματς, περί αποχώρησης σε περίπτωση ήττας και η ανακοίνωση-ντροπή από την ΚΑΕ, που πρόβαλε τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη ως το λόγο πίσω από την εύνοια της Μακάμπι, δεν βοήθησαν στο ελάχιστο την ομάδα. Αντίθετα, την γέμισαν ανασφάλεια και την τροφοδότησαν με ένα αφήγημα που σκέπασε και θόλωσε τα αποδυτήρια. Δηλαδή, όταν στο ημίχρονο του τρίτου αγώνα βλέπεις τον Παπαπέτρου να δηλώνει πως η Μακάμπι πήρε ενέργεια από τον κόσμο και για αυτό έπαιζε πιο δυνατά, κάτι τέτοιο φαίνεται. Η ομάδα αυτή έπαιζε έτσι τον τελευταίο μήνα, ανεξαρτήτως έδρας ή παρουσία κόσμου. Κάτι που απέδειξαν στο πρώτο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, που δεν άφησαν ριμπάουντ να πάει σε χέρια αντιπάλου.

Όσο για τον κατα τα άλλα συμπαθέστατο Κάτας, που σε όλο το ματς χειροκροτούσε τους παίκτες του για τα φάουλ στο Λεσόρ και μετά σχολίασε τις βολές, ειλικρινά δεν ξέρω αν αξίζει περαιτέρω σχόλιο. Ίσως είχε και αυτός ανάγκη ένα αφήγημα να παρουσιάσει καθώς επιστρέφουν στο Ισραήλ πλέον. Άλλα θα μου πεις, εδώ δέχονται πως βομβαρδίζοντας σαν χώρα καταυλισμούς προσφύγων και νοσοκομεία κάνουν χάρη στην ανθρωπότητα, εκεί θα κολλήσουμε;